Κήπος και αγρόκτημα στην Ελλάδα

Κήπος και αγρόκτημα στην Ελλάδα
Κήπος και αγρόκτημα στην Ελλάδα

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

Μούσκαρι : Το λουλούδι βολβός από την Μεσόγειο με καλό άρωμα και βαθύ χρώμα

Το γένος Muscari περιλαμβάνει 50 είδη βολβωδών φυτών που η κοινή τους ονομασία είναι σταφυλουάκινθοι (grape hyacinth). Ευδοκιμούν κυρίως σε υψόμετρο από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τις υπο-αλπικές περιοχές της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Τα σαρκώδη φύλλα τους σχηματίζουν συστάδες και τα λουλούδια τους σχηματίζουν πυκνούς σπίδακες που βγαίνουν πάνω σε άφυλλα στελέχη την άνοιξη. Το όνομα του γένους, Muscari, προέρχεται από την λατινική λέξη musk, που προέρχεται από την ελληνική λέξη "μόσχος" (μοσχοβολιά), και αναφέρεται στο γλυκό άρωμα των λουλουδιών, που μαζί με το συχνά βαθύ μπλε χρωματισμό τους, έχουν κάνει την καλλιέργεια των μούσκαρι πολύ δημοφιλή. Η κοινή του ονομασία είναι σταφυλουάκινθος (grape hyacinth) για το λουλούδι του μοιάζει με αυτό του υάκινθου. Η καλύτερη παρουσίαση των μούσκαρι είναι όταν αναπτύσσονται σε φυτείες ομαδικές, σε βραχόκηπους ή σε άγριους κήπους, και όταν μεγαλώνουν με πλήρη ήλιο και με χώμα υγρό και καλά αποστραγγιζόμενο. Τα μούσκαρι καλλιεργούνται για αιώνες. Αν και ενδημικά στην Ελλάδα και την Μέση Ανατολή, ωστόσο καλλιεργούνται στην Αγγλία από το 1576, ενώ καλλιεργούνταν ήδη από τα Ελληνικά και Ρωμαϊκά χρόνια. Μια αγγλοσαξωνική μετάφραση του Διοσκουρίδη παρουσιάζει ένα διαφορετικό και ξεχασμένο μύθο για την προέλευσή τους, όπου τα πρώτα μούσκαρι είχαν αναπηδήσει από το αίμα του δράκου στην κορυφή ενός δασωμένου βουνού. Το μούσκαρι, έχει, όπως και ο άγριος υάκινθος, δηλητηριώδη βολβό. Τα μικρά σκουρο-μπλε λουλούδια, που σχεδόν μοιάζουν με μικρά μούρα και έχουν γλυκιά μυρωδιά. Μερικά από τα καλύτερα μούσκαρι έχουν απαλό μπλε χρώμα, είναι ευθυτενή, πιο στενά και χωρίς στήμονες και ύπερο. Επειδή τα λουλούδια των διάφορων ειδών Muscari εκκρίνουν πολύ νέκταρ, συγκαταλέγονται μεταξύ των χρήσιμων για τις μέλισσες φυτών, την άνοιξη. Το μούσκαρι ονομάζεται μερικές φορές αμυλο-υάκινθος (Starch Hyacinth), καθώς τα λουλούδια του μυρίζουν όπως το υγρό αμύλο. Το μούσκαρι έχει χρησιμοποιηθεί φαρμακευτικά για τις τονωτικές του ιδιότητες και σαν διουρητικό. Ωστόσο Βρετανοί ειδικοί συμβουλεύουν και συστήνουν να να μην τρώγεται ή χρησιμοποιείται οποιοδήποτε μέρος του φυτού αυτού.


Αντίθετα στην Ιταλία έχουν διαφορετική άποψη. Ένα είδος μούσκαρι το Lampagioni που αποκαλείται επίσης και lampascioni ή cipollacci, συχνά χρησιμοποιείται στην ιταλική κουζίνα της νότιας Ιταλίας, ειδικά στην περιοχή Puglia - της Πούλιας. Είναι ένα είδος βολβού, παρόμοιου με κρεμμύδι, με μια μάλλον έντονη, πικρή γεύση. Μετά το μαγείρεμα οι βολβοί γίνονται κοκκινωποί. Πριν από το μαγείρεμα, τα εξωτερικά φύλλα πρέπει να αφαιρεθούν και οι βολβοί πρέπει να μουλιάζουν σε κρύο νερό (που πρέπει να αλλάζεται κατά διαστήματα) για να χάσουν μέρος από την πικρίλα τους. Κατά άλλο τρόπο, μπορούν να κοπούν στη μέση, να βράσουν και να στραγγίσουν κι έπειτα να μαγειρευτούν σε γλυκό νερό μέχρι να γίνουν. Χρησιμοποιείται σε σαλάτες, τηγανίζεται, και μαρινάρεται σε λάδι ή στο ξίδι. Μολονότι το λουλούδι αυτό είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ελλάδα, οι κήποι της χώρας μας θα το φιλοξενήσουν σπανιότατα. Στην πραγματικότητα, ο μόνος λόγος για να αποτελέσει σπίτι του ο ελληνικός κήπος, αφορά τη φυσική του είσοδο στον χώρο, ωσάν κοινό ζιζάνιο! Κι όμως, το Μουσκάρι το Αρμενικό (Muscari Armeniacum) αποτελεί ένα πανέμορφο καλλωπιστικό λουλούδι, το οποίο θα μπορούσε να ενταχθεί με ευκολία στην καλλιέργεια. Επιπλέον όμως, αποτελεί και έναν σπουδαίο, βρώσιμο βολβό, τον οποίο θα συναντήσουμε όχι μονάχα στην αγορά, μα συχνά, και στην ελληνική κουζίνα! Βοτανικό Όνομα : Μουσκάρι το Αρμενικό (Muscari Armeniacum). Άλλες Ονομασίες : Βολβός, Σταφυλοϋάκινθος, Μούσκαρι. Οικογένεια: Λειριοειδή (Liliaceae). Πληροφορίες: Πολυετές, βολβώδες, ανθεκτικό λουλουδι, φύεται στην Ελλάδα, ώστε να το συναντάμε συχνά πυκνά στον τόπο μας, ακόμα και μέσα στις μεγαλουπόλεις! Ανθοφορία : Τα πανέμορφα, μοσχοβολιστά, μπλε άνθη που διαθέτει, εμφανίζονται παραδοσιακά κατά την Άνοιξη! Βασική Φροντίδα : Το Μουσκάρι το Αρμενικό (Muscari Armeniacum) ανήκει στα άγρια λουλούδια του τόπου μας, κι ως εκ τούτου, είναι πασιφανές, πως η καλλιέργεια του αποτελεί μια εύκολη υπόθεση. Πάρα ταύτα, φρέσκα εδάφη, ηλιόλουστες ή σκιερές θέσεις, ελαφριά ποτίσματα και ελαφριές λιπάνσεις, συνθέτουν το ιδανικό καλλιεργητικό πλάνο, το οποίο και πρέπει να έχουν στο νου τους, οι κηπουροί καλλιεργητές. Πρόσθετες Πληροφορίες : Ο πολλαπλασιασμός του συγκεκριμένου φυτού, πραγματοποιείται με σπορά συνηθέστερα. Προσοχή: Μην ξεριζώνετε φυτά που βρίσκονται σε άγρια κατάσταση. Το φυτό αν και υπάρχει στην ελληνική φύση ως άγριο, μπορείτε να το βρείτε ως καλλιεργήσιμο στο εμπόριο!


Το μούσκαρι είναι ένα από τα πιο ωραία βολβώδη που ανθίζουν νωρίς την άνοιξη. Είναι αρκετά κοντό σε ύψος και συνήθως δεν ξεπερνά τα 15 εκ. Έχουν μπλε χρώμα αλλά υπάρχουν και ποικιλίες με λευκά και μωβ χρώματα. Έχουν απαίτηση σε έναν καλό πρωινό ήλιο και νερό αλλά με χώμα που έχει καλή στράγγιση. Επίσης καλό είναι το χώμα να είναι ελαφρώς όξινο. Είναι πάντως ένα φυτό όπου για να δείξει θα πρέπει να μπαίνει σε ομάδες με τουλάχιστον 15 φυτά μαζί. Είναι πολύ όμορφο εκτός από σημεία στον κήπο αλλά και για γλάστρες ή κασπώ. Αντέχει το κρύο. Πώς να αποφεύγουμε ζημίες στο ριζικό σύστημα των φυτών μας. Πολλές φορές έχουμε δύο ή περισσότερα φυτά που μεγαλώνουν το ένα δίπλα στο άλλο. Αν κάποιο ή κάποια από τα φυτά αυτά μας είναι ανεπιθύμητο και προσπαθήσουμε να το ξεριζώσουμε τραβώντας το, είναι πάρα πολύ πιθανό να προκαλέσουμε σοβαρή ζημία στο ριζικό σύστημα του φυτού που θέλουμε να κρατήσουμε. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προτιμότερο να κλαδέψουμε βαθιά παρά να ξεριζώσουμε τα ανεπιθύμητα φυτά. Στα μεγάλα αγριόχορτα ή δέντρα θα πρέπει να κόψουμε τα νέα βλαστάρια αρκετές φορές μέχρι η ανεπιθύμητη βλάστηση να απονεκρωθεί εντελώς. Για τα σπορόφυτα χρησιμοποιείστε ψαλίδι. Αν τα κόψετε μια φορά είναι αρκετό. Πώς μπορώ να καθαρίζω τα τεχνητά λουλούδια μου εύκολα; Καθαρίστε τα τεχνητά σας λουλούδια κλείνοντας τα σε σε μια χαρτοσακούλα με λίγο αλάτι ή καλαμποκάλευρο (το οποίο θα λειτουργήσει σαν υλικό τριβής) και μετά κουνήστε τη σακούλα δυνατά. Προσέξτε: Αυτός ο τρόπος καθαρισμού ενδείκνυται περισσότερο για ανθεκτικά τεχνητά λουλούδια και όχι για λεπτεπίλεπτα. Πότισμα με ζεστό καιρό. Το 90% του βάρους των φυτών αποτελείται από νερό. Πολλά φυτά παραμένουν αδρανή κατά τη διάρκεια που ο καιρός είναι ιδιαίτερα ζεστός. Ωστόσο πάλι χρειάζονται νερό για να επιζήσουν. Για να ποτίζετε σωστότερα τα φυτά του κήπου σας, αποφεύγετε τεχνικές που στέλνουν το νερό προς τα πάνω παρά προς τα έξω. Η καλύτερη μέθοδος για να μη σπαταλάτε νερό είναι να ποτίζετε το έδαφος και όχι τον αέρα. Αυτό μπορείτε να το πετύχετε χρησιμοποιώντας λαστιχένιο σωλήνα ποτίσματος, κάνοντας αυλάκια ή χρησιμοποιώντας καταβρεχτήρες χαμηλής πίεσης. Ποτίστε το πρωί. Ο μεσημεριανός ήλιος στα βρεγμένα φυλλώματα μπορεί να προκαλέσει εγκαύματα στα φύλλα και καταστροφή των λουλουδιών. Το πότισμα τη νύχτα μπορεί να δημιουργήσει κηλίδες και μούχλα στα φύλλα. Το πότισμα με υπερχείλιση αν και είναι ο ευκολότερος τρόπος να καλύψουμε μεγάλες περιοχές δημιουργεί ταυτόχρονα και μεγάλη σπατάλη νερού.


Τι περιποίηση χρειάζονται οι κέντιες. Αυτά τα φυτά δεν έχουν πολλά κλαδιά με πυκνό φύλλωμα. Τα λίγα φύλλα που έχουν δημιουργούν μια αεράτη και κομψή όψη. Τα φύλλα της κέντιας είναι μεγάλα και σε σχήμα παλάμης και γέρνουν με χάρη προς τα κάτω. Οι κέντιες ζουν πολλά χρόνια και είναι ανθεκτικές, αν και όπως τα περισσότερα φοινικοειδή δεν ανέχονται την μεγάλη ξηρασία ή το συνεχές υπερβολικό πότισμα. Κηλίδες στα φύλλα μερικές φορές σημαίνουν ότι το φυτό έχει υπερβολικό φωτισμό, ή υπάρχουν χημικά στοιχεία στο νερό (όπως το φθόριο) σε μεγαλύτερη αναλογία από την συνηθισμένη. Γενικά είναι φυτά που αξίζει να αγοράσετε. Αφαιρέστε τα χαμηλότερα φύλλα όταν χάσουν το χρώμα τους. Αν δεν ποτίζετε σωστά τα φυτά οι άκρες από τα φύλλα παίρνουν καφέ χρώμα. Αν σας συμβεί αυτό ψαλιδίστε τις μύτες από τα φύλλα. Εγκλιματίζοντας τους βολβούς. Πολλοί βολβοί είναι κατάλληλοι για εγκλιματισμό και προσαρμογή. Γενικά υπάρχουν βολβοί που φυτεύονται σε περιοχές στις οποίες δεν χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα, όπως τα άγρια λουλούδια των κήπων. Ή αν έχετε μια πρασιά η οποία μπορεί να μείνει χωρίς χλόη μέχρι το καλοκαίρι, έχετε ένα κατάλληλο μέρος για να εγκλιματίσετε βολβούς. Όπως και στις καλλιεργημένες περιοχές τα φυλλώματα δεν πρέπει να κόβονται μέχρι να ξεραθούν τελείως. Η προτεινόμενη μέθοδος φύτευσης είναι να αραιώσετε και να διασκορπίσετε τους βολβούς και φυτέψτε τους οπουδήποτε μπορούν να φυτρώσουν. Έτσι θα μοιάζουν αυτοφυείς δίνοντας πιο φυσικό τόνο στον κήπο σας. Πώς να αποφύγετε το στράβωμα τον φυτών σας που βρίσκονται δίπλα σε παράθυρο. Αν δεν λάβετε τα μέτρα σας περιστρέφοντας τα φυτά που έχετε δίπλα σε παράθυρο κάθε λίγες μέρες, η επόμενη άνοιξη θα σας βρει με ένα μάτσο στραβά και ασύμμετρα φυτά. Τα φυτά που διατηρούνται σε εσωτερικούς χώρους και δέχονται από μια μεριά μόνο ηλιακό φως, φυσιολογικά στρέφονται μεγαλώνοντας προς αυτή την κατεύθυνση. Για το καλό των φυτών σας αλλά και για τη δική σας ευχαρίστηση, να περιστρέφετε τα φυτά σας 180 μοίρες κάθε λίγες μέρες ώστε αυτά να αναπτύσσονται συμμετρικά και ομοιόμορφα.
Πηγή : http://fytosymvoules.blogspot.com/2013/02/blog-post_3229.html?m=1
http://www.valentine.gr/linkOfTheMonth_gr-september2005.php
http://www.anthokipos.com/el/vasikh-frontida-vskfr/13-bolbodi-vskfr/349-mouskari-to-armeniko-muscari-armeniacum.html
http://www.valentine.gr/askthedoctor3_gr.php

Νεραγκούλα : Το πολυετές λουλούδι με την πλούσια ανθοφορία και την ανθεκτικότητα στο ψύχος

Η Άνοιξη είναι η εποχή που διαδέχεται έναν κρύο και σκληρό Χειμώνα, με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει συνεχώς, τη φύση να αναγεννάται και ως εκ τούτου τη ψυχική μας διάθεση να αλλάζει, να βελτιώνεται προς το καλύτερο. Τα λουλούδια και τα ανοιξιάτικα φυτά είναι και πολυάριθμα και ποικίλα, ξεκινώντας από τα απλά εποχιακά, τις πετούνιες και τους κατηφέδες, μέχρι τα οπωροφόρα, τα κωνοφόρα και τα εσπεριδοειδή. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν και δύο είδη που εμφανίζονται πρώιμα, αλλά διατηρούν την ανθοφορία και την ομορφιά τους για όλο το διάστημα του καλοκαιριού και ίσως εως τις αρχές του φθινοπώρου. Πρόκειται για την νεραγκούλα και την γκαζάνια, δύο φυτά με παρόμοια ανάπτυξη, διαφορετικά σε φύλλωμα, αλλά ίδια σε πλούσια και διαρκή ανθοφορία. Η νεραγκούλα, φυτό πολυετές με πυκνό καταπράσινο φύλλωμα και όμορφα, πολύχρωμα και ολοστρόγγυλα λουλούδια, παρουσιάζει εκπληκτική αντοχή στο κρύο, για αυτό τον λόγο μπορεί και να φυτευτεί και το φθινόπωρο, χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού όμως, επειδή οι ανάγκες για νερό αυξάνονται και η ηλιοφάνεια είναι καταλυτική για την ανάπτυξη των φυτών και των λουλουδιών, η νεραγκούλα δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, με αποτέλεσμα κάποια από τα φύλλα της να κιτρινίζουν, από το υπερβολικό πότισμα ίσως, και το φυτό να δίνει την νετύπωση οτι κινδυνεύει να μαραθεί. Συνεπώς η μεταγλάστρωση της νεραγκούλας είναι απαραίτητο να πραγματοποιείται με ελαφρόπετρα ή φλούδα πεύκου και κανονικό σε σύνθεση χώμα, για άριστη αποστράγγιση. Επίσης απαραίτητη είναι και η λίπανση του φυτού για εξασφάλιση της ανθοφορίας του, σε τακτά μηνιαία διαστήματα για ολόκληρη την Άνοιξη και τους πρώτους μήνες του φθινοπωρου. Απίθανη είνα η χρωματική παλέτα που καλύπτει και μόνο για αυτούς τους συνδυασμούς αξίζει να την προτιμήσετε στο μπαλκόνι και τον κήπο σας. Η ρεναγκούλα η νεραγκούλα είναι ποώδες, πολυετές φυτό με κονδυλόμορφες ρίζες που κατάγεται από τη Μέση Ανατολή. Καλλιεργείται συνήθως ως ετήσιο. Στο γένος Ranunculus περιλαμβάνονται περίπου 250 είδη πολυετών και ετήσιων φυτών. Η καλλωπιστική αξία της ρεναγκούλας οφείλεται στην πλούσια ανθοφορία, τα ζωηρά χρώματα των ανθέων αλλά και το ντελικάτο φύλλωμά της.


