Η ίρις (επιστ. Iris) είναι γένος αγγειόσπερμων μονοκοτυλήδονων φυτών, της τάξης των Λειριωδών (Liliales), της οικογένειας των Ιριδοειδών που περιλαμβάνει περί τα 100 είδη πολυετών πoών στις εύκρατες χώρες. Είναι φυτά ριζωματικά, κονδυλόρριζα με μακρά και στενά φύλα και άνθη πολύχρωμα και πολύσχημα μονομερή ή κατά ταξιανθία σε μακρά στελέχη. Τα σπέρματα, οι ρίζες και τα φύλλα των περισσοτέρων εξ αυτών περιέχουν μια τοξική ουσία στην οποία οφείλονται πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες καθώς και μια πτητική κετόνη, την ιράνη, στην οποία οφείλονται οι αρωματικές τους ιδιότητες. Το γένος είναι πολύ διαδεδομένο σε όλη την βόρεια εύκρατη ζώνη. Οι οικότοποί τους ποικίλλουν σημαντικά, και κυμαίνονται από τα κρύα και τα ορεινά περιοχές με χλοώδεις εκτάσεις, λιβάδια και όχθες ποταμών της Ευρώπης, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, την Ασία και σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Οι ίριδες είναι πολυετή ποώδη φυτά, που αυξάνονται με έρποντα ριζώματα (ριζωματώδης ίριδες), ή, σε ξηρότερα κλίματα, από βολβούς (βολβώδη ίριδες). Έχουν μακριά, όρθια στελέχη ανθοφορίας, τα οποία μπορεί να είναι απλά ή διακλαδισμένα, στερεά ή κούφια, και ίσια ή έχουν μια κυκλική διατομή. Τα ριζωματώδη είδη έχουν συνήθως 3-10 βασικά, διαμορφωμένα σαν ξίφη φύλλα και αναπτύσσονται σε πυκνές συστάδες. Τα βολβώδη είδη έχουν κυλινδρικά, φύλλα βάσης. Οι ταξιανθίες έχουν σχήμα βεντάλιας και περιέχουν ένα ή περισσότερα συμμετρικά με έξι λοβούς λουλούδια. Αυτά αναπτύσσονται με ποδίσκο ή τον στερούνται. Τα τρία σέπαλα, τα οποία εξαπλώνονται προς τα κάτω ή γέρνουν. Επεκτείνονται από τη στενή τους βάση, η οποία σε κάποιες από τις ριζωματώδεις ίριδες έχει μια «γενειάδα» (μια τούφα από μικρές όρθιες επεκτάσεις που αναπτύσσονται στην μεσαία γραμμή της), σε μία ευρύτερη μερίδα («άκρο»), συχνά διακοσμημένη με νευρώσεις, γραμμές ή τελείες. Τα τρία πέταλα στέκονται όρθια, εν μέρει πίσω από την βάση των σεπάλων. Ονομάζονται «πρότυπα». Μερικά μικρότερα είδη ίριδας έχουν και τους έξι λοβούς να κοιτάνε προς τα έξω, αλλά σε γενικές γραμμές, τα άκρα και τα πρότυπα διαφέρουν σημαντικά στην εμφάνιση. Είναι ενωμένα στη βάση τους σε ένα ανθικό σωλήνα που βρίσκεται πάνω από την ωοθήκη (γνωστή ως κατώτερη ωοθήκη). Ο στύλος χωρίζει προς την κορυφή σε πεταλοειδείς κλάδους. Αυτό είναι σημαντικό στην επικονίαση. Το λουλούδι της ίριδας παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως παράδειγμα για τη σχέση μεταξύ ανθοφόρων φυτών και εντόμων επικονίασης.
