Σπαράγγι το καλλωπιστικό : Το φυτό απο την Αφρική που διατηρείται πολύ και μεγαλώνει γρήγορα

Το είδος Asparagus densiflorus ανήκει, όπως και το συγγενικό του εδώδιμο σπαράγγι, στην οικογένεια των λειριιδών. Τα ανοιχτά πράσινα φύλλα που μοιάζουν με βελόνες είναι παραβλαστήματα. Οι ευτραφείς ρίζες έχουν τη δυνατότητα να αποθηκεύουν νερό. Με την κατάλληλη φροντίδα μπορεί το φθινόπωρο να δώσει μικρούς κόκκινους στρογγυλούς καρπούς που όμως είναι δηλητηριώδεις. Το λατινικό του όνομα 'densiflorus' σημαίνει πυκνόφυτος. Το φυτό είναι κανονικά ενδημικό της Νοτιοανατολικής Αφρικής. Επειδή διατηρείται πολύ και μεγαλώνει γρήγορα, οι κηπουροί το προτιμούν σαν δρεπτή πρασινάδα. Μέσα στο σπίτι μπορείτε θαυμάσια να το βάλετε σε κρεμαστή γλάστρα. Το σπαράγγι προτιμά τα ημισκιερά μέρη. Δεν θέλει ποτέ ήλιο. Το καλοκαίρι βάλτε το σε μέρος ευάερο ή και σε υπαίθριο χώρο, προστατέψτε το όμως πάντα από την απευθείας ακτινοβολία. Τα μικρά του φύλλα ξεραίνονται εύκολα, γι' αυτό χρειάζονται πολύ νερό, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Μην αφήσετε ποτέ τη μπάλα χώματος να στεγνώσει. Λίπασμα μπορείτε να ρίχνετε μια φορά την εβδομάδα, το χειμώνα αραιώστε. Κάθε άνοιξη χρειάζεται αλλαγή γλάστρας, πιο σπάνια αν πρόκειται για μεγαλύτερο σε ηλικία φυτό. Το είδος Asparagus plumosa (ή Asparagus Setaceus) καλλιεργείται ως καλλωπιστικό φυτό ως επί το πλείστον για το αξιοσημείωτης ιδιομορφίας και ελκυστικότητας «αραχνοειδές» φύλλωμα του. Σε σχέση με την καλλιέργειά του θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι μέθοδοι πολλαπλασιασμού του είναι δύο: με σπόρο και με διαίρεση του ριζώματος. Σε ερασιτεχνικές και μικρής κλίμακας καλλιέργειες οι σπόροι μπορούν να συγκομισθούν το φθινόπωρο αφού ωριμάσουν επαρκώς και να χρησιμοποιηθούν ως πολλαπλασιαστικό υλικό. Ακολουθεί στέγνωμα, τοποθέτηση σε ένα χάρτινο φάκελο και αποθήκευση σε δροσερό και σκιερό μέρος μέχρι την άνοιξη όταν και θα γίνει η σπορά. Για μεγαλύτερες όμως κλίμακας καλλιέργειες είναι προτιμότερη η εξ ολοκλήρου προμήθεια του σπόρου ή τουλάχιστον η προμήθεια για κάλυψη την ελλείψεων από πιστοποιημένους οίκους σποροπαραγωγής. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η υψηλή βλαστική και φυτρωτική ικανότητα του σπόρου, όπως επίσης και η απαλλαγή του από παθογόνους μικροοργανισμούς. Η σπορά πραγματοποιείται τους μήνες Μάρτιο με Απρίλιο με 6-7 σπόρους (που θα διαχωριστούν ή αραιωθούν αργότερα) ανά ένα μικρό φυτοδοχείο μέσα στο θερμοκήπιο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αγνοηθεί το γεγονός, πως η θερμοκρασία δεν πρέπει να πέσει κάτω από τους 13 ºC.

Μετά την παρέλευση 20 με 30 ημερών τα σποριόφυτα φυτρώνουν και έπειτα από διάστημα 3 περίπου μηνών και αφού έχουν φτάσει στο ύψος των 10 εκατοστών γίνεται η μεταφύτευση τους σε μεγαλύτερα φυτοδοχεία. Υπάρχει η δυνατότητα επιλογής έτοιμων ριζωμάτων από εταιρίες που διακινούν ανάλογο πολλαπλασιαστικό υλικό, που παρέχει μεν το πλεονέκτημα εξοικονόμησης χρόνου και διευκόλυνσης των καλλιεργητικών εργασιών, από την άλλη δε αυξάνεται το κόστος παράγωγης. Σε διαφορετική περίπτωση γίνεται σκάψιμο σε φυτά για να βγουν από το έδαφος με ακέραιο το ριζικό σύστημα τους. Ο δίσκος στο ρίζωμα αυξάνει οριζόντια και προς τα επάνω με αποτέλεσμα τα παλαιοτέρα και κατώτερα ριζώματα να ξηραίνονται και να νεκρώνονται. Αφού λοιπόν αφαιρεθούν, με τη χρήση κοφτερών μαχαιριών γίνεται η κοπή των νέων ριζωμάτων με την προϋπόθεση να διαθέτουν μεγάλες και σαρκώδεις ρίζες και να φέρουν 2-5 οφθαλμούς που είναι ευδιάκριτοι στην πάνω επιφάνεια τους. Με αυτό τον τρόπο είναι εφικτός ο μελλοντικός πολλαπλασιασμός περισσοτέρων φυτών ασπάραγγου. Τονίζεται πως η όλη διαδικασία λαμβάνει χώρα τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο και με τη θερμοκρασία απαραίτητα πάνω από τους 13 ºC, που θα επιτρέπει στις ρίζες να ανακάμψουν μέσα σε διάστημα 3 έως 4 εβδομάδων. ΟΙ αποστάσεις φύτευσης των ριζωμάτων είναι περίπου 35 εκατοστά επί της γραμμής και 1-2 μέτρα μεταξύ των γραμμών (μικρότερη από την απόσταση στο εδώδιμο σπαράγγι). Αν και το συγκεκριμένο είδος ασπάραγγου θεωρείτε ανθεκτικό στη ξηρασία, αντιδρά καλύτερα όταν το χώμα παραμένει υγρό. Για αυτό ενδείκνυται η άρδευση τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα τόσο κατά την περίοδο της έντονης βλαστικής αύξησης όσο και κατά τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες. Στην εν΄λόγω εποχή συνίσταται επίσης ο περιοδικός ψεκασμός του διακοσμητικού φυλλώματος για να διατηρείτε η ατμοσφαιρική υγρασία σε υψηλά επίπεδα. Κατά τους χειμερινούς μήνες η άρδευση είναι περισσότερο περιορισμένη και πραγματοποιείται μια φορά κάθε εβδομάδα είναι επαρκής (αναφορικά βεβαίως για την θερμοκηπιακή καλλιέργεια). Νωρίς την άνοιξη και πριν αρχίσει να παρατηρείται η βλαστική ανάπτυξη ενδείκνυται βασική λίπανση με ένα πλήρες και ισορροπημένο λίπασμα όπως αυτό με σύσταση 10-10-10 (N-P-K). Στη συνέχεια και κατά τη διάρκεια της ταχείας βλαστικής αύξησης η τάση είναι να λιπαίνεται η καλλιέργεια κάθε δυο εβδομάδες.


Υπάρχει ο γενικός κανόνας για συνολική λίπανση με 100 κιλά πλήρους λιπάσματος ανά στρέμμα και έτος. Η εφαρμογή κλαδέματος περίπου στα 2/3 του φυτού κάθε πέντε χρόνια έχει ευεργετική επίδραση καθώς ελέγχεται η βλαστική ανάπτυξη και ανανεώνεται το φύλλωμα του φυτού. Η συγκεκριμένη καλλιεργητική φροντίδα μπορεί να επισπευτεί αν παρατηρηθεί «οργιώδης» βλάστηση. Διάφορες ασθένειες, προκαλούν προβλήματα στο είδος Asparagusplumosa, που ανήκουν τόσο στους παθογόνους μύκητες όπως: η στιγμάτωση των φύλλων (Cercosporaasplanii), η σκωρίαση (Pucciniaasparagi) και η φουζαρίωση που προκαλείται από είδη του γένους Fusarium (ασθένεια γνωστή με την ονομασία crownrot), όσο και σε παθογόνα βακτήρια όπως: η βακτηριακή στιγμάτωση των φύλλων (Pseudomonasasplenii) και ο καρκίνος του στελέχους (Agrobacacteriumtumefaciens). Από τις παραπάνω ασθένειες η φουζαρίωση εγκυμονεί το σοβαρότερο κίνδυνο για την καλλιέργεια. Τα συμπτώματα παρουσιάζονται στα φύλλα τα οποία αρχικά ξεραίνονται και σταδιακά, καθώς εξελίσσεται η ασθένεια καταρρέουν και νεκρώνονται. Σε συνθήκες έντονης υγρασίας στο βλαστό του φυτού είναι πιθανόν να εμφανιστεί η άσπρη εξάνθηση του μύκητα. Για την αντιμετώπιση της είναι αναγκαία η απομάκρυνση των μολυσμένων φυτών και η προληπτική απολύμανση του εδάφους με χημικά μέσα όπως η χλωροπικρίνη. Μετά την προσβολή ουσιαστικά είναι αδύνατη η αντιμετώπιση της ασθένεια με χημικά μέσα. Μεγάλη ποικιλότητα παρατηρείται και στους εχθρούς που έχει αναφερθεί ότι προσβάλουν το συγκεκριμένο διακοσμητικό φυτό. Ενδεικτικά αναφέρονται οι αφίδες, οι νηματώδεις του φυλλώματος , οι θρίπες, οι ψευδόκοκκοι, τα κοκκοειδή και ο κόκκινος τετράνυχος. Τα δυο τελευταία επιφέρουν προβλήματα άξια αναφοράς. Πιο συγκεκριμένα τα κοκκοειδή (Ψωριάσεις) είναι καστανά έντομα η εμφάνιση των οποίων συνοδεύεται από κίτρινα στίγματα στα φύλλα ιδιαίτερα ανάμεσα στα νευρά. Αυτά τα έντομα συνηθίζουν να βρίσκονται στην κάτω επιφάνεια των φύλλων και στου βλαστούς. Οπότε εάν η προσβολή είναι σχετικά μικρή είναι εύκολη η απομάκρυνση τους με βαμβάκι βουτηγμένο σε οινόπνευμα ή σε διάλυμα θερινού πολτού 1 % με νερό. Αν η προσβολή είναι σοβαρή και σε πολλά φυτά γίνεται ψεκασμός με ειδικά εντομοκτόνα(Dichlorvos, Resmethrin). Όσον αφορά τον κόκκινο τετράνυχο (red spider mite) η προσβολή του συνοδεύεται από μικρές τρύπες στα φύλλα τα όποια τελικά κιτρινίζουν και πέφτουν στο έδαφος. Συνίσταται η χρήση κατάλληλου ακαρεοκτόνου (π.χ. Abamectin, Fenazaquin) και η αύξηση της ατμοσφαιρικής υγρασίας κοντά στην προσβεβλημένη περιοχή.
Πηγή : https://www.pemptousia.gr/2014/10/ta-mistika-tis-kalliergias-tou-kallo/
http://www.fytokomia.gr/permalink/3255.html

Ασπιδίστρα : Ένα απο τα πιο παλιά και ανθεκτικά φυτά εσωτερικού χώρου που καθαρίζει την ατμόσφαιρα

Η ασπιδίστρα είναι ένα από τα πιο παλιά και ανθεκτικά φυτά εσωτερικού χώρου, της οικογένειας των λειριιδών. Κατάγεται από τα δάση της Νότιας Ασίας. Τα φύλλα της είναι καταπράσινα λογχοειδή με μακρύ μίσχο και μπορούν να φτάσουν τα 50 εκατοστά. Τα μαβιά άνθη προβάλλουν διακριτικά στη βάση του φυτού. Η παλία ονομασία «Φοίνικας του Τσαγκάρη» με το οποίο είναι γνωστό στην Βόρεια Ευρώπη προέρχεται από το γεγονός ότι το φυτό αυτό άντεχε ακόμη και στο σκοτεινό εργαστήρι του τσαγκάρη. Χωρίς πολλές απαιτήσεις ευδοκιμεί σχεδόν παντού, χρειάζεται λίγο φως αλλά μπορεί να αντέξει και στα ρεύματα και στον ξηρό αέρα. Αν και αντέχει στην έκθεση με άμεσο ηλιακό φωτισμό καλό είναι να αποφεύγεται αφού μπορεί να δημιουργήσει εγκαύματα στα φύλλα. Προτιμάει τις δροσερές θέσεις, αλλά και στην ζέστη δεν έχει κανένα πρόβλημα. Θέλει συχνά καθαρισμό και λίγο πότισμα (1 φορά στις 5 μέρες). Η λίπανση την άνοιξη και το καλοκαίρι βοηθάει πολύ στην υγεία και ζωηρότητα του φυτού. Μεταφυτεύτε κάθε 2-3 χρόνια. Πολλαπλασιάζεται την Άνοιξη με προσεκτική διαίρεση ώστε να μην τραυματιστεί το φυτό. Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του φυτού είναι ότι καθαρίζει την ατμόσφαιρα από τον μολυσμένο αέρα. Αρχικά αυτό ανήκει στο είδος Aspidistra Elatior που είναι και το πιο κοινό. Αποτελεί ιθαγενές φυτό της Ιαπωνίας και της Ταιβάν. Είναι ένα φυτό που δεν χρειάζεται πολύ φως, αντέχει σε συνθήκες παραμέλησης και αδιαφορίας. Σε γενικές γραμμές εύκολο φυτό, που το μόνο που δεν χρειάζεται είναι άμεση επαφή με τον ήλιο, άρα προτιμώνται μέρη σκιερά ή ημισκιερά. Απίστευτη μακροζωία που φτάνει σε επίπεδα άνω των 50 ετών. Δεν θέλει πολύ νερό και πρέπει πάντα ανάμεσα στα ποτίσματα το έδαφος να έχει ξεραθεί πρώτα. Αντέχει σε θερμοκρασίες μέχρι -5 βαθμούς Κελσίου και φτάνει τα 60 cm σε ύψος και πλάτος με άνοιγμα φύλλων 30-50 cm. Τα άνθη του (ανω φωτο) είναι καστανοκόκκινα, βγαίνουν νωρίς το καλοκαίρι και διαρκούν κάποιες εβδομάδες. Μόνο τα ώριμα φυτά παράγουν άνθη τα οποία βγαίνουν απο το έδαφος και παραμένουν στο επίπεδό του έτσι ώστε να γονιμοποιηθούν κυρίως απο σαλιγκάρια (στο φυσικό τους περιβάλλον πάντα). Αναπτύσσεται σχετικά αργά και κάθε άνοιξη βγάζει 3-4 φύλλα τα οποία μέχρι την επόμενη ετήσια ανάπτυξη έχουν φτάσει το μέγεθος των υπολοίπων φύλλων.


Είναι πραγματικά ένα από τα πιο ανθεκτικά φυτά και προσαρμόζεται εύκολα σε όλες σχεδόν τις συνθήκες. Αν και αντέχει στην έκθεση με άμεσο ηλιακό φωτισμό καλό είναι να αποφεύγετε αφού μπορεί να δημιουργήσει κάποια εγκαύματα στα φύλλα. Μπορεί να αντέξει τόσο στην ζέστη όσο και στο κρύο. Ίσως να δημιουργήσει κάποια προβλήματα στον έντονο παγετό. Μπορεί να αντέξει και σε φωτεινά σημεία σε εσωτερικό χώρο. Ποτίστε μια φορά στις 5 μέρες. Έχει χρήση στην ανθοδετική τέχνη. Ένα από τα πιο παλιά φυτά εσωτερικού χώρου είναι η πασίγνωστη ασπιδίστρα, της οικογένειας των λειριιδών. Κατάγεται από τα δάση της Νότιας Ασίας. Τα καταπράσινα λογχοειδή φύλλα φτάνουν τα 50 εκ. και έχουν μακρύ μίσχο. Τα μαβιά άνθη προβάλλουν διακριτικά στη βάση του φυτού, στο χώμα. Το όνομα «Φοίνικας του Τσαγκάρη» με το οποίο είναι γνωστό στη Βόρεια Ευρώπη προέρχεται από το γεγονός ότι παλιότερα το φυτό αυτό με τις ελάχιστες απαιτήσεις άντεχε ακόμη και στο σκοτεινό εργαστήρι του τσαγκάρη. Πράγματι, η ασπιδίστρα ευδοκιμεί σχεδόν παντού, χρειάζεται λίγο φως και δεν ενοχλείται ούτε από τα ρεύματα ούτε από τον ξηρό αέρα. Μια θέση δροσερή θα ήταν ιδανική, ανέχεται όμως χωρίς πρόβλημα και τη ζέστη. Καθαρίστε την τακτικά από τη σκόνη και μην την ποτίζετε πολύ συχνά. Την άνοιξη και το καλοκαίρι μπορείτε να της ρίξετε λίγο λίπασμα. Κάθε 2-3 χρόνια αλλάξτε της γλάστρα. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται την άνοιξη με προσεκτική διαίρεση. Η ποικιλία ‘Variegata‘ έχει φύλλα με άσπρες ή ασπρο-κίτρινες ρίγες και χρειάζεται περισσότερο φως. Είδη Aspidistra είναι πολυετή ποώδη φυτά που αναπτύσσονται από τα ριζώματα. Τα φύλλα είναι είτε μοναχικά ή ομαδοποιούνται σε μικρά "τούφες" από δύο έως τέσσερα. Προκύπτουν περισσότερο ή λιγότερο απ 'ευθείας από το ρίζωμα, αντί να επιβαρύνει σε μίσχους. Κάθε φύλλο έχει ένα μακρύ στέλεχος (μίσχος) και μια λεπίδα με πολλές φλέβες. Η ταξιανθία (τοπίο) είναι συνήθως πολύ μικρή, έτσι ώστε τα λουλούδια εμφανίζονται χαμηλά ανάμεσα στα φύλλα. Τα σαρκώδη λουλούδια είναι bell-, urn- ή σχήμα κούπας. Μπορούν να διαφέρουν σημαντικά σε μέγεθος και σχήμα, αν και λίγοι είναι επιδεικτικός. Τα λουλούδια του Α longipedunculata είναι κίτρινο και, ασυνήθιστα για το γένος, βαρύνουν για τα στελέχη των φτερών έως και 20 cm (8 ίντσες) σε υψηλά επίπεδα. Α grandiflora έχει αράχνη-όπως λουλούδια μέχρι 12 εκατοστά (5 ίντσες) σε ολόκληρη.Το λουλούδι έχει ένα μεγάλο στίγμα με πεπλατυσμένη κορυφή.


Τα φρούτα είναι ένα μούρο, συχνά με ένα μόνο σπόρο. κόσμος στον οποίο ζούμε είναι γεμάτoς από συνθετικές χημικές ουσίες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι τοξικές. Bρίσκονται παντού, στην τροφή μας και σε όλα τα αντικείμενα που αγγίζουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έκρηξη των περιπτώσεων της πολλαπλής χημικής ευαισθησίας (MCS) έχει σχέση με την μόλυνση. Αλλά αν νομίζετε ότι η μόλυνση υπάρχει μόνο εξωτερικά στην ατμόσφαιρα, είναι πολύ λάθος. Η «τεχνολογία των τοξινών » έχει κατοικοεδρεύσει μέσα στο σπίτι σας, και η κατάσταση είναι ποιό απειλητική από ό, τι μπορείτε να φανταστείτε. Το ύπουλο της υπόθεσης είναι ότι αυτές οι τοξίνες σας δηλητηριάζουν τις περισσότερες φορές, ακόμα και ενώ κοιμάστε. Η Ορχιδέα απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα κατά την διάρκεια της νύκτας και παράγει οξυγόνο. Το 95% αυτών είναι μέσα στα αρώματα, αποσμητικά, κρέμες σώματος, προϊόντα καθαρισμού, χρώματα, νέα χαλιά, καπνό, σαμπουάν, βενζίνη και άλλα προϊόντα πετρελαίου, όπως η ακετόνη, καμφορά, βενζίνη, αλδεϋδες, αιθανόλη, και άλλα. Άλλοι εσωτερικοί ρύποι θα πρέπει να είναι περισσότερο προφανείς για εσάς:. Φυτοφάρμακα (όπως αντι-ψειρικά προϊόντα) ή διαλύτες (από χρώματα, βερνίκια, κόλλες, επεξεργασμένα ξύλα, συνθετικά υφάσματα και χαλιά, και απορρυπαντικά). «Ήπια» συμπτώματα της καθημερινής μας έκθεσης σε αυτές τις χημικές ουσίες είναι κόπωση, αποπροσανατολισμός, μυϊκός πόνος, πόνος στις αρθρώσεις, εκζέματα, εξανθήματα, ζάλη, υπνηλία, ναυτία, διόγκωση του σώματος (πρήξιμο), επιτάχυνση της αναπνοής, συμπτώματα γρίπης, το άσθμα, ταχυπαλμία, υψηλή πίεση, ιγμορίτιδα, άγχος, πνευμονία, πονοκέφαλος, απώλεια μνήμης, μειωμένη ικανότητα εστίασης, αϋπνία, ακανόνιστος καρδιακός ρυθμός, εντερικά προβλήματα και διαταραχές της διάθεσης (κατάθλιψη και εναλλαγές της διάθεσης) (και δεν είναι μόνο αυτά). Φτέρη. Φτέρη απορροφά τους ρύπους και τις τοξικές ουσίες του αέρα και διατηρεί την σωστή υγρασία. Περίπου το 37% των Αμερικανών είναι αλλεργικοί σε συνθετικές χημικές οσμές, αέρια εξαερισμού, καπνό, πρόσφατα επεκτάθηκε και σε χρώματα, νέα χαλιά και αρώματα. Σε μακροπρόθεσμη βάση, η έκθεση αυτή μεταφράζεται σε καρκίνους. Το πώς και πόσο επηρεαζόμαστε από αυτή εξαρτάται από τα γονίδια μας, την ηλικία, το φύλο, τη διατροφή, την υγεία και την διάθεση (η οποία επηρεάζει το ανοσοποιητικό μας σύστημα), το αν παίρνουμε φάρμακα, το ιατρικό ιστορικό και τον τρόπο ζωής (ποτό, κάπνισμα, κατανάλωση ναρκωτικών).


Τα σύγχρονα σπίτια και κτίρια, σχεδιασμένα για την ενεργειακή απόδοση, ι συχνά σφραγίζονται σφιχτά ώστε να παρεμποδίσουν την απώλεια ενέργειας από τα συστήματα θέρμανσης και κλιματισμού. Ο αεριζόμενος αέρας στο εσωτερικό των κτιρίων ανακυκλώνει όλα τα είδη των διαλυτών, συμπεριλαμβανομένης της φορμαλδεΰδης (ένα εξαιρετικά τοξικό χημικό). Τα συνθετικά δομικά υλικά που χρησιμοποιούνται στις σύγχρονες κατασκευές έχουν βρεθεί ότι απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες από ρύπους που παραμένουν παγιδευμένοι μέσα στα μη αεριζόμενα κτίρια. Τα χαλιά επιδεινώνουν την κατάσταση καθώς απορροφούν πολλούς διαλύτες οι οποίοι στη συνέχεια απελευθερώνονται βαθμιαία επί μακρά χρονικά διαστήματα. Όλη αυτή είναι η αιτία του «συνδρόμου των άρρωστων κτιρίων». Η κακή ποιότητα του εσωτερικού αέρα κοστίζει μόνο στις ΗΠΑ δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε απώλεια της παραγωγικότητας και της ιατρικής περίθαλψης. Καλαθέα. Η Καλαθέα φιλτράρει τον αέρα. Στην Αυστραλία, περίπου το 75% των κτιρίων που επηρεάζονται από το «σύνδρομο των άρρωστων κτιρίων» και το 9% του εργατικού δυναμικού απουσιάζει τουλάχιστον μία ημέρα από την εργασία κάθε δεκαπενθήμερο λόγω ασθενείας που συνδέονται με αυτό. Καλός βραδινός ύπνος σε καλά αεριζόμενο χώρο, υγιεινή διατροφή (συμπεριλαμβανομένων των συμπληρωμάτων διατροφής), καθώς και η σωματική άσκηση (ο ιδρώτας εξαλείφει τα δηλητήρια από το σώμα).μας προστατεύουν από την μόλυνση. Αλλά εδώ έρχεται μια 2-ετή έρευνα της NASA και μας δείχνει μια απρόσμενη, οικονομικά αποδοτική, φιλική προς το περιβάλλον, με χαμηλό κόστος και εντελώς φυσική μέθοδος αποτοξίνωσης για σπίτια μας: τα κοινά φυτά εσωτερικού χώρου. Η NASA με στόχο να αξιολογήσει τα περιβαλλοντικά θέματα, τόσο στη Γη, οσο και σε οικοτόπους στο διάστημα , και αυτή η νέα μελέτη έχει επικεφαλής τον Δρ Bill Wolverton, πρώην ανώτερος ερευνητής στο John C. Stennis της NASA Space Center, στον κόλπο του St Louis, έδειξε ότι τα φυτά (πιο συγκεκριμένα τα φύλλα) είναι γνωστό ότι λειτουργούν σαν αντλίες αέρα. Κάκτοι απορροφούν την ακτινοβολία από οθόνες, ασύρματα τηλέφωνα και καθαρίζουν την ατμόσφαιρα από το διοξείδιο του άνθρακα. Στο φως της ημέρας, παίρνουν το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα για να κάνουν την φωτοσύνθεση. Επιπλέον, αναπνέουν όλη την ώρα. Αυτό σημαίνει ότι λαμβάνουν οξυγόνο από τον αέρα και απελευθερώνουν διοξειδίου του άνθρακα. Τα φυτά επίσης ιδρώνουν, κυρίως μέσω των φύλλων τους.


Το νερό και τα αέρια κυκλοφορούν μέσα και έξω από μικρούς πόρους που ονομάζονται στόμια. Το αν είναι κλειστά η ανοιχτά τα στόμια αυτό δείχνει το κατά πόσο είναι ενεργά τα φυτά είναι σε μια δεδομένη στιγμή. Επειδή τα φυτά ιδρώνουν, κρατούν σωστά τα επίπεδα υγρασίας στο δωμάτιο. Μεταξύ των ζώων, τα μύδια και τα στρείδια λειτουργούν ως αντλίες νερού που λαμβάνουν τα μικρά σωματίδια των τροφίμων και το οξυγόνο από το νερό και απελευθερώνουν το διοξείδιο του άνθρακα και απόβλητα. Αλλά επίσης είναι γνωστό ότι συσσωρεύουν μολυσματικές τοξίνες από το νερό (όπως βαρέα μέταλλα και υδρογονάνθρακες), με πολλά επεισόδια σοβαρής δηλητηρίασης των ατόμων που έτρωγαν τέτοια θαλασσινά. Λοιπόν, αυτό που η NASA έχει βρει είναι ότι ορισμένα φυτά μπορούν να λειτουργήσουν σαν πραγματικά «στρείδια του αέρα» στο σπίτι σας, για τη συσσώρευση των τοξινών που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία σας και τελικά τη ζωή σας. 19 είδη και ποικιλίες καλλωπιστικών φυτών έχουν ελεγχθεί για την αποτελεσματικότητά τους στην απομάκρυνση των κύριων τοξίνων που συνδέονται με την εσωτερική μόλυνση του αέρα. Σεφλέρα. Σεφλέρα καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Από αυτά τα 17 είναι συνηθισμένα μόνιμα φυτά εσωτερικού χώρου, και τα 2 είδη που χρησιμοποιούνται σε εσωτερικούς χώρους ως εποχιακά διακοσμητικά. Τα φυτά εσωτερικού χώρου είναι τροπικά ή υποτροπικά ειδη που αναπτύσσονται κάτω από πυκνά τροπικά στέγαστρα, έτσι επιβιώνουν σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού, και είναι πιο αποτελεσματικά στην απορρόφηση των αερίων, συμπεριλαμβανομένων των τοξικών. Τα φυτά δεν απορροφούν ρύπους μόνο από τα φύλλα , αλλά και μέσω των ριζών και των ριζών που σχετίζονται με τα βακτήρια τους. Μερικά φυτά εσωτερικού χώρου αποδείχθηκαν τόσο αποτελεσματικά στην απορρόφηση των τοξινών του αέρα, ώστε έχουν σκεφτεί ότι θα μπορούσαν να ξεκινήσουν να τα ενσωματώνουν στο διάστημα σε βιολογικά συστήματα υποστήριξης της ζωής στα μελλοντικά διαστημόπλοια, στους διαστημικούς σταθμούς.
Πηγή : http://fytognoseis.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html
http://ask.kipologio.gr/questions/9644/αναγνώριση-πλατύφυλλου-φυτού-ασπιδίστρα
https://www.trizinia-flowers.gr/προϊόντα/κομμενα-λουλουδια/ασπιδιστρα.html
http://fytosymvoules.blogspot.gr/2011/09/blog-post_456.html
http://phyto.gr/aspidistra/
https://fytro.wordpress.com/2012/10/24/τα-φυτα-που-καθαριζουν-τον-αερα-του-σπι/

Αλοκάσια : Ο τροπικός θάμνος με τα μεγάλα χρωματιστά φύλλα ιδανικός για φυτό εσωτερικού χώρου

Μια ξεχωριστή κατηγορία φυτών, άγνωστη στους περισσότερους αλλά πολύ σημαντική, αποτελούν τα φυτά εκείνα τροπικής φύσεως, χαμηλού ύψους και περιορισμένης έκτασης με χοντρούς, ζουμερούς κορμούς και αραιά τοποθετημένα μεγαλόσχημα φύλλα με έντονα και εντυπωσιακά σχέδια και χρώματα, που όταν τραυματιστούν εκκρίνουν ένα παχύρευστο κολλώδες τοξικό για την ανθρώπινη γεύση υγρό. Τέτοιο φυτό είναι η διεφεμπάχια, με τα εκατοντάδες είδη της, και η αλοκάσια, ένα μικρού μεγέθους θαμνάκι που διακρίνεται για τα ιδιαίτερα μεγάλα φύλλα της, που κάποιες φορές έχουν περίεργους χρωματισμούς. Η πιο κοινή στην χώρα μας ποικιλία αλοκάσιας είναι εκείνη με την ιδιάζουσα σκουρόχρωμη σχεδόν μαύρη απόχρωση στα μακρόστενα και ακτινωτά φύλλα της, που διαθέτουν ανάγλυφες νευρώσεις και περίγραμμα σε ανοιχτό γκρί χρώμα, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ενός ζωγραφιστού και χειροποίητου αποτελέσματος που εύκολα ξεγελάει το βλέμμα και την αντίληψη. Σαν φυτό η αλοκάσια δεν έχει απαιτήσεις πέρα από ένα συνεπές και τακτικό πότισμα μια φορά την εβδομάδα και το Καλοκαίρι ίσως δύο φορές. Δεν χρειάζεται συχνά μεταφυτεύσεις, ούτε πολύ και έντονο ήλιο, αντίθετα επιβιώνει και σε μέρη με περιορισμένο φωτισμό. Έχει θεαματικά αργή ανάπτυξη και αποτελεί ιδανική λύση για ένα γραφείο ή κάποιο εσωτερικό χώρο με συγκεκριμένες δυνατότητες. Τα μειονεκτήματα της περιορίζονται σε δύο βασικά που αφορούν το νερό και την αντοχή στο κρύο. Η αλοκάσια έχει άπειρη ανεκτικότητα σε συνθήκες ζέστης και ξηρότητας στην ατμόσφαιρα, αλλά ελάχιστη στην υπερβολική υγρασία και την απότομη πτώση της θερμοκρασίας κάτω από τους 10 βαθμούς Κελσίου. Το λυμνάζον στο πιατάκι ή υπερβολικό κατά το πότισμα νερό μπορεί σίγουρα και σε πολύ γρήγορους ρυθμούς να προκαλέσει σηψηριζία στο φυτό και αυτό να αποτυπωθεί στα κλαδιά του κορμού που θα αποκτήσουν καφέ χρώμα, μαλακή υφή και θα λυγίσουν, σαπισμένα στο έδαφος. Αν και είναι φυτό εισαγωγής και αρκετά δυσεύρετο, τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει άνθηση και πολλούς φανατικούς θαυμαστές που το κυνηγούν με μανία συλλέκτη για να το αποκτήσουν. Ένα από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά φυτά που θα δείτε αρκετές φορές να στολίζουν εισόδους πολυκατοικιών και δωμάτια.


Στο φυσικό της περιβάλλον η Αlocasia Wentii αναπτύσσει πραγματικά τεράστια φύλλα. Χρειάζεται σκιερό μέρος και πλούσιο σε οργανικά υλικά χώμα για να αναπτυχθεί σωστά. Τα φύλλα της έχουν πράσινο χρώμα στο επάνω μέρος και βαθύ κόκκινο στο κάτω δίνοντας της έτσι μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Χρειάζεται πολύ υγρασία και συνεχή έλεγχο για ακάρεα και άλλα αραχνοειδή. Αυτό συμβαίνει διότι τον χειμώνα υπάρχει πολύ ξηρασία λόγω θέρμανσης στους εσωτερικούς χώρους. Με καθημερινό έλεγχο και σκούπισμα των φύλλων και από τις δύο όψεις μπορείτε να μειώσετε τον πληθυσμό των ακάρεων (προσοχή μοιάζουν σαν σκόνη αλλά δεν είναι). Από προσωπική μου εμπειρία δεν έχω διαπιστώσει κάποια άλλη αρρώστια η παράσιτα στην διάρκεια των 6 χρόνων που την έχω. Το καλοκαίρι η Wentii χρειάζεται άφθονο νερό και συχνό πότισμα. Η υγρασία είναι κάτι που λατρεύει (μην ξεχνάτε ότι είναι φυτό της ζούγκλας) και η μεταφορά της σε σκιερή τοποθεσία και κοντά σε άλλα φυτά η στο μέρος όπου φεύγουν τα νερά από το μπαλκόνι, είναι τα ιδανικότερα. Αν η Alocasia έχει τις σωστές συνθήκες, θα σας ανταμείψει με τεράστιο φύλλωμα (σχεδόν ένα μέτρο στη δική μου περίπτωση) και η επισκέπτες σας θα μένουν άναυδοι ρωτώντας τι φυτό είναι αυτό? Καθημερινό βρέξιμο με το λάστιχο σε ριπές βροχής θα την κάνει να νοιώθει ότι είναι στον παράδεισο, αλλά και ένας ψεκασμό με βρόχινο νερό της είναι αρκετός. Μια μεγάλη γλάστρα είναι απαραίτητη γιατί η Alocasia Wentii έχει πραγματικά μεγάλο ριζικό σύστημα για να μπορέσει να αναπτυχθεί. H Wentii είναι από τα πιο πεινασμένα φυτά που έχω δει. Χρειάζεται εβδομαδιαίο «φαγητό» σε μεγάλες ποσότητες. Το λίπασμα μπορεί να είναι ένα γενικό ισορροπημένο διαλυμένο σε νερό η όχι. Η Wendii δεν αντέχει το κρύο κάτω από τους 10 βαθμούς και ρίχνει το φύλλωμα της για να επανέλθει την Άνοιξη ενώ σε χαμηλές θερμοκρασίες καταστρέφεται πλήρως το ριζικό της σύστημα. Συνήθως μεταφέρεται μέσα (για να εντυπωσιάζεις τους φίλους με μια ζούγκλα μες το καταχείμωνο) η σκεπάζεται με πλαστικό αρκετά χοντρό για να αντέξει το κρύο του χειμώνα. Αν είναι σε μικρή γλάστρα που μεταφέρεται εύκολα μπορείτε να την πάτε στο μπάνιο και να κάνετε ένα ντους. Η υγρασία που δημιουργείται και οι ατμοί κάνουν την Alocasia ευτυχισμένη. Αφήστε την 1-2 ώρες μέσα στους ατμούς και αν είστε από τους τυχερούς θα την δείτε να κουνάει τα φύλλα της (μου έχει συμβεί). Τον χειμώνα πέφτει σε νάρκη και βγάζει πολύ μικρά φύλλα ενώ τα παλαιότερα αρχίζουν να κιτρινίζουν. Ελαττώστε το πότισμα και μη λιπαίνεται καθόλου (δεν το χρειάζεται ούτως η άλλως).


Την Άνοιξη και όταν ο καιρός ζεστάνει αρκετά μπορείτε να την μεταφέρετε πάλι έξω. Το υγρό της Alocasia Wentii είναι νευροτοξικό και πολύ επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Οι γάτες (τουλάχιστον οι δικές μου) δεν την πλησιάζουν βέβαια αλλά εσείς όταν κόβετε κάποιο παλιό φύλλο πρέπει να πλύνετε πολύ καλά τα χέρια σας και σε περίπτωση παιδιών τυλίξτε το κομμένο σημείο με ένα πλαστικό έως ότου μαραθεί. Η Αlocasia Wentii βγάζει ένα άνθος σαν του σπαθίφυλλου (spath) πανέμορφο και με εντυπωσιακό ύπερο. Η δική μου άνθισε στον 4ο χρόνο 2 φορές. Τον Μάρτιο με ένα άνθος και τον Αύγουστο με άλλα δύο. Η Wentii μπορεί να συνδυαστεί εμφανισιακά με άλλα τροπικά όπως η Alocasia Poridora (Elephant Ear η παλαιότερη λανθασμένη κοινή ονομασία Δράκαινα) Ficus Lyrata (o φίκος με τα μεγάλα σε σχήμα βιολιού φύλλα) και φυσικά με Monstera Deliciosa δίνοντας ένα πραγματικό Jungle look. H Alocasia Wentii είναι ένα θαυμάσιο και πανέμορφο φυτό, εύκολο στην φροντίδα του και κατάλληλο για δώρο. Σε ένα μέρος με καλές συνθήκες θα σας ανταμείβει για πολλά χρόνια με το πλούσιο και μαγευτικό φύλλωμα της και τα υπέροχα σχεδόν παραμυθένια λευκά άνθη της.
Πηγή : http://www.valentine.gr/alocasia_wentii_gr.php
http://www.fytoriakentia.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=219:%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82&Itemid=28

Αγλαόνημα : Το εντυπωσιακό καλλωπιστικό φυτό της Ασίας ιδανικό για κλειστούς χώρους με υγρασία

Το αγλαόνημα είναι ένα εντυπωσιακό φυτό της οικογένειας των αροειδών. Κατάγεται από τα υγρά και σκιερά τροπικά δάση της ανατολικής Ασίας που συχνά συγχέεται με τη συγγενική του διψενμπάχια. Τα μεγάλα του πράσινα φύλλα είναι συνήθως γεμάτα πιτσιλιές σε αποχρώσεις του πράσινου. Τα λουλούδια του είναι μάλλον ταπεινά, έχουν ένα βράκτιο φύλλο που προεξέχει και μοιάζουν με μικρούς κρίνους. Μερικές ποικιλίες παράγουν μετά την ανθοφορία μικρούς λαμπερούς κόκκινους και στρογγυλούς καρπούς. Το φυτό περιέχει ουσίες που μπορεί να ερεθίσουν το δέρμα ή τους βλεννογόνους. Το αγλαόνημα ενδείκνυται και για υδροκαλλιέργεια. Ιδανική θέση είναι το θερμοκήπιο ή μια κλειστή βιτρίνα λουλουδιών με άφθονη υγρασία. Γενικά χρειάζεται ένα μέρος σκιερό ή ημισκιερό σε θερμοκρασία δωματίου τουλάχιστον. Η θερμοκρασία του αέρα και του εδάφους δεν θα έπρεπε να είναι χαμηλότερη από 16-18 °C. Διατηρείτε το χώμα του ομοιόμορφα υγρό και ποτίζετέ το λιγότερο το χειμώνα. Από την άνοιξη ως τον Αύγουστο χρειάζετε ελαφριά λίπανση. Την άνοιξη μεταφυτέψτε το σε μεγαλύτερη, χαμηλή γλάστρα, αν χρειάζεται. Λάθος περιποίηση μπορεί να εξασθενήσει το φυτό και να το κάνει ευάλωτο στον τετράνυχο και τον ψευδόκοκκο. Ποικιλίες: Aglaonema commutatum: είδος που κατάγεται από τις Φιλιππίνες και την Ιάβα, με ασημοπράσινες γραμμώσεις, κηλίδες ή πιτσιλιές και στελέχη ύψους 50 εκ., A. costatum: κατάγεται από τη Μαλαισία και έχει θαμνώδη διακλάδωση. Το αγλαόνημα είναι από τα πιο δημοφιλή φυτά εσωτερικού χώρου καθώς μεγαλώνει εύκολα με πολύ λίγη περιποίηση και είναι ιδανικό ακόμα και για τον πιο αρχάριο ερασιτέχνη. Το όνομά του είναι για άλλη μία φορά εντελώς ελληνικό και τα συνθετικά του μεταφράζονται ως "λαμπερό νήμα". Άσχετα με την ελληνική ρίζα του ονόματος, το αγλαόνημα προέρχεται από τα τροπικά δάση της νοτιοανατολικής Ασίας, και το συναντάμε από την Ταϊλάνδη, την Καμπότζη, το Βιετνάμ και τη Μαλαισία έως και τις Φιλιππίνες. Η πρώτη φορά που το αγλαόνημα ταξίδεψε εκτός των φυσικών του συνόρων ήταν περίπου το 1900 που μεταφέρθηκε στην Αμερική και άρχισε αμέσως να καλλιεργείται. Τη δεκαετία του 60 δημιουργήθηκαν οι πρώτες νέες ποικιλίες που οδήγησαν στα φυτά που σήμερα γνωρίζουμε αν και στην Αμερική συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να δημιουργούν νέες ποικιλίες που διαφέρουν κυρίως στις αποχρώσεις των φύλλων. Το αγλαόνημα ανήκει στην οικογένεια των αροειδών όπως το σπαθίφυλλο, η ντιεφενμπάχια και το φυλλόδεντρο.


Όπως και οι «συγγενείς» του, έχει λαμπερά φύλλα, σε σχήμα οβάλ, με ανάγλυφες άκρες, σαρκώδη υφή και εντυπωσιακές εναλλαγές τόνων του πράσινου. Τα λουλούδια του μοιάζουν με μικρές λευκές κάλλες/κρινάκια και παράγουν λίγους κίτρινους ή κόκκινους στρογγυλούς καρπούς. Ο βασικός λόγος που καλλιεργείται το αγλαόνημα είναι πάντως το υπέροχο φύλλωμά του και όχι τα λουλούδια του. Ανάλογα με την ποικιλία, το ύψος του μπορεί να ξεπεράσει με ευκολία το ένα μέτρο. Το αγλαόνεμα είναι ένα από τα ιδανικότερα φυτά εσωτερικού χώρου. Επίσης είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό σε ασθένειες και καλλιεργείται ακόμα και σε συνθήκες που θα σκότωναν πολλά άλλα φυτά εσωτερικού χώρου. Προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικές συνθήκες και αυτή του η δυνατότητα το κάνει πολύ εύκολο στην περιποίησή του και επομένως ιδιαίτερα δημοφιλές. Το αγλαόνημα μπορεί να καλλιεργηθεί σε όλες τις διαβαθμίσεις φωτισμού, από άφθονο φιλτραρισμένο φως (δεν αντέχει το απευθείας ηλιακό φως) μέχρι και το λιγότερο φωτεινό δωμάτιο του σπιτιού σας. Βέβαια όσο περισσότερο το φως που λαμβάνει καθημερινά τόσο πιο εντυπωσιακές θα είναι οι αποχρώσεις στα φύλλα του. Εφόσον το πρόβλημά σας είναι ο χαμηλός φωτισμός, το αγλαόνημα αποτελεί ιδανική επιλογή και επίσης συνδυάζεται εύκολα και με άλλα φυτά στην ίδια γλάστρα. Αν και είναι φυτό εσωτερικού χώρου, σε περιοχές με ζεστό κλίμα μπορεί να καλλιεργηθεί σε εξωτερικό χώρο αρκεί να βρίσκεται στη σκιά και κατά προτίμηση σε βόρειο προσανατολισμό. Το αγλαόνημα αγαπά τη ζέστη και απεχθάνεται τις απότομες αλλαγές θερμοκρασίας και τα κρύα ρεύματα αέρα. Ιδανικά το περιβάλλον του θα πρέπει να κυμαίνεται από 18-30οC και η εναλλαγή θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας να μην είναι μεγαλύτερη από 10οC. Μεγάλη διάρκεια πολύ χαμηλής (<15ο) ή πολύ υψηλής θερμοκρασίας (>35ο) μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα το κιτρίνισμα και την πτώση φύλλων και επιπλέον θα καθυστερήσουν σημαντικά την ανάπτυξή του. Μετακινήστε λοιπόν το φυτό σας σε πιο ζεστό ή πιο δροσερό σημείο ανάλογα με την εποχή και τοποθετείστε το μακριά από σημεία με ρεύματα όπως π.χ. δίπλα σε μπαλκονόπορτες ή παράθυρα. Όταν επιλέγετε τη θέση της γλάστρας θυμηθείτε ότι κοντά στα τζάμια, η θερμοκρασία πέφτει πολύ χαμηλότερα από ότι στο υπόλοιπο σπίτι σας κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το αγλαόνημα δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε ποιότητα χώματος, επομένως οποιοδήποτε συσκευασμένο χώμα εσωτερικού χώρου είναι κατάλληλο. Φροντίστε όμως να προσθέσετε λίγη άμμο στο μείγμα και λίγο χαλίκι στον πάτο της γλάστρας για να εξασφαλίσετε πολύ καλή αποστράγγιση που του είναι απαραίτητη.


Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στο χώρο σας, το πότισμα μία φορά την εβδομάδα φαίνεται να είναι αρκετό. Ελέγχετε το χώμα πριν ποτίσετε και μην αφήνετε το φυτό σας να μεγαλώνει σε μόνιμα υγρό χώμα και αδειάζετε πάντα το νερό που λιμνάζει στο πιατάκι της γλάστρας για να μην σαπίσουν οι ευαίσθητες ρίζες του. Επίσης, μην αφήνετε το χώμα να στεγνώσει τελείως γιατί το φυτό σας θα διψάσει, θα μαραθεί και ίσως να μην καταφέρει να επανέλθει. Μπορείτε να αλλάζετε γλάστρα οποιαδήποτε εποχή του χρόνου αποφεύγοντας όμως τις ημέρες που έχει υπερβολικό κρύο ή υπερβολική ζέστη ώστε να μην στρεσάρετε τα φυτά σας περισσότερο. Όσον αφορά την υγρασία, φροντίστε να δώσετε όσο το δυνατόν περισσότερη είτε με υγραντήρα είτε με ψέκασμα των φύλλων ή με το γνωστό δίσκο με το υγρό χαλίκι που έχουμε αναφέρει σε πολλά ανάλογα άρθρα. Μην αγχωθείτε πάντως γιατί το αγλαόνημα θα προσαρμοστεί ακόμα και σε συνθήκες πολύ λιγότερης υγρασίας από αυτήν που χρειάζονται τα περισσότερα φυτά εσωτερικού χώρου. Λιπαίνετε με οποιοδήποτε υγρό λίπασμα, ή σε μορφή ταμπλέτας και χρησιμοποιήστε το ¼ περίπου της δόσης που αναφέρουν οι οδηγίες της ετικέτας για να αποφύγετε να "κάψετε" τις ρίζες ή τις άκρες των φύλλων του φυτού σας. Στα πολύ νεαρά φυτά αποφύγετε τη λίπανση μέχρι το φυτό να φτάσει σε ηλικία 6 περίπου μηνών ενώ στα πιο ώριμα φυτά λιπαίνετε 3 φορές το χρόνο (ανά 4 περίπου μήνες). Το αγλαόνημα πολλαπλασιάζεται εύκολα από κλαδιά που θα κόψετε από το μητρικό φυτό. Τα κλαδιά μπορούν να διατηρηθούν σε δοχεία με νερό μέχρι να βγάλουν ρίζες ή να φυτευτούν απευθείας στο χώμα. Το αγλαόνημα μπορεί να αναπτυχθεί και να διατηρηθεί σε δοχεία με νερό για αρκετά μεγάλο διάστημα, με την προϋπόθεση ότι φροντίζετε να ανανεώνετε το νερό όταν αρχίσει να κιτρινίζει και ότι πλένετε το δοχείο συχνά ώστε να μην πιάσει άλγη στο εσωτερικό του. Όπως και ο πόθος, το αγλαόνημα μπορεί να διακοσμήσει γυάλινα βαζάκια που θα τοποθετήσετε στην άκρη της μπανιέρας σας ή στο περβάζι του παραθύρου σας χαρίζοντάς σας μικρές τροπικές γωνιές σε συνθήκες περιορισμένου χώρου. Όπως προαναφέραμε, ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του φυτού αυτού είναι ότι είναι σχεδόν απρόσβλητο από ασθένειες και έντομα. Παρόλα αυτά φροντίζετε να το διατηρείτε καθαρό και να το ελέγχετε συχνά για μελίγκρα, θρίπες ή τετράνυχο, που μπορεί να προέλθουν από τα υπόλοιπα φυτά του σπιτιού σας που πιθανότατα δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία αντοχής. Το αγλαόνημα λοιπόν συγκεντρώνει όλους τους καλούς λόγους για να το αποκτήσετε. Είναι όμορφο, εύκολο, ανθεκτικό, χωρίς απαιτήσεις, προσαρμόζεται στο χώρο σας, κάνει για σκοτεινά δωμάτια, μεγαλώνει γρήγορα ακόμα και σε δοχεία με νερό, πολλαπλασιάζεται πανεύκολα . . . τι περισσότερο θα μπορούσατε να ζητήσετε από ένα φυτό;
Πηγή : http://phyto.gr/aglaonima/
http://www.valentine.gr/aglaonema_gr.php

Αλόη η γνήσια (Aloe vera) ή Αλόη Φαρμακευτική :Το παχυφυτο της Αφρικής με τις θεραπευτικές ιδιότητες

Η Αλόη η γνήσια (Aloe vera), επίσης γνωστή ως φαρμακευτική αλόη, είναι ένα είδος εύχυμου φυτού που κατάγεται από τη Βόρεια Αφρική, τις Κανάριους Νήσους και το Πράσινο Ακρωτήρι. Η Αλόη η γνησία μεγαλώνει σε άνυδρα κλίματα και συναντάται ευρέως στην Αφρική και άλλες άνυδρες περιοχές. Το είδος είναι γνωστό για τη χρήση του σε εναλλακτικές θεραπείες με χρήση φυτών. Πολλές επιστημονικές μελέτες έχουν γίνει για τη χρήση της, κάποιες όμως έρχονται σε αντίθεση με αυτές. Παρά τις αντιθέσεις αυτές, υπάρχουν στοιχεία ότι εκχυλίσματα της αλόης της γνησίας μπορεί να είναι χρήσιμα στην περιποίηση για επούλωση πληγών και εγκαυμάτων, αλλά και για την αντιμετώπιση του διαβήτη και αυξημένων λιπιδίων στο αίμα. Αυτές οι θετικές επιπτώσεις θεωρούνται ότι οφείλονται στην παρουσία στοιχείων όπως πολυσακχαρίτες, ανθρακινόνη και λεκτίνες. Η Αλόη η γνησία είναι ένα φυτό, (ανήκει στην κατηγορία των κρίνων) που φτάνει γύρω στα 60 έως 100 εκ. σε ύψος. Τα φύλλα είναι παχιά και σαρκώδη, πράσινα προς το πράσινο-γκρι, με ορισμένες ποικιλίες να εμφανίζουν λευκά στίγματα στις επιφάνειες των φύλλων. Το περίγραμμα των φύλλων έχει μικρά λευκά αγκάθια. Βγάζει άνθη το καλοκαίρι, τα οποία κρέμονται από ένα και μόνο βλαστό που φτάνει τα 90 εκ. σε ύψος. Τα άνθη έχουν σωληνοειδή μορφή, με κίτρινη στεφάνη που φτάνει γύρω στα 2 έως 3 εκ. Το είδος διαθέτει μια σειρά από συνώνυμα: Αλόη του Μπαρμπάντος Miller, αλόη η ινδική Royle, αλόη Perfoliata L. ποικ. γνησία και αλόη η κοινή Lam. καθώς και κοινές ονομασίες, μαζί των: κινέζικη αλόη, ινδική αλόη, αληθινή αλόη, αλόη των Μπαρμπάντος, το φυτό των πρώτων βοηθειών. Το όνομα vera του γένους σημαίνει αληθές ή γνήσιο. Ορισμένα συγγράμματα αναγνωρίζουν τη μορφή της αλόης της γνησίας με τα λευκά στίγματα ως Aloe Vera ποικ. Chinensis, ωστόσο, τα είδη ποικίλλουν όσον αφορά στις κηλίδες στα φύλλα και έχει προταθεί ότι η διάστικτη μορφή της αλόης της γνησίας μπορεί να ανήκει στο ίδιο γένος με την Aloe Massawana. Το είδος περιγράφηκε αρχικά από τον Κάρολο Λινναίο το 1753 ως Aloe Perfoliata ποικιλία Vera και έχει περιγραφεί και πάλι από το Nicolaas Laurens Burman ως Aloe Vera στο βιβλίο Flora Indica την 6η Απριλίου 1768 και ως Aloe Barbadensis από το Philip Miller περίπου δέκα ημέρες μετά τον Burman στο βιβλίο Gardener's Dictionary. Τεχνικές με βάση τη σύγκριση του DNA υποδηλώνουν ότι η αλόη η γνησία συνδέεται στενά με την Aloe Perryi, ένα είδος που είναι ενδημικό στην Υεμένη.


Παρομοίως, η σύγκριση του DNA χλωροπλαστών παραπέμπει στο ότι η αλόη η γνησία συνδέεται στενά με τις Aloe Forbesii, Aloe Inermis, Aloe Scobinifolia, Aloe Sinkatana και το Aloe Striata. Εκτός από το νοτιοαφρικανικό είδος, την Aloe Striata, τα είδη αυτά της αλόης, απαντώνται στη νήσο Σοκότρα (Υεμένη), στη Σομαλία και στο Σουδάν. Η προφανής έλλειψη φυσικών πληθυσμών των ειδών αυτών, έχει οδηγήσει ορισμένους ερευνητές να προτείνουν ότι η αλόη η γνησία ίσως είναι υβριδικής καταγωγής. Γνωστή για τις θεραπευτικές και καλλυντικές της ιδιότητες, η αλόη μπορεί να δώσει φυσική λύση σε πολλές ενοχλήσεις και προβλήματα. Την αποκαλούν «φυτό της αθανασίας» και τη θεωρούν ελιξίριο μακροζωίας, αν και η ονομασία της, που πιθανότατα προέρχεται από την αραβική λέξη alloeh, σημαίνει «πικρή και γυαλιστερή ουσία». Είναι από τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς, όχι μόνο από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και σε διαφορετικές εποχές. Τελικά, πόσο «θαυματουργό» είναι το φυτό αυτό που στις μέρες μας κοσμεί τα μπαλκόνια και τις αυλές πολλών σπιτιών; Η χρήση της αλόης ξεκινά περίπου το 2200 π.X. με τα οφέλη της να είναι γνωστά στην Περσία, στην Αίγυπτο, στην αρχαία Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ινδία και στην Αφρική. Σύμφωνα με μύθους, υπήρξε το μυστικό ομορφιάς της Κλεοπάτρας και της Νεφερτίτης, ενώ ο Νικόδημος τη χρησιμοποίησε για την περιποίηση του λειψάνου του Χριστού. Στο δυτικό κόσμο και στην Αμερική, η διάδοσή της οφείλεται κατά μέγα μέρος στους ισπανούς Ιησουΐτες που τη φύτευαν στις αποικίες. Ωστόσο, μόλις το 1930 άρχισαν να μελετώνται επιστημονικά, κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, οι ιδιότητες του φυτού και η δυνατότητα χρήσης του στη δυτική ιατρική. Σήμερα, διεξάγονται όλο και περισσότερες έρευνες για τη θεραπευτική της δράση και σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Η αλόη μπορεί να μοιάζει αρκετά με κάκτο, αλλά ανήκει στην οικογένεια των κρίνων και συγγενεύει με το κρεμμύδι, το σκόρδο και το σπαράγγι. Είναι φυτό ποώδες, με χοντρά, χυμώδη φύλλα και από το κέντρο της βγαίνουν λουλούδια συνήθως κιτρινοκόκκινα. Φυτρώνει στην Κούβα, στο Μεξικό, στη Βραζιλία, στην Αφρική και στα Κανάρια νησιά. Είναι ιδιαίτερα ανθεκτική και αποτελείται κατά 96% από νερό. Αν και υπάρχουν περισσότερα από 300 είδη αλόης, μόνο δύο χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς, η Aloe Vera και πιο σπάνια η Aloe Ferox Miller. Το ζελέ της Aloe Vera περιέχει πάνω από 75 γνωστά συστατικά, η συνέργεια των οποίων οδηγεί στην ενίσχυση της δράσης τους.


Η Aloe Vera είναι πηγή βιταμινών, με κυριότερες τις Β, C, Ε και β-καροτίνη (πρόδρομο της βιταμίνης Α). Περιέχει μέταλλα και ιχνοστοιχεία, κυρίως μαγνήσιο, μαγγάνιο, ψευδάργυρο, ασβέστιο, σίδηρο και σελήνιο, αλλά και αμινοξέα, που είναι οι «οικοδομικοί λίθοι» των πρωτεϊνών. Επίσης, είναι πλούσια σε σακχαρίτες, ένζυμα που βοηθούν στη διάσπαση της τροφής, στερόλες, ανθρακινόνες (παυσίπονες ουσίες) και σαλικυλικό οξύ. Χάρη στα συστατικά της και τη συνέργειά τους, η αλόη διεισδύει βαθιά στο δέρμα, το καθαρίζει και αποτελεί φυσικό αναισθητικό. Ενισχύει την ανάπτυξη νέων κυττάρων, βελτιώνει τη λειτουργία των ιστών και επουλώνει τα τραύματα. Έχει αντιβιοτική, αντιμυκητιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, τονώνει το ανοσοποιητικό, ηρεμεί το νευρικό σύστημα, καθαρίζει τα έντερα και αποτοξινώνει τον οργανισμό. Τις περισσότερες φορές η αλόη χρησιμοποιείται ως καταπραϋντικό σε διάφορους ερεθισμούς του δέρματος, όπως εγκαύματα, κάλους, ουλές, έρπη. Η αλόη απορροφάται γρηγορότερα από το νερό και έτσι το δέρμα επουλώνεται γρήγορα. Επιπλέον, η αλόη κρατά το δέρμα απαλό και χρησιμοποιείται για την περιποίηση του σώματος και των μαλλιών, καθώς ενυδατώνει, αυξάνει την παραγωγή κολλαγόνου και ενισχύει τη φυσική τους άμυνα. Θεωρείται αποτελεσματική θεραπεία για την αντιμετώπιση της ακμής, επιβραδύνει τη γήρανση του δέρματος και καταπολεμά τη φαγούρα, τις δερματικές αλλεργίες, τα τσιμπήματα των εντόμων, τα εκζέματα και τις μυκητιάσεις, ενώ μπορεί να περιορίσει ακόμα και την ψωρίαση. Όμως, η δράση της δεν είναι μόνο εξωτερική, αλλά και εσωτερική. Φαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, να περιορίζει τους μυϊκούς και σκελετικούς πόνους, τους κολικούς και τις κρίσεις άσθματος. Επίσης, τονώνει την πεπτική λειτουργία και καταπολεμά διαταραχές, όπως η δυσκοιλιότητα και η δυσπεψία, ενώ ενισχύει και το ανοσοποιητικό, γι’ αυτό και έχει χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς με AIDS και καρκίνο. Στην αγορά υπάρχουν πολλά προϊόντα που περιέχουν αλόη, κυρίως για την περιποίηση του σώματος, του προσώπου και των μαλλιών. Στα καταστήματα με προϊόντα υγιεινής διατροφής θα βρείτε χυμό αλόης, ενώ στα φαρμακεία θα βρείτε κάψουλες, εκχύλισμα σε ταμπλέτες, λάδι για εξωτερική ή εσωτερική χρήση και σκόνη αλόης. Την τελευταία καλό είναι να την αποφεύγετε, καθώς είναι πιο δύσκολο να υπολογίσετε τις δόσεις. Σκόπιμο είναι να χρησιμοποιείτε τα τυποποιημένα προϊόντα αλόης.


Καλύτερη επιλογή θεωρούνται τα παρασκευάσματα από Αloe Vera που προέρχονται από ολόκληρο το φύλλο αλόης και όχι μόνο από το εσωτερικό του, καθώς και όσα έχουν παρασκευαστεί από αλόη που έχει υποστεί ψυχρή και όχι θερμή επεξεργασία, γιατί με την τελευταία καταστρέφεται μέρος από τους σακχαρίτες. Καλό είναι, επίσης, τα προϊόντα που επιλέγετε να έχουν τη σφραγίδα έγκρισης του Διεθνούς Επιστημονικού Συμβουλίου της Αλόης (I.A.S.C.) και φυσικά μην ξεχνάτε να ελέγχετε τις ετικέτες τους, για να βλέπετε αν η αλόη βρίσκεται ανάμεσα στα πρώτα συστατικά. Τέλος, προτιμήστε να την προμηθεύεστε από φαρμακεία και καταστήματα βιολογικών προϊόντων. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ασφαλές φυτό, αρκεί να χρησιμοποιείται σωστά. Πρέπει να ακολουθείτε πάντα τις οδηγίες του φαρμακοποιού ή του βοτανοθεραπευτή, γιατί η παρατεταμένη ή υπερβολική χρήση του μπορεί να έχει παρενέργειες ή να προκαλέσει κάποια αλληλεπίδραση με άλλα βότανα και φάρμακα. Αν έχετε κάποιο πρόβλημα υγείας, πρέπει να παρακολουθείστε από το γιατρό σας, ιδιαίτερα αν παίρνετε αλόη από το στόμα. Όταν η αλόη χρησιμοποιείται για επάλειψη στο δέρμα, θεωρείται ασφαλής, αρκεί ο χυμός να μην μπαίνει κατευθείαν πάνω σε εκτεταμένη ανοιχτή πληγή. Το ενδεχόμενο να προκαλέσει κάποια αλλεργική αντίδραση είναι σπάνιο. Από την άλλη, η κατανάλωση αλόης από το στόμα θέλει προσοχή, γιατί μπορεί να προκαλέσει κράμπες και διάρροια. Oι γυναίκες στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού, αλλά και όσοι έχουν προβλήματα, όπως πόνους στην κοιλιά, ιστορικό ειλεών ή αλλεργία στο σκόρδο, στο κρεμμύδι και σε άλλα φυτά της οικογένειας αυτής, πρέπει να αποφεύγουν τη λήψη της. Η αλόη μπορεί να αλληλεπιδράσει με την υδροκορτιζόνη, τα διουρητικά, τα αντιπηκτικά και με τα φάρμακα για το διαβήτη. Έτσι, μπορεί, για παράδειγμα, να βελτιώσει τη λειτουργία του παγκρέατος, με αποτέλεσμα να χρειαστεί προσαρμογή της δόσης ινσουλίνης. Λόγω της καθαρτικής της δράσης, μπορεί ακόμα να ρίξει τα επίπεδα του καλίου στο αίμα και να προκαλέσει αρρυθμίες. Για εσωτερική χρήση, προτιμάτε πάντα τυποποιημένα προϊόντα αλόης. Καλλιεργήστε τη στο σπίτι. Η αλόη είναι φυτό με λίγες απαιτήσεις που μπορείτε εύκολα να καλλιεργήσετε στο σπίτι. Φροντίστε, ωστόσο, αν η θερμοκρασία έξω είναι κάτω από 13 βαθμούς, να την έχετε σε κλειστό χώρο. Καλό είναι να γνωρίζετε την ηλικία του φυτού που θα αγοράσετε, επειδή στον 3-4ο χρόνο η θεραπευτική του δράση είναι η μέγιστη.


Η αλόη μεγαλώνει αργά και χρειάζεται φως, αέρα και λίγο νερό. Όταν τη φυτεύετε, βάλτε στον πάτο της γλάστρας βότσαλα, που διευκολύνουν το στράγγισμα, ώστε να μη σαπίζουν οι ρίζες. Μην την ποτίζετε υπερβολικά, αλλά μόνο όταν το χώμα της έχει στεγνώσει. Αν, αντίθετα, τα φύλλα της είναι λεπτά και σπάζουν στη μέση, σημαίνει ότι δεν την ποτίζετε αρκετά. Επειδή η αλόη είναι ευαίσθητη στο χλώριο, μπορεί να εμφανίσει καφέ στίγματα· γι’ αυτό, όποτε μπορείτε, ποτίζετέ τη με λίγο εμφιαλωμένο νερό. Τέλος, όταν οι νέοι βλαστοί της ψηλώσουν μερικά εκατοστά, κόψτε τους και φυτέψτε τους αλλού, για να μην αφαιρούν συστατικά από το ώριμο φυτό.
Πηγή : http://www.vita.gr/mindandbody/alternative/article/4799/aloh-ena-farmakeio-se-glastra/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αλόη_η_γνήσια

Αγαύη η αμερικανική : Το μεξικάνικο φυτό που παράγεται η Τεκίλα και δημοφιλές καλλωπιστικό του μεσογειακού τοπίου

Η λατινική ονομασία του φυτού είναι Agave Americana (Αγαύη η αμερικανική) και ανήκει στην οικογένεια των Αγαυωδών η οποία περιέχει 300 περίπου είδη. Θεωρείται συγγενές φυτό της γιούκα, των κρίνων και έχει μακρινή συγγένεια με την αλόη. Δεν έχει όμως καμία συγγένεια με τους κάκτους. Στη χώρα μας το συναντούμε σε ξηρά και πετρώδη εδάφη με την ονομασία Αθάνατος. Ισπανοί και πορτογάλοι εξερευνητές την έφεραν στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα από το Μεξικό. Δημοφιλές όμως έγινε τον 19ο αιώνα όταν έφεραν πολλές και διάφορες ποικιλίες του φυτού ως καλλωπιστικά. Σήμερα πλέον θεωρείται χαρακτηριστικό φυτό του μεσογειακού τοπίου. Το φυτό αγαπά το φως και τα πηλώδη χώματα με καλή αποστράγγιση. Δεν μεγαλώνει στη σκιά. Η Αγαύη δεν έχει κορμό. Σχηματίζει μία τεράστια ροζέτα από φύλλα που μπορεί να έχει μήκος αρκετών μέτρων. Τα φύλλα του τα κρατά όλο το χρόνο. Είναι σαρκώδη, λιπώδη και φτάνουν σε μήκος έως 2 μέτρα και το πλάτος τους κυμαίνεται από 15 έως 25 εκατοστά. Είναι γραμμοειδή έως λογχοειδή με άκρες αγκαθωτές και οδοντωτές που καταλήγουν σε μαύρο, χοντρό και εύρωστο αγκάθι. Είναι μονοκαρπικό φυτό. Δηλαδή ανθίζει και καρποφορεί μόνο μια φορά στη ζωή του. Τα άνθη του είναι ερμαφρόδιτα (έχουν αρσενικά και θηλυκά όργανα), και επικονιάζονται από τα λεπιδόπτερα (πεταλούδες). Ανάλογα με το είδος και το μέγεθος, μετά από 10 έως 20 χρόνια σταθερής ανάπτυξης το φυτό παράγει ένα ανθικό ποδίσκο που φτάνει τα 10 μέτρα σε ύψος και τα 12 εκατοστά σε διάμετρο, ξυλώδη, σε σχήμα πολυέλαιου που παραμένει μερικά χρόνια και μετά την καρποφορία. Τα άνθη είναι από 7 έως 9 εκατοστά, εύοσμα, κιτρινοπράσινα, στις άκρες των οριζόντιων κλαδιών. Το φυτό πεθαίνει μετά την ωρίμανση των καρπών. Αφήνει όμως πίσω του μικρούς παράπλευρους βλαστούς και με την έννοια αυτή δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος της ονομασίας «Αθάνατος» (γιατί αφήνει πάντα απογόνους). Η λατινική ονομασία του φυτού Agave προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Αγαύη ήταν κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης, της μητέρας του Διονύσου. Ο γιος της Πενθέας έγινε βασιλιάς των Θηβών, τον οποίο και σκότωσε η ίδια ευρισκόμενη σε έκσταση, επειδή αυτός δεν επέτρεπε τη λατρεία του Διονύσου στην πόλη των Θηβών. Μετά τον φόνο του παιδιού της σύμφωνα πάντα με τη μυθολογία, η Αγαύη κατέφυγε στη μακρινή Ιλλυρία όπου παντρεύτηκε τον βασιλιά Λυκοθέρση, τον οποίο επίσης, αργότερα σκότωσε για να δώσει τη Βασιλεία στον πατέρα της Κάδμο. Οι Αζτέκοι στην κεντρική Αμερική θεωρούσαν τον Αθάνατο δώρο θεού.



Όταν κοπεί το ανθισμένο στέλεχος στη βάση του, τρέχει άφθονο υγρό. Στο Μεξικό το υγρό αυτό αντλείται και παράγει με απόσταξη μαζί με μαγιά το ποτό που είναι γνωστό ως πούλκε και το βίνο μεσκάλ. Το φυτό Agave μεγαλώνει εγγενώς στα νότια των ΗΠΑ και τη Νότια Αμερική. Είναι ένα φυτό που ευδοκιμεί και συνδέεται ιδιαίτερα με το Μεξικό. Αν και οι περισσότεροι από εσάς μάθατε την αγαύη τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι ότι χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στο Μεξικό για διάφορους σκοπούς, καθώς πιστεύεται ότι έχει (και) θεραπευτικές ιδιότητες. Κατά βάση, όμως, οι Μεξικανοί χρησιμοποιούν τον χυμό του φυτού, για να παράγουν την πασίγνωστη σε όλους μας τεκίλα, το εθνικό τους ποτό. Όπως και πολλά φυτά στη φυσική τους κατάσταση, η αγαύη ίσως έχει κάποια οφέλη για την υγεία. Ωστόσο, όταν το προϊόν υποβάλλεται σε επεξεργασία τείνει να χάνει μερικές (ή όλες) από αυτές τις ευεργετικές επιδράσεις στην υγεία. Και, δυστυχώς, αυτό μοιάζει να επαληθεύεται και στην περίπτωση του νέκταρ της αγαύης. Στο Μεξικό εδώ και εκατοντάδες χρόνια χρησιμοποιούσαν τον Αθάνατο για πάρα πολλούς λόγους. Από τις ίνες του φυτού, έφτιαχναν σχοινιά και χοντρά υφάσματα. Με τα αγκάθια των φύλων έφτιαχναν βελόνες και καρφίτσες και από τους μίσχους των λουλουδιών έφτιαχναν μία αδιάβροχη σκεπή για τις καλύβες και λουρίδες για το ακόνισμα ξυραφιών. Το τσάι από τα φύλλα το έπιναν για την αντιμετώπιση διάρροιας, δυσεντερίας, αρθρίτιδας, δυσκοιλιότητας, αερίων και ως διουρητικό. Επίσης το χρησιμοποιούσαν μαζί με μέλι για το πλύσιμο των ερεθισμένων ματιών. Τον χυμό τον χρησιμοποιούσαν σε καταπλάσματα για τραύματα. Χρησιμοποιούσαν επίσης τη σκόνη του αποξηραμένου φυτού για αναιμία, ασθένειες των νεφρών και του ήπατος. Στην Κρήτη τα φύλλα τα χρησιμοποιούσαν παλαιότερα για να απαλύνουν τους μαλάθρακες (δοθιήνες). Στα παιδιά άρεσε να ρουφούν το μέλι του ανθού. Οι άνδρες έπλεκαν τις νίνες (όπως τις έλεγαν) και έφτιαχναν σχοινιά ως εξής. Έκοβαν τα φρέσκα φύλλα, τα κοπάνιζαν για να φύγει η σάρκα και έπαιρναν τις κλωστές τις οποίες ξέραιναν καλά. Στη συνέχεια τις έβρεχαν με νερό και τις έπλεκαν για να κάνουν τα σχοινιά. Οι κοπελιές επίσης έπλεκαν με νίνες αθανάτου δαντέλες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο το πλέξιμο εάν δεν είχαν το κουβάρι μέσα στο νερό. Στη Μεσσαρά ονόμαζαν το φυτό σαλισάμπρι (από το τουρκικό σαρί- σαπίρ=αλόη) για την ομοιότητα των φύλλων του αθάνατου και της αλόης. Περιέχει γλυκοσίδια (αγαμενοσίδη Α και Β) και τη στεροειδή σαπωνίνη, βισντεμοσίδη.


Τα άνθη, τα φύλλα, οι μίσχοι, οι ροσέτες και ο χυμός του Αθανάτου είναι εδώδιμα. Η καρδιά του φυτού είναι εν μέρει κάτω από το έδαφος. Είναι πλούσια σε σακχαρίνη και τρώγεται αν ψηθεί. Είναι γλυκιά και θρεπτική αλλά μάλλον ινώδης. Όπως αναφέραμε το φυτό ανθίζει μία φορά στη ζωή του. Όλα τα μέρη του φυτού μπορούν να χρησιμοποιηθούν φρέσκα ή αποξηραμένα για θεραπευτικούς λόγους. Οι μίσχοι εμφανίζονται το καλοκαίρι πριν την τελική άνθιση. Ψημένοι έχουν γλυκιά γεύση. Τα φύλλα μαζεύονται χειμώνα και άνοιξη όταν είναι γεμάτα χυμούς για φάγωμα. Τα φύλλα ορισμένων ειδών (Agave rigida var. sisalana, sisl hemp., Agave decipiens, False Sisal Hemp. Agave Americana) παράγουν ίνες. Από τον σπόρο φτιάχνεται αλεύρι που χρησιμοποιείται για να δένει τις σούπες ή για ψωμί. Το απόσταγμα των φύλλων και ιδιαίτερα της ρίζας (με σιγανό βράσιμο) περιέχει σαπωνίνη και χρησιμοποιείται για την παρασκευή σαπουνιών. Δρα ως αντισηπτικό, εφιδρωτικό, διουρητικό, καθαρτικό, παυσίπονο (σε οδοντικούς πόνους). Ο χυμός είναι αντισηπτικός, εφιδρωτικός, διουρητικός και ήπια καθαρτικός. Έχει απολυμαντικές ιδιότητες και μπορεί να ληφθεί εσωτερικά για να ελέγξει την αύξηση των σηπτικών βακτηριδίων στο στομάχι και το έντερο. Τα φύλλα, χάρη στην αντιφλεγμονώδη και καταπραϋντική δράση τους, πολτοποιημένα δίνουν μια θαυμάσια αλοιφή για οξείς ρευματισμούς, ρευματοαρθρίτιδες, οσφυαλγία, πόνους αρθρώσεων, κρυολογήματα και τον έρπη. Η ίδια αυτή αλοιφή σε συνδυασμό με το σινάπι βοηθά ως κατάπλασμα σε περιπτώσεις πνευμονίας. Τότε ο πυρετός πέφτει, γίνεται άφθονη απόχρεμψη και τα πνευμονικά συμπτώματα σταματούν. Χρησιμοποιείται, σε χρόνιες παθήσεις του ήπατος, ίκτερο και καθαρισμό των εντέρων. Η ρίζα είναι διουρητική και εφιδρωτική. Την είχαν χρησιμοποιήσει στη θεραπεία σύφιλης και γονόρροιας. Το κόμμι που περιέχει η ρίζα και τα φύλλα δρα εναντίον του πονόδοντου. Το νερό μέσα στο οποίο έχουν βραχεί οι ίνες για μία μέρα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απολυμαντικό δέρματος κεφαλής και τονωτικό των μαλλιών σε περιπτώσεις τριχόπτωσης. Έχει εντομοκτόνες και εντομοαπωθητικές ιδιότητες. Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Βάζουμε 2 γραμμάρια λεπτά κομμένα φύλλα σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και το σκεπάζουμε για 10 λεπτά. Σουρώνουμε και πίνουμε ή το χρησιμοποιούμε για το πλύσιμο του κεφαλιού ως απολυμαντικό και τόνωση των μαλλιών που πέφτουν.


Ο χυμός από διάφορες ποικιλίες του φυτού, μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδα εξ επαφής. Αυτή εκφράζεται με κοκκίνισμα της περιοχής και τη δημιουργία φυσαλίδων στο δέρμα που κρατούν μία με δύο εβδομάδες. Οι φυσαλίδες στο δέρμα μπορεί να εμφανιστούν και πάλι μέσα στη διάρκεια του επόμενου έτους, ακόμη και αν δεν υπάρχουν σημάδια αναφυλαξίας. Το αποξηραμένο φυτό σπάνια προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις. Προσοχή χρειάζονται τα αγκάθια του φυτού που βρίσκεται σε φάση έντονης ανάπτυξης. Αν μας τρυπήσουν βαθιά μπορούν να προκαλέσουν μώλωπα που το μέγεθος του φτάνει τα 6-7 εκατοστά και θα διαρκεί περίπου 2 με 3 εβδομάδες. Η γλυκαντική ουσία της Αγαύης που συνήθως πωλείται ως “νέκταρ” αγαύης είναι επί της ουσίας πιο κοντά σε “σιρόπι” αγαύης. Και η αλήθεια είναι ότι έχει πολύ λίγα κοινά με το παραδοσιακό γλυκαντικό από τους Μεξικανούς. Η διαδικασία εκκίνησης είναι η ίδια. Παίρνουν το φυτό και κόβουν και πιέζουν τα φύλα τους για να εξάγουν το ζαχαρούχο υγρό. Αυτό το υγρό έχει υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη, αλλά περιέχει επίσης υγιές χημικές ενώσεις, όπως οι φρουκτάνες, οι οποίες συνδέονται με ευεργετικά αποτελέσματα στο μεταβολισμό και την ινσουλίνη. Ωστόσο, όταν υποβάλλεται σε επεξεργασία για να γίνει σιρόπι, οι φρουκτάνες διασπώνται σε φρουκτόζη. Αυτό γίνεται όταν το αγνό ζαχαρούχο υγρό της αγαύης εκτίθεται σε υψηλές θερμοκρασίες (βρασμός) ή/και σε ένζυμα. Αυτή η διαδικασία καταστρέφει το σύνολο των θετικών για την υγεία σας ιδιοτήτων του φυτού Agave. Η διαδικασία παραγωγής είναι παρόμοια με το πώς παράγονται άλλες ανθυγιεινές γλυκαντικές ουσίες, όπως το σιρόπι καλαμποκιού υψηλής φρουκτόζης. Δηλαδή η γλυκαντική ουσία που πωλείται ως νέκταρ από αγαύη ΔΕΝ είναι στην πραγματικότητα “νέκταρ”, αλλά μια εκλεπτυσμένη και βαριά επεξεργασμένη γλυκαντική ουσία που παράγεται από το πραγματικό νέκταρ του φυτού Agave.
Πηγή : http://www.herb.gr/index.php.sample/catalog/product/view/id/551/category/24/
http://www.iatropedia.gr/diatrofi/agavi-ti-prepei-na-xerete-gia-logous-ygeias-oi-alitheies-pou-den-sas-lene/53946/

Οι εργασίες στον κήπο την άνοιξη (Μέρος Γ')

Άνοιξη! Η εποχή των χρωμάτων. Η φύση ξαναγεννιέται και μαζί της και εμείς! Η θερμοκρασία ανεβαίνει δειλά-δειλά και οι μέρες αρχίζουν πάλι να μεγαλώνουν. Ας φέρουμε αυτό το χρώμα λοιπόν και τη φρεσκάδα στον κήπο μας με τη βοήθεια του Superhome Center! Το Superhome Center προσφέρει ότι μπορεί να χρειαστούμε προκειμένου να δημιουργήσουμε τον κήπο των ονείρων μας. Ο Μάρτιος είναι ένας από τους πιο κρίσιμους μήνες για τις κηπουρικές εργασίες αφού βρίσκεται στο μεταίχμιο του Χειμώνα και της Άνοιξης. Οι θερμότερες θερμοκρασίες που άρχισαν να κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους ξυπνούν τα φυτά από τη χειμέρια νάρκη τους γι’ αυτό κι ο Μάρτιος είναι η τελευταία ευκαιρία για καθοριστικές επεμβάσεις στα φυτά ή και στον κήπο γενικότερα όπως το κλάδεμα για παράδειγμα ή οποιεσδήποτε εργασίες ο βαρύς χειμώνας δεν μας επέτρεψε να κάνουμε τον προηγούμενο μήνα. Γοητευτική εποχή η Άνοιξη λοιπόν και εποχή που εμπνέει θετικότητα αφού ο η πληκτική παλέτα του χειμωνιάτικου κήπου δίνει σιγά-σιγά τη θέση της στη πλουσιότερη χρωματικά, της Άνοιξης. Πρώτα θα καλωσορίσουμε τα άνθη της αμυγδαλιάς ή και της φορσύθιας και τσιντόνιας εάν τις φιλοξενούμε στον κήπο μας. Τα ζουμπούλια και οι κρόκοι, υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε ήδη να αρχίζουν να ανθίσουν ακολουθούμενα σύντομα κι από τους νάρκισσους, τις τουλίπες και τις φρέζιες. Οι πρώτες εργασίες τον Μάρτιο. Από το πρώτο δεκαήμερο κιόλας του μήνα θα πρέπει να αρχίσουμε τον έλεγχο του κήπου μας, παρατηρώντας για τυχόν ζημιές που άφησαν πίσω τους τα κρύα του χειμώνα. Κλαδεύουμε και απομακρύνουμε βλαστούς που υπέστησαν ζημιές και προχωρούμε σε ένα γενικό καθάρισμα του κήπου μας αρχίζοντας από τα σπασμένα κλαδιά. Μέσα σ’ ολόκληρο το Μάρτιο προσέχουμε τα φυτά μας για αναμενόμενες ασθένειες και προσβολές από έντομα  (κυρίως μελίγκρα/αφίδες και κοκκοειδή) ούτως ώστε να μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε έγκαιρα. Συνεχίζουμε το καθάρισμα του κήπου μας ραντίζοντας τα φυτά μας με το λάστιχο απομακρύνοντας έτσι τα όποια αυγά εντόμων πιθανών να επέζησαν του χειμώνα και να παρέμειναν πάνω σ’ αυτά. Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι ποτέ δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε ανέγνοιαστοι τις πρώτες  ζεστές μέρες της Άνοιξης αφού ταυτόχρονα υποδεχόμαστε και τους πρώτους ακάλεστους επισκέπτες. Για να ελαχιστοποιήσουμε τη πιθανότητα δημιουργίας εστιών δημιουργίας περισσοτέρων εντόμων αλλά και ασθενειών μαζεύουμε ότι φύλλα και καρπούς έχουν πέσει και παραμείνει στο έδαφος όπως και ξεφορτωνόμαστε τα όποια τυχόν τραυματισμένα κλαδιά έχουν απομείνει πάνω στα φυτά μας.



Ιδιαίτερα στα ευώνυμα, στις τριανταφυλλιές, στις δάφνες και στις βεγόνιες η φυτοπροστασία από τις ασθένειες και τους εχθρούς πρέπει να είναι σχολαστική. Πρέπει να συνεχίσουμε να παρέχουμε προφύλαξη σε φυτά που είναι ευαίσθητα στο κρύο και τους ανέμους που αραιά και που συνεχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους μέσα στο Μάρτιο. Για παράδειγμα, φυτά τα οποία είτε γιατί τους είχαμε πρόσφατα αλλάξει θέση είτε γιατί έχουν ρίζες μικρότερες του όγκου τους χρειάζονται βοήθεια στήριξης. Ιδιαίτερα θα πρέέι να προσέξουμε τις ακακίες. Δεν θα έπρεπε να βιαστούμε να μεταφέρουμε φυτά τα οποία προστατεύαμε εντός του σπιτιού ή του θερμοκηπίου σε εξωτερικούς χώρους. Ίσως, προς το τέλος του μήνα, χωρίς βιασύνη, να αρχίσουμε τη μεταφορά των προστατευομένων μας φυτών στις αρχικές τους θέσεις λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις καιρικές συνθήκες και τις υποτροπές του καιρού που όσο πάει είναι και πιο συχνές στις μέρες μας. Για τους ίδιους λόγους,  πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί στη μετακίνηση των μέτρων προστασίας από τον παγετό που είχαμε λάβει για τα φυτά του εξωτερικού χώρου και αν είναι δυνατόν να τα αφαιρούμε σταδιακά. Επίσης θεμιτή είναι και η διάνοιξη αυλακιών για απομάκρυνση του νερού που πιθανών να λιμνάσει μετά από βροχή. Ένας έλεγχος μετά από βροχή σίγουρα θα βοηθήσει στην ορθότερη προετοιμασία του κήπου μας. Σκάβουμε καλά τον κήπο μας μόλις μα δοθεί η ευκαιρία, όταν δηλαδή το χώμα δεν είναι τόσο υγρό, και προσθέτουμε κοπριά. Έτσι ο κήπος θα προλάβει την «χωνέψει» πριν αρχίσουμε τις φυτεύσεις ή τις μεταφυτεύσεις. Φροντίζουμε να εξασφαλίσουμε καλή αποστράγγιση στα παρτέρια προσθέτοντας όπου χρειαστεί λίγη άμμο στο χώμα. Το χώμα που πρόσκειται σε τοίχους έχει την τάση να στεγνώνει γρηγορότερα από άλλους χώρους, ιδιαίτερους στις θερμές μεσογειακές μας εποχές, γι’ αυτό αν σκοπεύουμε να φυτέψουμε κοντά σε τοίχο θα πρέπει να φροντίσουμε να προσθέσουμε υλικά που διατηρούν την υγρασία στο χώμα. Σημαντικό μέρος της ανανέωσης του κήπου είναι ο αερισμός του εδάφους και η καταστροφή των ζιζάνιων κι αυτό το επιτυγχάνουμε με το σκάλισμα των παρτεριών και με το ξεχορτάριασμα του κήπου γενικότερα. Είναι προτιμότερο και ευκολότερο να ξεχορταριάζουμε τμηματικά ότι δούμε να φυτρώνει απρόσκλητα παρά να περιμένουμε να το κάνουμε όταν γεμίσει ο κήπος μας με ζιζάνια. Είναι και πρακτικότερο στις αρχές του προβλήματος αφού τότε μπορούμε να ξεχωρίσουμε ακόμη τι χρειαζόμαστε και τι όχι. Ο γεωπόνος Αντρέας Κουρμπής, μας προτείνει 8 λουλούδια που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους την Άνοιξη.


Χρειάζονται πότισμα περίπου 3 φορές την εβδομάδα, αλλά σίγουρα πριν αποφασίσεις να τους ρίξεις νερό πρέπει να δεις πως είναι το χώμα. Αν είναι υγρό, θα χρειαστεί να τα ποτίζεις αραιότερα. Επίσης, αν δε θες να μαραζώσουν, θα πρέπει να τα παρακολουθείς και να απομακρύνεις τα ξερά άνθη. Γεράνι. Το γεράνι είναι από τα πιο ανθεκτικά λουλούδια και δίνει τον καλύτερο του εαυτό την Άνοιξη. Μπορείς να το βρεις σε πολλά χρώματα. Πετούνια. Εντυπωσιακούς συνδυασμούς χρωμάτων έχουν οι πετούνιες και έτσι αποτελούν έναν από τους καλύτερους φίλους σου και για αυτή την Άνοιξη. Δε θα χρειαστεί να την αποχωριστείς γρήγορα, καθώς είναι αρκετά ανθεκτικές και έχουν άνθη από την Άνοιξη μέχρι το Φθινόπωρο. Διμορφοθήκη. Ούτε εσύ ήξερες ότι αυτό το παρόμοιο με μαργαρίτα λουλούδι λέγεται έτσι ε; Όσο περίεργο είναι στο όνομα, τόσο απλό είναι όσον αφορά τη φροντίδα που χρειάζεται αυτό το λουλούδι. Είναι ιδανικό για γλάστρα και θα μείνει ζωντανό μέχρι το Φθινόπωρο, αν το προσέξεις. Σκυλάκι. Αυτό το πολύχρωμο λουλούδι πήρε το όνομα του από την ομοιότητα μου με το κεφάλι ενός σκύλου. Είναι ανθεκτικό στον ήλιο και πολύ εύκολο στην καλλιέργεια. Πανσεδάκι. Πανσές ή βιόλα, όπως και να το πεις αυτό το λουλούδι, δε μπορείς να μην παραδεχτείς ότι είναι από τα πιο όμορφα. Αντέχει τη ζέστη όμως όχι την υπερβολική, γι' αυτό θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις υγρό λίπασμα. Μενεξές. Το αγαπημένο λουλούδι της γιαγιάς. Κάτι ξέρει παραπάνω και αυτό μάλλον είναι ότι κρατάει πολύ καιρό και έχει όμορφη μυρωδιά. Τριανταφυλλιά. Είναι η εποχή της τριανταφυλλιάς! Το δημοφιλές λουλούδι θέλει πολύ αέρα και φως. Βρες μια συννεφιασμένη μέρα για να τη φυτέψεις και απόλαυσε τα άνθη της. Βαμβακούλα. Το πελαργόνιο ή αλλιώς βαμβακούλα είναι ότι πρέπει για κρεμαστή γλάστρα ή για ζαρντινιέρα. Προτιμάει τον ήλιο.
Πηγή : http://www.ladylike.gr/articles/living/Spiti/praktical_gardencare/8-loyloudia-poy-tha-omorfunoyn-th-veranta-soy-thn-anoiksh.3425270.html
http://www.superhome.com.cy/Ο-Κήπος-σας-την-Άνοιξη

Οι εργασίες στον κήπο την άνοιξη (Μέρος Β')

Φορέστε τα γάντια σας και σηκώστε τα μανίκια. Οι βεράντες και οι κήποι έχουν πλέον την τιμητική τους -η Άνοιξη είναι επίσημα εδώ- και εμείς πρέπει να φροντίσουμε τώρα τα άνθη και τα δέντρα μας για να μας χαρίσουν καθ’όλη την διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού τα υπέροχα χρώματα και αρώματά τους. Τι πρέπει να κάνετε πριν ξεκινήσετε το φύτεμα: Ελέγξτε τη θερμοκρασία του εδάφους. Τα περισσότερα λουλούδια θέλουν η θερμοκρασία του εδάφους να είναι τουλάχιστον 10 βαθμοί Κελσίου για να ανθίσουν. Μπορείτε να ελέγξετε τη θερμοκρασία του εδάφους με ένα απλό θερμόμετρο που έχετε κάπου στο σπίτι, το οποίο απλά θα χώσετε στο χώμα και θα το αφήσετε για 5 λεπτά. Ελέγξτε το χώμα. Οι ειδικοί συμβουλεύουν να μην «δουλεύουμε» ποτέ με υγρό χώμα, αλλά ούτε με πολύ στεγνό. Πιάστε μια χούφτα χώμα με το χέρι σας και σφίξτε την. Το χώμα πρέπει να σχηματίζει μία χαλαρή μπάλα που αν την πιέσεις σπάει. Αφαιρέστε τα ξερά φύλλα και κλαδιά. Πετάξτε ό,τι ξερό έχει πέσει από δέντρα και φυτά, καθαρίστε το χώμα από διάφορα σκουπιδάκια και ανακατέψτε το με τα χέρια και όχι με τσουγκράνα. Ελέγξτε αν υπάρχουν σκουλήκια και άλλα μαμούνια στο χώμα, καθώς αυτά μπορούν να καταστρέψουν τα φυτά σας. Αφαιρέστε επίσης τα διάφορα αγριόχορτα που κατά καιρούς φυτρώνουν ακόμα και μέσα στις ζαρντινιέρες, καθώς «κλέβουν» τον ήλιο και τις πρωτεΐνες από τα φυτά σας. Για να είστε βέβαιοι πως αφαιρέθηκαν προτιμήστε να τα ξεριζώσετε από το να τα κόψετε. Δέντρα, φυτά και άνθη που ήδη έχετε στον κήπο ή την βεράντα σας εδώ και καιρό (αν όχι χρόνια) πρέπει να έχουν κλαδευτεί εδώ και έναν μήνα. Αν δεν τα έχετε κλαδέψει κάντε το τώρα, προκειμένου να έχουν «μπροστά τους» έναν μήνα για να δυναμώσουν και να βγάλουν ξανά φρέσκα και γερά άνθη ή καρπούς. Χρησιμοποιήστε ένα κλαδευτήρι, κόψτε το κλαδί αρκετά χαμηλά, περίπου κατά τα 2/3 του, με το κλαδευτήρι σε κάθετη γωνία προς το κλαδί. Προγραμματίστε: Σκεφτείτε τα φυτά που έχετε και τα φυτά που θέλετε αλλά και πόσο χώρο έχετε για να τα φυτέψετε. Έπειτα υπολογίστε τον χρόνο που το κάθε φυτά χρειάζεται για να ανθίσει για να γνωρίζετε σε πόσο καιρό θα έχετε έναν ανθισμένο κήπο. Το μέσο «οικιακό φυτό» θέλει από τέσσερις έως δώδεκα εβδομάδες για να ανθίσει, αν το πάρετε σε μορφή σπόρου. Το σακουλάκι που θα περιέχει τους σπόρους του φυτού σας θα έχει λεπτομέρειες για τον ρυθμό ανάπτυξης του φυτού και την συχνότητα ποτίσματος. Λουλούδια που αγαπούν το κρύο: Στις αρχές της Άνοιξης μπορείτε να δοκιμάσετε να φυτέψετε μερικά λουλούδια που αγαπούν το κρύο και μπορούν να επιβιώσουν ακόμα κι αν η θερμοκρασία ξαναπέσει για μερικές ημέρες, πριν το καλοκαίρι.


Οι πανσέδες και τα σκυλάκια είναι τέτοια φυτά και μπορούν να στολίσουν με υπέροχα χρώματα την βεράντα ή τον κήπο σας. Αν θέλετε να φυτέψετε άλλα, λιγότερο ανθεκτικά στο κρύο λουλούδια, θα πρέπει να περιμένετε μερικές εβδομάδες ακόμα. Δεντράκια και θάμνοι: Αν προτιμάτε να φυτεύετε μερικώς ανεπτυγμένα δεντράκια και θάμνους αγοράστε τα μόνο αν σκοπεύετε να τα φυτέψετε την ίδια μέρα (ή την επόμενη) και μην τα αφήνετε καιρό στις γλαστρούλες τους. Για να τα φυτέψετε θα πρέπει να κάνετε μία λακκούβα όσο δύο με τρεις φορές το μέγεθος της ρίζας τους, να ανακατέψετε το χώμα με οργανικό λίπασμα, να τοποθετήσετε το φυτό και να ξαναγεμίσετε την τρύπα με χώμα. Να θυμάστε ότι οι επειδή οι ρίζες του φυτού μεγαλώνουν μέσα στο χώμα, το χώμα δεν πρέπει να είναι σκληρό για να μπορέσουν να απλώσουν ανεμπόδιστες. Φροντίστε τα πολυετή φυτά σας: Πολυετή είναι τα φυτά που από την ίδια ρίζα «βγάζουν» κάθε χρόνο νέα άνθη ή καρπούς, όπως οι μαργαρίτες. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κάθε χρόνο να τα ξεριζώνετε, να καθαρίζετε το χώμα και να τα φυτεύετε από την αρχή. Ωστόσο, αν τα πολυετή φυτά στο κήπο σας έχουν πολλαπλασιαστεί και οι ρίζες τους έχουν μπλεχτεί πρέπει να ελέγξετε ότι όλα τους παραμένουν υγιή. Αν κάποια από αυτά έχουν, μετά από χρόνια, ξεραθεί, πρέπει να τα ξεριζώσετε για να μην επιβαρυνθούν και τα υγιή φυτά. Φτιάξτε λαχανόκηπο: Όσο ακόμα ο καιρός παραμένει δροσερός προλαβαίνετε να φτιάξετε ένα μικρό μποστανάκι στον κήπο ή την βεράντα σας. Σε αυτό μπορείτε να φυτέψετε καρότα, φασόλια, ραπανάκια, μαρούλι, λάχανο και σπανάκι. Δείτε στα Σχετικά Άρθρα περισσότερες πληροφορίες για το πώς θα φτιάξετε έναν σπιτικό λαχανόκηπο. Προστατεύστε τα φυτά σας πριν το καλοκαίρι: Όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία το χώμα σταδιακά θα στεγνώνει και τα φυτά σας θα υποφέρουν, καθώς δεν θα μπορούν να λάβουν τις απαραίτητες για την ανάπτυξή τους θρεπτικές ουσίες. Για να τα προστατεύσετε, πέρα από το απαραίτητο για το κάθε φυτό πότισμα, θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε λίγο κομπόστ (φυσικό λίπασμα), το οποίο ζεσταίνει το χώμα κατά τις κρύες μέρες και το δροσίζει το καλοκαίρι, προστατεύοντας έτσι τις ρίζες των φυτών. Προς τα τέλη της Άνοιξης μπορείτε να φυτέψετε άνθη που αγαπούν την ζέστη. Τέτοια άνθη είναι οι: Έρωτες (Impatiens), Πετούνιες, Γεράνια και Μπιγκόνιες. Φροντίστε να τα φυτέψτε όταν θα είστε βέβαιοι πως δεν θα ξαναπιάσουν κρύα στην περιοχή σας. Μέσα στο Μάρτιο θα πρέπει να έχουμε ολοκληρώσει το καθάρισμα και το κλάδεμα των εσπεριδοειδών και των ροδακινιών.


 Στον ίδιο μήνα κλαδεύουμε επίσης τις κληματαριές, τις κερασιές, τις μηλιές, τις αχλαδιές και όποια άλλα οπωροφόρα δέντρα φιλοξενεί ο κήπος μας μόλις δούμε να σχηματίζονται τα πρώτα μπουμπούκια. Θα πρέπει αν έχουμε ολοκληρώσει το κλάδεμα πριν αυτά ανθίσουν. Μετά το κλάδεμα θαυματουργός είναι ένας ψεκασμός από χαλκό αφού επουλώνει τις πληγές των δέντρων μας. Είναι αναγκαίο, τα οπωροφόρα και ιδιαίτερα τα εσπεριδοειδή να ψεκάζονται κατά καιρούς με χαλκούχα σκευάσματα. Επίσης θα έπρεπε να αποφύγουμε τα βαθιά οργώματα, αν είναι δυνατόν, τουλάχιστον εκεί που υπάρχουν εσπεριδοειδή και ειδικά λεμονιές. Αυτή η περίοδος είναι και αρχή της επέλασης διαφόρων παθογόνων παρασίτων και ασθενειών. Θα πρέπει έτσι να προχωρήσουμε στους πρώτους μας ψεκασμούς με εντομοκτόνα, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη τους απαραίτητους κανόνες ασφαλείας αφού εδώ έχουμε κυρίως να κάνουμε με δηλητήρια. Επίσης μέσα στο Μάρτιο θα πρέπει να ξεκινήσουμε του όποιους εμβολιασμούς σε δέντρα, αμπέλια ή καλλωπιστικά φυτά. Μια χρήσιμη συμβουλή για τα οπωροφόρα είναι το σκόρπισμα των σταχτών από το τζάκι γύρω από τις ρίζες τους αφού όπως λέγεται έτσι δυναμώνουμε τη γεύση των φρούτων τους. Πρώτος κανόνας σχετικά με τον λαχανόκηπο είναι να μην φυτέψουμε στα ίδια σημεία είτε του κήπου μας είτε στα παρτέρια μας τον ίδιο τύπο λαχανικού. Αν είναι δυνατόν να θυμόμαστε τι φυτέψαμε στην προηγούμενη περίοδο και να αποφύγουμε την επαναφύτευση του ίδιου λαχανικού στο ίδιο σημείο. Η εναλλαγή των λαχανικών στον τόπο φύτευση τους κάθε 1 με 2 χρόνια επιτρέπει στο έδαφος να ανανεώνεται. Στο Μάρτιο μεταφυτεύουμε στην τελική τους θέση κρεμμύδια, πράσα, μαρούλια, αγκινάρες και σπαράγγια και κατευθείαν στον κήπο φυτεύουμε λαχανικά όπως σπανάκι, σέλινο, καρότα, πατάτες, κρεμμύδια, παντζάρια, σκόρδα, ραδίκια, πράσα, μπρόκολο, κουνουπίδι, πρώιμα λάχανα και βλήτα. Με σπόρο μπορούμε να ξεκινήσουμε τα μαρούλια, κολοκύθια, μπιζέλια, φασόλια, ραπανάκια και μαϊντανό. Αν θέλουμε επίσης και μια πρώιμη συγκομιδή ντομάτας μπορούμε να φυτέψουμε και σπόρο ντομάτας απευθείας στον κήπο.
Πηγή : http://www.superhome.com.cy/Ο-Κήπος-σας-την-Άνοιξη
http://www.in2life.gr/home/design/article/221010/ti-fytefoyme-thn-anoixh.html

Οι εργασίες στον κήπο την άνοιξη (Μέρος Α')

Ήρθε ο καιρός να ετοιμάσετε τα φυτά σας για να υποδεχτούν την άνοιξη. Άλλωστε, οι τρεις επόμενοι μήνες είναι η εποχή που τα φυτά αναγεννιούνται και μεταμορφώνονται και, αν τα έχετε προετοιμάσει σωστά, θα επωφεληθούν από τις αλλαγές και θα δώσουν το μέγιστο της ανάπτυξής τους. Πρέπει, λοιπόν, να βάλετε στο πρόγραμμα τις ακόλουθες κηποτεχνικές εργασίες. Είναι η κατάλληλη εποχή για να κάνετε τα απαραίτητα κλαδέματα στον κήπο ή το μπαλκόνι. Συγκεκριμένα, θα πρέπει ήδη να έχετε κλαδέψει τις τριανταφυλλιές, ενώ είναι η κατάλληλη στιγμή να κλαδέψετε τα κωνοφόρα, αλλά και τα καρποφόρα δέντρα. Επίσης, καλό είναι να ψαλιδίσετε τώρα τους θάμνους, για να κρατήσουν το σχήμα τους, και να αφαιρέσετε τους «λαίμαργους» βλαστούς και τις παραφυάδες, που εξασθενούν τα φυτά. Μην ξεχνάτε ότι φυλλοβόλα δέντρα, θάμνοι και αναρριχώμενα που ανθίζουν πριν από την εμφάνιση φύλλων θα πρέπει να κλαδευτούν αφού ολοκληρωθεί η ανθοφορία τους. Καθώς ο καιρός ζεσταίνει, μπορείτε να ξεκινήσετε να λιπαίνετε τα φυτά. Στον κήπο, στα δέντρα και τους θάμνους χρησιμοποιήστε υδροδιαλυτό λίπασμα σε στερεή μορφή, το οποίο όμως δεν πρέπει να ρίχνετε κοντά στο λαιμό του φυτού. Μετά τη λίπανση, θυμηθείτε να κάνετε ένα καλό πότισμα, ώστε να είστε βέβαιοι ότι το λίπασμα διαλύθηκε και απορροφήθηκε από το χώμα. Για τις γλάστρες, προτιμήστε λιπάσματα σε υγρή μορφή, που απορροφώνται καλύτερα και δεν κινδυνεύουν να κάψουν τα φυτά. Σε αυτή την περίπτωση, μην ξεχνάτε να επαναλαμβάνετε τακτικά τη λίπανση, καθώς με το πότισμα τα θρεπτικά στοιχεία ξεπλένονται. Όποιο είδος λιπάσματος κι αν χρησιμοποιήσετε, φροντίστε το φυτό να είναι καλά ενυδατωμένο. Αν παρουσιάζει σημάδια δίψας, κάντε πρώτα ένα καλό πότισμα και μετά ρίξτε το λίπασμα. Από τα νερά της βροχής ή το πότισμα μπορεί να έχει δημιουργηθεί σκληρή κρούστα στην επιφάνεια του εδάφους. Τώρα είναι η κατάλληλη εποχή για να σκαλίσετε το χώμα και να ενσωματώσετε σε αυτό κομπόστ ή καλά χωνεμένη κοπριά. Με ένα προσεγμένο σκάλισμα, θα μπορεί το φυτό να αερίζεται και να ποτίζεται πιο σωστά και οι ρίζες του να αναπτύσσονται καλύτερα. Επίσης, θα καταπολεμήσετε και πιθανές προσβολές στο χώμα, που θα προκαλέσουν προβλήματα στα φυτά. Τέλος, καθώς θα ασχολείστε με το σκάλισμα, είναι ευκαιρία να φτιάξετε ξανά τους λάκκους γύρω από τα δέντρα, που πιθανώς έχουν χαλάσει από τις βροχές. Τα φύλλα από τα φυλλοβόλα δέντρα και τους θάμνους έχουν πέσει, οπότε θα πρέπει να καθαρίσετε τον κήπο και τις γλάστρες σας από τα πεσμένα φύλλα. Επίσης, καθαρίστε τα φυτά από ξερά ή σπασμένα κλαδιά και ξερά φύλλα που δεν έχουν πέσει ακόμη.


Αφαιρέστε τα ώριμα λουλούδια από τους ανθοφόρους θάμνους και τα εποχιακά. Επιπλέον, μπορείτε να αρχίσετε να καθαρίζετε τον κήπο, τα παρτέρια και τις γλάστρες από τα άγρια χόρτα και τα ζιζάνια, επειδή όμως είναι λίγο νωρίς ακόμη, ίσως χρειαστεί να επαναλάβετε τη διαδικασία αργότερα. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να μεταφυτέψετε τα φυτά που χρειάζονται μεγαλύτερες γλάστρες στο μπαλκόνι σας. Επίσης, να αλλάξετε θέσεις σε θάμνους και δέντρα μέσα στον κήπο. Μην ξεχάσετε να προετοιμάσετε κατάλληλα τα φυτά που θα μεταφυ­τευτούν, να προστατέψετε το ριζικό τους σύστημα κατά την αφαίρεση από το χώμα, αλλά και κατά τη μεταφορά. Σε κάθε περίπτωση, η μεταφύτευση πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή και σωστή προετοιμασία. Με τα εποχιακά και τους βολβούς θα δώσετε χρώμα στον κήπο και τη βεράντα. Είναι η κατάλληλη εποχή να φυτέψετε βολβούς ή έτοιμα φυτά από το φυτώριο ή και να σπείρετε. Προετοιμάστε καλά τους χώρους που θα φυτευτούν τα εποχιακά, σκαλίζοντας, καθαρίζοντας και τοποθετώντας κοπριά τουλάχιστον 3 εβδομάδες νωρίτερα. Τα φυτά που θα πάρετε έτοιμα από φυτώριο είναι ήδη ανθισμένα ή θα ανθίσουν σε λίγες ημέρες. Όσα θα σπείρετε ή οι βολβοί που θα φυτέψετε τώρα, θα ανθίσουν το καλοκαίρι ή και αργότερα. Δημιουργήστε γλάστρες ή παρτέρια με έντονα χρώματα. Χρησιμοποιήστε εποχιακά με ίδιο χρώμα ή δημιουργήστε συνθέσεις με χρωματική ποικιλία.  Αν δεν θέλετε να αγοράζετε έτοιμα φυτά, μπορείτε να αναπαράγετε τα φυτά σας με σπόρο ή με τμήμα τους. Οι καταβολάδες δεν κόβονται από το φυτό, αλλά φυτεύονται στο χώμα. Παίρνετε ένα μακρύ και ευλύγιστο βλαστό από το φυτό και το τοποθετείτε σε μια γλάστρα με χώμα. Μετά από 2 περίπου μήνες, το σημείο αυτό έχει βγάλει ρίζες, οπότε και μπορεί να κοπεί από το μητρικό φυτό. Έτσι πολλαπλασιάζονται τα μαλακά αναρριχώμενα (π.χ. γιασεμί, φούλι), τα εσπεριδοειδή, κ.ά. Οι παραφυάδες είναι βλαστοί που βρίσκονται στη βάση του κορμού ή στις ρίζες των φυτών. Από τέτοια τμήματα είναι εύκολο να παράγουμε νέα φυτά, καθώς έχουν ήδη ρίζες πριν τα αφαιρέσουμε από το φυτό. Με αυτό τον τρόπο πολλαπλασιάζεται η δάφνη του Απόλλωνα, η πικροδάφνη κ.ά. Τα φυτά που έχουν πλούσιο ριζικό σύστημα και σχηματίζουν συστάδες μπορούν να πολλαπλασιαστούν με διαίρεση. Βγάλτε το φυτό από το χώμα, μεταξύ Νοεμβρίου και Μαρτίου, και χωρίστε το σε μικρότερα κομμάτια. Τοποθετήστε τα αμέσως στις νέες τους θέσεις. Με αυτή τη μέθοδο θα φτιάξετε νέα φυτά αλόης, ίριδες, αφρικάνικες βιολέτες κ.ά.


Πληθώρα βοτάνων και αρωματικών φυτών είναι συνδεδεμένα άρρηκτα με την ελληνική κουλτούρα και κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καθημερινότητά μας, τόσο για το άρωμά τους όσο και για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Ακόμα ένα προσόν που έχουν αυτού του είδους τα φυτά είναι ότι προσαρμόζονται με μεγάλη ευκολία, πράγμα που σημάνει ότι η καλλιέργειά τους δεν περιέχει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Ετσι, ακόμα και αν δεν ζείτε στην εξοχή, μπορείτε εύκολα σε ένα μικρό μπαλκόνι να καλλιεργήσετε τα δικά σας βότανα και αρωματικά. Για να το καταφέρετε, δεν χρειάζεστε τίποτα περισσότερο από γλάστρες, χώμα και φυσικά τα φυτά σας. Για το μπαλκόνι σας θα διαλέξετε βότανα που χρησιμοποιείτε συχνά στη μαγειρική αλλά και ως αφέψημα. Παρόλα αυτά, τολμήστε να εμπλουτίσετε τον προσωπικό σας κήπο αρωματικών φυτών με είδη που δεν έχετε γνωρίσει ακόμα. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι, αν και τα αρωματικά φυτά και τα βότανα φαίνεται να έχουν την τιμητική τους τα τελευταία χρόνια και να κερδίζουν συνεχώς περισσότερους φίλους, η ιστορία τους είναι τόσο παλιά όσο και η γη μας. Ειδικότερα, η χρήση των φυτών για φαρμακευτικούς σκοπούς είναι συνυφασμένη με τον πολιτισμό· η πρώτη γνωστή γραπτή αναφορά για θεραπευτικά φυτά έρχεται από τους Σουμέριους το 2200 πΧ. Ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ελληνας Ιπποκράτης, κατέγραψε περίπου 400 είδη βοτάνων των οποίων η χρήση ήταν γνωστή κατά τον 5ο αιώνα πΧ. και ο Διοσκουρίδης κατά τον 1ο αιώνα μΧ. έγραψε μια βοτανική χρησιμοποιώντας 600 φυτά. Ο άνθρωπος ήταν επίσης πληροφορημένος, από την αρχή του πολιτισμού, για τα αποτελέσματα των αρωμάτων στο σώμα, στο μυαλό και στα συναισθήματα. Τα λουλούδια χρησιμοποιούνταν για να προσελκύσουν αγάπη, φαγητό και προστασία. Τα αρωματικά φυτά χρησιμοποιούνταν για να γιατρέψουν το σώμα. Τα πιο ακριβά λουλούδια προσφέρονταν στους θεούς και στις θεές ως θυσία, ενώ η χρήση αρωματικών θυμιαμάτων έχει καταγραφεί από την αρχαιότητα.
Πηγή : http://www.vita.gr/mindandbody/garden/article/8642/khpos-proetoi-aste-ta-fyta-sas-gia-thn-anoiksh/
http://www.protothema.gr/afieromata/anoixi-se-kipo-verada-bbq/arthro/471783/votana-kai-aromatika/

Φούξια : Ο φυλλοβολος καλλωπιστικος θάμνος με τα άνθη που μοιάζουν με σκουλαρίκια

Η φούξια ανήκει στους φυλλοβόλους καλλωπιστικούς θάμνους και η ανθοφορία της είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Η φούξια είναι γνωστή και σαν σκουλαρικιά αφού όταν είναι ανθισμένη τα λουλούδια της μοιάζουν με κρεμαστά σκουλαρίκια, ενώ όσο τα άνθη είναι κλειστά μοιάζουν με δάκρυ. Αποτελεί καλή επιλογή για φύτευση στο μπαλκόνι, την ταράτσα ή την αυλή μιας και συνήθως φυτεύεται σε γλάστρα και όχι κατευθείαν στο χώμα του κήπου, εξαιτίας της ευαισθησίας του φυτού στο κρύο. Η φούξια με το κατάλληλο κλάδεμα μπορεί να διαμορφωθεί και σε μικρό δέντρο. Το ύψος εξαρτάται από την ποικιλία και μπορεί να φτάσει από 60 cm έως 2 m. Έχει πυκνή βλάστηση με λεπτά κλαδιά και κομψά φύλλα. Στα εντυπωσιακά άνθη είναι εμφανή τα σέπαλα (εξωτερικά), τα πέταλα, οι στίμωνες που προεξέχουν και ο ύπερος στο κέντρο. Συνήθως τα σέπαλα είναι φούξια ή κόκκινα ανοιχτά και τα πέταλα ρόδινα, λευκά ή μοβ. Έχει μεγάλη περίοδο ανθοφορίας από την άνοιξη έως το φθινόπωρο και στις ζεστές περιοχές ακόμα και ως τις αρχές του χειμώνα. Η φούξια είναι ιδιαίτερο φυτό και σε ότι αφορά την καλλιέργειά του. Για να αναπτυχθεί καλά χρειάζεται εδάφη γόνιμα και υγρά αλλά με καλή αποστράγγιση. Το καλοκαίρι πρέπει να ποτίζεται συχνά και να λιπαίνεται ανά 15-20 μέρες με οργανικό λίπασμα. Φυτεύεται συνήθως σε φυτοδοχεία αφού το καλοκαίρι πρέπει να προστατεύεται από τον ήλιο και τον αέρα και το χειμώνα από τις χαμηλές θερμοκρασίες. Η φούξια παγώνει στους 0oC. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, πρέπει να κλαδευτεί πολύ αυστηρά, στην επιφάνεια του εδάφους και να καλυφθεί με χώμα προκειμένου να μπορέσει να αναβλαστήσει. Το κλάδεμα στη φούξια έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή περισσότερων βλαστών και την αύξηση της ανθοφορίας. Τα άνθη της φούξιας εμφανίζονται κάθε χρόνο στους νέους βλαστούς. Επομένως όσο περισσότεροι βλαστοί αναπτύσσονται τόσο πιο πλούσια είναι και η ανθοφορία. Το κλάδεμα γίνεται νωρίς την άνοιξη, αμέσως μόλις περάσει ο κίνδυνος για παγετό και οι βλαστοί κόβονται αυστηρά, σε απόσταση 10 cm από το έδαφος. Η φούξια μπορεί να πολλαπλασιαστεί και με σπόρο στις αρχές της άνοιξης, συνήθως όμως πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα. Τα μοσχεύματα κόβονται επίσης στις αρχές της άνοιξης, πριν την ανθοφορία και αφού εμβαπτιστούν στην ορμόνη ριζοβολίας φυτεύονται σε γλαστράκια με άμμο και τύρφη. Για να πετύχει η ριζοβολία πρέπει το πότισμα να είναι συχνό αλλά όχι υπερβολικό. Γνωρίζετε ότι η φούξια ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Γερμανού βοτανολόγου Leonhard Fuchs ο οποίος δεν είχε δει φυτό φούξιας ποτέ στην ζωή του;

Τα περισσότερα είδη φούξιας κατάγονται από την Νότια Αμερική, από το Μεξικό μέχρι τον πορθμό του Μαγγελάνου. Λίγα είδη επίσης έχουν βρεθεί στην Νέα Ζηλανδία και την Ταϊτή, και πιθανόν να είχαν ταξιδέψει εκεί σε πολύ παλιές εποχές κατά την διάρκεια της ιστορίας του πλανήτη μας. Οι πρώτες αναφορές γι' αυτό το φυτό (όχι με το όνομα φούξια, που το πήρε αργότερα) γίνονται τον 14ο αιώνα. Λέγεται ότι οι Ίνκας στο Περού καλλιεργούσαν τέτοια φυτά (F. Boliviana) για τους φαγώσιμους καρπούς τους. Η φούξια γνώρισε μεγάλη επιτυχία σαν διακοσμητικό φυτό όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στους ευρωπαϊκούς κήπους, αλλά η άφιξή της καθυστέρησε από τις πολιτικές ίντριγκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Όταν τελικά η φούξια εμφανίστηκε σαν καλλιεργήσιμο φυτό κατά τα τέλη του 18ου γρήγορα αναδείχτηκε σε διακοσμητικό κατεστημένο και έγινε το πιο δημοφιλές φυτό της Βικτωριανής εποχής, το επισφράγισμα κάθε κήπου. Στη φύση η φούξια απαντάται σε περιοχές που η Ισπανία θεωρούσε ότι της ανήκαν. Οι Ισπανοί προσπάθησαν να κρατήσουν τις αχανείς εκτάσεις του Νέου κόσμου με όσο το δυνατό λιγότερο κόστος. Οι Γάλλοι είχαν εκδιωχθεί από την Καραϊβική αλλά στα τέλη του 17ου αιώνα ο Λουδοβίκος ο 14ος κατάφερε να εγκαθιδρύσει ένα προγεφύρωμα όταν βοήθησε τους Ισπανούς στον πόλεμο με τους Άγγλους με αντάλλαγμα ένα κομμάτι του Νησιού Ισπανιόλα, (Ταϊτή). Ο Michel Begon, από τον οποίο πήραν το όνομά τους οι Μπιγκόνιες στάλθηκε τότε σαν κυβερνήτης στη νέα περιοχή μαζί με τον Ιερέα Charles Plumier θρησκευτικό εκπρόσωπο και βοτανολόγο. Ο Plumier στάλθηκε στην αμερικανική ήπειρο και για να κάνει έρευνες σχετικά με φαρμακευτικά φυτά, ειδικά για το δέντρο από το οποίο παράγεται η κινίνη, ένα αποτελεσματικό φάρμακο κατά της ελονοσίας, που θέριζε την Ευρώπη εκείνη την περίοδο. Και οι δύο ενδιαφέρθηκαν για την φυσική ιστορία της περιοχής περιγράφοντας τα νέα φυτά του νησιού. Το 1696 ο Plumier βρήκε στο Santo Domingo, ένα νέο φυτό που οι ιθαγενείς το ονόμαζαν "το φυτό της ομορφιάς". Ήταν ένα θαμνώδες φυτό με κρεμαστά άνθη που είχαν κόκκινα σέπαλα και μπλε πέταλα. Ο Plumier εξέδωσε μια περιγραφή αυτού του φυτού το 1703 και το ονόμασε φούξια (Fouchsia) προς τιμήν του Leonhard Fuchs (1501 - 1566), ενός Γερμανού βοτανολόγου, του οποίου ο Plumier ήταν θαυμαστής για την δουλειά του στην μεθοδολογία και ταξινόμηση των φυτών. Φυσικά ο ίδιος ο Fuchs δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του φούξια. Η ειρωνεία είναι ότι ο Plumier, πέθανε τελικά από ελονοσία όταν ετοιμαζόταν να κάνει το τέταρτο ταξίδι του στην Αμερική.

Οι φούξιες παρέμεναν ξεχασμένες στην Ευρώπη μέχρι το 1773, όταν ο William Hogg έστειλε μερικούς σπόρους από F. triphylla στους βοτανικούς κήπους του Kew, στο Λονδίνο. Οι βοτανικοί κήποι του Kew, εδώ και αιώνες έχουν θεμελιώδη ρόλο στην φυτική έρευνα. Το πρώτο ζωντανό φυτό φούξιας έφτασε στην Ευρώπη εξαιτίας των ζημιών που είχε υποστεί ένα αγγλικό πλοίο στην διάρκεια της επιστροφής του από την Κίνα το 1788. Το πλοίο κάτω από τις διαταγές του πλοιάρχου Firth, έπρεπε να ρυμουλκηθεί στη Χιλή για επισκευές προτού αντιμετωπίσει τα θυελλώδη στενά στο πέραμα του Μαγγελάνου. Κατά την διάρκεια των επισκευών ο Firth έκανε βόλτες στην ακτή και έπεσε τυχαία μπροστά σε ένα εξωτικό φυτό. Σκέφτηκε ότι το φυτό αυτό θα άρεσε στη μητέρα του, έτσι το ξέθαψε και το πήρε μαζί του στο ταξίδι του κρεμασμένο σε ένα καλάθι έξω από το παράθυρο της καμπίνας του. Το φυτό άνθισε και ένας φυτωριούχος από τους κήπους του Kew σύντομα κατάλαβε τις δυνατότητες του φυτού και χωρίς να χάσει χρόνο το πλάσαρε στην πεινασμένη για φυτά ευρωπαϊκή αγορά. Αυτή η επιτυχία οδήγησε πανικό αναζήτησης νέων τύπων φούξιας και μέσα στον επόμενο αιώνα σχεδόν 100 είδη φούξιας είχαν βρεθεί, κυρίως στις περιοχές που βρίσκονταν κάτω από ισπανικό έλεγχο. Στις μέρες μας υπάρχουν καταγραμμένα περισσότερα από 12.000 είδη, υβρίδια και καλλιεργούμενες ποικιλίες και το ενδιαφέρον για τις φούξιες παραμένει έντονο σε πολλές χώρες.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/φουξιά/
http://www.fytokomia.gr/permalink/3361.html

Αστίλβη : Το ανθοφορο ανθεκτικό πολυετές λουλούδι της Άπω Ανατολής και οι φαρμακευτικές του ιδιότητες

Γνωρίζετε ότι οι αποξηραμένες ρίζες της Αστίλβης, χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για να θεραπεύσουν τις πληγές των πολεμιστών απ' τα σπαθιά, από την περίοδο Tang (8ος αιώνας) στην Κίνα; Το γένος Αστίλβη (Astilbe) περιλαμβάνει 18 είδη πολυετών φυτών. Πρόκειται για ποώδη, ανθοφόρα φυτά της οικογένειας Saxifragaceae. Κάποια είδη είναι γνωστά με τις ονομασίες: False Goat's Beard και False Spirea (Σπειραία). Η Αστίλβη είναι φυτό ενδημικό της Ανατολικής Ασίας (Ιαπωνία, Κορέα και Κίνα) και της Βορείου Αμερικής. Καλλιεργείται από τους κηπουρούς ως ανθεκτικό ποώδες πολυετές φυτό, για το μεγάλο και καλαίσθητο φύλλωμά του- που συχνά θυμίζει φτέρη -και για τα πυκνά, φουντωτά, λοφιοειδή ή με σχήμα καμάρας λουλούδια του, που συναντώνται στις αποχρώσεις του ροζ, του κόκκινου, του κρεμεζί, του μωβ, και του άσπρου. Τα φυτά αυτά σχηματίζουν συστάδες και φτάνουν σε ύψος από 15 εκ. έως 1,5 μέτρο. Χρειάζονται τυρφώδες έδαφος για μια επιτυχημένη καλλιέργεια. Πολυάριθμες διασταυρώσεις έχουν αναπτυχθεί. Η Αστίλβη, επίσης γνωστή και ως False Goat's Beard, ανθίζει από τον Μάιο μέχρι τον Ιούλιο και βγάζει φουντωτά λοφιοειδή λουλούδια ύψους περίπου 30 εκατοστών. Ανθεκτικό και στη σκιά και στον ήλιο. Τα εντυπωσιακά φουντωτά λοφιοειδή λουλούδια, είναι το σήμα κατατεθέν της Αστίλβης, Το πρώτο είδος γνωστό στους Ευρωπαίους καλλιεργητές ήταν η Bergenia crassifoilia, μια Σιβηρική ποικιλία που ανακαλύφθηκε το 1760, η οποία έχει μεγάλα κόκκινα λουλούδια στερεωμένα σε ανθεκτικά κοτσάνια. Μοντέρνες ποικιλίες έρχονται απ' όλο τον κόσμο, ακόμα και από περιοχές με αλπικό ή αρκτικό κλίμα, και σε αποχρώσεις που ποικίλουν από απαλό ροζ σε λιλά, κόκκινο, κρεμεζί και άσπρο. Άλλα συνήθη ονόματα για το χαριτωμένο πυραμιδωτό λουλούδι είναι: false spirea και goat's beard. Έρευνες πάνω στην ανακάλυψη του φυτού μας οδηγούν στα ταξίδια του Ernest Henry Wilson (1876-1930) που ήταν ένας βοτανολόγος που συσχετιζόταν με το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Είχε σταλεί σε μια αποστολή στην Κίνα για να εξακριβώσει την προέλευση του αφάνταστου Περιστερόδεντρου - ή αλλιώς Davidia Involucrata. Από κει, συνέλεξε πολλούς σπόρους από διάφορα φυτά, καθώς και σπόρους Αστίλβης Davidii. Αυτό εξηγεί και την έλευση αυτής της ποικιλίας φυτών στη Δύση. Η Αστίλβη είναι εύκολο να τοποθετηθεί σε κάθε κήπο που μπορεί να έχει την τύχη να τη φιλοξενήσει. Το ύψος ποικίλλει από 15 εκ. έως 1,5 μ. Τα φυτά αυτά μπορούν να φυτευτούν με σκοπό να χρησιμεύσουν ως "φόντο" στον κήπο σας μιας και ψηλώνουν αρκετά ή στα παρτέρια ή σαν διαχωριστικά ή ακόμα σε σημεία που θέλει κανείς να καλύψει μεγάλη έκταση.

Αν κόψετε τις ανθισμένες φούντες πριν αυτές ανοίξουν εντελώς, μπορούν να διατηρηθούν πολύ καιρό σαν κομμένα λουλούδια σε βάζο. Οι φούντες μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν και σαν αποξηραμένα λουλούδια. Κάποια είδη Αστίλβης είναι φαγώσιμα. Τα νεαρά φύλλα της Astilbe thunbergii τρώγονται μαγειρεμένα και τα φύλλα της Astilbe longicarpa είναι συστατικό για τσάι. Οι καρποί της τρώγονται ωμοί. Οι αποξηραμένες ρίζες της Astilbe thunbergii, μετά την κατάλληλη επεξεργασία, χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά για να θεραπεύσουν τις πληγές των πολεμιστών απ' τα σπαθιά, τα τραύματα από δαγκώματα ζώων, τα κρυοπαγήματα, τα εγκαύματα, τις πυώδεις δερματίτιδες ή δερματικές φλεγμονώδεις αρρώστιες της περιόδου Tang στην Κίνα (8ος αιώνας περίπου). Στα βουνά της Ασίας και της Β. Αμερικής ζεί και αναπτύσσεται σαν αυτοφυές είδος ένα αγριολούλουδο που τα τελευταία χρόνια έχει κατακλύσει την αμερικάνικη αγορά και διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα σχέδια των διάσημων αμερικανών αρχιτεκτόνων. Η αστίλβη είναι ένας πολυετής, ανθοφόρος θάμνος με πυκνό καταπράσινο φύλλωμα και πολύ πλούσια μεγάλης διάρκειας άνθη που καλύπτουν όλη την χρωματική παλέτα των παστέλ αποχρώσεων. Αν και η διάταξη των φύλλων είναι σχετικά αραιή, φυτεύεται πάντα σε συστάδες, γιατί έχει ταχύτατη ανάπτυξη και επίσης διότι η εικόνα πολυάριθμων λουλουδιών αστίλβης αποτελεί ένα μοναδικό θέαμα. Στους τόνους του ροζ, του φουξ και του μωβ είναι τα περισσότερα από τα υβρίδια που έχουν προκύψει όλα αυτά τα χρόνια από αυτό το φυτό, αν και η ολόλευκη εκδοχή του ξεπερνά κάθε προσδοκία. Δεν αγαπά την ζέστη και την υγρασία και προτιμά εδάφη σκιερά με άριστη αποστράγγιση και σχετικη δροσιά όλο το χρόνο. Σε γλάστρα δυσκολεύεται να επιβιώσει και να ανθίσει λόγω του περιορισμένου χώρου και της ασφυκτικής κατάστασης των σύγχρονων μπαλκονιών. Ιδανικό για κήπους και ελευθερες φυτεύσεις σε σημεία που άλλα φυτά δεν προσαρμόζονται σχεδόν ποτέ, όπως κάτω από δέντρα, περβάζια και υπόγεια. Συνήθως δεν παγώνει, ωστόσο μετά την πρώτη παγωνιά το φύλλωμα θα αποχρωματιστεί και τα λουλούδια δεν θα εμφανιστούν παρά μόνο την επόμενη σεζόν. Στην συμπεριφορά θυμίζει πολύ την παιώνια, καθώς όπως και εκείνη, έτσι και η αστίλβη απαιτεί το συχνό κλάδεμα των λουλουδιών της προκειμένου να αποκτήσει γρήγορα καινούργια. Απαραίτητη είναι η συνεπης μηνιαία λίπανση της ούτως ώστε το καλοκαίρι να μπορεί κάθε θάμνος να παραμένει ανθισμένος για τουλαχιστον 2 μήνες. Ο έντονος ελληνικός ήλιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει στην χώρα μας η αστίλβη, καθώς η αυξάνει την πιθανότητα να καούν τόσο το άνθη όσο και τα φυλλώματα της από την υπερβολική θερμοκρασία.

Ορεινές περιοχές και βουνά είναι τα κατάλληλα μέρη για τον θάμνο αυτό που παρά την σκληρή του φύση φανερώνει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στη ζέστη και τα μη σωστά αποστραγγιζόμενα εδάφη. Είναι παρόλα αυτά ένα πανεμορφο φυτό, εύκολο στην διαχείριση, σχετικά σπάνιο στη χώρα μας, καθώς είναι μόνο εισαγωγής, και ντελικάτο με υπέροχα άνθη σε σχήμα κώνου πολύ δελεαστικά για όλων των ειδών τις πεταλούδες. Όποιος αποφασίσει να διακοσμήσει τον κήπο του με αστίλβη οφείλει να δώσει μεγάλη προσοχή στην ποιότητα των χωμάτων, αμμουδερά με άριστη αποστράγγιση και στην ελαχιστοποίηση των ποτισμάτων, ειδκά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Πηγή : http://www.valentine.gr/linkOfTheMonth_gr-may2008.php
http://www.fytoriakentia.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=736:astilbe%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B8%CE%AC%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82&Itemid=28