Τα μακριά ανθικά στελέχη και η διατήρηση των κομμένων λουλουδιών στο ανθοδοχείο για αρκετό καιρό, είναι δύο κύρια χαρακτηριστικά που καθιστούν τη ρεναγκούλα κατάλληλη για χρησιμοποίηση της και σε ανθοσυνθέσεις. Επιπλέον, το φυτό ονομάζεται και βατράχι διότι απαιτεί υγρά εδάφη. Το ριζικό σύστημα της ρεναγκούλας έχει χαρακτηριστική μορφή και αποτελείται από πολλές και λεπτές κονδυλώδεις ρίζες με σαρκώδη υφή. Οι ρίζες αυτές ενώνονται στο πάνω μέρος σχηματίζοντας μία ατρακτοειδή δέσμη, στην κορυφή της οποίας υπάρχουν βλαστοφόροι και ανθοφόροι οφθαλμοί. Τα φύλλα που εκπτύσσονται από τους βλαστοφόρους οφθαλμούς, αποτελούν το κύριο σώμα του φυτού. Τα φύλλα φτάνουν σε ύψος μέχρι τα 10 cm, είναι πολυσχιδή και ενισχύουν την καλλωπιστική αξία του φυτού. Τα άνθη είναι μεγάλα και εντυπωσιακά με διάμετρο περίπου 5-8 cm. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες με απλά, διπλά ή ημίδιπλα άνθη, κίτρινου, πορτοκαλί, κόκκινου, ροζ και λευκού χρώματος καθώς και ανάμεικτους χρωματισμούς. Κάθε άνθος εκπτύσσεται στην άκρη ενός μακριού βλαστού (ανθικό στέλεχους) που φτάνει σε ύψος τα 25-40 cm. Στη νότια Ελλάδα, η ρεναγκούλα ανθίζει το Μάρτιο- Απρίλιο και στη βόρεια Ελλάδα ένα μήνα αργότερα Απρίλιο-Μάιο. Η ρεναγκούλα αναπτύσσεται καλύτερα σε ελαφριά και υγρά εδάφη με καλή αποστράγγιση και αερισμό. Σημαντική είναι η προσθήκη καλά χωνεμένης κοπριάς ή κομπόστ στο έδαφος πριν από τη φύτευση. Η καλύτερη περίοδος για τη φύτευση των κονδυλόμορφων ριζών είναι οι αρχές του φθινοπώρου. Η φύτευση γίνεται πάντα με τις κονδυλόμορφες ρίζες να βρίσκονται προς τα κάτω και σε βάθος 4-6 cm. Η ρεναγκούλα παράγει περισσότερα άνθη όταν φυτεύεται σε ηλιόλουστες παρά σε ημισκιερές θέσεις. Η άρδευση του φυτού πρέπει να είναι τακτική. Γενικά, προτιμά να υπάρχει αρκετή υγρασία στο έδαφος, όμως υπερβολικό πότισμα μπορεί να οδηγήσει σε σάπισμα των ριζών. Επιπλέον, το πότισμα θα πρέπει να γίνεται περιμετρικά των φύλλων, ώστε να παραμένει υγρό το έδαφος και όχι στη ρίζα του φυτού. Επιπλέον τα τακτικά σκαλίσματα ευνοούν τις συνθήκες αερισμού του εδάφους και συμβάλουν στην καλή ανάπτυξη των φυτών. Η νεραγκούλα είναι αρκετά ανθεκτική στο κρύο ενώ κατά την περίοδο της άνθισης είναι ευαίσθητη στις υψηλές θερμοκρασίες. Η πολλή ζέστη αυτή την περίοδο κάνει τα άνθη να ωριμάζουν γρήγορα. Ο πολλαπλασιασμός του φυτού μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με σπόρο, αλλά τις περισσότερες φορές γίνεται με διαίρεση των κονδυλόμορφων ριζών. Όταν ο πολλαπλασιασμός γίνεται με σπόρο, το φυτό ανθίζει τον τρίτο χρόνο.


Η σπορά γίνεται τον Σεπτέμβριο σε σπορείο. Οι σπόροι που βλαστάνουν παραμένουν στο σπορείο μέχρι που το υπέργειο τμήμα των φυτών που έχουν αναπτυχθεί να ξεραθεί (άνοιξη- καλοκαίρι). Στη συνέχεια το ριζικό σύστημα των φυτών εκριζώνεται και στις αρχές του επόμενου φθινοπώρου φυτεύεται σε φυτώριο ή άλλο προστατευμένο χώρο. Τα φυτά που θα αναπτυχθούν αφήνονται πάλι μέχρι να ξεραθούν. Οι νέες κονδυλόμορφες ρίζες φυτεύονται στην τελική τους θέση το τρίτο πλέον φθινόπωρο ώστε να ανθίσουν την άνοιξη. Συνήθως όμως, η ρεναγκούλα πολλαπλασιάζεται, πολύ πιο εύκολα και γρήγορα, με διαίρεση των κονδυλόμορφων ριζών. Μετά το τέλος της ανθοφορίας και αφού ξεραθεί το υπέργειο τμήμα του φυτού (Ιούνιος- Ιούλιος), εκριζώνονται οι κονδυλόμορφες ρίζες, καθαρίζονται και αποθηκεύονται μέσα σε δοχεία με άμμο. Το φθινόπωρο (Σεπτέμβριο- Οκτώβριο) διαιρούνται σε 2 έως 4 κομμάτια και φυτεύονται στην οριστική τους θέση. Για τον επιτυχή πολλαπλασιασμό κάθε κομμάτι πρέπει να περιέχει ρίζες και οφθαλμούς. Αν η φύτευση είναι γραμμική τότε οι γραμμές μεταξύ τους θα πρέπει να έχουν απόσταση 25-30 cm και τα φυτά της κάθε γραμμής να απέχουν περίπου 10 cm. Το βάθος φύτευσης είναι 4-6 cm. Οι κονδυλόμορφες ρίζες διαιρούνται πιο εύκολα και βλαστάνουν νωρίτερα, αν πριν από τη φύτευση τοποθετηθούν σε νερό για 1-2 ημέρες. Ο πιο συχνός εχθρός της ρεναγκούλας είναι οι αφίδες, που προσβάλουν τα μπουμπούκια του φυτού, τα φύλλα και τους νεαρούς βλαστούς. Δημιουργούν μεγάλους πληθυσμούς και υποβαθμίζουν το φυτό απομυζώντας φυτικούς χυμούς. Το φυτό εξασθενεί και παρατηρείται κιτρίνισμα και συστροφή των φύλλων, ενώ τα μπουμπούκια δίνουν μικρό ή και καθόλου άνθος. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί πρόβλημα από σαλιγκάρια, τα οποία στις αρχές της άνοιξης και όταν υπάρχει υψηλή υγρασία, τότε παρατηρούνται ακανόνιστα εκτεταμένα φαγώματα στα φύλλα. Ακόμη, μπορεί να προσβληθεί και από ωίδιο το οποίο είναι ένας μύκητας που συχνά αναπτύσσεται όταν υπάρχει κακή κυκλοφορία του αέρα. Είναι συχνή σε περιόδους με θερμές, υγρές ημέρες ακολουθούμενες από δροσερές νύχτες. Αυτός ο μύκητας αναπτύσσεται στην επιφάνεια των φύλλων της ρεναγκούλας σαν μια λευκή αλευρώδη σκόνη και μπορεί να προκαλέσει πτώση των φύλλων και μαρασμό. Φυτεύεται στην πρώτη ή δεύτερη σειρά σε παρτέρια και ανθώνες, μαζί με άλλα βολβώδη και ετήσια φυτά. Κατάλληλο για φύτευση περιμετρικά του υδρόκηπου. Ιδανικό φυτό για δημιουργία χρωματιστών κηλίδων σε χλοοτάπητα. Αν και απαιτεί υγρά εδάφη είναι κατάλληλο φυτό για βραχόκηπο. Στους υπερυψωμένους βραχόκηπους τοποθετείται στη βάση της κατασκευής. Τα άνθη διατηρούνται για αρκετό χρονικό διάστημα στο ανθοδοχείο.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/ranunculus-asiaticus-neragoula/
http://www.fytoriakentia.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=107:%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%86%CF%85%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%81%CF%8E%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BE%CE%B7%CF%82&Itemid=28

Λίλιουμ (Lilium) : Το πολυετές βολβός λουλούδι χωρίς μεγάλες απαιτήσεις με την ποικιλομορφία του

Μαζί με την Κάλλα (Calla) και την Ίριδα (Iris), το Λίλιουμ (Lilium) συμπληρώνει τη βασική τριάδα εκπροσώπησης, εκείνης της ομάδας φυτών, τα οποία και είναι γνωστά ως Κρίνοι. Το συγκεκριμένο λουλούδι αποτελεί και ένα γνήσιο Λίλιουμ, μιας και πολλά είναι τα λουλούδια τα οποία και κουβαλάνε απλώς και μόνο τον τίτλο, χωρίς να έχουν κάποια ουσιαστική σχέση μαζί του. Στο δια ταύτα βέβαια, το Λίλιουμ το Ασιατικό (Lilium Asiaticum) αποτελεί ένα από τα γνωστότερα είδη του συγκεκριμένου γένους, διόλου τυχαίο γεγονός φυσικά, όπως θα γίνει και εμφανές παρακάτω. Βοτανικό Όνομα : Λίλιουμ το Ασιατικό (Lilium Asiaticum). Άλλες Ονομασίες : Κρίνος, Λίλιο Οικογένεια: Λειριοειδή (Liliaceae). Πληροφορίες: Πολυετές, βολβώδες λουλούδι, δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις στην καλλιέργεια του, οπότε και οι αρχάριοι κηπουροί καλλιεργητές μπορούν να πειραματιστούν μαζί του άνετα. Ανθοφορία : Η τεράστια ποικιλομορφία σήμερα, μας προσφέρει άνθη μέσα από ένα τεράστιο πλήθος χρωμάτων. Μια ομαδική φύτευση όμως, δεν θα πρέπει να μελετηθεί σκληρά μονάχα, ως προς τον συνδυασμό των χρωμάτων ανάμεσα στα διάφορα λουλούδια που θα επιλεχθούν. Ο κηπουρός καλλιεργητής θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του, πως μπορεί το συγκεκριμένο είδος να ανθίζει κατά το Καλοκαίρι, κάθε ξεχωριστή ποικιλία όμως, ανθίζει σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια. Με μια καλή επιλογή λοιπόν, είναι δυνατό να επιτευχθεί μία διαρκής άνθιση στο σημείο φύτευσης. Βασική Φροντίδα : Όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, αυτό το λουλουδι αποτελεί το ευκολότερο, το οποίο και μπορούν να επιλέξουν οι κηπουροί καλλιεργητές για τον χώρο τους. Περισσότερο σκληραγωγημένο στις αντίξοες συνθήκες, η καλλιέργεια του αποτελεί πραγματικό παιχνιδάκι στην πραγματικότητα. Αναλυτικότερα, για να μεγαλώσει σωστά χρειάζεται άφθονο ήλιο, καλά, στραγγερά εδάφη, ελαφριά ποτίσματα και μέτριας συχνότητας λίπανση. Βέβαια, προσοχή θα πρέπει να δοθεί και κατά την εποχή φύτευσης, μιας και ο κεντρικός βλαστός μπορεί να "παραδοθεί" εύκολα στη λυσσαλέα εξόρμηση των σαλιγκαριών και των γυμνοσαλιάγκων. 


Οι κηπουροί καλλιεργητές θα πρέπει να ασχοληθούν από νωρίς μαζί του άλλωστε, να επιλέξουν δηλαδή έναν υγιή, παχουλό βολβό και όχι κάποιον που παρουσιάζει αλλοιώσεις. Ομοίως όμως, θα πρέπει να τον φροντίσουν κατάλληλα και με το πέρας της καλλιεργητικής περιόδου. Πρόσθετες Πληροφορίες : Ο πολλαπλασιασμός του συγκεκριμένου φυτού γίνεται με διαίρεση των βολβών που φέρει, συνηθέστερα. Όλα τα ανθοφόρα τροπικά φυτά που είναι γνωστά σήμερα στο ευρύτατο κοινό ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα για τα πολύχρωμα, περίεργα, πολυσύνθετα και περίτεχνα σε κατασκευή λουλούδια τους. Οι ορχιδέες και τα λίλιουμ είναι σίγουρα οι πιο χαρακτηριστικά γνήσιοι εκπρόσωποι αναμεσά τους. Ειδικά για τα λίλιουμ ο κατάλογος με τα είδη και τα υβρίδιά τους είναι τόσο μακρύς και ατέλείωτος, ώστε πραγματικά εκπλήσσουν και γοητεύουν και τον πιο απαθή προς τα άνθη και καχύποπτο καταναλωτή. Οι συνδυασμοί του λευκού με το φουξ, το βυσσινί και το κίτρινο, το πορτοκαλί και πολλά άλλα χρωματικά παιχνίδια αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και ανανεώνουν την διάθεση των φυσιολατρών, που μανιωδώς αναζητούν τους βολβούς τους με σκοπό να εμπλουτίσουν την συλλογή τους. Με την γνωστή ευαισθησία που παρουσιάζουν στην ζέστη και την πρωτοφανή αντοχή τους στο κρύο, είναι το προτιμώτερο υλικό για πλούσιες γαμήλιες ανθοδέσμες και διακοσμήσεις. Σε μορφή γλάστρας επίσης έχει ευρύτατη χρήση τα τελευταία χρόνια, καθώς με την διάρκεια του άνθους του να ξεπερνά τους 2 μήνες, άνετα μπορεί να διατηρηθεί και στο μπαλκόνι ή την βεράντα όλη την Άνοιξη και το Καλοκαίρι σε πλήρη ανθοφορία. Άλλωστε ο βολβός του δεν εξαφανίζεται ποτέ, ούτε καταστρέφεται, απλά παραμένει στο χώμα φυτεμένος και χωρίς καθόλου υγρασία όλο το χειμώνα, πολύ γενναιόδωρα και απλόχερα θα προσφέρει ξανά τα άνθη του, όταν η εποχή και η θερμοκρασία το επιτρέψει. Το λουλούδι αυτό όμως είναι πολύ πιο ξεχωριστό και διαφορετικό από τα υπόλοιπα και για δύο ακόμη λόγους, που αποτελούν και τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του, το βαρύ και ταυτόχρονα γλύκο άρωμα που αποπνέει το άνθος του και την πλούσια σε γύρη και νέκταρ ανθοφορία του. 


