Θύμβρη ή Θρούμπι : Ένα αρχαίο αυτοφυές βότανο της Ελλάδας και οι χρήσεις του

Το θρούμπι (Satureja thymbra) είναι γνωστό με πολλές ονομασίες όπως θρούμπα, θρύμπα, τραγορίγανος, τραγόχορτο, γεροντόχορτο, σατουρέγια ή θύμβρα. Καθώς είναι γνωστό και από την αρχαιότητα με το όνομα θύμβρη (Διοσκορίδης, Θεοφραστος). Το φυτό αυτό ανήκει στην οικο­γένεια των Χειλανθών. Είναι αρωματικό ετήσιο ποώδες φυτό. Το ύψους του κυμαίνεται απο 20-50 εκ. με φύλλα στενά, μήκους 1 εκ. περίπου, τέσσερα ανά γόνατο με πολύ κοντά μεσογονάτια διαστήματα και άνθη χρώματος ρόζ σε σπονδύλους που μυρίζουν ευχάριστα. Αυτοφύεται σ όλη την Ελλάδα σε ξηρούς πετρώδεις τόπους. Πολλαπλασιάζεται  με σπόρο και διαίρεση των φυτώv. Ακόμα αναπτύσσεται από το επίπεδο της θάλασσας έως τα 1500m στην τυπική μεσογειακή χαμηλή βλάστηση σε ξηρά και πετρώδη περιβάλλοντα. Αντέχει σε χαμηλές θερμοκρασίες μέχρι -5° Κελσίου και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε σκιερά μέρη. Ευδοκιμεί σε ουδέτερα ή αλκαλικά (εδάφη με τιμή pH 6 – 7 θεωρούνται ιδανικά για την καλή ανάπτυξη του), καλά αποστραγγιζόμενα και ηλιόλουστα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται  με σπόρο το φθινόπωρο ή την άνοιξη και με μοσχεύματα μαλακού ξύλου το καλοκαίρι. Πιο συγκεκριμένα το ορεινό θρούμπι (Satureja montana) πολλαπλασιάζεται και με διαίρεση των θυσάνων της βάσης του φυτού, πάλι την Άνοιξη, απ ευθείας στην οριστική τους θέση. Η καταλληλότερη εποχή για την καλλιέργεια του φυτού είναι είτε το φθινόπωρο είτε η άνοιξη. Ανθίζει το Μάιο για περίπου ένα μήνα. Συνυπάρχει με το θυμάρι και προηγείται χρονικά στην ανθοφορία. Η συγκομιδή αρχίζει συνήθως το δεύτερο χρόνο, συλλέγεται το υπέργειο μέρος σε στάδιο πλήρους άνθησης. Αντέχει σε χαμηλές θερμοκρασίες μέχρι -5° Κελσίου και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε σκιερά μέρη. 

Ευδοκιμεί σε ουδέτερα ή αλκαλικά (εδάφη με τιμή pH 6 – 7 θεωρούνται ιδανικά για την καλή ανάπτυξη του), καλά αποστραγγισμένα και ηλιόλουστα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται  με σπόρο το φθινόπωρο ή την άνοιξη και με μοσχεύματα μαλακού ξύλου το καλοκαίρι. Πιο συγκεκριμένα το ορεινό θρούμπι (Saturejamontana) πολλαπλασιάζεται και με διαίρεση των θυσάνων της βάσης του φυτού, πάλι την Άνοιξη, απ' ευθείας στην οριστική τους θέση. Η καταλληλότερη εποχή για την καλλιέργεια του φυτού είναι είτε το φθινόπωρο είτε η άνοιξη. Ανθίζει το Μάιο για περίπου ένα μήνα. Συνυπάρχει με το θυμάρι και προηγείται χρονικά στην ανθοφορία. Η συγκομιδή αρχίζει συνήθως το δεύτερο χρόνο, συλλέγεται το υπέργειο μέρος σε στάδιο πλήρους άνθησης. Οι κύριες χρήσεις του Θρούμπι και των αιθέριων ελαίων του - 1) Είναι μελισσοτροφικό φυτό. 2) Η ξηρή δρόγη χρησιμοποιείται ως διουρητικό, χολαγωγό και εμμηναγωγό. 3) το αιθέριο έλαιό του έχει αντιμυκητική, αντιβακτηριακή, αντιμυκοβακτηριακή και αντιφυτρωτική δράση. 4) χρήση στην αρωματοποιία. 5) Στην μαγειρική, σαν φρέσκα ή αποξηραμένα αρτύματα, βότανα, καρυκεύματα και μπαχαρικά και. 6) βελτιώνει την πέψη, καταπραΰνει τις νευροπάθειες, συνιστάται για βρογχίτιδα και άσθμα, όπως επίσης για πληγές και τσιμπήματα εντόμων. Συνιστάται τέλος και για το βόμβο των αυτιών. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού ήταν γνωστές από την αρχαιότητα .Δρα ως χωνευτικό χρησίμευε ως αφέψημα για τον πονόλαιμο, το βήχα, τον πονόδοντο και τις πληγές στο στόμα, καθώς και ως απολυμαντικό για διάφορα σκεύη, λόγω των αντιβακτηριδιακών και αντιμικρoβιακών του ιδιοτήτων. το χρησιμοποιούσαν για περιπτώσεις ουρικής αρθρίτιδας, διάρροιας και διακοπής εμμήνων. Βοηθάει παρά πολύ σε πεπτικά προβλήματα, κολικούς και σε αέρια του στομάχου. Ανοίγει την όρεξη, είναι σπασμολυτικό, καταπραΰνει τις νευροπάθειες, τις κρίσεις άσθματος, ενώ διώχνει την αϋπνία. Βοηθάει σε περιπτώσεις αρθριτικών, σε ρευματισμούς και πετράς στα νεφρά. Σε περιπτώσεις βαρηκοΐας είναι πολύ καλό. Αντιμυκητικό, αποχρεμπτικό, διουρητικό και αφροδισιακό (το βοτάνι της ευτυχίας), ενώ σε εξωτερική χρήση είναι αντισηπτικό σε πληγές και τσιμπήματα.

Είναι μελισσοτροφικό φυτό. Είναι αρωματικό και χρησιμοποιείται περισσότερο στη μαγειρική, στις σαλάτες, τις σάλτσες και τα ψητά. Το θρούμπι χρησιμοποιείται όπως η ρίγανη και το θυμάρι, τρίβεται και φυλάγεται. Μπορούν ακόμη να χρησιμοποιηθούν σε σαλάτα τα νωπά φύλλα του, που έχουν μια πικρή γεύση. Αποδεικνύει τη γεύση της ρίγανης, της μαντζουράνας, του βασιλικού, του θυμαριού, το δεντρολίβανου και της δάφνης ενώ πολλαπλασιάζεται με κόλιανδρο, μοσχοκάρυδο, πάπρικα, σκόρδο, φασκόμηλο και εστραγκόν. Επίσης, ως αφέψημα (ρίχνουμε 1 κουταλάκι του γλυκού σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και το θρούμπι).

Πηγή : http://e-gardenshop.blogspot.gr/2013/07/satureja-thymbra.html

http://votanaaristoteleio.weebly.com/thetarhoomicron973mupiiota.html

Κοράλλι : Το αειθαλής λουλούδι με το χρώμα των θαλάσσιων κοραλλιών στους παραδοσιακούς κήπους της Ελλάδας

Το κοράλλι είναι αειθαλές ποώδες φυτό που κατάγεται από το Μεξικό. Χαρακτηρίζεται από γρήγορο ρυθμό ανάπτυξης και ανθίζει σχεδόν όλο τον χρόνο με χαρακτηριστικά κόκκινα σωληνοειδή άνθη. Ευδοκιμεί σε πλούσια και στραγγερά εδάφη και απαιτεί ηλιαζόμενες θέσεις και τακτικά ποτίσματα. Σε πολύ ζεστές περιοχές καλό είναι να προστατεύεται από τον δυνατό ήλιο, ενώ απαιτεί προστασία και από τους δυνατούς παγετούς. Το κοράλλι φυτεύεται κυρίως σε βεράντες αυλές, αίθρια, μπαλκόνια, έξω από παράθυρα και σε εσωτερικούς χώρους. Μπορεί να φυτευτεί και στον κήπο σε ζεστές περιοχές με καλά αποτελέσματα. Πολλαπλασιάζεται τόσο με μοσχεύματα όσο και με διαχωρισμό της ρίζας. Ωραιότατος αναρριχώμενος, αειθαλής θάμνος. Στο Μεξικό, από όπου κατάγεται ονομάζεται "Φυτό των κοραλλιών". Ένα εντυπωσιακό όνομα που του ταιριάζει. Μπορεί να σκεπάσει μεγάλες επιφάνειες, με το πυκνό πλέξιμο των πράσινων, πολύ διακοσμητικών κλαδιών, που έχουν στενά, επιμήκη φύλλα και μακρόστενα λουλούδια, σε πυκνές ταξιανθίες, με ωραίο ζωντανό κόκκινο κοραλλί χρώμα και ξεκινούν να ανθίζουν τον Μάιο και διαρκούν όλο το καλοκαίρι. Απαιτεί ήπια κλίματα.

Το Κοράλι είναι φυτό εξωτερικού χώρου, πολύ συνηθισμένο στις παλιές βεράντες και αυλές. Έχει πράσινο λεπτό βελονοειδές φύλλωμα που φτάνει το 1μ. από το οποίο κρέμονται μικρά κόκκινα ανθάκια. Σπάνια το βρίσκετε και με κίτρινα ανθάκια. Μπορείτε να το φυτέψετε σε γλάστρα, σε προστατευμένο από τον αέρα και το κρύο μέρος και σε σημείο που θα έχει τη δυνατότητα να κρεμάσει.  Αγαπά πολύ τον ήλιο ο οποίος του είναι απαραίτητος για να ανθίσει. Η ανθοφορία του διαρκεί από Απρίλιο έως και Σεπτέμβριο. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Προσοχή την περίοδο με υγρασία γιατί πιάνει μελίγκρα. Επίσης πρέπει να αφαιρούνται προσεχτικά τα ξερά κομμάτια του. Συμβουλές γαι την φροντίδα των Λουλουδιών μας. 