Το σχήμα του λουλουδιού, η θέση της γύρης και η στιγματοφόρος επιφάνεια στα εξωτερικά πέταλα σχηματίζουν μια επιφάνεια προσγείωσης για ένα ιπτάμενο έντομο, το οποίο περιτριγυρίζει το περιάνθιο για νέκταρ. Θα πρέπει πρώτα να έρθει σε επαφή το περιάνθιο, στη συνέχεια, με τους στιγματισμένους στήμονες σε μια σπειροειδή επιφάνεια που φέρει σε μια ωοθήκη που σχηματίζει τρεις κάψουλες. Η όμοια με ράφι εγκάρσια προβολή, στο εσωτερικό του σπειροειδούς κάτω από τους στημόνες, είναι κάτω από την εξάρτηση από τον υπερκείμενο βραχίονα του στύλου κάτω από το στίγμα, έτσι ώστε το έντομο να έρχεται σε επαφή με τη γύρη -που καλύπτει την επιφάνειά του μόνο αφού περάσει το στίγμα. Καθώς απομακρύνεται από το λουλούδι θα έρθει σε επαφή μόνο με τη μη δεκτική κάτω όψη του στίγματος. Ως εκ τούτου, ένα έντομο που μεταφέρει γύρη από ένα λουλούδι, φτάνοντας στο άλλο, θα αφήσει τη γύρη στο στίγμα, καθώς απομακρύνεται έξω από ένα λουλούδι, η γύρη που φέρει δεν θα απομακρυνθεί από το στίγμα του ίδιου άνθους. Ο καρπός της ίριδας είναι μια κάψουλα που ανοίγει σε τρία μέρη για να αποκαλύψει τους πολυάριθμους σπόρους μέσα. Ορισμένα είδη φέρουν περικάρπιο. Η Ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει 10 τέτοια είδη, τα οποία ο ελληνικός λαός τα αποκαλεί κρίνα ή κρίνους που όμως είναι μικρότερα σε μέγεθος από τον γνωστό πάλλευκο κρίνο που ανήκει στην οικογένεια των Λειριοειδών. Τα ελληνικά αυτά είδη της ίριδας είναι: Ίρις η γερμανική (Iris germanica): φυτό καλλιεργούμενο ή ημιαυτοφυές σε όλη την Ελλάδα με μεγάλα εύοσμα και κυανά άνθη γνωστότερο με τα ονόματα γαλάζιος κρίνος, κρίνος, αγριόκρινος, και ζαμπάκι (Κύπρο) - στην Ελλάδα ζαμπάκι ονομάζεται άλλο φυτό είδος νάρκισσου. Το φυτό αυτό είναι φαρμακευτικό. Ίρις η αττική (Iris attica) (παραλλαγή της πυγμαίας): απαντάται στη Θεσσαλία και κυρίως στον Υμηττό και την Πεντέλη της Αττικής. Αναγνωρίζεται από τα κίτρινα άνθη της. Ίρις η φλωρεντιανή (Iris florentiana), το κυριότερο είδος των κρίνων που απαντάται στην Ελλάδα από την εποχή του Θεόφραστου και του Διοσκορίδη που συχνά την αναφέρουν ως Ιλλυρική ίριδα . Τα άνθη της είναι μεγάλα και λευκά γνωστά ως «άσπρος κρίνος». Έχει δε καταστεί σύμβολο θρησκευτικό, βασιλικό και από τα πλέον διαδεδομένα διακοσμητικά μοτίβα. Το δε ρίζωμά τους έχει έξοχες φαρμακευτικές ιδιότητες με πλούσια εμπορεύσιμα προϊόντα όπως σφαιρία ίριδας, δάκτυλοι ίριδας, κόκκοι ίριδας, τρίμματα ίριδας και σκόνη ίριδας. Το είδος αυτό στη Κύπρο αποκαλείται βουρβουλίτσα. Και άλλα επτά είδη ακόμη.
Αναπτύσσεται ικανοποιητικά σε πολλούς τύπους εδαφών, ακόμα και σε μέτρια εδάφη. Προτιμότερα όμως είναι τα γόνιμα, πλούσια σε οργανική ουσία, που δεν κατακρατούν πολύ υγρασία. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες καλλιεργητικές φροντίδες. Οι ηλιόλουστες θέσεις, προστατευμένες από τους έντονους ανέμους είναι οι πλέον ιδανικές για τη φύτευση της ίριδας. Είναι ανθεκτικό φυτό στις υψηλές θερμοκρασίες και στην ξηρασία. Το πότισμα στην ίριδα πρέπει να γίνεται τακτικά, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν και να αυξάνεται την περίοδο της άνθισης, ίσως και λίγο πριν από αυτή. Καλό είναι να γίνεται τακτικό σκάλισμα του εδάφους, με σκοπό την μείωση της εδαφικής υγρασίας και την απομάκρυνση των ζιζανίων. Η χρήση οργανικής λίπανσης, ενισχύει την ανάπτυξη και ανθοφορία του φυτού. Αποξηραμένα φύλλα ή άνθη απομακρύνονται διότι επηρεάζουν αρνητικά την άνθιση και την αισθητική. Η ίριδα πολλαπλασιάζεται με τους βολβούς ή με διαίρεση των ριζωμάτων, ανάλογα με το είδος. Οι περισσότερες ποικιλίες που χρησιμοποιούνται σε κήπους είναι οι ριζωματώδεις. Πότε φυτεύονται οι βολβοί της ίριδας; Οι βολβοί φυτεύονται κατά τους φθινοπωρινούς μήνες για να ανθίσουν την άνοιξη. Το βάθος φύτευσης δεν πρέπει να ξεπερνά τα 10 cm. Η απόσταση φύτευσης