Το άρωμα του, ακόμα και για τους λάτρεις του είδους που είναι εξοικειωμένοι μαζί του, μοιάζει σαν μια αόρατη απόχη που προσελκύοντας οποιονδήποτε το μυρίσει, τον μαγεύει και δεν τον αφήνει να απομακρυνθεί από κοντά του, παρά μόνο με την αίσθηση της φρεσκάδας, της καθαριότητας και της δροσιάς. Στα μειονεκτήματα του φυτού την κυρίαρχη θέση κατέχει η ευαισθησία που παρουσιάζει σε αρρώστιες όπως ο βοτρύτης και οι αφίδες, ασθένειες που έχουν σαν βασική τους αιτία την υπερβολική υγρασία στο περιβάλλον και την έλλειψη αερισμού του χώρου. Την άνοιξη, αφήστε την προστατευτική επικάλυψη του χειμώνα στη θέση της, μέχρι να περάσει ο κίνδυνος του μεγάλου παγετού. Αν οι βλαστοί αναπτύσσονται ανάμεσα στην επικάλυψη, ξεκινήστε να την αφαιρείτε σταδιακά, αλλά αφήστε την κάπου κοντά, ώστε να μπορείτε να τους καλύψετε ξανά, αν παρουσιαστεί μια ανοιξιάτικη δυνατή παγωνιά. Λιπάνετε το χώμα κάθε άνοιξη με λίπασμα πλούσιο σε φώσφορο. Τα λιπάσματα βραδείας απορροφήσεως έχουν καλά αποτελέσματα. Ακολουθείτε πάντα τις οδηγίες της συσκευασίας, όταν χρησιμοποιείτε κάποιο λίπασμα. Τα λίλιουμ έχουν συνήθως λίγα παράσιτα, αλλά οι γυμνοσάλιαγκες μπορούν να γίνουν απειλή για τους νεαρούς βλαστούς. Οι αφίδες (ψείρες), μικρά έντομα που ρουφούν τους βλαστούς, μπορούν επίσης να προκαλέσουν προβλήματα στα μάτια των λουλουδιών. Πλύνετε προσεκτικά τα φυτά που έχουν προσβληθεί, ψεκάζοντας δυνατά νερό με την μάνικα του κήπου για να αφαιρέσετε τις αφίδες. Ο βοτρύτης, μια μυκητολογική ασθένεια, προκαλεί καφεκόκκινα σημάδια στα φύλλα και είναι συχνά αποτέλεσμα του υγρού καιρού ή του βραδινού ποτίσματος. Όταν ποτίζουμε τη νύχτα, η παραμονή συχνά υγρασίας στα φύλλα, μέχρι να ανατείλει ο ήλιος της επόμενης μέρας και να τα στεγνώσει, ενθαρρύνει τις ασθένειες των φύλλων. Όποτε είναι δυνατόν, ποτίστε νωρίς στην ημέρα ή στη βάση των φυτών καλύτερα, παρά επάνω. 


Η επαρκής απόσταση μεταξύ των συστάδων των λίλιουμ βοηθάει επίσης στην καλή κυκλοφορία του αέρα και μπορεί να αποτρέψει την ασθένεια. Αφαιρέστε τα παλιά λουλούδια που εξασθένισαν, σπάζοντάς τα προσεκτικά. Με αυτόν τον τρόπο, το φυτό δεν "σπαταλά" ενέργεια για την παραγωγή σπόρου. Ωστόσο, μην αφαιρείτε βλαστούς ή φύλλα. Θα συνεχίσουν να προφέρουν ενέργεια στο βολβό, όσο ακόμα είναι πράσινα. Αφαιρέστε το παλαιό φύλλωμα στα τέλη του φθινοπώρου ή στην αρχή της άνοιξης, κόβοντας τους νεκρούς μίσχους.
Πηγή : http://www.valentine.gr/bulbs-lilium.php
http://www.anthokipos.com/el/vasikh-frontida-vskfr/13-bolbodi-vskfr/319-lilioum-to-asiatiko-lilium-asiaticum.html
http://www.fytoriakentia.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=118:%CE%BB%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-30-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7&Itemid=28

Κόσμος : Το πανέμορφο λουλούδι από το Μεξικό που αντέχει την ξηρασία και τις ασθένειες

Ο κόσμος προέρχεται από το Μεξικό. Οι ιερείς όμως που το καλλιεργούσαν εκεί, του έδωσαν το ελληνικό όνομα κόσμος, το οποίο κατά τη γνώμη τους περιέγραφε απόλυτα την αρμονία και την απόλυτη συμμετρία που έχουν τα πέταλα των λουλουδιών του. Υπάρχουν περίπου 20 διαφορετικές ποικιλίες αυτού του φυτού. Η βασική τους διαφορά είναι η εμφάνιση που έχει το φύλλωμα όμως τα λουλούδια τους είναι παρόμοια και τα χρώματά τους ξεκινούν από το λευκό φτάνοντας έως το πολύ σκούρο κόκκινο. Ο κόσμος ευδοκιμεί ακόμη και στα πιο φτωχά εδάφη και χρειάζεται άφθονο ήλιο, περίπου 8 ώρες την ημέρα. Ποτίζετε πολύ αραιά (μόνο όταν το φυτό διψάσει, δηλαδή όταν τα φύλλα του αρχίζουν να γέρνουν προς τα κάτω) και φροντίστε η γλάστρα ή το έδαφος να έχει πολύ καλή αποστράγγιση για να μην σαπίσουν οι ρίζες του. Ο κόσμος δεν χρειάζεται λίπανση σε κανένα στάδιο της ανάπτυξής του. Τα μεγάλα του πλεονεκτήματα, πέραν της ομορφιάς του, είναι ότι είναι πανεύκολος στην περιποίηση, πολύ ανθεκτικός σε έντομα και ασθένειες, ιδανικός για ζεστά και ξηρά κλίματα όπως το δικό μας, κατάλληλος για φτωχά εδάφη, αυτοσπέρνεται στον κήπο, τα λουλούδια του είναι πανέμορφα και μπορούν να διατηρηθούν 7-10 ημέρες στο βάζο καθώς επίσης μπορούν με ευκολία να μετατραπούν σε αποξηραμένα μπουκέτα για να δώσουν καλοκαιρινό χρώμα μέσα στον χειμώνα. Επίσης προσελκύουν τις πεταλούδες και είναι ιδανικά για χρήση στην άκρη παρτεριών και διαδρόμων στον κήπο ή για μία όμορφη αντίθεση ανάμεσα σε αειθαλείς πράσινους θάμνους. Φυτέψτε τους σπόρους την άνοιξη, μόλις ο καιρός αρχίσει να ζεσταίνει. Οι σπόροι αργούν να φυτρώσουν, χρειάζονται από 7 έως και 21 ημέρες, ανάλογα με την ποικιλία και τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Μεταφυτεύστε όταν τα φυτά φτάσουν στο στάδιο των 4 φύλλων. Εναλλακτικά, μπορείτε να σπείρετε τον κόσμο απευθείας στον κήπο, θα πρέπει όμως να είστε σίγουροι ότι η θερμοκρασία δεν θα πέσει κάτω από τους 15 βαθμούς. Στον κήπο δεν χρειάζεται να αραιώσετε τα φυτά που θα βλαστήσουν. Να έχετε υπόψιν σας ότι ο κόσμος αυτοσπέρνεται, άρα ο αριθμός των φυτών σας θα αυξηθεί κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αντίστοιχα, υπολογίστε ότι από την ημέρα που θα φυτρώσουν οι σπόροι, θα χρειαστείτε περίπου 50 ημέρες μέχρι να ανθίσει το πρώτο λουλούδι, οπότε προγραμματίστε ανάλογα.


Όταν αρχίσουν να σχηματίζονται οι σπόροι, μαζέψτε τους και κλαδέψτε λίγο το φυτό για να το φρεσκάρετε και να ενισχύσετε την παραγωγή νέων λουλουδιών. Ο κόσμος θα ανθίζει όλο το καλοκαίρι και θα καταστραφεί όταν η θερμοκρασία πέσει κάτω από τους 15 βαθμούς. Αποθηκεύστε τους σπόρους σε δροσερό και ξηρό σημείο για να τους χρησιμοποιήσετε την επόμενη άνοιξη. Καλλιέργεια : Σπείρετε έξω, την άνοιξη. Ο κόσμος είναι μονοετές φυτό που φτάνει περίπου το ένα μέτρο ύψος. Βάθος φύτευσης: Περίπου ένα εκατοστό, καλύψτε ελαφρώς. Ημέρες βλάστησης: 7-14 ημέρες. Εποχή σποράς-Θερμοκρασία βλάστησης: Φυτεύουμε την άνοιξη όταν οι θερμοκρασίες είναι 21 C. Προτεινόμενη εποχή σποράς για υπαίθρια καλλιέργεια: Μάρτιο-Απρίλιο. Μεταφύτευση: Μόλις αποκτήσει 3-4 φύλλα ή φτάσει τα 10 εκατοστά περίπου. Απόσταση μεταφύτευσης: 30-50 εκατοστά, κατά προτίμηση. Έδαφος: Τα καταφέρνει σε όλα τα εδάφη ακόμη και σε φτωχά και προτιμά αυτά που στραγγίζουν καλά. Τοποθεσία : Χρειάζεται ηλιόλουστα μέρη. Κλίμα: Αναπτύσσετε ιδανικά σε ζεστά και ξηρά κλίματα όπως το δικό μας αλλά είναι ευαίσθητος στις παγωνιές. Καλλιεργητικές φροντίδες : Είναι ανθεκτικός σε έντομα και ασθένειες, δεν χρειάζεται λίπανση, ούτε πολύ πότισμα. Ανθίζει: Από νωρίς το καλοκαίρι και συνεχίζει μέχρι το φθινόπωρο. Συλλογή-συγκομιδή : Τα άνθη μαζεύονται τους καλοκαιρινούς μήνες και μπορείτε να τα αποξεράνετε εύκολα, οι σπόροι του συλλέγονται το Φθινόπωρο. Τα λουλούδια του είναι πανέμορφα και μπορούν να διατηρηθούν μία εβδομάδα στο βάζο. Μπορούν επίσης εύκολα να αποξηρανθούν. Είναι εύκολο στην καλλιέργεια και πολλαπλασιάζεται εύκολα από μόνος του από σπόρους την επόμενη χρονιά. Αναπτύσσεται εύκολα και στα φτωχά εδάφη. Δεν χρειάζεται πολύ φροντίδα. Σαν όμορφο λουλούδι στο κήπο και στο σπίτι μας και για προσέλκηση ωφέλιμων εντόμων στο περιβόλι μας. Το φυτό αυτό είναι ελκυστικό για τις μέλισσες και τα ωφέλημα έντομα για το νέκταρ τους, δείτε πόσα ωφέλιμα έντομα προσελκύει στις φωτογραφίες αλλά και στο άρθρο «Φυτά που προσελκύουν ωφέλημα έντομα». 10 μικρά μυστικά που θα σας βοηθήσουν να φροντίζετε καλύτερα και ευκολότερα τα λουλούδια και τα φυτά σας. Σας έφεραν δώρο ένα πανέμορφο μπουκέτο με λουλούδια και θέλετε να το διατηρήσετε όσο περισσότερο γίνετε; Αλλάζετε το νερό στο βάζο κάθε δεύτερη μέρα τουλάχιστον και κόψτε κάθε φορά το κοτσάνι των λουλουδιών κατά 5 εκατοστά περίπου. Μην χρησιμοποιείτε ψαλίδι, αλλά κοφτερό μαχαίρι, κόβοντας λοξά ή ευθεία.


Συγχρόνως αφαιρείτε και όσα φύλλα θα είναι μέσα στο νερό για να μην σαπίζουν και μυρίζουν. Θέλετε να μεταφυτέψετε κάκτους αλλά φοβόσαστε μην τρυπηθείτε από τα αιχμηρά αγκάθια; Διπλώστε κατά μήκος ένα φύλο εφημερίδας αρκετές φορές για να δημιουργηθεί μια λουρίδα και πιάστε με αυτό το φυτό για να μπορέσετε να χειριστείτε χωρίς να τρυπηθείτε. Διαπιστώσατε ότι στις γλάστρες σας έχουν κάνει κατάληψη τα σαλιγκάρια; Αλείψτε το γείσο της γλάστρας με βαζελίνη. Τα σαλιγκάρια δεν θα πλησιάσουν ξανά τα φυτά σας. Οι χάλκινες γλάστρες σας μπορούν να γίνουν σαν καινούριες αν τρίψετε με μισή λεμονόκουπα το μαυρισμένο σκεύος. Αν διαθέτετε ενυδρείο στο σπίτι σας μπορείτε να φυλάτε το νερό με το οποίο ξεπλένετε το σφουγγάρι και να το ρίξετε στα φυτά σας. Είναι το καλύτερο και πιο οικολογικό λίπασμα και τα φυτά σας θα λάμπουν από υγεία. Αν έχετε πρόβλημα με τις μελίγκρες, ψεκάστε τα φυτά σας με ένα διάλυμα νερό και σαπουνιού για τα πιάτα σε αναλογία 1:10. Αν δεν θέλετε να χρησιμοποιήσετε αυτό το διάλυμα, ρωτήστε ένα γεωπόνο που μπορείτε να βρείτε πασχαλίτσες. Οι πασχαλίτσες είναι ο φυσικός εχθρός της μελίγκρας! Απομακρύνετε τα νεκρά και καταστραμμένα άνθη και φύλλα από τα φυτά σας για να διατηρούνται πάντα σε καλή κατάσταση και να ενθαρρύνετε τη ανάπτυξη νέων βλασταριών. Στις συνθέσεις σας να φυτεύετε πάντα φυτά που ανήκουν στην ίδια οικογένεια και έχουν παραπλήσια ανάπτυξη για να ταιριάζουν μεταξύ τους και να μην υπερκαλύπτει το ένα το άλλο. Μπορείτε να δημιουργήσετε τις δικές σας συνθέσεις με λουλούδια από τον κήπο σας και να τις δωρίσετε σε φίλους μας την ευκαιρία εορτών και γενεθλίων. Προμηθευθείτε το ειδικό σφουγγάρι που χρησιμοποιούν και στα ανθοπωλεία και δημιουργήστε τα δικά σας όμορφα καλάθια. Ενημερώστε τους φίλους που θα επιλέξετε να τα χαρίσετε να ποτίζουν συχνά το σφουγγάρι με λίγο νεράκι. Τα βότσαλα που μαζέψατε από την παραλία μπορούν να αποτελέσουν ένα άριστο μέσο στράγγισης αν βάλετε μερικά στον πάτο της γλάστρας. Μπορείτε επίσης να τα βάλετε πάνω στο χώμα για να βοηθήσετε τα φυτά σα να διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο υγρασίας.
Πηγή : http://www.valentine.gr/annuals-cosmos_gr.php
http://www.ftiaxno.gr/2013/01/blog-post_4948.html?m=1
http://ecoview.gr/10-tips-gia-th-frontida-luludiwn-fytwn/

Κατιφές ή Ταγετη : Το αμερικάνικο λουλούδι με τα πολύ έντονα χρώματα που στολίζει τον κήπο

Ο Κατιφές σπάνια προσβάλλεται από ασθένειες, εξαιτίας του μεγάλου χημικού του οπλοστασίου. Στην πραγματικότητα κοντά σε άλλα φυτά δρα προστατευτικά. Δίπλα σε σολανοειδή όπως ντομάτες, πατάτες, μελιτζάνες ή πιπεριές, αλλά και φράουλες, προφυλάσσει από το νηματώδη σκώληκα Platylenchus penetrans, ενώ προσελκύει τους ωφέλιμους επικονιαστές με τη συνεχή ανθοφορία του. Επίσης τα κουνέλια και ταάλλα χορτοφάγα δεν τον τρώνε εύκολα. Φαρμακευτικά το φυτό είχε ευρεία χρήση στην Προκολομβιανή Αμερική. Οι Νάουατλ του Μεξικού έπιναν το τσάι του για πονοδόντους, στομαχικά ενοχλήματα, παράσιτα του εντέρου, προβλήματα στην κύστη και στο ήπαρ. Οι Τσερόκι το χρησιμοποιούσαν για να πλένουν το δέρμα κι επίσης έβγαζαν απ’αυτό κίτρινη βαφή. Σημερινές μελέτες βρίσκουν αντιοξειδωτική κι ελαφριά αναλγητική δράση για το εκχύλισμα αυτού του φυτού. Το φυτό περιέχει θειοφένια, θειούχες ενώσεις που αποδεδειγμένα δρουν κατά πολλών ειδών βακτηριδίων, και ίσως γι’αυτό χρησιμοποιείται απ’τους ιθαγενείς της Ονδούρας για το πλήσιμο των πτωμάτων. Χρησιμοποιείται ακόμα μάλλον για τον ίδιο λόγο ως μπαχαρικό στα φαγητά, αν και τη θέση αυτήν την έχει περισσότερο το δυνατότερο συγγενικό είδος T. lucida ή μεξικανικό εστραγκόν, παρομοίων ιδιοτήτων με το γνήσιο. Είναι ένα ψηλό φηυτό στο ένα μέτρο με μικρά κίτρινα άνθη. Τα πέταλα του κατιφέ μπαίνουν ακόμα για χρώμα και γεύση στις σαλάτες και στις σούπες. Τα καροτενοειδή είναι οι ενώσεις που δίνουν στα πέταλα αυτό το κίτρινο και πορτοκαλί χρώμα, και γι’αυτό έχουνχρησιμοπιηθεί, είτε σε σκόνη είτε σε εκχύισμα, για να δίνουν χρώμα στις κότες και στους κρόκους των αυγών τους, εάν το καλαμπόκι της τροφής τους δεν είναι έντονα χρωματισμένο. Το αιθέριο έλαιο του φυτού χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία για την προσθήκη οσμής μήλου, αν και γι’αυτόν το σκοπό κυρίως χρησιμοποιείται ο μικρανθής κατιφές (T. Minuta), ένα ψηλό φυτό 2 μέτρων με μικρά κεφαλάκια της νότιας Νότιας Αμερικής. Ο κατιφές είχε κι έχει ακόμα συμβολική σημασία στο Μεξικό. Για τους Αζτέκους και τους λοιπούς ιθαγενείς του κεντρικού Μεξικού, το σεμποουαλξότσιτλ ήταν το άνθος των νεκρών. Μ’αυτό στόλιζαν τους νεκρούς, τις νεκρώσιμες τελετές και τους τάφους. Όταν κατέφθασαν οι Ισπανοί κατακτητές, προσπάθησαν να εκρι΄ζώσουν το παγανιστικό αυτό έθιμο χωρίς μεγάλη επιτυχία.