Σας έφεραν δώρο ένα πανέμορφο μπουκέτο με λουλούδια και θέλετε να το διατηρήσετε όσο περισσότερο γίνετε; Αλλάζετε το νερό στο βάζο κάθε δεύτερη μέρα τουλάχιστον και κόψτε κάθε φορά το κοτσάνι των λουλουδιών κατά 5 εκατοστά περίπου. Μην χρησιμοποιείτε ψαλίδι, αλλά κοφτερό μαχαίρι, κόβοντας λοξά ή ευθεία. Συγχρόνως αφαιρείτε και όσα φύλλα θα είναι μέσα στο νερό για να μην σαπίζουν και μυρίζουν. Θέλετε να μεταφυτέψετε κάκτους αλλά φοβόσαστε μην τρυπηθείτε από τα αιχμηρά αγκάθια; Διπλώστε κατά μήκος ένα φύλο εφημερίδας αρκετές φορές για να δημιουργηθεί μια λουρίδα και πιάστε με αυτό το φυτό για να μπορέσετε να χειριστείτε χωρίς να τρυπηθείτε. Διαπιστώσατε ότι στις γλάστρες σας έχουν κάνει κατάληψη τα σαλιγκάρια; Αλείψτε το γείσο της γλάστρας με βαζελίνη. Τα σαλιγκάρια δεν θα πλησιάσουν ξανά τα φυτά σας. Οι χάλκινες γλάστρες σας μπορούν να γίνουν σαν καινούριες αν τρίψετε με μισή λεμονόκουπα το μαυρισμένο σκεύος. Αν διαθέτετε ενυδρείο στο σπίτι σας μπορείτε να φυλάτε το νερό με το οποίο ξεπλένετε το σφουγγάρι και να το ρίξετε στα φυτά σας. Είναι το καλύτερο και πιο οικολογικό λίπασμα και τα φυτά σας θα λάμπουν από υγεία. Αν έχετε πρόβλημα με τις μελίγκρες, ψεκάστε τα φυτά σας με ένα διάλυμα νερό και σαπουνιού για τα πιάτα σε αναλογία 1:10. Αν δεν θέλετε να χρησιμοποιήσετε αυτό το διάλυμα, ρωτήστε ένα γεωπόνο που μπορείτε να βρείτε πασχαλίτσες. Οι πασχαλίτσες είναι ο φυσικός εχθρός της μελίγκρας! Απομακρύνετε τα νεκρά και καταστραμμένα άνθη και φύλλα από τα φυτά σας για να διατηρούνται πάντα σε καλή κατάσταση και να ενθαρρύνετε τη ανάπτυξη νέων βλασταριών. Στις συνθέσεις σας να φυτεύετε πάντα φυτά που ανήκουν στην ίδια οικογένεια και έχουν παραπλήσια ανάπτυξη για να ταιριάζουν μεταξύ τους και να μην υπερκαλύπτει το ένα το άλλο. Μπορείτε να δημιουργήσετε τις δικές σας συνθέσεις με λουλούδια από τον κήπο σας και να τις δωρίσετε σε φίλους μας την ευκαιρία εορτών και γενεθλίων.

Προμηθευθείτε το ειδικό σφουγγάρι που χρησιμοποιούν και στα ανθοπωλεία και δημιουργήστε τα δικά σας όμορφα καλάθια. Ενημερώστε τους φίλους που θα επιλέξετε να τα χαρίσετε να ποτίζουν συχνά το σφουγγάρι με λίγο νεράκι. Τα βότσαλα που μαζέψατε από την παραλία μπορούν να αποτελέσουν ένα άριστο μέσο στράγγισης αν βάλετε μερικά στον πάτο της γλάστρας. Μπορείτε επίσης να τα βάλετε πάνω στο χώμα για να βοηθήσετε τα φυτά σα να διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο υγρασίας.

Πηγή : http://www.haniotika-nea.gr/ta-mistika-tou-kipou-37/

http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=8441

http://www.e-gynaikes.gr/posts/korali.php

http://ecoview.gr/10-tips-gia-th-frontida-luludiwn-fytwn/

Γεράνι : Το ευρέως διαδεδομένο καλλωπιστικό λουλούδι με αντοχές και ομορφιά

Το γεράνι (Pelargonium zonale) είναι ευρέως διαδεδομένο καλλωπιστικό φυτό χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις στην καλλιέργεια του. Το γεράνι ανήκει στο γένος Pelargonium, που σε αυτό ταξινομούνται περίπου 250 είδη ποωδών, φρυγανωδών ή θαμνωδών φυτών. Η καταγωγή των καλλωπιστικών γερανιών είναι από τις εύκρατες περιοχές και προτιμούν τις ζεστές και ηλιόλουστες θέσεις, ενώ είναι ευαίσθητα στο ψύχος. Στο γένος Pelargonium υπάρχουν είδη όπου παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως καλλωπιστικά φυτά, εκτός από το κοινό γεράνι, Pelargonium zonale, to Pelargonium peltatum (βαμβακούλα), Pelargonium capitatum και άλλα, ενώ υπάρχουν πολλές ποικιλίες και υβρίδια. Το γεράνι, Pelargonium zonale είναι ποώδες καλλωπιστικό φυτό με ύψος από 10 cm. για νάνες ποικιλίες, ενώ υπάρχουν και μερικά υβρίδια που φτάνουν και ξεπερνούν το 1,5 μέτρο. Είναι καλλωπιστικά φυτά που διατηρούν το φύλλωμα τους κατά τη διάρκεια του έτους. Τα φύλλα τους είναι απλά, με μακριούς μίσχους. Ανθίζουν επάκρια από ανθοφόρους οφθαλμούς και δημιουργούν ταξιανθίες σε σκιάδιο. Τα άνθη τους εμφανίζουν μεγάλη ποικιλία χρωμάτων. Η ανθοφορία στο γεράνι έχει μεγάλη διάρκεια που μπορεί να φτάσει και τους 6 μήνες. Τα άνθη ανοίγουν από τις αρχές Μαΐου και μπορεί να παραμείνουν έντονα ανοιχτά μέχρι και το τέλος του φθινοπώρου. Η καλλιέργεια στο γεράνι, Pelargonium zonale δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, αναπτύσσονται εύκολα, ενώ δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικά σε θερμοκρασίες, έδαφος και νερό. Είναι βασικό, λόγω της ευαισθησίας τους στο ψύχος, να φυτεύεται ή να μεταφέρεται σε προφυλαγμένες θέσεις κατά τους χειμερινούς μήνες. Το πρόβλημα αυτό είναι πιο έντονο στη Β. Ελλάδα όπου και συνίσταται να εκριζώνονται πριν τους πρώτους παγετούς, να κλαδεύονται, να τοποθετούνται σε φυτοδοχεία και να ξαναφυτεύονται στο έδαφος την επόμενη άνοιξη. Κατά την περίοδο της ανθοφορίας τους απαιτούν αρκετά και επαρκή ποτίσματα, ενώ οι ανάγκες τους σε νερό περιορίζονται αρκετά κατά το χειμώνα. Καλό είναι κατά την εφαρμογή του ποτίσματος να μην βρέχονται τα φύλλα και οι ανθοταξίες των φυτών, διότι μπορεί να προκύψουν ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη μυκητολογικών προσβολών. 

Τα γεράνια πολλαπλασιάζονται εύκολα ως καλλωπιστικά φυτά και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το σπόρο, με σπορά κατά την Άνοιξη και με μοσχεύματα. Συνήθως όμως ο πολλαπλασιασμός του γερανιού γίνεται με μοσχεύματα, όπου κόβονται βλαστοί, από τις κορυφές του φυτού, μήκους περίπου 10 cm., κατά την Άνοιξη ή το καλοκαίρι. Τα μοσχεύματα αποφυλλώνονται μερικώς ή ολικώς και φυτεύονται στο έδαφος ή σε φυτοδοχεία σε μίγμα άμμου-τύρφης 1:1. Όταν οι βλαστοί στο γεράνι φτάσουν σε μήκος 15 cm. κόβονται οι κορυφές τους, έτσι ώστε να βλαστήσουν πλάγια. Το γεράνι, Pelargonium zonale καλό είναι να κλαδεύεται κάθε χρόνο, κατά τις αρχές της Άνοιξης, στο 1/3 του ύψους τους. Το γεράνι Pelargonium zonale προσβάλλονται συνήθως από αφίδες που είναι και φορείς ιώσεων, ενώ είναι ευαίσθητα στις σκωριάσεις και κατά το φθινόπωρο, σε συνθήκες υψηλής υγρασίας, στον βοτρύτη (τεφρά σήψη). Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε το γεράνι ως ένα από τα φυτά που είναι σήμα κατατεθέν της Ελλάδας και της Μεσογείου γενικότερα. Το γεράνι προέρχεται από τη Νότιο Αφρική καθώς όμως οι συνθήκες στη χώρα μας είναι ιδανικές έγινε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φυτά της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου.  Το όνομά τους πάντως είναι ελληνικό και προέρχεται από τη λέξη γερανός γιατί το σχήμα τους μοιάζει με γερανό. Τα γεράνια είναι μεγάλη οικογένεια και συνήθως στη χώρα μας το όνομα γεράνι το δίνουμε στο φυτό που λέγεται αλλιώς μολόχα. Το ίδιο όνομα έχει και η άγρια μολόχα που είναι αυτοφυής στην Ελλάδα. Στα γεράνια όμως ανήκουν και τα πελαργόνια ή μαυρομάτες όπως και οι βαμβακούλες ή μαστιχιές που είναι τα κρεμαστά ή έρποντα γεράνια. Πρόκειται για ένα από τα πιο εύκολα φυτά και πραγματικά δεν απαιτεί καμία ιδιαίτερη φροντίδα. Υπάρχουν πια αμέτρητες ποικιλίες γερανιών, πολλές από τις οποίες δημιούργησε ο άνθρωπος, με διαφορετικά χρώματα λουλουδιών, δίχρωμα μερικές φορές, σε νάνες ή ψηλές μορφές, ή ακόμα και με αρωματικά λουλούδια. Ευδοκιμούν σε οποιοδήποτε τύπο εδάφους, ακόμα και σε βαριά αργιλώδη εδάφη, αρκεί το χώμα τους να μην είναι συνεχώς υγρό. 