μεταξύ των ριζωμάτων, εξαρτάται από την ποικιλία και συνήθως κυμαίνεται από 15 - 30 cm. Λόγω του ότι οι ίριδες αναπτύσσονται στις περισσότερες περιοχές της χώρας μας σαν πολυετή φυτά, τα ριζώματά τους μπορούν να φυτευτούν σε μόνιμες θέσεις, σε παρτέρια ή φυτοδοχεία. Η ίριδα είναι ανθεκτικό φυτό στις προσβολές από έντομα. Μυζητικά έντομα όπως αφίδες (μελίγκρες) προσβάλλουν σε ορισμένες περιπτώσεις τα φύλλα και τα άνθη, χωρίς όμως να προκαλούν προβλήματα. Κυριότερο πρόβλημα αποτελεί η σήψη των υπόγειων οργάνων, εδικά τις περιόδους όπου παρατηρείται υψηλή εδαφική υγρασία ή όταν εφαρμόζονται υπερβολικά ποτίσματα. Χαμηλές και μεσαίες σε ύψος ποικιλίες χρησιμοποιούνται σε ομαδικές φυτεύσεις σε παρτέρια, στην πρώτη ή δεύτερη σειρά. Οι ψηλές ποικιλίες χρησιμοποιούνται σπανιότερα. Χαμηλά φυτά φυτεύονται μεμονωμένα ή μαζί, σε βραχόκηπους και σε φυτεύσεις κάτω από δένδρα. Διακοσμούν μεγάλα φυτοδοχεία και ζαρντινιέρες. Τα εντυπωσιακά άνθη της ίριδας δημιουργούν όμορφες αντιθέσεις με το χλοοτάπητα καθώς και με δομικά στοιχεία του κήπου. Το είδος Iris pseudacorus (νερόκρινος), χρησιμοποιείται ευρύτατα σε υδρόκηπους.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/symboules-anthismenes-irides/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ίρις_(βοτανική)
Το σχήμα του λουλουδιού, η θέση της γύρης και η στιγματοφόρος επιφάνεια στα εξωτερικά πέταλα σχηματίζουν μια επιφάνεια προσγείωσης για ένα ιπτάμενο έντομο, το οποίο περιτριγυρίζει το περιάνθιο για νέκταρ. Θα πρέπει πρώτα να έρθει σε επαφή το περιάνθιο, στη συνέχεια, με τους στιγματισμένους στήμονες σε μια σπειροειδή επιφάνεια που φέρει σε μια ωοθήκη που σχηματίζει τρεις κάψουλες. Η όμοια με ράφι εγκάρσια προβολή, στο εσωτερικό του σπειροειδούς κάτω από τους στημόνες, είναι κάτω από την εξάρτηση από τον υπερκείμενο βραχίονα του στύλου κάτω από το στίγμα, έτσι ώστε το έντομο να έρχεται σε επαφή με τη γύρη -που καλύπτει την επιφάνειά του μόνο αφού περάσει το στίγμα. Καθώς απομακρύνεται από το λουλούδι θα έρθει σε επαφή μόνο με τη μη δεκτική κάτω όψη του στίγματος. Ως εκ τούτου, ένα έντομο που μεταφέρει γύρη από ένα λουλούδι, φτάνοντας στο άλλο, θα αφήσει τη γύρη στο στίγμα, καθώς απομακρύνεται έξω από ένα λουλούδι, η γύρη που φέρει δεν θα απομακρυνθεί από το στίγμα του ίδιου άνθους. Ο καρπός της ίριδας είναι μια κάψουλα που ανοίγει σε τρία μέρη για να αποκαλύψει τους πολυάριθμους σπόρους μέσα. Ορισμένα είδη φέρουν περικάρπιο. Η Ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει 10 τέτοια είδη, τα οποία ο ελληνικός λαός τα αποκαλεί κρίνα ή κρίνους που όμως είναι μικρότερα σε μέγεθος από τον γνωστό πάλλευκο κρίνο που ανήκει στην οικογένεια των Λειριοειδών. Τα ελληνικά αυτά είδη της ίριδας είναι: Ίρις η γερμανική (Iris germanica): φυτό καλλιεργούμενο ή ημιαυτοφυές σε όλη την Ελλάδα με μεγάλα εύοσμα και κυανά άνθη γνωστότερο με τα ονόματα γαλάζιος κρίνος, κρίνος, αγριόκρινος, και ζαμπάκι (Κύπρο) - στην Ελλάδα ζαμπάκι ονομάζεται άλλο φυτό είδος νάρκισσου. Το φυτό αυτό είναι φαρμακευτικό. Ίρις η αττική (Iris attica) (παραλλαγή της πυγμαίας): απαντάται στη Θεσσαλία και κυρίως στον Υμηττό και την Πεντέλη της Αττικής. Αναγνωρίζεται από τα κίτρινα άνθη της. Ίρις η φλωρεντιανή (Iris florentiana), το κυριότερο είδος των κρίνων που απαντάται στην Ελλάδα από την εποχή του Θεόφραστου και του Διοσκορίδη που συχνά την αναφέρουν ως Ιλλυρική ίριδα . Τα άνθη της είναι μεγάλα και λευκά γνωστά ως «άσπρος κρίνος». Έχει δε καταστεί σύμβολο θρησκευτικό, βασιλικό και από τα πλέον διαδεδομένα διακοσμητικά μοτίβα. Το δε ρίζωμά τους έχει έξοχες φαρμακευτικές ιδιότητες με πλούσια εμπορεύσιμα προϊόντα όπως σφαιρία ίριδας, δάκτυλοι ίριδας, κόκκοι ίριδας, τρίμματα ίριδας και σκόνη ίριδας. Το είδος αυτό στη Κύπρο αποκαλείται βουρβουλίτσα. Και άλλα επτά είδη ακόμη.