Το άνθος, αν και μισητό αρχικά στους Ισπανούς, γρήγορα μεταφέρθηκε, όπως και πολλά άλλα αμερικανικά φυτά, από Ισπανούς εμπόρους σ’όλον τον κόσμο, όπου γρήγορα έχασε τη σύνδεσή του με το θάνατο. Στη σημερινή Ημέρα των Νεκρών του Μεξικού, που γιορτάζεται στις 2 Νοεμβρίου, οι Μεξικανοί εξακολουθούν να στολίζουν τους τάφους των νεκρών προσφιλών τους προσώπων και τους οικιακούς τους βωμούς μ’αυτό το φυτό, εξού και το δεύτερο ισπανικό όνομά του, «flor de muertos», δηλαδή άνθος των νεκρών. Ο κατιφές έχει επίσης λατρευτικές χρήσεις στο Νεπάλ. Είναι ετήσιο φυτό. Η ανάπτυξη του είναι γρήγορη. Τα άνθη του έχουν πορτοκαλή, κίτρινη και δίχρωμη απόχρωση, ανάλογα με την ποικιλία. Μπορεί να φτάσει από 20-60 εκατοστά σε ύψος. Ευδοκιμεί σε θερμοκρασίες από 15-25°C. Σε θερμοκρασίες από 5°C και κάτω δεν αντέχει, ενώ σε θερμοκρασίες από 35°C και πάνω θα πρέπει να τον ποτίζετε καθημερινά για να αντέξει. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε έδαφος μπορεί να αναπτυχθεί και σε φτωχά εδάφη. Προτιμά χώμα γόνιμο και με μεγάλη περιεκτικότητα σε θρεπτικά στοιχεία. Θέλει συχνά ποτίσματα, ειδικά αν τον έχετε τοποθετήσει σε γλάστρα. Το φθινόπωρο και την άνοιξη θα πρέπει να τον ποτίζετε 4-5 φορές τη βδομάδα, ενώ το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες είναι ψηλές θα πρέπει να τον ποτίζετε καθημερινά. Δεν πρέπει τα νερά να λιμνάζουν, διότι υπάρχει κίνδυνος να σαπίσουν οι ρίζες. Μπορεί να προσβληθεί από ωίδιο, σκωρίαση και τετράνυχο. Προσοχή! Μην βρέχετε τα φύλλα του κατηφέ, διότι μπορεί να προσβληθεί από μύκητες. Προτιμήστε να τον φυτέψετε ανάμεσα σε καλλιέργεια ντομάτας, για να την προστατέψετε από νηματώδεις.
Πηγή : https://bolko.wordpress.com/2013/08/22/κατιφές/
http://tsougrana.eu/kallopistika-fyta/katifes

Ίρις : Ένα όμορφο διαδεδομένο λουλούδι με αρωματικές και φαρμακευτικές ιδιότητες

Η ίρις (επιστ. Iris) είναι γένος αγγειόσπερμων μονοκοτυλήδονων φυτών, της τάξης των Λειριωδών (Liliales), της οικογένειας των Ιριδοειδών που περιλαμβάνει περί τα 100 είδη πολυετών πoών στις εύκρατες χώρες. Είναι φυτά ριζωματικά, κονδυλόρριζα με μακρά και στενά φύλα και άνθη πολύχρωμα και πολύσχημα μονομερή ή κατά ταξιανθία σε μακρά στελέχη. Τα σπέρματα, οι ρίζες και τα φύλλα των περισσοτέρων εξ αυτών περιέχουν μια τοξική ουσία στην οποία οφείλονται πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες καθώς και μια πτητική κετόνη, την ιράνη, στην οποία οφείλονται οι αρωματικές τους ιδιότητες. Το γένος είναι πολύ διαδεδομένο σε όλη την βόρεια εύκρατη ζώνη. Οι οικότοποί τους ποικίλλουν σημαντικά, και κυμαίνονται από τα κρύα και τα ορεινά περιοχές με χλοώδεις εκτάσεις, λιβάδια και όχθες ποταμών της Ευρώπης, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, την Ασία και σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Οι ίριδες είναι πολυετή ποώδη φυτά, που αυξάνονται με έρποντα ριζώματα (ριζωματώδης ίριδες), ή, σε ξηρότερα κλίματα, από βολβούς (βολβώδη ίριδες). Έχουν μακριά, όρθια στελέχη ανθοφορίας, τα οποία μπορεί να είναι απλά ή διακλαδισμένα, στερεά ή κούφια, και ίσια ή έχουν μια κυκλική διατομή. Τα ριζωματώδη είδη έχουν συνήθως 3-10 βασικά, διαμορφωμένα σαν ξίφη φύλλα και αναπτύσσονται σε πυκνές συστάδες. Τα βολβώδη είδη έχουν κυλινδρικά, φύλλα βάσης. Οι ταξιανθίες έχουν σχήμα βεντάλιας και περιέχουν ένα ή περισσότερα συμμετρικά με έξι λοβούς λουλούδια. Αυτά αναπτύσσονται με ποδίσκο ή τον στερούνται. Τα τρία σέπαλα, τα οποία εξαπλώνονται προς τα κάτω ή γέρνουν. Επεκτείνονται από τη στενή τους βάση, η οποία σε κάποιες από τις ριζωματώδεις ίριδες έχει μια «γενειάδα» (μια τούφα από μικρές όρθιες επεκτάσεις που αναπτύσσονται στην μεσαία γραμμή της), σε μία ευρύτερη μερίδα («άκρο»), συχνά διακοσμημένη με νευρώσεις, γραμμές ή τελείες. Τα τρία πέταλα στέκονται όρθια, εν μέρει πίσω από την βάση των σεπάλων. Ονομάζονται «πρότυπα». Μερικά μικρότερα είδη ίριδας έχουν και τους έξι λοβούς να κοιτάνε προς τα έξω, αλλά σε γενικές γραμμές, τα άκρα και τα πρότυπα διαφέρουν σημαντικά στην εμφάνιση. Είναι ενωμένα στη βάση τους σε ένα ανθικό σωλήνα που βρίσκεται πάνω από την ωοθήκη (γνωστή ως κατώτερη ωοθήκη). Ο στύλος χωρίζει προς την κορυφή σε πεταλοειδείς κλάδους. Αυτό είναι σημαντικό στην επικονίαση. Το λουλούδι της ίριδας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως παράδειγμα για τη σχέση μεταξύ ανθοφόρων φυτών και εντόμων επικονίασης.



Το σχήμα του λουλουδιού, η θέση της γύρης και η στιγματοφόρος επιφάνεια στα εξωτερικά πέταλα σχηματίζουν μια επιφάνεια προσγείωσης για ένα ιπτάμενο έντομο, το οποίο περιτριγυρίζει το περιάνθιο για νέκταρ. Θα πρέπει πρώτα να έρθει σε επαφή το περιάνθιο, στη συνέχεια, με τους στιγματισμένους στήμονες σε μια σπειροειδή επιφάνεια που φέρει σε μια ωοθήκη που σχηματίζει τρεις κάψουλες. Η όμοια με ράφι εγκάρσια προβολή, στο εσωτερικό του σπειροειδούς κάτω από τους στημόνες, είναι κάτω από την εξάρτηση από τον υπερκείμενο βραχίονα του στύλου κάτω από το στίγμα, έτσι ώστε το έντομο να έρχεται σε επαφή με τη γύρη -που καλύπτει την επιφάνειά του μόνο αφού περάσει το στίγμα. Καθώς απομακρύνεται από το λουλούδι θα έρθει σε επαφή μόνο με τη μη δεκτική κάτω όψη του στίγματος. Ως εκ τούτου, ένα έντομο που μεταφέρει γύρη από ένα λουλούδι, φτάνοντας στο άλλο, θα αφήσει τη γύρη στο στίγμα, καθώς απομακρύνεται έξω από ένα λουλούδι, η γύρη που φέρει δεν θα απομακρυνθεί από το στίγμα του ίδιου άνθους. Ο καρπός της ίριδας είναι μια κάψουλα που ανοίγει σε τρία μέρη για να αποκαλύψει τους πολυάριθμους σπόρους μέσα. Ορισμένα είδη φέρουν περικάρπιο. Η Ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει 10 τέτοια είδη, τα οποία ο ελληνικός λαός τα αποκαλεί κρίνα ή κρίνους που όμως είναι μικρότερα σε μέγεθος από τον γνωστό πάλλευκο κρίνο που ανήκει στην οικογένεια των Λειριοειδών. Τα ελληνικά αυτά είδη της ίριδας είναι: Ίρις η γερμανική (Iris germanica): φυτό καλλιεργούμενο ή ημιαυτοφυές σε όλη την Ελλάδα με μεγάλα εύοσμα και κυανά άνθη γνωστότερο με τα ονόματα γαλάζιος κρίνος, κρίνος, αγριόκρινος, και ζαμπάκι (Κύπρο) - στην Ελλάδα ζαμπάκι ονομάζεται άλλο φυτό είδος νάρκισσου. Το φυτό αυτό είναι φαρμακευτικό. Ίρις η αττική (Iris attica) (παραλλαγή της πυγμαίας): απαντάται στη Θεσσαλία και κυρίως στον Υμηττό και την Πεντέλη της Αττικής. Αναγνωρίζεται από τα κίτρινα άνθη της. Ίρις η φλωρεντιανή (Iris florentiana), το κυριότερο είδος των κρίνων που απαντάται στην Ελλάδα από την εποχή του Θεόφραστου και του Διοσκορίδη που συχνά την αναφέρουν ως Ιλλυρική ίριδα . Τα άνθη της είναι μεγάλα και λευκά γνωστά ως «άσπρος κρίνος». Έχει δε καταστεί σύμβολο θρησκευτικό, βασιλικό και από τα πλέον διαδεδομένα διακοσμητικά μοτίβα. Το δε ρίζωμά τους έχει έξοχες φαρμακευτικές ιδιότητες με πλούσια εμπορεύσιμα προϊόντα όπως σφαιρία ίριδας, δάκτυλοι ίριδας, κόκκοι ίριδας, τρίμματα ίριδας και σκόνη ίριδας. Το είδος αυτό στη Κύπρο αποκαλείται βουρβουλίτσα. Και άλλα επτά είδη ακόμη.


Αναπτύσσεται ικανοποιητικά σε πολλούς τύπους εδαφών, ακόμα και σε μέτρια εδάφη. Προτιμότερα όμως είναι τα γόνιμα, πλούσια σε οργανική ουσία, που δεν κατακρατούν πολύ υγρασία. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες καλλιεργητικές φροντίδες. Οι ηλιόλουστες θέσεις, προστατευμένες από τους έντονους ανέμους είναι οι πλέον ιδανικές για τη φύτευση της ίριδας. Είναι ανθεκτικό φυτό στις υψηλές θερμοκρασίες και στην ξηρασία. Το πότισμα στην ίριδα πρέπει να γίνεται τακτικά, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν και να αυξάνεται την περίοδο της άνθισης, ίσως και λίγο πριν από αυτή. Καλό είναι να γίνεται τακτικό σκάλισμα του εδάφους, με σκοπό την μείωση της εδαφικής υγρασίας και την απομάκρυνση των ζιζανίων. Η χρήση οργανικής λίπανσης, ενισχύει την ανάπτυξη και ανθοφορία του φυτού. Αποξηραμένα φύλλα ή άνθη απομακρύνονται διότι επηρεάζουν αρνητικά την άνθιση και την αισθητική. Η ίριδα πολλαπλασιάζεται με τους βολβούς ή με διαίρεση των ριζωμάτων, ανάλογα με το είδος. Οι περισσότερες ποικιλίες που χρησιμοποιούνται σε κήπους είναι οι ριζωματώδεις. Πότε φυτεύονται οι βολβοί της ίριδας; Οι βολβοί φυτεύονται κατά τους φθινοπωρινούς μήνες για να ανθίσουν την άνοιξη. Το βάθος φύτευσης δεν πρέπει να ξεπερνά τα 10 cm. Η απόσταση φύτευσης μεταξύ των ριζωμάτων, εξαρτάται από την ποικιλία και συνήθως κυμαίνεται από 15 - 30 cm. Λόγω του ότι οι ίριδες αναπτύσσονται στις περισσότερες περιοχές της χώρας μας σαν πολυετή φυτά, τα ριζώματά τους μπορούν να φυτευτούν σε μόνιμες θέσεις, σε παρτέρια ή φυτοδοχεία. Η ίριδα είναι ανθεκτικό φυτό στις προσβολές από έντομα. Μυζητικά έντομα όπως αφίδες (μελίγκρες) προσβάλλουν σε ορισμένες περιπτώσεις τα φύλλα και τα άνθη, χωρίς όμως να προκαλούν προβλήματα. Κυριότερο πρόβλημα αποτελεί η σήψη των υπόγειων οργάνων, εδικά τις περιόδους όπου παρατηρείται υψηλή εδαφική υγρασία ή όταν εφαρμόζονται υπερβολικά ποτίσματα. Χαμηλές και μεσαίες σε ύψος ποικιλίες χρησιμοποιούνται σε ομαδικές φυτεύσεις σε παρτέρια, στην πρώτη ή δεύτερη σειρά. Οι ψηλές ποικιλίες χρησιμοποιούνται σπανιότερα. Χαμηλά φυτά φυτεύονται μεμονωμένα ή μαζί, σε βραχόκηπους και σε φυτεύσεις κάτω από δένδρα. Διακοσμούν μεγάλα φυτοδοχεία και ζαρντινιέρες. Τα εντυπωσιακά άνθη της ίριδας δημιουργούν όμορφες αντιθέσεις με το χλοοτάπητα καθώς και με δομικά στοιχεία του κήπου. Το είδος Iris pseudacorus (νερόκρινος), χρησιμοποιείται ευρύτατα σε υδρόκηπους.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/symboules-anthismenes-irides/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ίρις_(βοτανική)

Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

Ίον το εύοσμον ή Μενεξες : Ένα σκληραγωγημενο ποωδες λουλούδι με το γλυκό άρωμα και την φαρμακευτική χρήση

Το Ίον το εύοσμον (Viola odorata), είναι είδος του γένους Ίον (Viola), εγγενές στην Ευρώπη και την Ασία, αλλά έχει επίσης εισαχθεί στη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία. Είναι κοινώς γνωστή ως βιολέτα ξύλου (wood violet), γλυκιά βιολέτα (sweet violet), Αγγλική βιολέτα (English violet), κοινή βιολέτα (common violet), βιολέτα του ανθοπώλη (florist's violet) ή βιολέτα του κήπου (garden violet). Στην Ινδία το φυτό είναι γνωστό ως banafsa, banafsha ή banaksa. Είναι ένα σκληραγωγημένο πολυετές (perennial) ποώδες ανθοφόρο φυτό. Η Β. η εύοσμη (V. odorata), διακρίνεται από τα παρακάτω χαρακτηριστικά: τα άνθη είναι αρωματικά, τα άνθη συνήθως είναι είτε σκούρα βιολετί είτε λευκά, τα φύλλα και τα άνθη είναι όλα σε μια βασική ροζέτα, ο στύλος (style) είναι συνδεδεμένος (και δεν τελειώνει με στρογγυλεμένες αποφύσεις), τα φύλλα-στελέχη έχουν τρίχες, οι οποίες δείχνουν προς τα κάτω και το φυτό εξαπλώνεται με στόλωνες (βλαστούς επάνω από το έδαφος). Αυτά τα πολυετή άνθη μπορούν να ωριμάσουν σε ύψος από 4 έως 6 ίντσες και να εξαπλωθούν από 8 έως 24 ίντσες. Το είδος μπορεί να βρεθεί κοντά στις άκρες των δασών ή σε ξέφωτα, είναι επίσης ένας κοινός "απρόσκλητος επισκέπτης" σε σκιερά γκαζόν ή και αλλού στους κήπους. Αρκετές ποικιλίες έχουν επιλεγεί για κηπευτική χρήση, εκ των οποίων η V. odorata 'Wellsiana" έχει κερδίσει το «Award of Garden Merit» από τη Βασιλική Φυτοκομική Κοινωνία (Royal Horticultural Society) .Το γλυκό άρωμα από αυτό το άνθος έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα δημοφιλές σε όλες τις γενιές, ιδιαίτερα στα τέλη της Βικτωριανής περιόδου και κατά συνέπεια, χρησιμοποιείται στην παραγωγή πολλών καλλυντικών μυρωδικών και αρωμάτων. Οι Γάλλοι είναι επίσης γνωστοί για το σιρόπι βιολέτας, το οποίο συχνά γίνεται από το εκχύλισμα των βιολετών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το Γαλλικό σιρόπι βιολέτας, χρησιμοποιείται για να κάνει τηγανίτες (scones) βιολέτας και marshmallows. Το άρωμα των ανθέων βιολέτας είναι διακριτικό, μόνο με μερικά άλλα άνθη να έχουν μια ελάχιστα παρόμοια οσμή. Οι αναφορές στις βιολέτες και τον επιθυμητό χαρακτήρα από το άρωμα, πηγαίνει πίσω στις κλασικές πηγές όπως του Πλινίου και του Ορατίου, όταν ήταν σε χρήση η ονομασία "Ίον ", για να περιγράψει αυτό το άνθος από το οποίο προέρχεται η ονομασία του οι ιονόνες (ionones) το διακριτικό χημικό συστατικό των ανθέων.


Το 1923 ο Poucher, γράφει ότι τα άνθη καλλιεργούνται ευρέως στην Ευρώπη και την Ανατολή για το άρωμα τους, τόσο με τα άνθη αλλά και τα φύλλα, να συλλέγονται ξεχωριστά και να εκχυλίζονται για το άρωμα και επίσης, τα άνθη, να συλλέγονται για χρήση σε προϊόντα ζαχαροπλαστικής γαληνικού σιροπιού και στην παραγωγή φαρμάκου. Υπάρχει κάποια αμφιβολία ως προς το κατά πόσον το αληθινό εκχύλισμα από το άνθος βιολέτας είναι ακόμα διαθέσιμο στο εμπόριο. Σίγουρα, ήταν στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά από τη στιγμή που ο Steffen Arctander έγραφε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές του 1960, η παραγωγή είχε «σχεδόν εξαφανιστεί». Ωστόσο, το απόλυτο άρωμα φύλλων βιολέτας, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ευρέως στη σύγχρονη αρωματοποιία. Τα φύλλα είναι βρώσιμα. Στη βοτανική ιατρική, η V. odorata έχει χρησιμοποιηθεί για μια ποικιλία αναπνευστικών παθήσεων, αϋπνία και δερματικές διαταραχές. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητά της για οποιαδήποτε από αυτές τις χρήσεις. Το άνθος βιολέτας ήταν ένα από τα αγαπημένα στην αρχαία Ελλάδα και έγινε το σύμβολο της Αθήνας. Το άρωμα υπαινίσσετο το σεξ, οπότε η βιολέτα ήταν ένα εμβληματικό άνθος της Αφροδίτης και επίσης, του γιου της Πριάπου, της θεότητας των κήπων και της γονιμότητας. Ο Ίαμος ήταν γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Ευάδνης. Εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του κατά τη γέννηση. Τον άφησε να κείτεται στα Αρκαδικά δάση σε ένα κρεβάτι από βιολέτες, όπου τρεφόταν από τα ερπετά, με μέλι. Τελικά, βρέθηκε από διερχόμενους βοσκούς, που τον ονόμασαν Ίαμο από το ιώδες (ίον) κρεβάτι. Η θεά Περσεφόνη και οι συντρόφισσές της, Νύμφες, μάζευαν σε ανοιξιάτικο λιβάδι, ανθοφόρους οφθαλμούς (μπουμπούκια) τριανταφυλλιάς, κρόκου, βιολέτας, ίριδας, κρίνου και δελφινίου (larkspur), όταν απήχθη από τον θεό Άδη. Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Viola odorata (Ίον το εύοσμον) και ανήκει στην οικογένεια των Ιοειδών. Φύεται σε όλη την Ευρώπη και είναι κοινό μέσα σε φράκτες, δενδρόκηπους και παρτέρια. Το συναντούμε με τις ονομασίες Μενεξέ, Βιόλα, βιολέτα, Μανουσάκι, Γιούλι, Ίον το εύοσμο, Ίτσο.


Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Viola odorata (Ίον το εύοσμον) και ανήκει στην οικογένεια των Ιοειδών. Φύεται σε όλη την Ευρώπη και είναι κοινό μέσα σε φράκτες, δενδρόκηπους και παρτέρια. Το συναντούμε με τις ονομασίες Μενεξέ, Βιόλα, βιολέτα, Μανουσάκι, Γιούλι, Ίον το εύοσμο, Ίτσο. Είναι πολυετής πόα που το ύψος της κυμαίνεται από 5-15 εκατοστά, σε μορφή τούφας,. Δεν έχει βλαστό αλλά παράγει πολλές παραφυάδες που έρπουν στο έδαφος, ριζοβολούν εύκολα και ανθίζουν τον επόμενο χρόνο. Ποδίσκοι λείοι. Φύλλα καρδιόσχημα χνουδωτά. Άνθη ιώδη και μερικές φορές λευκά ή ρόδινα, πολύ εύοσμα. Μερικές φορές διασταυρώνεται με άλλα είδη και παράγει υβρίδια. υπάρχουν περίπου 500 ποικιλίες του φυτού. Ο Ιπποκράτης συνιστούσε τη χρήση του μενεξέ, οι θεραπευτικές ιδιότητες του οποίου ήταν γνωστές από την αρχαιότητα. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει το βότανο ως Ίον το πορφυρούν. Ο Θεόφραστος το ανέφερε ως Μέλαν Ίον και το κατέτασσε στα στεφανωματικά άνθη. Άλλοι το αναφέρουν ως Μελάνιον. Οι αρχαίοι Έλληνες το εκτιμούσαν τόσο ώστε την Αθήνα την ονόμαζαν Ιοστέφανον όχι γιατί υπήρχαν πολλοί μενεξέδες, αλλά γιατί ήταν όμορφες σαν τα Ία. Στην Αθήνα καλλιεργούσαν το φυτό από το 400 π.Χ. Ο Όμηρος αναφέρει ότι οι Αθηναίοι τα χρησιμοποιούσαν για να, μετριάσουν το θυμό, ενώ ο Πλίνιος συνιστούσε γιρλάντα από μενεξέδες για την πρόληψη των πονοκεφάλων και της ζάλης. Οι Ρωμαίοι έβαζαν στο κρασί τους μενεξέδες για το άρωμα τους και ο Οράτιος (65 έως 8 π.Χ) τους επέκρινε γιατί καλλιεργούσαν περισσότερο μενεξέδες παρά ελιές. Στη δεκαετία του ΄30 τα αέρια τμήματα του φυτού χρησιμοποιήθηκαν για τον καρκίνο του μαστού και των πνευμόνων και συμπεριλαμβάνονται ακόμη σε εναλλακτικές θεραπείες ιδιαίτερα μετά από χειρουργική επέμβαση για την πρόληψη δευτεροπαθών όγκων. Το αιθέριο έλαιο του φυτού το χρησιμοποιούν πάρα πολλά χρόνια στην αρωματοποιία και την παρασκευή καλλυντικών. Το κύριο αρωματικό στοιχείο του φυτού η ιονίνη παρασκευάστηκε για πρώτη φορά συνθετικά το 1893 και έκτοτε μειώθηκε σημαντικά η καλλιέργεια του φυτού. Στη Γαλλία το χρησιμοποιούν για την ανακούφιση από τους πονοκεφάλους μετά από ξενύχτι και οινοποσία καθώς και σε κομπρέσες για το κεφάλι για πονοκεφάλους και ημικρανίες. Συστατικά-χαρακτήρας: Όλο το φυτό και ιδιαίτερα το ρίζωμα περιέχει σαπωνίνες, σαλικυλικό μινθύλιο, αλκαλοειδή, φλαβονοειδή, αιθέριο έλαιο αποτελούμενο από μία εύοσμη ένωση την ιρόνη. Επίσης το υπόγειο μέρος του φυτού περιέχει ένα αλκαλοειδές, την οδορατίνη.



Τα σπέρματα του φυτού περιέχουν μία ουσία που ονομάζεται ιονίνη. Άνθιση συλλογή χρησιμοποιούμενα μέρη: Ο μενεξές ανθίζει Μάρτιο, Απρίλιο και Μάιο και μερικές φορές ανθίζει ξανά το φθινόπωρο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται οι ρίζες, τα φύλλα και τα άνθη του φυτού, τα οποία συλλέγουμε Μάρτιο και Απρίλιο. Οι ρίζες συλλέγονται επίσης Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις: Το βότανο δρα ως αποχρεμπτικό, εξομαλυντικό, αντιφλεγμονώδες, διουρητικό και αντινεοπλασματικό. Τα άνθη και το ρίζωμα είναι αποχρεμπτικά, αντιβηχικά και εμετικά σε μεγάλη δόση. Οι σαπουνώδεις ουσίες διευκολύνουν την αποβολή των φλεμάτων και τον βήχα. Το αλκαλοειδές οδορατίνη είναι υποτασικό και το αλκαλοειδές βιολίνη προκαλεί ναυτία και εμετό. Ο Μενεξές έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια για τη θεραπεία του βήχα και ιδιαίτερα για τη θεραπεία της βρογχίτιδας. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί για τη καταρροή του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος. Είναι ωφέλιμος σε δερματοπάθειες, όπως το έκζεμα και σε μια μακροπρόθεσμη αγωγή των ρευματισμών. Η ήπια ηρεμιστική του δράση το κάνει κατάλληλο για την αϋπνία και το άγχος. Το έγχυμα του φυτού χρησιμοποιείται ακόμη για λοιμώξεις του στόματος και του λαιμού. Δρα θετικά σε ουρικές λοιμώξεις. Τα φρέσκα φύλλα σε κατάπλασμα χρησιμοποιούνται για την ανακούφιση και επούλωση στις επώδυνες ραγάδες των θηλών του στήθους. Η φήμη του Μενεξέ σαν αντικαρκινικού βοτάνου είναι παλιά. Παίζει σαφή ρόλο σε μια ολιστική προσέγγιση στη θεραπεία του καρκίνου. Στις αγροτικές περιοχές χρησιμοποιούν το Μενεξέ σαν καθαρτικό. Στην ομοιοπαθητική συνιστούν το βάμμα του νωπού φυτού για να καταπραϋνθούν οι πόνοι των αυτιών, μερικές παθήσεις των ματιών και ο κοκίτης. Το ρίζωμα του μενεξέ είναι εμετικό και χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές σε αντικατάσταση της ρίζας της Ιπεκακουάνας. Στην κινέζικη ιατρική η ρίζα του βοτάνου χρησιμοποιείται σε οιδήματα και παρωτίτιδα. Επίσης ο μενεξές μπορεί να βοηθήσει στο πρόβλημα του αλκοολισμού δημιουργώντας απέχθεια προς το ποτό. Αυτό γίνεται ως εξής. Ρίχνουμε ένα κουτάλι του φαγητού από το έγχυμα του φυτού σε μισό λίτρο ποτό στο οποίο υπάρχει εξάρτηση. Αυτή η μέθοδος προκαλεί έντονο εμετό και απέχθεια προς το ποτό. Η θεραπεία διαρκεί μερικές μέρες. Παρασκευή και δοσολογία: Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε μία κουταλιά του τσαγιού βότανο και το αφήνουμε σκεπασμένο 10-15 λεπτά. Σουρώνουμε και πίνουμε δύο φορές την ημέρα. Τα άνθη του γίνονται και σιρόπι. Αποφεύγουμε τις πολύ υψηλές δόσεις του βοτάνου γιατί οι σαπωνίνες που περιέχει μπορεί να οδηγήσουν σε ναυτία και εμετό.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ίον_το_εύοσμον
http://www.herb.gr/index.php.sample/catalog/product/view/id/714/s/menexes/category/24/

Βερβένα η φαρμακευτική : Η πολυετής έρπουσα ιεροβοτανη με άνθη και η φαρμακευτική της χρήση

Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Verbena officinalis (Βερβένα η φαρμακευτική) και το συναντούμε με τα ονόματα ιεροβοτάνη, βερβένα, σταυροβότανο, σταυρόχορτο, γοργογιάννη, σπυρόχορτο, σπληνόχορτο. Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Verbena officinalis (Βερβένα η φαρμακευτική) και το συναντούμε με τα ονόματα ιεροβοτάνη, βερβένα, σταυροβότανο, σταυρόχορτο, γοργογιάννη, σπυρόχορτο, σπληνόχορτο. Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Η ονομασία Βερβένα που έχει το φυτό δημιουργεί πολλές συγχύσεις με το φυτό Salvia sclarea στο οποίο αποδίδεται λανθασμένα η ονομασία ιεροβοτάνη και γοργογιάννη. Επίσης δεν πρέπει να συγχέεται με την Λουίζα (Lippia citriodora) στο οποίο αποδίδεται λανθασμένα και η ονομασία Βερβένα λόγω του αγγλικού ονόματος του φυτού που είναι Lemon Verbena. Το Ιεροβοτάνη είναι πολυετές φυτό, πολύχρονο, πολύκλαδο και έρπον. Σε ύψος φτάνει τα 40-80 εκατοστά. Έχει όρθιους αυλακωτούς βλαστούς με αραιές αλλά σκληρές τρίχες. Τα φύλλα του βγαίνουν αντίθετα, φτερωτά, οδοντωτά, ενώ τα άνθη είναι κυανά ή ιώδη και εμφανίζονται στις αρχές του καλοκαιριού. Στεφάνη με 5 πέταλα διατεταγμένα σε δύο χείλη. Η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει δύο είδη την βερβένα την υπτίαν, η οποία πιθανώς είναι η ιεροβοτάνη του Διοσκουρίδη και την βερβένα την φαρμακευτική που είναι η πραγματική ιεροβοτάνη το κοινώς σταυροβότανο ή γοργόγιαννη. Είναι φυτό φαρμακευτικό, μελισσοκομικό, κοσμητικό και καλλιεργείται στους κήπους με τη διαφορά ότι τα φυτά τα οποία καλλιεργούνται είναι νόθα, διαφόρων άλλων ειδών. Φυτρώνει σε χερσαίους τόπους, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Γνωστό βότανο από την αρχαιότητα. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει ότι το χρησιμοποιούσαν ως έγχυμα για να ενισχύουν την έκκριση των γαλακτικών αδένων και για τις επουλωτικές, καθαρτικές και τονωτικές ιδιότητές του. Το θεωρούσαν ευεργετικό για τις λεχώνες. Στην αρχαία Ελλάδα το χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν τον βωμό του βασιλιά των Θεών Δία. Σε όλη την ελληνολατινική επικράτεια στεφάνωναν πρεσβευτές και προκρίτους και οι Δρυάδες απόδιδαν στο φυτό μαγικές ικανότητες και υποστήριζαν ότι τι φυτό γιάτρευε τους πληγωμένους του πολέμου και έκανε αθάνατους τους γενναίους. Θεωρούσαν ακόμη ότι το βότανο αυτό ξυπνούσε τα πάθη και άντρες και γυναίκες το έβαζαν κρυφά στο ποτό εκείνων που αγαπούσαν. Σήμερα βέβαια που γνωρίζουμε ότι το βότανο δρα κύρια για την βελτίωση της πέψης, την αντιμετώπιση στομαχικών διαταραχών και την διάρροια. Πως λοιπόν κέρδισε στο παρελθόν την φήμη αυτή είναι περίεργο τουλάχιστον.


Στην κινέζικη ιατρική το βότανο έχει χρησιμοποιηθεί για προβλήματα ελονοσίας, εμμήνων, γρίπη, πυρετό, ουλίτιδα, καλόγερους και ουρικές διαταραχές. Το βότανο περιέχει πικρά γλυκοσίδια που ονομάζονται βερβεναλίνη και βερβενίνη, αιθέριο έλαιο, αλκαλοειδή, γλίσχρασμα και τανίνη, βλέννα και μία πικρή ουσία. Άνθιση χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή: Το Ιεροβοτάνη ανθίζει στις αρχές του καλοκαιριού. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα αέρια μέρη του φυτού. Συλλέγεται λίγο πριν ανοίξουν τα άνθη του φυτού, συνήθως τον Ιούλιο. Απαιτείται γρήγορη αποξήρανση του φυτού για να μην χαλάσει. Δρα ως νευροτονωτικό, ηρεμιστικό, αντισπασμωδικό, εφιδρωτικό, πιθανό γαλακταγωγό, ηπατικό. Το Ιεροβοτάνη είναι βότανο που ενισχύει το νευρικό σύστημα και ταυτόχρονα χαλαρώνει από την ένταση και το στρες. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατάθλιψη και τη μελαγχολία, ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται μετά από κάποια πάθηση όπως η γρίπη. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε περιπτώσεις κρίσεων και υστερίας. Σαν εφιδρωτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα πρώτα στάδια ενός πυρετού. Σαν ηπατικό έχει διαπιστωθεί ότι βοηθά στις περιπτώσεις φλεγμονής της χοληδόχου κύστης και ικτέρου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πλύσεις του στόματος, κατά της τερηδόνας και των παθήσεων των ούλων. Στην κινέζικη ιατρική το ιεροβοτάνη χρησιμοποιείται για την ελονοσία, προβλήματα εμμήνων, γρίπη, πυρετό, ουλίτιδα, καλόγερους και ουρικές διαταραχές. Εξωτερικά χρησιμοποιείται υπό μορφή κομπρέσων και για πλυσίματα σε αθεράπευτα έλκη, πρήξιμο λεμφαδένων, θρομβοφλεβίτιδα, χρυσή, έκζεμα, φαγούρα, σπυριά δέρματος, νευραλγίες, ουλίτιδα και αμυγδαλίτιδα σαν αντιφλεγμονώδες και παυσίπονο μέσο. Μαζί με το Χαμομήλι και το Τίλιο συνθέτει το «ρόφημα της ευτυχίας» Παλιά άλλωστε το Ιεροβοτάνη το πίνανε σαν τσάι ομορφιάς κάθε βράδυ. Τα στεγνωμένα φύλλα του βοτάνου χρησιμοποιούνται ως μαλακτικά για το στομάχι και βελτιώνουν την κατάσταση της επιδερμίδας. Συνδυάζεται καλά με την Σκουτελλάρια και τη Βρώμη σε περιπτώσεις κατάθλιψης. Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε 1-3 κουταλιές του τσαγιού ξηρό βότανο και το αφήνουμε σκεπασμένο 10-15 λεπτά. Το ρόφημα μπορούμε να το πίνουμε έως τρεις φορές την ημέρα. Υπό μορφή βάμματος η δοσολογία είναι 2-4 ml βάμματος τρεις φορές την ημέρα..


Έχει εξακριβωθεί ότι το γλουκονικό βερμπανίνη σε συνηθισμένες δόσεις προκαλεί αραίωση των βλεννών, ενώ σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει ναυτία, εμέτους, μέχρι και παράλυση του κεντρικού νευρικού συστήματος. Δεν πρέπει να λαμβάνεται από εγκύους. Την ώρα της γέννας όμως μπορεί να βοηθήσει γιατί τονώνει τις συσπάσεις της μήτρας. Τα Βέρβενα (ή η Βέρβενα) ή Βέρβαινα είναι ορεινό κεφαλοχώρι της Κυνουρίας του Νομού Αρκαδίας . Είναι χτισμένα στις βόρειες πλαγιές του Πάρνωνα σε υψόμετρο 1.160 μέτρων και είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της Πελοποννήσου. Διοικητικά ανήκουν στον δήμο Βόρειας Κυνουρίας. Οι κάτοικοι κατά τους χειμερινούς μήνες μεταφέρονται στα Κάτω Βέρβενα και τους γύρω οικισμούς. Κατά την αρχαιότητα, κατοικούσαν εδώ οι Βερβένιοι, αρκαδικό γένος, σύμφωνα με τον λεξικογράφο Ησύχιο, ενώ η περιοχή του χωριού ανήκε στην αρχαία Αρκαδία. Τα αρχαιότερα λείψανα που έχουν επισημανθεί στην περιοχή ανάγονται στη 2η χιλιετία π.Χ. και πρόκειται για λίθινες αξίνες που βρέθηκαν στη θέση Πέτρα, όπου η ομώνυμη βρύση. Στη θέση Παντελεήμων βρέθηκαν λείψανα λατρείας της Αρτέμιδος από τον 9ο αι π.Χ. μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια. Στη θέση αυτή κατά τον 6ο αι. π.Χ. κατασκευάστηκε ένας ολομάρμαρος ναός δωρικού ρυθμού.
Πηγή : http://www.herb.gr/index.php/catalog/product/view/id/132/s/vervain/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βέρβενα_Αρκαδίας

Άλυσσο : Το ανθεκτικό εποχικό λουλούδι με τα μικροσκοπικά άνθη, ιδανικό για κενους χώρους

Γνωστό και σαν Γλυκό άλυσσο, αυτό το υπέροχο λουλούδι είναι ιδανικό για να γεμίζει τις άκρες σε κάθε παρτέρι, ανάμεσα σε πλακόστρωτα ή σε βραχόκηπους. Τα φυτά είναι καλυμμένα με σωρούς από μικροσκοπικά άνθη που ανθίζουν συνέχεια. Το γλυκό σαν μέλι άρωμα από αυτές τις μικρές ομορφιές γεμίζει τον αέρα γύρω από τον κήπο μας προσελκύοντας μέλισσες και πεταλούδες. Το άλυσσο αναπτύσσεται καλύτερα σε κρύα κλίματα, ωστόσο αν φυτευτεί σε ημισκιερές θέσεις μπορεί να αντέξει και σε θερμές καλοκαιρινές περιοχές αν δέχεται άφθονη υγρασία. Το βρίσκουμε συνήθως σε χρώμα λευκό ή μοβ και ανθίζει από νωρίς την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο. Αγοράστε υγιή πράσινα φυτά χωρίς σημάδια από φθορές η ασθένειες. Τα φυτά πρέπει να είναι συμπαγή με πολλά φύλλα. Στην πραγματικότητα καλό είναι να μην έχουν ανθίσει ακόμη πράγμα που σημαίνει ότι θα δώσουν την πρώτη τους ενέργεια για να αναπτύξουν το ριζικό τους σύστημα αντί της ανθοφορίας. Διαλέξτε μια θέση με φως ή ημισκιά. Στο άλυσσο αρέσει το καλοστραγγισμένο χώμα και το μέτριο πότισμα. Φυτέψτε τα φυτά σας νωρίς την άνοιξη, δύο εβδομάδες περίπου πριν τις τελευταίες παγωνιές. Κρατήστε το χώμα για λίγο στεγνό. Ψαλιδίστε τα μαραμένα λουλούδια για πετύχετε μεγαλύτερη διάρκεια ανθοφορίας. Αν τα φυτά σας δείχνουν κρεμασμένα στο μεσσοκαλόκαιρο, κλαδέψτε τα περίπου στο μισό μέγεθος για να τα αναζωογονήσετε. Δεν χρειάζεται να λιπάνετε το άλυσσο. Αν το κάνετε το πιο πιθανό είναι να ανθίσει λιγότερο. Όταν καλλιεργείτε άλυσσο σε δοχεία, ξεριζώστε και πετάξτε τα φυτά το φθινόπωρο, μετά τις πρώτες παγωνιές που θα τα καταστρέψουν. Τα πανέμορφα, μικροσκοπικά άνθη του και το άρωμα του που θυμίζει μέλι. Είναι χαμηλό φυτό, αλλά αναπτύσσεται σε πλάτος. Το ύψος του κυμαίνεται από 20-30 εκ.. Η ανθοφορία του ξεκινά, νωρίς την Άνοιξη και κρατά 3-4 μήνες. Έχει στενά φύλλα με λεπτούς βλαστούς. Τα άνθη του έχουν χρώμα λευκό, μοβ, ροζ και φούξια. Το φυτεύουμε σε ηλιόλουστες ή ημισκιερές θέσεις. Μπορούμε να το φυτέψουμε ή να το σπείρουμε την Άνοιξη, σε όλη την Ελλάδα. Παράγει συνεχώς σπόρους, που πέφτουν στο έδαφος και ενώ τον χειμώνα ξεραίνεται, την Άνοιξη μπορεί να ξαναεμφανιστεί στο ίδιο σημείο χωρίς να το σπείρουμε. Είναι ανθεκτικό τόσο σε υψηλές, όσο και σε χαμηλές θερμοκρασίες. Ιδανικές θερμοκρασίες για την ανάπτυξη του, είναι από 16-24°C. Για να το σπείρουμε την Άνοιξη, καλό θα είναι, να έχουν περάσει τα τελευταία κρύα. Δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα από εχθρούς ή ασθένειες. Αναπτύσσεται σε εδάφη μέσης γονιμότητας, μπορεί να αναπτυχθεί και σε πιο φτωχά εδάφη. Όπου και αν το φυτέψετε, το χώμα θα πρέπει να έχει καλή αποστράγγιση.


Με τον Άλυσσο, δημιουργούμε πανέμορφα αρωματικά παρτέρια, ενώ ενδείκνυται για εδαφοκάλυψη, βραχόκηπους και γλάστρες. Θεωρείται από τα κλασσικότερα φυτά κηποτεχνίας. Θα πρέπει να φυτεύεται σε αποστάσεις ανά 10-15εκ. Την Άνοιξη 3-4 φορές την εβδομάδα ενώ το καλοκαίρι 5-7 φορές. Στα μέσα του καλοκαιριού, το κλαδεύουμε περίπου ως τα μισά, προκειμένου να το βοηθήσουμε να ξανανθίσει. Πολλαπλασιάζεται με σπόρους. Το άλυσσο είναι μεσογειακό ετήσιο ανθόφυτο, χαμηλής ανάπτυξης, με μικρά λογχοειδή φύλλα ανοιχτού πράσινου χρώματος και πολλά μικρά άνθη: λευκά, ρόδινα ή μωβ. Η καλλωπιστική του αξία συνίσταται στη δυνατότητα εδαφοκάλυψης, σε συνδυασμό με την πλούσια και παρατεταμένη ανθοφορία που διαρκεί από νωρίς την άνοιξη μέχρι τα τέλη φθινοπώρου. Ιδανικό φυτό για αβαθείς γλάστρες και ζαρντινιέρες αλλά και για τον κήπο σε φύτευση κατά συστάδες, σε βραχόκηπους ακόμη και για εδαφοκάλυψη ή για χαμηλή ανθισμένη μπορντούρα. Το άλυσσο αναπτύσσεται καλύτερα σε ηλιόλουστες ή ημισκιερές θέσεις και είναι ανθεκτικό τόσο σε υψηλές, όσο και σε χαμηλές θερμοκρασίες. Πάντως, ιδανικές θερμοκρασίες για την ανάπτυξη του, είναι από 16 εως 24°C. Δεν έχει απαιτήσεις όσον αφορά το έδαφος και αναπτύσσεται εύκολα σε παραθαλάσσιες περιοχές, αρκεί να επιλέξουμε ηλιόλουστα σημεία του κήπου. Πολλαπλασιάζεται με σπόρους που μπορείτε να σπείρετε απευθείας στη θέση φύτευσης μέσα στον Μάρτη, ώστε να εξασφαλίσετε πλούσια καλοκαιρινή ανθοφορία. Το άλυσσο θέλει συχνό πότισμα, κάθε δυο μέρες την περίοδο της άνοιξης και κάθε μέρα τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Σχετικά με τη λίπανση θέλει ιδιαίτερη προσοχή καθώς υπερβολική λίπανση, ειδικά αζωτούχα, μπορεί να μειώσει την ανθοφορία του άλυσσου. Κατά τα μέσα του καλοκαιριού, είναι αναγκαίο να κλαδεύουμε το άλυσσο, στο μισό της ανάπτυξης του, αφαιρώντας τα ξεραμένα λουλούδια. Τα μικρά άνθη του αναδίδουν πολύ χαρακτηριστικό άρωμα που θυμίζει άρωμα μελιού και προσελκύει πολλές μέλισσες και πεταλούδες. Ειδικά το άλυσσο με το λευκό άνθος έχει την εντονότερη μυρωδιά σε σχέση με όλα τα άλλα. Ο άλυσσος είναι το πανέμορφο ποώδες φυτό που δεν πρέπει να λείπει από κανένα μπαλκόνι και κήπο. Έτσι ακριβώς. Ούτε λίγο διαφορετικά δεν είναι τα πράγματα. Και θα στο εξηγήσω ευθύς αμέσως. άλυσσος είναι φουντωτός και μεγαλώνει σχετικά γρήγορα. Είναι ποώδης και έρπει πάνω στο έδαφος ή κρέμεται αν τον βάλεις στην άκρη της γλάστρας.


Πλεονέκτημα πρώτο: μπορείς να καλύψεις μίζερες γυμνές χωμάτινες επιφάνειες ή τα βαρετά πλαϊνά στις γλάστρες. Πάμε παρακάτω. Ο άλυσσος φουντώνει και φτιάχνει πολλά λουλούδια, λευκά, ροζ, μοβ ή σομόν. Θα σου πω την πικρή αλήθεια, επειδή εδώ στο Κηπολόγιο θα μάθεις μόνο την αλήθεια, ότι από όλα τα χρώματα ο πιο ανθεκτικός άλυσσος και αυτός που μεγαλώνει πιο πολύ είναι ο λευκός. Ουφ, τα πα και αμαρτία ομολογουμένη ουκ έτσι αμαρτία. Διότι μιλάμε φαρσί και το αρχαίο. πολύ καλή χρήση του άλυσσου είναι να τον φυτέψεις σε πολλές γλάστρες και ζαρντινιέρες σε σημεία που είναι γυμνά και δεν καλύπτονται από άλλα φυτά. Δες εδώ πώς ταίριαξα τον μοβ άλυσσο με τα μοβ λουλούδια από το πολύγαλα. Είχαμε πει παλιότερα για το πανέμορφο πολύγαλα. Ε, να μη στα πολυλογώ, σε λίγο καιρό θα γεμίσουν όλα τα κενά και εσύ θα απολαμβάνεις το φρέσκο λευκό αφράτο χαλί. Θα ξεχειλίζει από τα κάγκελα του μπαλκονιού σου και θα τον βλέπουν οι γειτόνοι και θα ζηλεύουν. Θες πολλούς άλυσσους; Θες για όλες τις γλάστρες, θες να γεμίσει όλο το σύμπαν με δαύτους; Θες να κατακλύσουν όλο τον κήπο; Όλη τη γειτονιά; Αν τους αφήσεις να φτιάξουν σπόρους, μπορείς να τους πάρεις και να τους σπείρεις όπου σου κατέβει. Ο άλυσσος θέλει παρόμοια περιποίηση με τα μακριά μαλλιά. Όπως κουρεύουμε τα μακριά μαλλιά κάπου κάπου για να δυναμώσουν και να μην πιάσουν ψαλίδα, έτσι πρέπει να κουρεύεις κα τον άλυσσο από κάτω, όπου ξεραίνεται σιγά σιγά. για το τέλος σου κράτησα το καλύτερο. Ο άλυσσος, σε αντίθεση με το πεπόνι, δεν παγώνει. Ξέρεις το ανέκδοτο: το πεπόνι παγώνει, ενώ το παγώνι δεν πεπόνι. Ξεκαρδιστικό ανέκδοτο πρώτης τάξεως. Τελοσπάντων, ο άλυσσος θα βγει αλώβητος και ανέγγιχτος από τον χειμώνα και την παγωνιά. Ακόμη κι αν η θερμοκρασία πέσει και γκρεμοτσακιστεί κάτω από το μηδέν. Άρα, θα τον έχεις για παραπάνω από μία σαιζόν. Τι άλλο πια να σου δώσει ο άλυσσος; Μην αντιστέκεσαι, μην αντιστέκεσαι, πάρε έναν άλυσσο και συ.
Πηγή : http://www.kipologio.gr/alyssos/
http://www.valentine.gr/annuals-alyssum_gr.php
http://tsougrana.eu/node/333
http://www.mistikakipou.gr/alisso/

Πανσές : Το μονοετές εντυπωσιακό λουλούδι με το αρχαίο παρελθόν και την φαρμακευτική χρήση

Ο Πανσές είναι κοινή ονομασία μιας ομάδας ειδών, ποικιλιών και υβριδίων ποωδών φυτών του γένους Ίον (Viola). Κοινός πρόγονος όλων των ειδών του πανσέ είναι το είδος Ίον το τρίχρουν (V. tricolor) που λέγεται και άγριος πανσές ή πανσές των λιβαδιών. Είναι μονοετές ή πολυετές ποώδες φυτό ύψους 15 έως 30 εκατοστομέτρων με καρδιόσχημα ή αποστρογγυλεμένα φύλλα στη βάση του και επιμήκη ή ωοειδή φύλλα στον βλαστό. Τα άνθη διαμέτρου από 2,5 έως 5 εκατοστομέτρων έχουν πέντε πέταλα και βελούδινη υφή. Ο χρωματισμός τους είναι συνήθως ένας συνδυασμός μπλε, κίτρινου και λευκού. Τα φυτά αυτά αναπτύσσονται καλύτερα σε πλούσια εδάφη με υγρό και ψυχρό κλίμα. Χρειάζεται περίπου δύο με τρεις φορές την εβδομάδα πότισμα με λίγο νερό καθώς πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη γλάστρα λόγω των μεγάλων ριζών που θα αναπτύξει. Ο πανσές χρησιμοποιείται ως καλλωπιστικό και διακοσμητικό φυτό εσωτερικών και εξωτερικών χώρων ενώ με το υπέροχο σχέδιο του κοσμεί ανθοδέσμες και βάζα και χρησιμοποιείται στο στολισμό σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Ο καλλιεργούμενος πανσές ή πανσές των κήπων (Ίον το βιτροκιανό - V. wittrockiana) είναι υβρίδιο που προήλθε από διασταυρώσεις του είδους Ίον το τρίχρουν (V. tricolor) με είδη όπως τα Ίον το κερατοφόρο (V. cornuta), Ίον το ξανθό (V. lutea), Ίον το αλταϊκό (V. altaica). Τέλος ο πανσές χρησιμοποιείται στη Φυτοθεραπεία. Ο πανσές (Viola sp.) αποτελεί ένα από τα πιο συνηθισμένα εποχιακά λουλούδια του χειμώνα. Είναι μονοετής πόα και ανθίζει από το Σεπτέμβρη μέχρι και τέλος άνοιξης. Αν βρεθεί σε μέρος με σκιά και δροσιά, μπορεί να αντέξει ακόμη και τον Ιούνιο. Είναι πολύ εύκολος στην καλλιέργειά του και ζητάει μόνο νερό, λίγο πριν στεγνώσει εντελώς το χώμα, και λίπασμα ανθοφορίας την άνοιξη. Μπορεί να μην ξεπερνάει σε ύψος τα 20 εκατοστά, αλλά βγάζει φύλλα και λουλούδια δεξιά και αριστερά. Έτσι, μετά από λίγο καιρό, έχει γίνει φουντωτός και έχει καλύψει μεγάλη επιφάνεια γύρω του. Για το λόγο αυτό, όταν τους φυτέψεις σε γλάστρα ή παρτέρι, δε χρειάζεται να είναι πολύ πυκνά φυτεμένοι. Ιδανική απόσταση που πρέπει να απέχει ο ένας από τον άλλο κατά τη φύτευση είναι περίπου 20 - 30 εκατοστά. Ήρθε η ώρα για να σου πω δύο μυστικά. Πρώτον, για να έχει μπόλικα λουλούδια όλη την περίοδο, να κόβεις όλα τα μαραμένα άνθη μαζί με το μίσχο τους. Έτσι, ο πανσές σου θα ανθίζει συνέχεια και δε θα έχει σταματημό! Και το δεύτερο μυστικό, αν θέλεις να έχεις πανσέδες παραγωγής σου για την επόμενη χρονιά: αφήνεις μερικά άνθη να μαραθούν, και στο σημείο ακριβώς όπου βρίσκονταν τα πέταλα θα σχηματιστεί ένα αστεράκι με τρεις ακτίνες.


Κοιτώντας προσεκτικά, βλέπεις ότι στην κάθε ακτίνα υπάρχουν 2-3 σειρές από σπόρους, τοποθετημένοι κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο. Δε τους πειράζεις! Τους αφήνεις να ξεραθούν (το καταλαβαίνεις, όταν σκουρύνει το χρώμα τους) και τους συλλέγεις σε ένα φακελάκι ή ένα κουτάκι. Μόλις τελειώσουν οι μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού, τους ρίχνεις στη γλάστρα που θέλεις, και τσουπ! Φυτρώνουν πανεύκολα οι πανσέδες για τον επόμενο χειμώνα! Τα χρώματα που μπορείς να διαλέξεις είναι πολλά. Θα βρεις μονόχρωμους πανσέδες κίτρινους, πορτοκαλί, μπορντό, μοβ, λευκούς, μπλε ή συνδυασμό των παραπάνω χρωμάτων. Πολύ όμορφοι είναι και οι πανσέδες με “μαύρο μάτι”, δηλαδή με μία μαύρη κηλίδα στο κέντρο του άνθους. Αν θέλεις να τους φυτέψεις μαζί με άλλα λουλούδια να ξέρεις ότι είναι πολύ ταιριαστοί μαζί με κυκλάμινα, καλλωπιστικά λάχανα και τουλίπες. Το σίγουρο είναι ότι και μόνοι τους μπορούν να σου χαρίσουν ένα πανέμορφο πολύχρωμο χαλί! 1. Ο πανσές είναι ένα από τα πρωϊμότερα αλλά και εντυπωσιακότερα σε ποικιλία χρωμάτων ετήσια φυτά της άνοιξης. Συνήθως διεκδικεί τα σκήπτρα σε ζήτηση στην αρχή της άνοιξης στα φυτώρια !! 2. Έχει χαμηλή ανάπτυξη 15 - 30 εκ., ζωηρή και πυκνή βλάστηση και εντυπωσιακά άνθη με πολλούς διαφορετικούς χρωματισμούς. Το κάθε άνθος συνήθως έχει περισσότερα του ενός χρώματα. 3. Τα πανσεδάκια ανθίζουν πολύ νωρίς, ξεκινώντας από το Φεβρουάριο - Μάρτιο, όταν οι θερμοκρασίες δεν πέφτουν πολύ χαμηλά και με διάρκεια έως και τον Ιούνιο. 4. Είναι φυτό με απαιτήσεις! Προτιμάει, δηλαδή, τα πλούσια και με καλή στράγγιση εδάφη, την επαρκή άρδευση και το ηλιακό φώς. ΠΡΟΣΟΧΗ όμως … Δεν αντέχει τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες και σε τέτοιες συνθήκες ελαττώνει την άνθηση, που είναι το δυνατό του σημείο ! 5. Πολλαπλασιάζεται εύκολα με σπόρο αλλά κατά κύριο λόγο το προμηθευόμαστε σε μικρά γλαστράκια από τα φυτώρια, έχοντας και τη δυνατότητα να επιλέξουμε τους καλύτερους χρωματικούς συνδυασμούς. 6. Τα μικρά φυτά τα μεταφυτεύουμε στον κήπο σε αποστάσεις μεταξύ τους 10 -15 εκ, με προτίμηση στις πρώτες σειρές αν φυτεύονται μαζί με άλλα φυτά, για να μη σκιάζονται και να απολαμβάνουν τον ήλιο. 7. Τακτικά ποτίσματα, ανάλογα και με τις ανάγκες του εδάφους στον κήπο, ελαφρά λίπανση μαζί με την άρδευση κάθε τρεις εβδομάδες και απομάκρυνση των ανθέων που έχουν μαραθεί εξασφαλίζουν καλή υγεία αλλά και εμφάνιση. 8. Ο πανσές είναι από τα ανθεκτικά φυτά σε εντομολογικές και μυκητολογικές ασθένειες, και συνήθως στο χρόνο που παραμένει στον κήπο δε χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση. 9. Είναι μια εξαιρετική λύση για ένα ολάνθιστο μπαλκόνι την άνοιξη. 10. Ο πανσές όπως και η άλυσσος, δίνει ωραία σημεία χρώματος όταν φυτεύεται σε μεγάλες εκτάσεις με γκαζόν.


Ο πανσές ήταν γνωστός από την αρχαιότητα και τον χρησιμοποιούσαν στην ιατρική από τον 16ο αιώνα, σε περιπτώσεις παθήσεων του δέρματος. Ο Ομηρος αναφέρει ότι οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν τον πανσέ για να μετριάσουν τον θυμό, ενώ ο Πλίνιος θεωρούσε ότι δρουν ενάντια στον πονοκέφαλο και τη ζάλη. Παλιά χρησιμοποιούσαν τον πανσέ στα φίλτρα αγάπης και για τον λόγο αυτό η αγγλική του ονομασία είναι heartsease που σημαίνει “ανακούφιση της καρδιάς”. Στη λαϊκή ιατρική το βότανο χρησιμοποιήθηκε σε προβλήματα όπως επιληψία, άσθμα, ασθένειες του δέρματος, εκζέματα, βρογχίτιδα, κρυολόγημα, ρευματισμούς και κυστίτιδες. Η ρίζα και τα αέρια μέρη περιέχουν σαπωνίνες, σαλικυλικά άλατα, ένα φλαβονικό γλυκοσίδιο (βιολακουερσετίνη), αλκαλοειδές (βιολίνη), τανίνη και γλύσχρασμα. Το άνθος περιέχει κυανή βιολανίνη και ένα κουμαρινικό και δελφινιδικό ανθοκυανοσίδιο. Ο πανσές ανθίζει από τον Απρίλιο μέχρι αργά το φθινόπωρο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα αέρια μέρη του φυτού που συλλέγονται από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Δρα ως αποχρεμπτικό, διουρητικό, αντιφλεγμονώδες, αντιρρευματικό και υπακτικό. Ο πανσές χρησιμοποιείται κυρίως σε τρεις τομείς. Το δέρμα, τους πνεύμονες και το ουροποιητικό σύστημα.
Πηγή : http://www.haniotika-nea.gr/panses/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πανσές
http://www.gardenguide.gr/10-συμβουλές-πανσές/
http://reviews.in.gr/diafora/homeGarden/article/?aid=1231146231

Νάρκισσος : Το πολυετές λουλούδι βολβός με την φαρμακευτική αξία και η μυθολογία του

Στη Βοτανική ο Νάρκισσος αποτελεί ιδιαίτερο γένος φυτών της οικογένειας των Αμαρυλλιδοειδών που περιλαμβάνει περί τα 40 είδη. Είναι φυτά ποώδη, πολυετή και βολβόρριζα που απαντώνται στην Ευρώπη, Β. Αφρική και ΒΔ. Ασία. Καλλιεργούνται ως κοσμητικά για τα ωραία και εύοσμα άνθη τους καθώς και για το παραγόμενο έλαιο που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιΐα. Πολλαπλασιάζονται με βολβούς που φυτεύονται νωρίς το Φθινόπωρο. Στην Ελλάδα είναι γνωστά 6 είδη εκ των οποίων τα πλέον αξιόλογα είναι: 1. ο Νάρκισσος ο κυπελλοφόρος, γνωστότερο με τα ονόματα ζαμπάκι, τσαμπάκι, μανουσάκι ή βούτσινο που απαντάται σε πολλές ποικιλίες. Είναι ο κατ΄ εξοχήν Νάρκισσος των αρχαίων Ελλήνων από το οποίο και κατασκεύαζαν το « ναρκίσσινο μύρο ». Αυτό το είδος φθάνει ύψος τα 40 εκατοστά ο δε ανθοφόρος κλώνος του φέρει δέσμη 8-10 άνθη λευκά με το ανώτερο σημείο της στεφάνης κιτρινωπό. 2. ο Νάρκισσος ο ποιητικός (Narcisus poeticus) που φθάνει και αυτός σε ύψος τα 40 εκατοστά αλλά φέρει μόνο ένα άνθος λευκό με το άκρο της στεφάνης κόκκινο ή πορφυρό. 3. ο Νάρκισσος ο όψιμος (Narcissus serotinus). Αυτός φθάνει σε ύψος μόλις 25 εκατοστά περίπου και φέρει μικρά και λευκά άνθη. Από τα εξωτικά είδη του φυτού αυτού τα πλέον αξιόλογα είναι: 1. ο Νάρκισσος ο εύοσμος (Narcissus odoratus) που φέρει μικρά κατά δέσμες άνθη, κίτρινου χρώματος. 2. ο Νάρκισσος ο πολυανθής (Narcissus polyanthos) με μικρά λευκά άνθη και 3. ο Νάρκισσος ο βουρλοειδής με πολύ εύωδη άνθη. Στην έρευνα της σύγχρονης φαρμακευτικής, στην αναζήτηση των συστατικών του "ναρκίσσινου μύρου" που παρασκεύαζαν οι αρχαίοι Έλληνες διαπιστώθηκε ότι οι βολβοί του Νάρκισσου είναι τοξικοί. Το δε άρωμα του άνθους του σε κλειστό χώρο όταν είναι πολλά μαζί επιφέρουν χαύνωση (νάρκωση), έτσι επαληθεύεται πως το αρχαίο εκείνο μύρο πρέπει να ήταν φαρμακευτικό. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε ότι ο Νάρκισσος περιέχει γαλανθαμίνη χαρακτηριστική ουσία που θεραπεύει την άνοια. Στη Σκωτία σήμερα συνεχίζονται οι έρευνες αν αυτή η ουσία μπορεί να παραχθεί σε ποσότητα για τη θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ. Και μάλλον τα αποτελέσματα πρέπει να είναι θετικά αφού ήδη κάποιο είδος του φυτού αυτού (μάλλον του βουρλοειδή) φέρει ήδη επίσημο όνομα Narcissus "Alois Alzheimer". Ίσως ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος.


Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα στην Ελληνική Μυθολογία ήταν και ο Νάρκισσος. Ένας ωραίος νέος της Βοιωτίας, γιος της Νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού χάριν του οποίου και αναπτύχθηκαν πολλές παραδόσεις. Κάποια μέρα καθισμένος ο ωραίος Νάρκισσος κοντά σε μια πηγή είδε το πρόσωπό του στα νερά της πηγής. Στη θέα αυτή λέγεται πως τόσο πολύ θέλχθηκε, που θέλησε βυθίζοντας το βραχίονα του στο νερό να τη συλλάβει. Επειδή όμως παρά τις προσπάθειές του δεν το κατώρθωνε παρέμεινε στη θέση αυτή αυτοθαυμαζόμενος μέχρι που υπέστη μαρασμό και πέθανε. Στη θέση εκείνη μετά από λίγο φύτρωσε το ομώνυμο άνθος ως σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων θεοτήτων. Οι νάρκισσοι περιλαμβάνουν περί τα 50 είδη. Στην Ελλάδα συναντώνται 6 με πιο δημοφιλή την γνωστή και από τους αρχαίους μύθους αμαρυλλίδα: Narcissus tazetta. Είναι πολυετές βολβώδες φυτό, ενδημικό της μεσογείου και ανθίζει νωρίς τον χειμώνα, τα δε άνθη του είναι ερμαφρόδιτα, (έχει αρσενικά και θηλυκά άνθη), που γονιμοποιούνται από μέλισσες. Το άρωμα των ανθέων είναι σχεδόν μεθυστικό . Μεγάλη ποσότητα ανθέων νάρκισσου σε κλειστό χώρο μπορεί να προκαλέσει ελαφρά νάρκωση. Προτιμά τα βαριά και υγρά εδάφη αλλά δεν αποκλείεται να τα βρούμε και σε βραχώδεις εκτάσεις. Ο βολβός του κυρίως, (που μοιάζει με κρεμμύδι), αλλά και τα φύλλα περιέχουν ένα δηλητηριώδες αλκαλοειδές, τη Lycorine, η κατανάλωση της οποίας σε μεγάλες ποσότητες την καθιστά θανατηφόρο. Το όνομα του προέρχεται από τον ήρωα της ελληνικής μυθολογίας, τον Νάρκισσο, το δε tazetta σημαίνει μικρή κούπα, από το σχήμα της κιτρίνης κορόνας του άνθους.


Ενώ για τη δύση είναι ένα σύμβολο ματαιοδοξίας, ένεκα του μύθου του νάρκισσου, στην Κίνα είναι σύμβολο καλοτυχίας. Ανήκει στην κατηγορία με πρωτεύουσα προτεραιότητα προστασίας γιατί τα τελευταία χρόνια το νάρκισσο αυτόν τον βρίσκουμε όλο και πιο σπάνια. Η μεγάλη απειλή του είναι μια και μοναδική: η συλλογή . Λόγω του αρώματος του και της ομορφιάς του είναι περιζήτητο στη συλλογή από νέους, γέρους και παιδιά. Για χόρτα ξεκινάνε μερικοί και γυρίζουν και με ένα ματσάκι με νάρκισσους για το ανθοδοχείο. Στις λαϊκές αυτή την εποχή τα ματσάκια με νάρκισσους πωλούνται με το κιλό. Ευτυχώς τελευταία καλλιεργούνται και πωλούνται και ήμερες ποικιλίες του. Επίσης από καλλιεργούμενες ποικιλίες βγαίνει το αιθέριο έλαιο του, που χρησιμοποιείται ευρέως στην αρωματοποιία. Γι’ αυτό λέω: θαυμάστε τα όπου τα βρείτε μυρίστε τα, αλλά νισάφι, σταματήστε να τα κόβετε. Ο Νάρκισσος ο Ταζέττιος (Narcissus Tazetta) αποτελεί ένα ιδιαίτερα όμορφο λουλούδι, με ξεχωριστά, αρωματικά, μονά ή διπλά άνθη. Ίσως ένας εκ των ομορφότερων και πιο αρωματικών Νάρκισσων, ο Νάρκισσος ο Ταζέττιος (Narcissus Tazetta) φύεται στην Ελλάδα, στην αγορά ωστόσο, πωλείται σε ήμερη κατάσταση για καλλιέργεια στο μπαλκόνι ή τον κήπο. Το λουλούδι αυτό το συναντάμε νωρίς την Άνοιξη ή στα τέλη του Χειμώνα, μιας και η βλάστηση του δεν θα πτοηθεί από το κρύο ή ακόμα και το χιόνι, με την άνθιση του να πραγματοποιείται ακόμα και μόλις το τελευταίο, ξεκινά να λιώνει. Η φροντίδα που απαιτεί είναι όμοια με αυτή των υπόλοιπων ειδών Ναρκίσσου, αλλά και ενός τυπικού βολβού. Θα πρέπει να δοθεί προσοχή λοιπόν, στη συχνότητα των ποτισμάτων, καθώς σαν βολβώδες κινδυνεύει ιδιαίτερα από σάπισμα. Σχετικά με τη λίπανση, είναι σωστό να γίνεται ακόμα και μετά την άνθιση, ώστε να αποκτήσει αποθησαυριστικές ουσίες ο βολβός. Αυτή η διαδικασία κρατά ως και 6 εβδομάδες μετά το τέλος της ανθοφορίας! Στο τέλος των 6 εβδομάδων τα φύλλα μπορούν να αποκοπούν, ώστε να μεγαλώσει ο υπόγειος βλαστός. Λίγος ήλιος ή μια φωτεινή θέση στη σκιά είναι οι κατάλληλες θέσεις για τον Νάρκισσο. Είναι φυτό εύκολης καλλιέργειας και δεν είναι απαιτητικό. Είναι ικανό να επιζήσει αλλά και να πολλαπλασιαστεί μόνο του αν αφεθεί στον κήπο χωρίς καμιά φροντίδα. Στη γλάστρα βεβαίως τα πράγματα ίσως είναι λίγο διαφορετικά, πάντα όμως, καλό είναι οι βολβοί να φυτεύονται σε βάθος 10 εκατοστών και σε αποστάσεις 15 πόντων μεταξύ τους.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Νάρκισσος_(βοτανική)
http://e-mythologia.blogspot.nl/p/blog-page_1197.html?m=1
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Νάρκισσος_(μυθολογία)
http://www.anthokipos.com/el/vasikh-frontida-vskfr/13-bolbodi-vskfr/95-narkissos-o-tazettios-narcissus-tazetta.html
https://laspistasteria.wordpress.com/2010/01/20/narcissus-tazetta/

Κρίνo (Lilium) : Τα Ιερά αγριολούλουδα των αρχαίων Ελλήνων που ανθίζουν την άνοιξη στα ελληνικά βουνά

Τo Κρίνo (επιστ. Λείριoν, Lilium) είναι μία μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα όμορφων αγριολούλουδων με παγκόσμια εξάπλωση. Στην Ελλάδα υπάρχουν πέντε είδη κρίνων, τα περισσότερα στη Βόρεια Ελλάδα. Το είδος περιλαμβάνει μονοετή, διετή και πολυετή φυτά με ύψος που αγγίζει και το 1 μέτρο. Αναπτύσσονται σε μέσα ή μεγάλα υψόμετρα. Τα κρίνα είναι βολβώδη φυτά. Έχουν συνήθως ψηλό βλαστό με άνθος στην κορυφή. Το άνθος τους αποτελείται συνήθως από έξι πέταλα και είναι στραμμένο με μία ελαφριά κλίση προς το έδαφος. Έχει έντονα χρωματισμένους κίτρινους ανθήρες. Τα περισσότερα είδη κρίνων ανθίζουν κατά τη διάρκεια της άνοιξης και κάποια προς το τέλος του καλοκαιριού. Από τα γνωστότερα είδη κρίνου είναι το Λείριον το πάλλευκο (Lilium candidum) που είναι περισσότερο γνωστό ως "κρινάκι της Παναγίας". Έχει ύψος μέχρι ένα μέτρο και λευκό άνθος. Πολύ εντυπωσιακό είδος είναι το Λείριον της Ροδόπης ή Κρίνος της Ροδόπης (Lilium rhodopaeum). Είναι φυτό ενδημικό της ελληνικής και βουλγαρικής Ροδόπης. Ανθίζει τον Ιούνιο. Τα άνθη του είναι πάντα κίτρινα και φτάνουν σε μέγεθος τα 10 εκ. περίπου. Ο βλαστός σπάνια ξεπερνά τα 80 εκ. και στην κορυφή του βγαίνουν 1-5 άνθη. Είναι από τα πιο σπάνια και απειλούμενα φυτά του Εθνικού Πάρκου Οροσειράς Ροδόπης και για το λόγο αυτό δεν πρέπει να κόβεται ή να ξεριζώνεται. Ο κρίνος της Παναγίας (Lilium candidum) αναφέρεται σαν θρησκευτικό σύμβολο εδώ και 3000 χρόνια. Οι πρώτες αναφορές μας ταξιδεύουν -πού αλλού;- στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Μινωική Κρήτη. Τοιχογραφίες που βρέθηκαν στην Κρήτη αλλά και στην Θήρα καθώς και διάφορα άλλα ευρήματα δείχνουν ότι ο λευκός κρίνος είχε εξέχουσα θέση μεταξύ των θρησκευτικών συμβόλων. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το λευκό χρώμα υπήρξε ανέκαθεν το χρώμα που συμβόλιζε την αγνότητα γι' αυτό και τα διάφορα λευκά λουλούδια είχαν ξεχωριστή σημασία σε όλες τις θρησκείες. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού οι αρχαίες θρησκευτικές αναφορές ενσωματώθηκαν στην Χριστιανική παράδοση και πολλοί πολιτισμοί προσάρμοσαν όπως ήταν φυσικό τους θρύλους και τις παραδόσεις τους στη νέα επικρατούσα θρησκεία Η σύνδεση του λευκού κρίνου με την Παναγία πιθανότατα να έγινε επειδή οι βοτανολόγοι τοποθετούν την καταγωγή του φυτού στην περιοχή της Παλαιστίνης.

Στην Βόρεια Παλαιστίνη βρέθηκαν αποικίες του φυτού το οποίο είναι φανερό ότι ήταν άγριο και αυτοφυές γιατί βρέθηκε μακριά από κατοικημένες περιοχές κοντά σε βουνά και σε ποτάμια. Πιθανολογείται ότι το φυτό μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από Φοίνικες εμπόρους και κατάφερε να εγκλιματιστεί εύκολα στο νέο περιβάλλον. Στην Ευρώπη οι πρώιμοι χριστιανοί αγιογράφοι και ζωγράφοι φιλοτέχνησαν εικόνες της Παναγίας με τον κρίνο. Ο λευκός κρίνος ονομάστηκε Madonna lily και με αυτό το όνομα είναι γνωστός διεθνώς μέχρι σήμερα. Όταν ο Πάπας Ουρβανός ο έκτος θέσπισε την γιορτή των Επισκέψεων στις 2 Ιουνίου σε ανάμνηση της επίσκεψης της παρθένου Μαρίας στην εξαδέλφη της Ελισάβετ, όλες οι ζωγραφικές απεικονίσεις αυτής της επίσκεψης είχαν και ένα βάζο με λευκούς κρίνους συνήθως με τρία λουλούδια. Τα καθάρια λευκά σέπαλα είναι συμβολικά του άσπιλου σώματος της Παρθένου και οι έξη χρυσοί ανθήρες το σπινθήρισμα της ψυχής της με Θείο φως. Την γιορτή του Ευαγγελισμού οι προγενέστεροι ζωγράφοι αναπαρίσταναν τον αρχάγγελο Γαβριήλ να κρατάει είτε ένα σκήπτρο είτε ένα κλαδί ελιάς. Αργότερα η εκκλησία συνέστησε στους καλλιτέχνες να αναπαριστάνουν τον Γαβριήλ με ένα κλαδί κρίνου. Η εντολή αυτή συμπεριέλαβε και την γλυπτική στην κατοπινή περίοδο της ιταλικής εκκλησιαστικής τέχνης. Συνήθως το κλαδί του κρίνου απαρτιζόταν από τρία άνθη που συμβόλιζαν το τριαδικό της χριστιανικής θρησκείας. Ο κρίνος ήταν το σύμβολο της αθωότητας, της αγνότητας και της παρθενίας, και συχνά όταν αναπαριστάνονταν επάνω σε βωμό δεν είχε στήμονες για να μην μολύνουν την παρθενική αγνότητα του άνθους. Είδη Κρίνων. Καλλα. Υπάρχουν δύο σημαντικές ομάδες στο γένος Ζαντεδέσκια (Κάλλα), η λευκή χειμερινής άνθισης και η πολύχρωμη καλοκαιρινής άνθισης. Η χτυπητή Ζαντεδέσκια γνωστή περισσότερο σαν Κάλλα, είναι ένα αιώνιο σύμβολο αγνότητας. Θα την βρείτε να στολίζει θρησκευτικές τελετές από γάμους μέχρι κηδείες, αλλά και κάθε είδους εκδηλώσεις της ζωής μας. Ιδιαίτερα δημοφιλής στους μοντέρνους χώρους εργασίας η Κάλλα αποδίδει μια αίσθηση λεπτότητας σε κάθε μέρος που θα τοποθετηθεί. Αν και δεν έχει άρωμα, τα ελκυστικά λουλούδια της μας δελεάζουν να τα ερευνήσουμε περισσότερο. Το όνομα Ζαντεδέσκια καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1826 από τον Sprengel, αλλά τα είδη του γένους ήταν ήδη γνωστά με άλλες κοινές ονομασίες όπως Κάλλα ή Αρωειδές, τουλάχιστο πριν 400 χρόνια. Υπάρχουν δύο σημαντικές ομάδες σ' αυτό το γένος.


Η Ζαντεδέσκια η Αιθιοπική (Zantedeschia aethiopica). Η ομάδα με τις λευκές χειμωνιάτικες ποικιλίες, όπως το κοινό άρουμ (η γνωστή μας πάπια). Χαρακτηριστικά των ποικιλιών αυτών είναι τα γυαλιστερά φύλλα που δεν μαραίνονται τον χειμώνα. Η ομάδα αυτή ανθίζει από τον χειμώνα μέχρι το τέλος της άνοιξης και παράγει ριζώματα για πολλαπλασιασμό. Η καλοκαιρινή Ζαντεδέσκια. Αυτή η ομάδα προήλθε από πέντε εναπομείναντα αρχικά είδη στα οποία τα φύλλα μαραίνονται εντελώς και πέφτουν κατά την διάρκεια του χειμώνα και που ανθίζουν το καλοκαίρι. Από αυτά τα πέντε είδη αναπτύχθηκε η πλήρης σειρά των νέων χρωματιστών υβριδίων. Ο κόνδυλος ή ο βολβός που παράγει αυτή η ομάδα διαφέρει χαρακτηριστικά από το ρίζωμα που παράγει η χειμερινή ομάδα της Αιθιοπικής Ζαντεδέσκιας. Το γένος της Ζαντεδέσκιας απαντάται άγριο στην Αφρικανική Ήπειρο και είναι πιο κοινό στα κράτη της Νότιας Αφρικής και συγκεκριμένα στις περιοχές Κέιπ, Λεσότο, Νατάλ, Όραντζ, Ζουαζιλάνδη, και Τράνσβααλ. Επίσης έχει βρεθεί και μακρύτερα στον βορά, στην Αγκόλα, την Κένυα, το Μαλάουϊ, την Ζάμπια, την Ζιμπάμπουε και την Νιγηρία. Το φυσικό περιβάλλον της καλοκαιρινής Ζαντεδέσκιας είναι οι περιοχές με ζεστό κλίμα όπου οι βροχές πέφτουν κυρίως τον χειμώνα. Αντίθετα η χειμωνιάτικη Ζαντεδέσκια συνήθως απαντάται σε περιοχές που οι βροχές πέφτουν το καλοκαίρι. Αυτά τα φυτά συχνά ευδοκιμούν σε υγρές περιοχές σαν υδρόβια. Τo Κρίνo (επιστ. Λείριoν, Lilium) είναι μία μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα όμορφων αγριολούλουδων με παγκόσμια εξάπλωση. Στην Ελλάδα υπάρχουν 5 είδη κρίνων, τα περισσότερα στη Βόρεια Ελλάδα. Το είδος περιλαμβάνει μονοετή, διετή και πολυετή φυτά με ύψος που αγγίζει και το 1 μέτρο. Αναπτύσσονται σε μέσα ή μεγάλα υψόμετρα. Τα κρίνα είναι βολβώδη φυτά. Έχουν συνήθως ψηλό βλαστό με άνθος στην κορυφή. Το άνθος τους αποτελείται συνήθως από έξι πέταλα και είναι στραμμένο με μία ελαφριά κλίση προς το έδαφος. Έχει έντονα χρωματισμένους κίτρινους ανθήρες. Τα περισσότερα είδη κρίνων ανθίζουν κατά την διάρκεια της άνοιξης και κάποια προς το τέλος του καλοκαιριού. Από τα γνωστότερα είδη κρίνου είναι το Λείριον το πάλλευκο (Lilium candidum) που είναι περισσότερο γνωστό ως "κρινάκι της Παναγίας". Έχει ύψος μέχρι ένα μέτρο και λευκό άνθος. Πολύ εντυπωσιακό ενδημικό είδος της Ελλάδας είναι το Λείριον της Ροδόπης (Lilium rhodopaeum). Είναι ψηλό φυτό, με ύψος περίπου ένα μέτρο με εντυπωσιακό κίτρινο μεγάλο άνθος. Ανθίζει την περίοδο της άνοιξης και συναντάται μόνο στην οροσειρά της Ροδόπης.
Πηγή : http://cvety.tcoa.ru/language/greek/index37.html
http://www.valentine.gr/madonnalily_gr.php
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κρίνο
https://sites.google.com/site/paidiakaikrina/eide-krinon

Η διαχρονική σημασία της αγροτικής παραγωγής και η έλλειψη διατροφικής αυτάρκειας των Ελλήνων

Την γεωργίαν των άλλων τεχνών μητέρα και τροφόν είναι. Ξενοφών Αρχαίος Έλληνας ιστορικός (430-355 π.Χ.) Γη και ύδωρ πάντα έσθ’ όσα γίνονται...