Ποτίζετε τακτικά αφήνοντας όμως το χώμα τους να ξεραίνεται ανάμεσα στα ποτίσματα και αδειάζετε πάντα το νερό που περισσεύει στο πιάτο της γλάστρας γιατί θα σαπίσουν οι ρίζες του φυτού. Επίσης μην ψεκάζετε συχνά με νερό τα φύλλα του φυτού γιατί μπορεί να ξεραθούν αλλά ξεπλένετέ το κάπου κάπου, μετά τη δύση του ηλίου, για να αφαιρείτε τη σκόνη. Μέρος της γοητείας αλλά και της ευκολίας τους είναι το ότι τα γεράνια είναι εξαιρετικά ανθεκτικά στις περισσότερες ασθένειες. Περιστασιακά μπορεί να εμφανιστεί μελίγκρα, αν έχει προσβληθεί κάποιο άλλο φυτό του κήπου σας, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.  Χαρίστε λοιπόν άφθονο χρώμα στον κήπο ή το μπαλκόνι σας φυτεύοντας γεράνια. Είναι ιδανικά για φύτεμα σε στενά παρτέρια του κήπου, μαζί με άλλα φυτά ή για ζαρντινιέρες και κρεμαστά καλάθια αν φυτέψετε τις έρπουσες ποικιλίες. Αν έχετε αρκετό χώρο φυτέψτε πολλά γεράνια μαζί, με διαφορετικά χρώματα λουλουδιών και συνδυάστε τα με άλλα χαμηλότερου ύψους ετήσια φυτά όπως οι κατηφέδες, οι βιολέτες, ο μυρωδάτος βασιλικός κ.λ.π.

Πηγή : http://www.valentine.gr/geranium_gr.php

http://www.gardenguide.gr/γεράνι-φύτευση-φροντίδες-πολλαπλασι/

Χρυσανθεμο ή Αγιοδημητριάτικο : Το πολυετές ανθεκτικό λουλούδι που χρειάζεται ηλιοφάνεια για ανθοφορία

Το όνομά του Χρυσάνθεμου σημαίνει το άνθος του χρυσού αν και οι παλαιότεροι το λένε Αγιοδημητριάτικο αφού βρίσκεται στις δόξες του κυρίως τον Οκτώβριο. Η προέλευσή του λέγεται ότι είναι από την μακρινή Ανατολή, την Κίνα και την Ιαπωνία. Πρώτοι οι Ολλανδοί το έφεραν στην Ευρώπη όπου και καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια ενώ στην Ελλάδα σπάνια υπάρχει κήπος ή μπαλκόνι χωρίς χρυσάνθεμα. Τα πανέμορφα λουλούδια τους, σε μία απέραντη ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών, έχουν στο κέντρο κίτρινους δίσκους σαν της μαργαρίτας αν και σε πολλές ποικιλίες τα πέταλα των λουλουδιών είναι τόσο πυκνά που ο δίσκος αυτός δεν φαίνεται. Εξαίρεση αποτελεί το λεγόμενο Ολλανδικό χρυσάνθεμο που είναι ένας συνδυασμός χρυσανθέμου και μαργαρίτας. Ο κεντρικός μίσχος των χρυσανθέμων χωρίζεται σε πολλούς μικρότερους που ο καθένας τους έχει 3 ή περισσότερα  μπουμπούκια. Τα μπουμπούκια ανοίγουν σταδιακά και διαρκούν αρκετές ημέρες. Τα χρυσάνθεμα έχουν πυκνό φύλλωμα, σκούρο πράσινο με γκριζοπράσινη την κάτω επιφάνεια των φύλλων που είναι λογχοειδή και πριονωτά. Το ύψος τους ξεκινά από τα 20 περίπου εκατοστά αλλά φτάνει μέχρι και το ένα μέτρο ανάλογα με την ποικιλία και την ποιότητα του εδάφους. Τα χρυσάνθεμα ευδοκιμούν σε όλα σχεδόν τα εδάφη αλλά προτιμούν πλούσιο χώμα, που να περιέχει άμμο και άργιλο και καλή αποστράγγιση.  Το ριζικό τους σύστημα είναι πλούσιο κι έτσι καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται καλά την υγρασία του εδάφους, κάτι που τα κάνει αρκετά ανθεκτικά στις ζεστές θερμοκρασίες. Τα χρυσάνθεμα χρειάζονται απευθείας ηλιακό φως για να φθάσουν σε ανθοφορία και αντέχουν τόσο τον ήλιο όσο και τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Οταν ανθίσουν, φροντίστε τις ζεστές ηλιόλουστες ημέρες να μην τα αφήνετε για πολλές ώρες σε απευθείας ηλιακό φως για να μην καούν τα πέταλα και να διατηρηθούν τα λουλούδια τους ακόμα περισσότερο. Το καλοκαίρι τοποθετήστε τις γλάστρες σε φωτεινό σημείο αλλά όχι κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. 

Αν τα καλλιεργείτε σε γλάστρα, ποτίστε τα όταν το χώμα τους είναι ξερό στην επιφάνεια ή όταν δείτε τα φύλλα τους να αρχίζουν να κρέμονται. Προσέξτε να μην τα ποτίζετε πιο συχνά απ' ότι πρέπει γιατί οι ρίζες τους σαπίζουν εύκολα. Κατά τη διάρκεια της ανθοφορίας κόβετε τα μαραμένα λουλούδια για να βοηθήσετε να διατηρηθούν τα νέα άνθη αλλά και για να φαίνεται το φυτό σας πιο όμορφο.  Οταν πια τα λουλούδια έχουν μαραθεί κόψτε τα και κλαδέψτε το φυτό.  Αφαιρέστε τα χαμηλά φύλλα που έχουν ξεραθεί και κόψτε τις κορυφές που μέχρι τώρα είχαν λουλούδια, λίγο πάνω από το σημείο που διακλαδώνεται ο κεντρικός μίσχος.  Το φυτό σας βέβαια θα σας φανεί πολύ πιο άσχημο αλλά πολύ γρήγορα θα πετάξει νέα κλαδιά στο σημείο που το κλαδέψατε αλλά και αρκετές παραφυάδες. Συνεχίστε να ποτίζετε όσο συχνά χρειάζεται για όλη τη διάρκεια του χρόνου, αραιότερα βέβαια το χειμώνα και συχνότερα το καλοκαίρι. Αν καλλιεργείτε χρυσάνθεμα σε γλάστρα, τις πολύ ζεστές ημέρες του καλοκαιριού ίσως χρειαστεί να τα ποτίζετε καθημερινά. Ελέγχετε τακτικά το φυτό, στις νέες κορυφές ή στο κάτω μέρος των ανθισμένων λουλουδιών για μαύρα ή πράσινα μυγάκια, τη λεγόμενη μελίγκρα που δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στα χρυσάνθεμα. Αν εντοπίσετε κάτι τέτοιο, απομονώστε το άρρωστο φυτό ώστε η ασθένεια να μην μεταδοθεί και στα υπόλοιπα φυτά σας.  Προμηθευτείτε το ειδικό φάρμακο-σκόνη που θα βρείτε στα φυτώρια και ακολουθήστε τις οδηγίες που αναγράφονται στη συσκευασία.  Μπορείτε επίσης να δοκιμάσετε πιο πρακτικές λύσεις όπως για παράδειγμα, διαλύστε 3-4 σταγόνες απορρυπαντικού πιάτων και λίγο «μπλε» οινόπνευμα σε ένα ψεκαστήρα με χλιαρό νερό και ψεκάστε το φυτό σας. Επαναλάβατε τη διαδικασία μετά από 10-15 ημέρες και θα πρέπει να απαλλαγείτε από τα έντομα.  Μία πιο άμεση αλλά ριψοκίνδυνη λύση:  ψεκάστε τα σημεία που υπάρχουν τα μυγάκια με κοινό σπιτικό εντομοκτόνο και τοποθετείστε τα στη σκιά, βέβαια τα νέα φυλλαράκια που θα ψεκάσετε θα ξεραθούν και θα πέσουν αλλά θα απαλλαγείτε άμεσα από τα έντομα,  προσοχή:  μόνο σε φυτά εξωτερικού χώρου αφού το εντομοκτόνο μυρίζει έντονα και είναι ακατάλληλο για χρήση σε κλειστούς χώρους που δεν αερίζονται, όπως τα σπίτια μας το χειμώνα.

 Τα χρυσάνθεμα είναι πανέμορφα είτε στον κήπο είτε στο βάζο.  Ενα μικρό τρυκ για να διατηρήσετε περισσότερο τα χρυσάνθεμα στο βάζο είναι να διαλύετε μισή ασπιρίνη στο νερό του βάζου κάθε φορά που το αλλάζετε. Μην ξεχνάτε να αλλάζετε το νερό κάθε μέρα, να κόβετε τους μίσχους και να αφαιρείτε τα φύλλα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια του νερού, όπως θα κάνατε και για όλα τα υπόλοιπα λουλούδια.  

Πηγή: http://www.valentine.gr/chrysanthemum_gr.php

Διμορφοθήκη ή Οστεόσπερμο : Το πολυετές λουλούδι με την πανδαισία χρωμάτων στα άνθη του

Η Διμορφοθήκη ή Οστεόσπερμο (Osteospermum sp., οικογένεια Asteraceae) είναι μια πολυετής πόα με καταγωγή από τη νότια Αφρική που ανθίζει από τις αρχές της άνοιξης έως τα τέλη φθινοπώρου. Μιλάμε για πανδαισία χρωμάτων. Άνθη μώβ, φούξια, ρόζ, λευκά, κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα αλλά και σκούρα μπλέ θα σου γεμίσουν τ’οπτικό πεδίο ανάλογα με το τί ποικιλία θα διαλέξεις. Αυτά θα ανοίγουν το πρωί να χαιρετίσουν τον ήλιο και θα κλείνουν το απόγευμα για να ξεκουραστούν. Μπορείς να τη βάλεις σε γλάστρα αλλά εκεί που θα στα δώσει όλα είναι στον κήπο. Θα πάρεις ορθόκλαδες ποικιλίες για την γλάστρα κι έρπουσες για τον κήπο. Έτσι θα μπορέσεις να δημιουργήσεις ένα ανθισμένο χαλί που θα σου καλύψει το έδαφος ταχύτατα. Μπορείς να τη φυτεύσεις όμως και σε κρεμαστά καλάθια. με αυτό τον τρόπο θα δημιουργήσει ανθισμένες μπάλες με πολύ ωραίο οπτικό αποτέλεσμα. Σε παραθαλάσσιες περιοχές θα τα πάει μια χαρά, καθώς τα υδροσταγονίδια της θάλασσας δεν θα την επηρεάσουν. Μπορεί να “δέσει” πολύ καλά σε βραχόκηπους αλλά και με άλλα φυλλώδη φυτά αφού τα υπέροχα άνθη της θα σπάνε τη μονοτονία της πρασινάδας. Θέλει καλή στράγγιση, οπότε περλίτης ή ελαφρόπετρα θα σου χρειαστούν για να τ’αναμείξεις με το χώμα για φυτά εξωτερικού χώρου. Φυτεύεις ανά 15-20 πόντους και όχι πιο κοντά γιατί αυτό θα σου περιορίσει την ανθοφορία. Με τον παγετό θα τα πάει καλά, μόνο αν κρατήσει λίγο. Αλλιώς θα σου καίγονται και κάθε χρόνο θα φυτεύεις καινούργιες. 

Αντέχει χωρίς νερό αλλά δεν θα σου δώσει πολλά λουλούδια. Οπότε μια-δυο φορές τη βδομάδα είναι καλό να ποτίζεις. Το καλοκαίρι κάθε δεύτερη μέρα και το χειμώνα αραιά. Καλό είναι να μη βρέχεις τα φύλλα της. Είναι κάτι που ισχύει για τα περισσότερα φυτά. Από εχθρούς σπάνια θα την πειράξει κάτι. Αν της γίνει όμως κανένα ντου θα είναι από μελίγκρες ή από αλευρώδεις. Μόνο όμως αν η προσβολή είναι σε αρχικό στάδιο. Αν τα φυτά σου έχουν γεμίσει, καλό είναι να χρησιμοποιήσεις χημεία και να επισκεφτείς τον γεωπόνο της περιοχής σου. Τα άνθη που έχουν κάνει τον κύκλο τους τα κόβεις και έτσι ωθείς τη διμορφοθήκη σου να βγάλει περισσότερα. Μετά το τέλος της ανθοφορίας, κατά το Νοέμβριο καλό είναι να κάνεις ένα κλάδεμα και να κόψεις τα φυτά σου γύρω στους 20 πόντους πάνω από το έδαφος. Έτσι θα τα κάνεις να φαίνονται πιο συμπαγή και θα τα ξεκουράσει κιόλας. Μή σε στενοχωρεί που θα τη δείς κουτσοκουρεμένη γιατί ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι πολύ γρήγορος και σύντομα θα φουντώσει. Πολλαπλασιάζεται με σπόρους αλλά και με μοσχεύματα. Κόψε μικρούς βλαστούς 10 εκατοστών χωρίς άνθη πάνω τους. Αφαιρείς 2-3 φύλλα που είναι κοντά στην τομή. Βουτάς την τομή σε ορμόνη ριζοβολίας και φυτεύεις σε μικρά γλαστράκια που έχεις βάλει μέσα τύρφη και περλίτη σε ίσες αναλογίες. Τα βάζεις σε σημείο που δεν τα βλέπει ο ήλιος απευθείας και σε λίγο καιρό τα νέα σου φυτά είναι έτοιμα. Δε νομίζω πως έχω περισσότερα να σου πώ για να σε πείσω. Η διμορφοθήκη είναι τέλεια από κάθε άποψη. Αρκεί να θυμάσαι αυτό που σου είπα στην αρχή. Ήλιος. Φύτεψέ την σε ηλιόλουστη θέση και όλα τα υπόλοιπα άφησέ τα πάνω της. 

Είναι πολύ φθηνό φυτό αφού θα βρείς σε φυτώρια σακουλάκια με σπόρους γύρω στο ένα ευρώ και ολόκληρα φυτά από 1,5 – 3 ευρώ ανάλογα με το μέγεθος της γλάστρας. Εσύ για το μόνο που πρέπει να σκάς είναι η επιλογή του χρώματος. Κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης απογευματινής βόλτας στην πόλη, εκείνο που παρατηρείται έντονα και εντυπωσιάζει τον καθένα που το εντοπίζει, είναι τα μπαλκόνια και οι βεράντες με τις υπέροχες, καταπράσινες και πολυφορτωμένες ολάνθιστες μαργαρίτες στα χρώματα του λευκού, του λιλά και του μωβ. Αυτές οι εναλλακτικές μαργαρίτες που θυμίζουν αρκετά τις αυθεντικές, στην πραγματικότητα αποτελούν ένα νέο και ολοκαίνουργιο είδος που ονομάζεται οστεόσπερμο ή διμορφοθήκη. Πρόκειται για φυτό με δύο είδη ένα ορθόκλαδο, για ζαρντινιέρες, παρτέρια και γλάστρες, χαμηλό σε ύψος, αλλά πολύ φουντωτό, σαν μικρά θαμνάκι με πλήθος λουλουδιών, και ένα πλαγιόκλαδο για χρήσεις όπως αυτή που προαναφέρθηκε. Σε όλες τις περιπτώσεις το φυτό χαρακτηρίζεται από μέτρια ανάπτυξη και σε ρυθμούς και σε όγκο, αλλά με τεράστιες δυνατότητες ανθοφορίας από τον Μάρτιο εως τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο ίσως. Η χρωματική ποικιλία που καλύπτει διευρύνεται από το λευκό και το κίτρινο εως το λιλά και το μωβ, με κορυφαίο σε ομορφιά χρώμα ανάμεσα τους το ροζ. Η μέτρια ανθεκτικότητά του , κατάλληλη περισότερο για ήπια κλίματα το κ΄νει ιδανικό τις συνθήκες της πόλης κθώς είναι πολυετές και αγαπά τις ζεστές και προσήλιες θέσεις με άριστη αποστράγγιση και καλής ποιότητας χώμα. 

Η λίπανση του είναι απαραίτητη για τουλάχιστον 6 μήνες το χρόνο και ακόμα περισσότερο σε φυτά που έχουν ξεπεράσει το ένα έτος, με ουσιαστικό σκοπό την ενδυνάμωση τους και την ενίσχυση της περιόδου ανθοφορίας τους. Ένα μικρό μυστικό για την διμορφοθήκη κρύβεται στην τακτική αφαίρεση των μαραμένων λουλουδιών κοντά στην ρίζα του φυτού, μια διαδικασία που επιτείνει την ανθοφορία και εξασφαλίζει την καλή υγεία και ανάπτυξη του στο μέλλον. Τέλος, για τις πλαγιόκλαδες διμορφοθήκες, ιδιαίτερη προσοχή απαιτεί το κλάδεμα τους, καθώς είναι αναγκαίο αλλά και επικίνδυνο ταυτόχρονα, εάν επεκταθεί σε αρκετό μάκρος.

Πηγή: http://www.fytoriakentia.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=155:οστεόσπερμο-ή-διμορφοθήκημια-εναλλακτική-μαργαρίτα&Itemid=28

http://roomnews.gr/home/gardener/dimorfothiki-i-alli-margarita%E2%80%8F/

Μαργαρίτα : Το δημοφιλές λουλούδι με την πυκνή βλαστηση και την μεγάλη ανθοφορία

Η αγαπημένη μαργαρίτα είναι ένας χαμηλός θάμνος, με πυκνή βλάστηση και σκούρο πράσινο χρώμα που προσφέρει ανθοφορία για μία μεγάλη χρονική περίοδο εξ' ου και είναι τόσο δημοφιλής. Τα λουλούδια της είναι απλά αλλά πανέμορφα με μεγάλη ποικιλία χρωμάτων όπου βέβαια η "κλασική" λευκή έχει την πρωτοκαθεδρία. Είναι ένα φυτό ευαίσθητο στην παγωνιά και τον κρύο αέρα ενώ προτιμά σαφώς τις θέσεις με καλή ηλιοφάνεια στον κήπο ή το μπαλκόνι μας. Τους καλοκαιρινούς μήνες ζητάει πολύ τακτικό πότισμα το οποίο και πρέπει να ελαττώσουμε σημαντικά όταν οι θερμοκρασίες πέσουν. Επίσης για τη σωστή ανάπτυξή της είναι απαραίτητο να την έχουμε φυτέψει σε χώμα με καλή αποστράγγιση γιατί δε φθάνει μόνο να ποτίζουμε τακτικά αλλά πρέπει παράλληλα να γίνεται και σωστή απορρόφηση του νερού ώστε να ωφεληθεί το φυτό μας. Η ανθοφορία της μαργαρίτας διαρκεί από τα τέλη της άνοιξης έως και το φθινόπωρο, ενώ όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της ένα καλό κλάδεμα βοηθάει σημαντικά στην ανανέωση του φυτού. Επίσης κατά τη διάρκεια που η ανθοφορία της βρίσκεται στο φόρτε της θα πρέπει να κόβουμε τακτικά τα άνθη που αρχίζουν να μαραίνονται πρόκειται για μία κίνηση που βοηθάει σημαντικά στην παραγωγή νέων λουλουδιών. Σε αυτό το στόχο βοηθάει πολύ και η τακτική λίπανση του φυτού (περίπου ανά 2 εβδομάδες) με τη χρήση κάποιου ειδικού λιπάσματος για ανθοφόρα φυτά σε υγρή μορφή. Τέλος, αν και γενικά η μαργαρίτα είναι ένα μάλλον εύκολο φυτό στην καλλιέργειά του, ελοχεύευει πάντα ο κίνδυνος να προσβληθεί από μελίγκρα και αφίδες. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να αποτανθούμε σε γεωπόνο για να μας υποδείξει το βέλτιστο τρόπο αντιμετώπισής τους ή εναλλακτικά να δοκιμάσουμε τη χρήση κάποιου φυσικού οικολογικού φυτοφαρμάκου που μπορούμε να ετοιμάσουμε μόνοι μας. Η μαργαρίτα είναι πολύ κοινό αγριολούλουδο σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. 

Η επιστημονική της ονομασία είναι Ανθέμις η Χία. Τα άνθη της σχηματίζουν δίσκο με πολλά λευκά πέταλα, ενώ δεν αποκλείεται να τα βρούμε σε κόκκινη ή ροζ απόχρωση, πάντα με κίτρινο κέντρο. Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αφιερώσει τη Μαργαρίτα στη θεά Άρτεμη και τη θεωρούσαν θεραπευτικό φυτό για τα γυναικεία μικροπροβλήματα. Κοινό είδος με την μαργαρίτα είναι το χαμομήλι με το οποίο έχουν κοινές ιδιότητες, αν και δεν είναι τόσο αποτελεσματική όσο εκείνο, όμως οι Μαργαρίτες έχουν μια επιπλέον ιδιότητα: Τρώγονται βρασμένες σε πίτες και σαλάτες. Άλλες ονομασίες: Χρυσάνθεμο το λευκάνθεμο, Ανθεμίς ή Χία, Μαντηλίδα. Χρήσιμα μέρη: Ολόκληρο το φυτό και ιδιαίτερα τα λουλούδια του, αλλά και οι ρίζες. Ιδιότητες: Κατά του χρόνιου βήχα, το άσθμα, τις νευρικές διαταραχές και τη βρογχική καταρροή. Το αφέψημα κάνει καλό στο στομάχι και στα εντερικά προβλήματα. Αντιπυρετικό. Διουρητικό. Θεραπευτικό για το συκώτι. Εφιδρωτικό. Κατά του πονόδοντου: Μασάμε φύλλα Μαργαρίτας και τα αφήνουμε πάνω στα δόντια ώσπου να ηρεμήσει ο πόνος. Εξωτερική χρήση: Κατάπλασμα για τους κάλους: Βράζουμε μαργαρίτες μαζί με πίτουρα, φτιάχνουμε ένα σφιχτό μείγμα και τοποθετούμε στους κάλους μας. Χρήση: Έγχυμα: Μια κουταλιά της σούπας λουλούδια σε ένα φλυτζάνι καυτό νερό. Πίνουμε ένα φλυτζάνι τη μέρα. Αφέψημα: Βράζουμε φύλλα, κοτσάνια και λουλούδια της Μαργαρίτας. Στραγγίζουμε προσθέτουμε μέλι και θεραπεύουμε το βήχα μας. Μαργαρίτα το φυτό: Ιδανικό φυτό για κήπους, γλάστρες και ζαρντινιέρες με μεγάλη διάρκεια ανθοφορίας. Έξω στη φύση ευδοκιμεί στα χαμηλά και μέσα υψόμετρα, ενώ σε μεγαλύτερα υψόμετρα ευδοκιμούν διάφορα συγγενικά της είδη. Ανθοφορεί από την Άνοιξη, συνήθως μάλιστα από το Μάρτιο, μέχρι το καλοκαίρι. 

Το ήξερες; Παρά την εμφάνισή τους, οι μαργαρίτες δεν είναι ένα λουλούδι. Περιλαμβάνουν δύο είδη λουλουδιών, τα ακτινωτά ανθύλλια που θυμίζουν πέταλα και τα ανθύλλια δίσκου. Τα ανθύλλια δίσκου βρίσκονται στο κέντρο, ενώ τα ακτινωτά βρίσκονται στην εξωτερική πλευρά. Μαζί μοιάζουν με ένα λουλούδι!

Πηγή : http://praktikesidees.gr/v2/khpos/margarita-louloudi/

http://ingolden.gr/in/μαργαρίτα/

Διπλαδένια : Ένας αειθαλής αναρριχώμενος θάμνος με εντυπωσιακά άνθη

Η διπλαδένια, Mandevilla (Dipladenia) splendens, Apocynaceae, είναι αειθαλής αναρριχώμενος θάμνος με εντυπωσιακά άνθη και γυαλιστερό φύλλωμα. Είναι φυτό των θερμών περιοχών με καταγωγή από τη Βραζιλία και έχει προσαρμοστεί στο μεσογειακό κλίμα της χώρα μας. Εξαιτίας της καταγωγής της είναι γνωστή και με το όνομα “Βραζιλιάνικο γιασεμί”. Το γένος Mandevilla περιλαμβάνει περίπου 100 είδη φυτών, τα περισσότερα αναρριχώμενα των τροπικών και υποτροπικών περιοχών. Η διπλαδένια ανήκει στην ίδια οικογένεια με την πικροδάφνη, την πλουμέρια, την βίγκα και τη δαφνούλα. Έχει ιδιαίτερη καλλωπιστική αξία εξαιτίας των μεγάλων ανθέων που δημιουργεί, του γυαλιστερού φυλλώματος και της παρατεταμένης περιόδου ανθοφορίας. Στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές, η διπλαδένια έχει συνεχόμενη ανθοφορία καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Η διπλαδένια αναπτύσσεται με γρήγορο ρυθμό και μπορεί να αναρριχηθεί σε ύψος έως 3 m. Αναρριχάται με τους βλαστούς που περιελίσσονται γύρω από τα διάφορα στηρίγματα. Οι βλαστοί είναι λεπτοί και ημιξυλώδεις. Τα φύλλα είναι μεγάλα, καρδιόσχημα με μήκος 8-12 cm. Έχουν σκούρο πράσινο χρώμα και δερματώδη υφή. Αναπτύσσονται στους βλαστούς το ένα απέναντι από το άλλο. Τα άνθη της διπλαδένιας είναι μεγάλα και πολύ εντυπωσιακά. Έχουν πέντε πέταλα και μοιάζουν με χωνί. Στο κέντρο του άνθους βρίσκεται ο μίσχος που έχει κίτρινο χρώμα, ενώ τα πέταλα είναι κόκκινα, φούξια, ροζ, μπορντό, μοβ, λευκά ή κίτρινα.

Η διπλαδένια ανθίζει όταν η θερμοκρασία τη νύχτα είναι μεγαλύτερη από 10οC. Πρακτικά στην Ελλάδα παραμένει ανθισμένη από τον Ιούνιο έως τέλη Οκτωβρίου, ενώ διάσπαρτα άνθη υπάρχουν στο φυτό όλο το χρόνο. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες διπλαδένιας, ακόμα και νάνες που είναι κατάλληλες για κρεμαστά φυτοδοχεία. Η διπλαδένια ευδοκιμεί σε εδάφη βαθιά, πλούσια, αμμοπηλώδη και με καλή αποστράγγιση. Προτιμά τις ηλιόλουστες ή ημισκιερές θέσεις για τη φύτευσή της. Το ιδανικό είναι να φυτεύεται σε ηλιόλουστα σημεία που σκιάζονται κατά τις μεσημεριανές ώρες. Είναι φυτό ευαίσθητο στο κρύο και παγώνει όταν η θερμοκρασία πέσει κάτω από 0οC, τις περισσότερες όμως φορές αναβλαστάνει την άνοιξη από το λαιμό. Στη βόρεια Ελλάδα φυτεύεται σε φυτοδοχεία ώστε να μπορεί να μεταφερθεί το χειμώνα σε εσωτερικό ή προστατευμένο χώρο. Όταν φυτεύεται σε σημείο προστατευμένο από δυνατούς ανέμους διατηρεί τα άνθη της για μεγαλύτερο διάστημα. Είναι μέτρια ανθεκτικό φυτό στην αλατότητα και όταν φυτεύεται σε παραθαλάσσιες περιοχές πρέπει να προστατεύεται πίσω από κάποιο φράχτη. Η διπλαδένια χρειάζεται συχνό πότισμα, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, αλλά μπορεί να αντέξει για λίγο την ξηρασία. Η λίπανση πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε άνοιξη και φθινόπωρο, προκειμένου να παράγεται νέα, ζωηρή βλάστηση. Η διπλαδένια κλαδεύεται το φθινόπωρο, αφού έχει τελειώσει η ανθοφορία και πριν τις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα. Σε παραγωγική κλίμακα, η διπλαδένια πολλαπλασιάζεται με ημιξιλοποιημένα μοσχεύματα που κόβονται τον Ιούλιο. Τα μοσχεύματα εμβαπτίζονται σε ορμόνη ριζοβολίας και τοποθετούνται σε ειδικό χώρο με σύστημα υδρονέφωσης (τεχνητή βροχή σαν σπρέι, που πέφτει ανά πολύ τακτά διαστήματα ώστε να παραμένει η υγρασία σε υψηλά επίπεδα). Μπορεί επίσης, να πολλαπλασιαστεί με σπόρο αλλά και με διαίρεση της ρίζας. 

Η διπλαδένια είναι φυτό που προσελκύει τα έντομα. Συχνά αντιμετωπίζει πρόβλημα με προσβολές από αφίδες, οι οποίες συγκεντρώνονται στα άνθη, τα φύλλα και τους τρυφερούς βλαστούς και μυζούν τους χυμούς του φυτού. Για τη μείωση των πληθυσμών των αφίδων, μπορεί να γίνει καθαρισμός των προσβεβλημένων σημείων με ένα βρεγμένο πανί. Επιπλέον μπορεί να εφαρμοστεί ψεκασμός με αραιό διάλυμα σαπουνιού (1 κουταλιά της σούπας υγρό σαπούνι σε ένα λίτρο νερό). Ο ψεκασμός πρέπει να γίνεται μόνο στα προσβεβλημένα μέρη και όχι σε όλο το φυτό και μην επαναλαμβάνεται πάνω από 2-3 κάθε περίοδο γιατί το σαπούνι μπορεί να ξεράνει το φυτό. Σπανιότερα η διπλαδένια προσβάλλεται κι από άλλα μυζητικά έντομα όπως οι αλευρώδεις και η ισέρια. Παρόμοια και σε αυτή την περίπτωση ο πληθυσμός των βλαβερών εντόμων μπορεί να μειωθεί με τον καθαρισμό των προσβεβλημένων σημείων. Είναι  κατάλληλο για αναρρίχηση σε κάγκελα, σιδερένιους ή ξύλινους φράχτες. Επιπλέον, μπορεί να καλύψει τοίχους ή άλλες κατασκευές στον κήπο

Μπορεί να καλύψει σημεία που δεν πρέπει να φαίνονται όπως αποθήκες ή χώροι αποθήκευσης εργαλείων Χρησιμοποιείται σε πέργολες και αψίδες, συνήθως σε συνδυασμό και με άλλα αναρριχώμενα φυτά.

Πηγή : http://www.gardenguide.gr/διπλαδένια-dipladenia-splendens/

Μπιγκόνια : Ένα από τα ωραιότερα ανθοφορα φυτά εσωτερικού και εξωτερικού χώρου

Η μπιγκόνια είναι από τα ωραιότερα φυτά εσωτερικού χώρου. Υπάρχουν πάνω από 1500 ποικιλίες. Οι περισσότερες ανθοφόρες ποικιλίες είναι ινόριζες, ύψους 40-50 εκατ. με πολλά μικρά ρόδινα ή λευκά άνθη και με φύλλωμα έντονο πράσινο, στιλπνό. Η μπιγκόνια προσβάλλεται εύκολα από μυκητολογικές ασθένειες γιατί οι βλαστοί της περιέχουν μεγάλη αναλογία νερού γι'αυτό και θα πρέπει να τοποθετείται σε χώρους με επαρκή αερισμό. Αν το φυτό σας δεν ανθίζει ή έχει πολύ μικρά νέα φύλλα, τότε χρειάζεται λίπανση. Η υπερβολική ζέστη και ξηρασία δημιουργούν ξηράνσεις στα φύλλα. Στην περίπτωση αυτή ποτίζουμε και τοποθετούμε το φυτό  σε πιο δροσερό χώρο. Αν τα φύλλα κιτρινίζουν είναι από το υπερβολικό πότισμα ή κρύο. Αφήνουμε το φυτό να στεγνώσει και το τοποθετούμε σε θερμότερο μέρος. Επίσης, το υπερβολικό πότισμα ενδέχεται να δημιουργήσει σάπισμα βλαστών στη βάση. Μεγάλη προσοχή να δίνεται στην αποστράγγιση της γλάστρας γιατί το φυτό έχει ευαίσθητο ριζικό σύστημα και σαπίζει πολύ εύκολα. Λευκές κηλίδες πάνω στα φύλλα του φυτού σημαίνει προσβολή από ωίδιο. Η μυκητολογική αυτή ασθένεια αντιμετωπίζεται με κατάλληλα φάρμακα. Κυκλικά στίγματα που αρχίζουν να μαυρίζουν σημαίνει προσβολή από βακτηριώσεις, οι οποίες και αντιμετωπίζονται με κατάλληλα φάρμακα και ψεκασμούς. 

Η μεταφύτευση να γίνεται μετά μετά την περίοδο ανθοφορίας του φυτού. Ιδιαίτερη προσοχή να δίνεται στους εύθραυστους βλαστούς. Μάρτιο - Απρίλιο, να γίνεται καθαρισμός του φυτού από μαραμένα φύλλα, ώστε ο κεντρικός βλαστός να αερίζεται καλά. Λίπανση να γίνεται από το Μάιο-Οκτώβριο. Να χρησιμοποιούνται λιπάσματα που να περιέχουν όλα τα θρεπτικά  συστατικά, διαλυμένα σε νερό και στη μικρότερη συνιστώμενη ποσότητα. Η θερμοκρασία το χειμώνα να μην πέφτει κάτω από 15 C. Το φυτό γίνεται αρκετά ψηλό, βγάζει ροδοκόκκινα λουλούδια το χειμώνα και την άνοιξη. Η ποικιλία αυτή αναπτύσσεται σε άμεσο ηλιακό φως, ενώ θέλει μέτριο πότισμα. Είναι η πιο διαδεδομένη ποικιλία μπιγκόνια. Έχει πράσινα σκούρα φύλλα με ασημένιες κηλίδες. Τα άνθη της εμφανίζονται σχεδόν όλο το χρόνο, είναι μικρά ροζ χρώματος. Αναπτύσσεται σε έντονο φως και οι απαιτήσεις της σε πότισμα είναι μέτριες. Όλες οι ποικιλίες της Μπιγκόνια αναπτύσσονται πολύ γρήγορα. Το υβρίδιο  Σβαμπενλαντ είναι φυτό που ανθίζει σχεδόν όλο το χρόνο. Οι κονδυλόριζες μπιγκόνιες είναι κατάλληλες για φύτεμα σε παρτέρια κήπων. Υπάρχουν επίσης και θαμνώδεις ποικιλίες που μπορεί να φτάσουν σε ύψος και τα δυο μέτρα. Όταν οι μπιγκόνιες καλλιεργούνται σε γλάστρες πρέπει να ποτίζονται κάπως συχνά , όχι όμως υπερβολικά, έτσι ώστε το χώμα να διατηρείται φρέσκο αλλά όχι υγρό. Το πότισμα πρέπει να γίνεται πιο συχνό όταν οι γλάστρες είναι μικρές και η θερμοκρασία είναι κάπως υψηλή. Σε γενικές γραμμές όλα τα είδη της μπιγκόνιας καλλιεργούνται σε δροσερά μέρη, χωρίς πολύ ήλιο και τα άνθη τους παίρνουν πολύ όμορφα χρώματα. Τα άνθη τους διατηρούνται από την Άνοιξη έως τον Χειμώνα. 

Η σπορά της μπιγκόνιας γίνεται σε γλάστρες με διάμετρο 8 - 12 εκατοστά. Τα φυτά αυτά πολλαπλασιάζονται με διαίρεση των βολβών ή των ριζωμάτων, ανάλογα με το είδος. Η διαδικασία αυτή γίνεται συνήθως την Άνοιξη ή το Καλοκαίρι. Κόβουμε κάποια τμήματα των βολβών που έχουν τουλάχιστον από ένα βλαστάρι και τα φυτεύουμε σε γλάστρες με τύρφη ελάχιστα υγρή. Την επόμενη Άνοιξη τα μεταφυτεύουμε σε γλάστρες με διάμετρο 10 εκατοστά. Ο πιο απλός όμως τρόπος πολλαπλασιασμού της μπιγκόνιας είναι τα μοσχεύματα φύλλων. Είναι λίγα τα φυτά που μπορούν να πολλαπλασιαστούν με αυτόν τον τρόπο. Κόβουμε τα πιο μεγάλα φύλλα μαζί με τον μίσχο τους, χρησιμοποιώντας ένα μικρο κοπίδι, με το οποίο επίσης χαράσσουμε την επιφάνεια των φύλλων. Μεταφυτεύουμε κατόπιν τα φύλλα σε μικρές γλάστρες και ποτίζουμε κάπως συχνά, αλλά όχι με πολύ νερό. Όταν αρχίσουν να φυτρώνουν τα νέα φυτά,τα μεταφέρουμε με προσοχή σε γλάστρες με πιο πλούσιο χώμα. μπιγκόνια είναι ευπαθής στον ήλιο , στους ισχυρούς ανέμους και στις χαμηλές θερμοκρασίες, κάτω των μηδέν βαθμών Κελσίου. Κατά, τα άλλα δεν παρατηρούνται σοβαρές προσβολές από εχθρούς και ασθένειες. Η μόνη προσβολή από ωίδιο αντιμετωπίζεται με προληπτικούς ή κατασταλτικούς ψεκασμούς με τα κατάλληλα μυκητοκτόνα.

Πηγή : http://agrologio.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html

http://www.igarden.gr/anthokomika-fyta/92-mpigkonia

Βουκαμβίλια : Ένα από τα ωραιότερα αναρριχόμενα φυτά της Άνοιξης και ανθεκτικό σε ασθένειες

Η Βουκαμβίλια (Μπουκαμβίλια), είναι ένα από τα ωραιότερα και "κλασικότερα" αναρριχόμενα φυτά της Άνοιξης. Ομορφαίνει μπαλκόνια αλλά και παρτέρια και μάντρες και γενικότερα ευδοκιμεί ιδιαίτερα σε οποιαδήποτε εξωτερικό μέρος του σπιτιού ή του κήπου της δίνεται η δυνατότητα να απλωθεί. Πρόκειται για ένα φυλλοβόλο φυτό με ξυλώδεις βλαστούς που διακλαδώνονται και περιπλέκονται μεταξύ τους ενώ τα λουλούδια της μπορεί να είναι κόκκινα, μωβ (από τις ωραιότερες ποικιλίες), ροζ, λευκά, πορτοκαλί και βυσσινί. Μπορεί να φτάσει αρκετά μέτρα σε ύψος (εκτός εάν πρόκειται για κάποια χαμηλή ή νάνο ποικιλία). Τα κλαδιά της έχουν μεγάλα και κοφτερά αγκάθια, γι' αυτό και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν τη φυτεύουμε ή την κλαδεύουμε. Αγαπά ιδιαίτερα την ηλιοφάνεια, ενώ είναι  ευαίσθητη στο ψύχος και τον αέρα. Γι' αυτό και πρέπει να την φυτεύουμε σε σημεία που τα ''βλέπει'' γι' αρκετές ώρες ο ήλιος και δεν τα χτυπάει ιδιαίτερα ο αέρας. Η τοποθέτησή της σε κάποιο σκιερό σημείο, ίσως είναι και η βασική αιτία μειωμένης ανθοφορίας της. Κλαδεύεται οποτεδήποτε θέλουμε προκειμένου -εκτός των άλλων- να της δώσουμε και την κατεύθυνση και το σχήμα που επιθυμούμε. Καλό είναι πάντως ν' αποφεύγουμε το κλάδεμα σε ακραίες καιρικά περιόδους, όταν δηλαδή κάνει πολύ κρύο ή πολλή ζέστη. Χρειάζεται πότισμα αλλά χωρίς υπερβολές καθώς αυτό έχει επίπτωση στην ανθοφορία της (τις ίδιες επιπτώσεις έχει και η υπερβολική λίπανση). 

Γενικότερα, θα λέγαμε ότι είναι ένα φυτό ανθεκτικό στη ζέστη. Φυτεύεται τόσο στο χώμα όσο και σε γλάστρες (υπάρχουν και νάνες ποικιλίες που ενδείκνυνται για παρτέρια ή για το μπαλκόνι καθώς δεν ''ξεφεύγουν'' σε ύψος). Τέλος, η ανθοφορία της ξεκινά τις πρώτες ημέρες της άνοιξης και διαρκεί έως και τα πρώτα κρύα. Aπό τα εντυπωσιακότερα αναρριχώμενα και από τα απόλυτα ταυτισμένα με το ελληνικό καλοκαίρι φυτά, αν και το ίδιο δημοφιλής είναι η βουκαμβίλια σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και γενικά όπου επικρατεί  εύκρατο και ζεστό κλίμα, αφού το μοναδικό της "μειονέκτημα" είναι η μειωμένη της αντοχή σε χαμηλές θερμοκρασίες και σε δυνατούς βοριάδες γι΄αυτό και βασικό στοιχείο για την σωστή της ανάπτυξη είναι να βρίσκεται φυτεμένη σε όσο πιο ηλιόλουστα και απάνεμα σημεία. Αν βρείτε λοιπόν το κατάλληλο, φωτεινό τις περισσότερες ώρες της ημέρας και προστατευμένο από τον βοριά σημείο για να την τοποθετήσετε, είτε απευθείας στο χώμα είτε και σε μεγάλα δοχεία φύτευσης και αν της προσφέρετε στοιχειώδεις φροντίδες, είναι βέβαιο πως θα σας ανταμείψει με μια πλούσια ανθοφορία συνήθως δύο φορές τον χρόνο -μία προς το τέλος της άνοιξης με αρχές καλοκαιριού κι ακόμα μια στις αρχές του φθινοπώρου. Ανήκει στα φυτά που πολύ δύσκολα προσβάλλονται από ασθένειες, δεν έχει ιδιαίτερες ανάγκες λίπανσης, εκτός από ένα συνηθισμένο γενικό λίπασμα από το τέλος της άνοιξης μέχρι και το φθινόπωρο και κυρίως για τα φυτά που βρίσκονται όχι στο χώμα αλλά μέσα σε δοχεία φύτευσης και οι απαιτήσεις της ακόμα και σε νερό δεν είναι μεγάλες, πότισμα κάθε 2-3 ημέρες και μόνο κατά την διάρκεια του καλοκαιριού είναι αρκετό. Γενικά, θα πρέπει το χώμα της ανάμεσα στα ποτίσματα να στεγνώνει εντελώς. 

Η λαθεμένη αντίληψη ορισμένων πως η βουκαμβίλια έχει ανάγκη από πολύ νερό, είναι η αιτία για το όχι σπάνιο φαινόμενο κάποια φυτά ενώ είναι γεμάτα με καταπράσινο φύλλωμα, να παρουσιάζουν πολύ μικρή έως και ανύπαρκτη ανθοφορία, σε σχέση με άλλα που το φύλλωμα με δυσκολία διακρίνεται ανάμεσα στα  λουλούδια. Ο λόγος είναι ακριβώς το πολύ νερό. Ειδικά σε βουκαμβίλιες φυτεμένες σε γλάστρες που οι αυξημένες θερμοκρασίες του καλοκαιριού αλλά και ο αέρας ξεραίνουν επιφανειακά το χώμα, αλλά στο εσωτερικό του ενδέχεται να είναι ακόμα υγρό, βεβαιωθείτε πως πραγματικά το χώμα στην γλάστρα έχει στεγνώσει πριν ποτίσετε ξανά και φυσικά φροντίστε για την καλή αποστράγγιση του νερού τοποθετώντας πάντα -και για οποιοδήποτε φυτό- ένα στρώμα από χαλίκια στον πάτο την γλάστρας πριν από το χώμα. Η βουκαμβίλια κλαδεύεται τον Μάρτιο, αμέσως μόλις περάσουν τα μεγάλα κρύα και το μήκος των κλαδιών σε μικρά φυτά καλό είναι να κόβεται περίπου κατά το 1/4. Βουκαμβίλιες με μεγάλο ύψος, αφού πρόκειται για αναρριχώμενο που μπορεί να ξεπεράσει και τα 10 μέτρα, φυσικά και δεν τις "κουτσουρεύετε" τόσο κατά το κλάδεμα, απλά "καθαρίζετε" το φυτό από εντελώς ξερά κλαδιά και  "αραιώνετε" γενικά όπου και αν χρειάζεται. Φυτά που θα κλαδέψετε υπερβολικά κάποια χρονιά, είναι πιθανό να μην ανθίσουν καθόλου στην επόμενη περίοδο ανθοφορίας. Με το κλάδεμα αλλά και το μέσο στήριξης που θα επιλέξετε για την βουκαμβίλια, μπορείτε να της δώσετε εκτός από την απλή κατακόρυφης ανάπτυξης μορφή, όποιο άλλο σχήμα θέλετε. Να την "οριοθετήσετε" σε μορφή αψίδας περιμετρικά μιας πόρτας, να την ανεβάσετε σε σκάλες, πέργκολες κλπ. ή αφού αποκτήσει έναν αρκετά χοντρό κορμό και κόβοντας διαρκώς τα κάτω από ένα ορισμένο ύψος κλαδιά της να της δώσετε την μορφή ενός κανονικού δέντρου. 

Εκτός από τα συνηθισμένα αναρριχώμενου τύπου φυτά, υπάρχουν και οι βουκαμβίλιες μινιατούρες και οι ακόμα πιο μικρές τύπου bonsai. Αναπτύσσονται σε μικρά δοχεία φύτευσης και κλαδεύονται διαρκώς, όπως όλα αυτού του είδους τα φυτά, για να διατηρούν το σχήμα τους. Οι συγκεκριμένες βουκαμβίλιες είναι από τα πιο εντυπωσιακά δέντρα/φυτά σε μικρογραφία, αφού παρά το μικρό τους μέγεθος η ανθοφορία τους είναι το ίδιο πλούσια όπως και σε ένα φυτό κανονικού μεγέθους, κάτι που κάνει την ανθισμένη εικόνα τους πραγματικά απίστευτη. Κάτι που επίσης δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι πως τα εντυπωσιακά αυτά φούξια, κόκκινα, άσπρα, μωβ, πορτοκαλί ή ροζ "λουλούδια" της βουκαμβίλιας δεν είναι στην πραγματικότητα λουλούδια παρά βράκτια  διακοσμητικά φύλλα που ανά τρία περικλείουν και καλύπτουν τα πολύ μικρά λευκοκίτρινα άνθη της που βρίσκονται στο εσωτερικό τους. Ο πολλαπλασιασμός της γίνεται με μοσχεύματα, όμως δεν είναι από τους ευκολότερους, πάντως αν θέλετε να δοκιμάσετε την τύχη σας θα το κάνετε την περίοδο του καλοκαιριού με κλαδάκια που αφού αφαιρέσετε όλα τα φύλλα τους θα τα φυτέψετε σε μια μικρή γλάστρα με αφράτο χώμα και θα ποτίζετε μόνο όταν το χώμα στεγνώνει εντελώς. Τα πρώτα πράσινα φυλλαράκια είναι η ένδειξη ότι έχετε ήδη αποκτήσει ένα καινούργιο φυτό. Οι μανιώδεις με την τάξη και την "καθαριότητα" μέχρι σημείου υστερίας που σας ενοχλούν πιθανόν και τα "σκουπίδια" των λουλουδιών, λάβετε απλά υπόψη σας ότι όλος αυτός ο "όγκος" των λουλουδιών με τον αέρα και κατά εποχές είναι λογικό να πέφτει γεμίζοντας τα πάντα τριγύρω, αλλά αν αυτός είναι ο λόγος να μην την επιλέξετε για τον κήπο ή το μπαλκόνι σας, μάλλον θα πρέπει γενικώς να αναθεωρήσετε τη σχέση σας με την κηπουρική, τα φυτά και την πραγματική απόλαυση και ομορφιά που αυτά είναι σε θέση να μας προσφέρουν. Για τους υπόλοιπους, που δεν κολλάτε σε τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά στην απίθανη εικόνα μιας ολάνθιστης βουκαμβίλιας, μια πρόταση που θα μεγαλώσει την οπτική  απόλαυση που θα σας χαρίσει. Φυτέψτε στο ίδιο σημείο δύο ή και περισσότερες με διαφορετικά χρώματα και όσο μεγαλώνουν "πλέξτε" τα κλαδιά μεταξύ τους. Όταν ανθίσουν, η εικόνα των ανάμεικτων χρωμάτων, είναι πραγματικά φανταστική.

Πηγή : http://praktikesidees.gr/v2/khpos/osa-prepei-na-xeroume-gia-th-voukamvilia/

http://www.soulouposeto.gr/2011/06/blog-post_25.html

Αγιόκλημα : Ο αναρριχητικος θάμνος με τα όμορφα άνθη και την γρήγορη ανάπτυξη

Το αγιόκλημα ή αλλιώς αιγόκλημα είναι ένας αειθαλές αναρριχητικός θάμνος με πολύ όμορφα άσπρο-κίτρινα άνθη. Τα άνθη του είναι γνωστά γιατί έχουν σχήμα σάλπιγκας με ευωδιαστό άρωμα και διακοσμητικούς καρπούς, τούς οποίους τα πουλιά βρίσκουν απολαυστικούς. Τα άνθη του παράγονται για όλη σχεδόν τη διάρκεια του καλοκαιριού. Στην αρχή τα άνθη του είναι λευκού χρώματος, στην συνέχεια κιτρινίζουν και τέλος γίνονται ένας μαύρος σφαιρικός καρπός, έχουν μήκος 1-2 ίντσες. Τα φύλλα του είναι απλά, αντικριστά, έχουν οβάλ, στενόμακρο σχήμα που μοιάζει με φτερό, είναι ημι-αειθαλή, μπορούν να παραμείνουν στο θάμνο για όλη τη διάρκεια του χρόνου και φθάνουν περίπου τις 3 ίντσες μήκος. Μεγαλώνει πλευρικά σε απόσταση 7 με 10 πόδια, και βάθος 3-4 ποδιών. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, είναι αρκετά ανθεκτικό και προτιμά τη μερική σκιά από τον πλήρη ήλιο και υγρό χώμα. Μεγαλώνει πολύ γρήγορα και αργότερα συμπεριφέρεται σαν ζιζάνιο. Οι επεκτατικές του δυνατότητες μπορούν να πνίξουν όχι μόνο τα μικρά φυτά αλλά και μεγάλα δέντρα. Για να αποφευχθεί αυτό θα πρέπει να κλαδεύεται το φθινόπωρο. Μπορεί να χρησιμοποιειθεί και ως θεραπευτικό βότανο. Έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε ασβέστιο, μαγνήσιο και κάλιο. Τα φύλλα του μπορούν να φαγωθούν σα λαχανικό. Τα μπουμπούκια και τα λουλούδια του μπορούν να γίνουν σιρόπι. Το αγιόκλημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εναλλακτική ιατρική γιατί είναι αντιβακτηριακό, αντιφλεγμονώδες, αντισπασμωδικό, καθαριστικό, διουρητικό, αντιπυρετικό, και χρησιμοποιείται επίσης για τη μείωση της πίεσης του αίματος. Οι μίσχοι του χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία οξείας μορφής ρευματοειδής αρθρίτιδας, παρωτίτιδας και ηπατίτιδας. Τα λουλούδια χρησιμοποιούνται για πλύσεις σε φλεγμονές τους δέρματος, μολυσματικές αναφυλαξίες και πληγές. Τα λουλούδια μαζεύονται νωρίς το πρωί, προτού ανοίξουν και όταν αποξηρανθούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν βότανο. ρόκειται για ένα από τα πλέον καλλιεργούμενα καλλωπιστικά αναρριχητικά εξαιτίας της τεράστιας ανθεκτικότητάς του και των μοσχοβολιστών ανθέων του. 

Ένα τέτοιο φυτό προστέθηκε αρκετά πρόσφατα στη συλλογή μου, στιςαρχές του Απριλίου φέτος και το κύριο σχόλιο πού έχω να κάνω γι’αυτό είναι ότι μεγαλώνει ταχύτατα. Το αγιόκλημα δεν είναι μόνο ένα ή λίγα είδη, είναι ένα μεγάλο γένος (γένος Lonicera) 180 περίπου ειδών, εκ των οποίων τα 100 απαντούν στην Κίνα. Από τα υπόλοιπα πάλι τα περισσότερα ενδημούν στην Ασία, ενώ υπάρχουν και είδη στις υπόλοιπες ηπείρους του Βορείου Ημισφαιρίου. Το γένος Lonicera ανήκει στην οικογένεια των αιγοφυλλιδών, προφανώς επειδή το προτιμούν οι κατσίκες, και στην τάξη των διψακωδών. Το αγιόκλημα λέγεται επίσης και αιγόκλημα, μάλλον γι’αυτό το λόγο, επειδη το τρώνε οι κατσίκες, ενώ αγιόκλημα μάλλον έγινε από αναγραμματισμό. Λέγεται επίσης και μπιρμπιλιά, εξαιτίας των πολλών μικρών σφαιρικών καρπών που παράγει. Τα είδη του γένους είναι είτε θάμνοι με λεπτά κλαδιά είτε αναρριχητικά, σχεδόν όλα φυλλοβόλα, με αντίθετα ωοειδή φύλλα, έντονα αρωματικά άνθη στις μασχάλες των φύλλων λευκά, κίτρινα ή και πορτοκαλί και χωανοειδή με εξέχοντες λεπτούς στήμονες, που δίνουν καρπούς μικρές σφαιρικές ράγες διαμέτρου 1 εκατοστού, χρώματος μπλε, ιώδους ή κόκκινου με πολυάριθμους σπόρους. Οι καρποί των περισσοτέρων ειδών είναι ελαφρώς τοξικοίγια τον άνθρωπο, όχι όμως για τα πουλιά, αν και αυτός του γαλάζιου αγιοκλήματος (Lonicera caerulia), που λέγεται έτσι λόγω του χρώματος του καρπού του και απαντά σ’όλο το βόρειο ημισφαίριο στα πολύ βόρεια γεωγραφικά πλάτη, είναι γλυκός και τρώγεται. Το νέκταρ όλων των ειδών μπορεί να καταναλωθεί, φυσικά μόνο για τη γεύση του γιατί δεν υπάρχει μεγάλη ποσότητα. Στην κινέζικη ιατρική το φυτό χρησιμοποιείται για το βήχα. 

Εδώ κυρίως θ’ασχοληθώ με τα αναρριχητικά είδη, μιας κι αυτά είναι τα κοινότερα σε καλλιέργεια. Δύο δηλαδή είδη είναι τα πιο κοινά: το κοινό ευρωπαΐκό αγιόκλημα (Lonicera periclymenum) και το ιαπωνικό (L. japonicum), το πλέον κοινό το οποίο έχω κι εγώ. Ως αναρριχητικά αναπτύσσονται ταχύτατα και μπορούν να φτάσουν σε ύψος έως και τα 10 μέτρα στα κατάλληλα στηρίγματα. Αυτό είναι άλλωστε το μεγάλο πλεονέκτημα των αναρριχητικών φυτών μπορούν να εξαπλώνονται χωρίς να δαπανούν μεγάλη ενέργεια ισχυροποιώντας τους βλαστούς ή τις ρίζες τους. Έχουν άλλα φυτά και στηρίγματα χάρη στα οποία επεκτείνονται. Τα κοινά αναρριχητικά είδη λοιπόν έχουν πολύ μακριούς κι ευλύγιστους βλαστούς με αντίθετα ωοειδή και χνουδωτά φύλλα, όλα γυρισμένα σ’ένα επίπεδο άσχετα με την αρχική κατεύθυνση των μίσχων τους για την καλύτερη συλλογή του φωτός. Οι κορυφές των βλαστών είναι λεπτές, χνουδωτές κι ευλύγιστες, και μπορούν να πιαστούν απ’οπουδήποτε αν μεινουν στο ίδιο σημείο για λίγες μέρες (πρόσφατη δική μου παρατήρηση). Ο κορμός ή οι κορμοί και τα χοντρά κλαδιά του φυτού είναι ξυλώδη, πάλι όμως σχετικά ευλύγιστα, με κυλινδρική δομή, σε σημεία κατά μήκος διογκώσεις που αντιστοιχούν στους κόμπους και λείο ανοιχτό καφέ φλοιό που βγαίνει σε λωρίδες. Ο παχύτερος κορμός που έχω συναντήσει τον έχω υπολογίσει στα 5 εκατοστά διάμετρο, θα υπάρχουν όμως και μεγαλύτεροι. Το φυτό ευτυχώς δεν κάνει παραφυάδες μακριά από τον κεντρικό κορμό του, άρα όσον αφορά την επέκτασή του στο έδαφος είναι μειωμένη. Οι ρίζες του είναι πολύ ισχυρές, όπως κατάλαβα ο ίδιος προσπαθώντας να μεταφυτεύσω το αγιόκλημά μου από την αρχική του γλάστρα, όπου μάλλον θά’χε παραμείνει καιρό και είχαν πιαστεί καλά απο τα ανοίγματα του πυθμένα, στη δική μου, με τις κεντρικές πάχους όσο σχεδόν και οι βασικοί κορμοί. Τα άνθη μυρίζουν πάρα πολύ ωραία, κάπως σαν γιασεμί και βανίλια, εντονότερα το βράδυ. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι όταν ένα μεγάλο φυτό είναι ανθισμένο το καλοκαίρι, ένα δροσερό βράδυ που δε φυσάει πολύ. Μπορεί να γεμίσει μια μικρή αυλή με το άρωμά του. Η οσμή προσελκύει τις νυκτόβιες πεταλούδες, τους επικονιαστές του. Στο ευρωπαΐκό είδος τα άνθη είναι κίτρινα εξαρχής, ενώ στο ιαπωνικό αρχικά λευκά και μετά κιτρινίζουν. Εδώ στη Θεσσαλονίκη ανθίζει από Μάιο έως Οκτώβριο, σε πιο ορεινό ή ψυχρό κλίμα όμως μπορεί ν’αρχίσει την ανθοφορία πιο αργά (Πύργοι Κοζάνης το χωριό μου υψόμ. 800 μ. αρχίζει τον Ιούνιο και τελειώνει λίγο πιο νωρίς), και σε πιο νότιο και θερμό λογικά νωρίτερα. 

Απ’ό,τι καταλάβατε, το φυτό αυτό είναι στην ουσία ένα ζιζάνιο στη στρατηγική, το ίδιο όμως και στις καλλιεργητικές του ανάγκες. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη. Ζει σχεδόν παντού, σ’όλα τα εδάφη, από αργιλώδη έως αμώδη, αν και το προτιμώμενό του είναι βαθύ, μέτριο και πλούσιο σε οργανική ύλη, σε διάφορα ph, με ιδανικά κανονικό πότισμα και λίπανση, και πολύ ήλιο ή ημισκιά. Καλύπτει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τα μέρη στα οποία βρίσκεται όπως πέργκολες, δέντρα, κάγκελα κ.ά. Γι’αυτό το λόγο θα χρειάζεται επειγόντως κλάδεμα, για να μην πνίξει όλον τον τόπο, που καλύτερα να γίνεται το χειμώνα. Τότε το φυτό θά’χει ρίξει τα φύλα του, και θα μοιάζει με μία μάζα περιπεπλεγμένων ξερών κλαδιών. Κόψτε τότε πολλά κορυφές, υπερβολικά μακριά κλαδιά, κλαδιά στην περιφέρεια με επιθετικές διαθέσεις κ.ά. Στην πραγματικότητα δε θα πειράξει αν κοψετε και λίγο παραπάνω. Το φυτό θα επανέλθει αμέσως την άνοιξη, και θ’ανθίσει όπως πριν. Αντίθετα τα περισσότερα θαμνώδη είδη δημιουργούν τα μπουμπούκια τους στο ξύλο της προηγούμενης χρονιάς, έτσι εκεί το κλάδεμα χρειάζεται προσοχή, εκεί όμως η ανάπτυξη είναι σαφώς μικρότερη. Μη δοκιμάζετε να κόψετε τα κλαδιά με τα χέρια σας, γιατί μάλλον θα σας σπάσει ο φλοιός αφήνοντας ένα κεντρικό μέρος που καλύπτεται από γλοιώδη χυμό άρα δύσκολο να πιάσετε κι επίσης πανίσχυρο, που όσο και να το τεντώσετε δύσκολα σπάει. Έτσι καλύτερα κόψτε το με ψαλίδι, και θα γίνει αμέσως. Εξαίρεση αποτελούν οι φρέσκες κορυφές και τα νεαρά κλαδιά αν κοπούν απότομα από το σημείο εκκίνησής τους, που σπάνε πιο εύκολα. 

Λόγω της επιθετικότατής του τάσης, το ιαπωνικό είδος έχει εξαπλωθεί σε πολλές χώρες που έχει εισαχθεί, με αρνητικές συνήθως συνέπειες για το οικοσύστημα, εκτοπίζοντας πολλά ιθαγενή είδη. Σοβαρότερο πρόβλημα αποτελεί στις ΗΠΑ, όμως και η Αργετινή, η Βραζιλία, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία κι άλλες χώρες προσπαθούν να το καταπολεμήσουν. Η καταπολέμησή του είναι πολύ δύσκολη, αφού εξαπλώνεται ταχύτατα χάρη στους μικρούς καρπούς του με τους πολλούς σπόρους κι ακόμα η χρήση ζιζανιοκτόνων δεν ενδείκνυται για τα φυσικά περιβάλλοντα. Αποτελεί ωστόσο άριστη τροφή για άγρια φυτοφάγα ζώα όπως ελάφια, λαγούς, χελώνες κ.ά., αλλά και για κατσίκια και λοιπά φυτοφάγα, και για τα κουνέλια, τα οποία κατά την εμπειρία μου το τρώνε πολύ. Εάν έχετε λοιπόν κουνελάκια κι ένα μεγάλο τέτοιο φυτό, μπορείτε να τους κόβετε και να δίνετε.

Πηγή: http://fytognoseis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_1567.html

https://bolko.wordpress.com/2012/05/24/αγιόκλιμα-lonicera-sp/