Αναπτύσσεται ικανοποιητικά σε πολλούς τύπους εδαφών, ακόμα και σε μέτρια εδάφη. Προτιμότερα όμως είναι τα γόνιμα, πλούσια σε οργανική ουσία, που δεν κατακρατούν πολύ υγρασία. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες καλλιεργητικές φροντίδες. Οι ηλιόλουστες θέσεις, προστατευμένες από τους έντονους ανέμους είναι οι πλέον ιδανικές για τη φύτευση της ίριδας. Είναι ανθεκτικό φυτό στις υψηλές θερμοκρασίες και στην ξηρασία. Το πότισμα στην ίριδα πρέπει να γίνεται τακτικά, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν και να αυξάνεται την περίοδο της άνθισης, ίσως και λίγο πριν από αυτή. Καλό είναι να γίνεται τακτικό σκάλισμα του εδάφους, με σκοπό την μείωση της εδαφικής υγρασίας και την απομάκρυνση των ζιζανίων. Η χρήση οργανικής λίπανσης, ενισχύει την ανάπτυξη και ανθοφορία του φυτού. Αποξηραμένα φύλλα ή άνθη απομακρύνονται διότι επηρεάζουν αρνητικά την άνθιση και την αισθητική. Η ίριδα πολλαπλασιάζεται με τους βολβούς ή με διαίρεση των ριζωμάτων, ανάλογα με το είδος. Οι περισσότερες ποικιλίες που χρησιμοποιούνται σε κήπους είναι οι ριζωματώδεις. Πότε φυτεύονται οι βολβοί της ίριδας; Οι βολβοί φυτεύονται κατά τους φθινοπωρινούς μήνες για να ανθίσουν την άνοιξη. Το βάθος φύτευσης δεν πρέπει να ξεπερνά τα 10 cm. Η απόσταση φύτευσης μεταξύ των ριζωμάτων, εξαρτάται από την ποικιλία και συνήθως κυμαίνεται από 15 - 30 cm. Λόγω του ότι οι ίριδες αναπτύσσονται στις περισσότερες περιοχές της χώρας μας σαν πολυετή φυτά, τα ριζώματά τους μπορούν να φυτευτούν σε μόνιμες θέσεις, σε παρτέρια ή φυτοδοχεία. Η ίριδα είναι ανθεκτικό φυτό στις προσβολές από έντομα. Μυζητικά έντομα όπως αφίδες (μελίγκρες) προσβάλλουν σε ορισμένες περιπτώσεις τα φύλλα και τα άνθη, χωρίς όμως να προκαλούν προβλήματα. Κυριότερο πρόβλημα αποτελεί η σήψη των υπόγειων οργάνων, εδικά τις περιόδους όπου παρατηρείται υψηλή εδαφική υγρασία ή όταν εφαρμόζονται υπερβολικά ποτίσματα. Χαμηλές και μεσαίες σε ύψος ποικιλίες χρησιμοποιούνται σε ομαδικές φυτεύσεις σε παρτέρια, στην πρώτη ή δεύτερη σειρά. Οι ψηλές ποικιλίες χρησιμοποιούνται σπανιότερα. Χαμηλά φυτά φυτεύονται μεμονωμένα ή μαζί, σε βραχόκηπους και σε φυτεύσεις κάτω από δένδρα. Διακοσμούν μεγάλα φυτοδοχεία και ζαρντινιέρες. Τα εντυπωσιακά άνθη της ίριδας δημιουργούν όμορφες αντιθέσεις με το χλοοτάπητα καθώς και με δομικά στοιχεία του κήπου. Το είδος Iris pseudacorus (νερόκρινος), χρησιμοποιείται ευρύτατα σε υδρόκηπους.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/symboules-anthismenes-irides/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ίρις_(βοτανική)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου