Η φούξια ανήκει στους φυλλοβόλους καλλωπιστικούς θάμνους και η ανθοφορία της είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Η φούξια είναι γνωστή και σαν σκουλαρικιά αφού όταν είναι ανθισμένη τα λουλούδια της μοιάζουν με κρεμαστά σκουλαρίκια, ενώ όσο τα άνθη είναι κλειστά μοιάζουν με δάκρυ. Αποτελεί καλή επιλογή για φύτευση στο μπαλκόνι, την ταράτσα ή την αυλή μιας και συνήθως φυτεύεται σε γλάστρα και όχι κατευθείαν στο χώμα του κήπου, εξαιτίας της ευαισθησίας του φυτού στο κρύο. Η φούξια με το κατάλληλο κλάδεμα μπορεί να διαμορφωθεί και σε μικρό δέντρο. Το ύψος εξαρτάται από την ποικιλία και μπορεί να φτάσει από 60 cm έως 2 m. Έχει πυκνή βλάστηση με λεπτά κλαδιά και κομψά φύλλα. Στα εντυπωσιακά άνθη είναι εμφανή τα σέπαλα (εξωτερικά), τα πέταλα, οι στίμωνες που προεξέχουν και ο ύπερος στο κέντρο. Συνήθως τα σέπαλα είναι φούξια ή κόκκινα ανοιχτά και τα πέταλα ρόδινα, λευκά ή μοβ. Έχει μεγάλη περίοδο ανθοφορίας από την άνοιξη έως το φθινόπωρο και στις ζεστές περιοχές ακόμα και ως τις αρχές του χειμώνα. Η φούξια είναι ιδιαίτερο φυτό και σε ότι αφορά την καλλιέργειά του. Για να αναπτυχθεί καλά χρειάζεται εδάφη γόνιμα και υγρά αλλά με καλή αποστράγγιση. Το καλοκαίρι πρέπει να ποτίζεται συχνά και να λιπαίνεται ανά 15-20 μέρες με οργανικό λίπασμα. Φυτεύεται συνήθως σε φυτοδοχεία αφού το καλοκαίρι πρέπει να προστατεύεται από τον ήλιο και τον αέρα και το χειμώνα από τις χαμηλές θερμοκρασίες. Η φούξια παγώνει στους 0oC. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, πρέπει να κλαδευτεί πολύ αυστηρά, στην επιφάνεια του εδάφους και να καλυφθεί με χώμα προκειμένου να μπορέσει να αναβλαστήσει. Το κλάδεμα στη φούξια έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή περισσότερων βλαστών και την αύξηση της ανθοφορίας. Τα άνθη της φούξιας εμφανίζονται κάθε χρόνο στους νέους βλαστούς. Επομένως όσο περισσότεροι βλαστοί αναπτύσσονται τόσο πιο πλούσια είναι και η ανθοφορία. Το κλάδεμα γίνεται νωρίς την άνοιξη, αμέσως μόλις περάσει ο κίνδυνος για παγετό και οι βλαστοί κόβονται αυστηρά, σε απόσταση 10 cm από το έδαφος. Η φούξια μπορεί να πολλαπλασιαστεί και με σπόρο στις αρχές της άνοιξης, συνήθως όμως πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα. Τα μοσχεύματα κόβονται επίσης στις αρχές της άνοιξης, πριν την ανθοφορία και αφού εμβαπτιστούν στην ορμόνη ριζοβολίας φυτεύονται σε γλαστράκια με άμμο και τύρφη. Για να πετύχει η ριζοβολία πρέπει το πότισμα να είναι συχνό αλλά όχι υπερβολικό. Γνωρίζετε ότι η φούξια ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Γερμανού βοτανολόγου Leonhard Fuchs ο οποίος δεν είχε δει φυτό φούξιας ποτέ στην ζωή του;
Τα περισσότερα είδη φούξιας κατάγονται από την Νότια Αμερική, από το Μεξικό μέχρι τον πορθμό του Μαγγελάνου. Λίγα είδη επίσης έχουν βρεθεί στην Νέα Ζηλανδία και την Ταϊτή, και πιθανόν να είχαν ταξιδέψει εκεί σε πολύ παλιές εποχές κατά την διάρκεια της ιστορίας του πλανήτη μας. Οι πρώτες αναφορές γι' αυτό το φυτό (όχι με το όνομα φούξια, που το πήρε αργότερα) γίνονται τον 14ο αιώνα. Λέγεται ότι οι Ίνκας στο Περού καλλιεργούσαν τέτοια φυτά (F. Boliviana) για τους φαγώσιμους καρπούς τους. Η φούξια γνώρισε μεγάλη επιτυχία σαν διακοσμητικό φυτό όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στους ευρωπαϊκούς κήπους, αλλά η άφιξή της καθυστέρησε από τις πολιτικές ίντριγκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Όταν τελικά η φούξια εμφανίστηκε σαν καλλιεργήσιμο φυτό κατά τα τέλη του 18ου γρήγορα αναδείχτηκε σε διακοσμητικό κατεστημένο και έγινε το πιο δημοφιλές φυτό της Βικτωριανής εποχής, το επισφράγισμα κάθε κήπου. Στη φύση η φούξια απαντάται σε περιοχές που η Ισπανία θεωρούσε ότι της ανήκαν. Οι Ισπανοί προσπάθησαν να κρατήσουν τις αχανείς εκτάσεις του Νέου κόσμου με όσο το δυνατό λιγότερο κόστος. Οι Γάλλοι είχαν εκδιωχθεί από την Καραϊβική αλλά στα τέλη του 17ου αιώνα ο Λουδοβίκος ο 14ος κατάφερε να εγκαθιδρύσει ένα προγεφύρωμα όταν βοήθησε τους Ισπανούς στον πόλεμο με τους Άγγλους με αντάλλαγμα ένα κομμάτι του Νησιού Ισπανιόλα, (Ταϊτή). Ο Michel Begon, από τον οποίο πήραν το όνομά τους οι Μπιγκόνιες στάλθηκε τότε σαν κυβερνήτης στη νέα περιοχή μαζί με τον Ιερέα Charles Plumier θρησκευτικό εκπρόσωπο και βοτανολόγο. Ο Plumier στάλθηκε στην αμερικανική ήπειρο και για να κάνει έρευνες σχετικά με φαρμακευτικά φυτά, ειδικά για το δέντρο από το οποίο παράγεται η κινίνη, ένα αποτελεσματικό φάρμακο κατά της ελονοσίας, που θέριζε την Ευρώπη εκείνη την περίοδο. Και οι δύο ενδιαφέρθηκαν για την φυσική ιστορία της περιοχής περιγράφοντας τα νέα φυτά του νησιού. Το 1696 ο Plumier βρήκε στο Santo Domingo, ένα νέο φυτό που οι ιθαγενείς το ονόμαζαν "το φυτό της ομορφιάς". Ήταν ένα θαμνώδες φυτό με κρεμαστά άνθη που είχαν κόκκινα σέπαλα και μπλε πέταλα. Ο Plumier εξέδωσε μια περιγραφή αυτού του φυτού το 1703 και το ονόμασε φούξια (Fouchsia) προς τιμήν του Leonhard Fuchs (1501 - 1566), ενός Γερμανού βοτανολόγου, του οποίου ο Plumier ήταν θαυμαστής για την δουλειά του στην μεθοδολογία και ταξινόμηση των φυτών. Φυσικά ο ίδιος ο Fuchs δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του φούξια. Η ειρωνεία είναι ότι ο Plumier, πέθανε τελικά από ελονοσία όταν ετοιμαζόταν να κάνει το τέταρτο ταξίδι του στην Αμερική.
Οι φούξιες παρέμεναν ξεχασμένες στην Ευρώπη μέχρι το 1773, όταν ο William Hogg έστειλε μερικούς σπόρους από F. triphylla στους βοτανικούς κήπους του Kew, στο Λονδίνο. Οι βοτανικοί κήποι του Kew, εδώ και αιώνες έχουν θεμελιώδη ρόλο στην φυτική έρευνα. Το πρώτο ζωντανό φυτό φούξιας έφτασε στην Ευρώπη εξαιτίας των ζημιών που είχε υποστεί ένα αγγλικό πλοίο στην διάρκεια της επιστροφής του από την Κίνα το 1788. Το πλοίο κάτω από τις διαταγές του πλοιάρχου Firth, έπρεπε να ρυμουλκηθεί στη Χιλή για επισκευές προτού αντιμετωπίσει τα θυελλώδη στενά στο πέραμα του Μαγγελάνου. Κατά την διάρκεια των επισκευών ο Firth έκανε βόλτες στην ακτή και έπεσε τυχαία μπροστά σε ένα εξωτικό φυτό. Σκέφτηκε ότι το φυτό αυτό θα άρεσε στη μητέρα του, έτσι το ξέθαψε και το πήρε μαζί του στο ταξίδι του κρεμασμένο σε ένα καλάθι έξω από το παράθυρο της καμπίνας του. Το φυτό άνθισε και ένας φυτωριούχος από τους κήπους του Kew σύντομα κατάλαβε τις δυνατότητες του φυτού και χωρίς να χάσει χρόνο το πλάσαρε στην πεινασμένη για φυτά ευρωπαϊκή αγορά. Αυτή η επιτυχία οδήγησε πανικό αναζήτησης νέων τύπων φούξιας και μέσα στον επόμενο αιώνα σχεδόν 100 είδη φούξιας είχαν βρεθεί, κυρίως στις περιοχές που βρίσκονταν κάτω από ισπανικό έλεγχο. Στις μέρες μας υπάρχουν καταγραμμένα περισσότερα από 12.000 είδη, υβρίδια και καλλιεργούμενες ποικιλίες και το ενδιαφέρον για τις φούξιες παραμένει έντονο σε πολλές χώρες.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/φουξιά/
http://www.fytokomia.gr/permalink/3361.html
Τα περισσότερα είδη φούξιας κατάγονται από την Νότια Αμερική, από το Μεξικό μέχρι τον πορθμό του Μαγγελάνου. Λίγα είδη επίσης έχουν βρεθεί στην Νέα Ζηλανδία και την Ταϊτή, και πιθανόν να είχαν ταξιδέψει εκεί σε πολύ παλιές εποχές κατά την διάρκεια της ιστορίας του πλανήτη μας. Οι πρώτες αναφορές γι' αυτό το φυτό (όχι με το όνομα φούξια, που το πήρε αργότερα) γίνονται τον 14ο αιώνα. Λέγεται ότι οι Ίνκας στο Περού καλλιεργούσαν τέτοια φυτά (F. Boliviana) για τους φαγώσιμους καρπούς τους. Η φούξια γνώρισε μεγάλη επιτυχία σαν διακοσμητικό φυτό όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στους ευρωπαϊκούς κήπους, αλλά η άφιξή της καθυστέρησε από τις πολιτικές ίντριγκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Όταν τελικά η φούξια εμφανίστηκε σαν καλλιεργήσιμο φυτό κατά τα τέλη του 18ου γρήγορα αναδείχτηκε σε διακοσμητικό κατεστημένο και έγινε το πιο δημοφιλές φυτό της Βικτωριανής εποχής, το επισφράγισμα κάθε κήπου. Στη φύση η φούξια απαντάται σε περιοχές που η Ισπανία θεωρούσε ότι της ανήκαν. Οι Ισπανοί προσπάθησαν να κρατήσουν τις αχανείς εκτάσεις του Νέου κόσμου με όσο το δυνατό λιγότερο κόστος. Οι Γάλλοι είχαν εκδιωχθεί από την Καραϊβική αλλά στα τέλη του 17ου αιώνα ο Λουδοβίκος ο 14ος κατάφερε να εγκαθιδρύσει ένα προγεφύρωμα όταν βοήθησε τους Ισπανούς στον πόλεμο με τους Άγγλους με αντάλλαγμα ένα κομμάτι του Νησιού Ισπανιόλα, (Ταϊτή). Ο Michel Begon, από τον οποίο πήραν το όνομά τους οι Μπιγκόνιες στάλθηκε τότε σαν κυβερνήτης στη νέα περιοχή μαζί με τον Ιερέα Charles Plumier θρησκευτικό εκπρόσωπο και βοτανολόγο. Ο Plumier στάλθηκε στην αμερικανική ήπειρο και για να κάνει έρευνες σχετικά με φαρμακευτικά φυτά, ειδικά για το δέντρο από το οποίο παράγεται η κινίνη, ένα αποτελεσματικό φάρμακο κατά της ελονοσίας, που θέριζε την Ευρώπη εκείνη την περίοδο. Και οι δύο ενδιαφέρθηκαν για την φυσική ιστορία της περιοχής περιγράφοντας τα νέα φυτά του νησιού. Το 1696 ο Plumier βρήκε στο Santo Domingo, ένα νέο φυτό που οι ιθαγενείς το ονόμαζαν "το φυτό της ομορφιάς". Ήταν ένα θαμνώδες φυτό με κρεμαστά άνθη που είχαν κόκκινα σέπαλα και μπλε πέταλα. Ο Plumier εξέδωσε μια περιγραφή αυτού του φυτού το 1703 και το ονόμασε φούξια (Fouchsia) προς τιμήν του Leonhard Fuchs (1501 - 1566), ενός Γερμανού βοτανολόγου, του οποίου ο Plumier ήταν θαυμαστής για την δουλειά του στην μεθοδολογία και ταξινόμηση των φυτών. Φυσικά ο ίδιος ο Fuchs δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του φούξια. Η ειρωνεία είναι ότι ο Plumier, πέθανε τελικά από ελονοσία όταν ετοιμαζόταν να κάνει το τέταρτο ταξίδι του στην Αμερική.
Οι φούξιες παρέμεναν ξεχασμένες στην Ευρώπη μέχρι το 1773, όταν ο William Hogg έστειλε μερικούς σπόρους από F. triphylla στους βοτανικούς κήπους του Kew, στο Λονδίνο. Οι βοτανικοί κήποι του Kew, εδώ και αιώνες έχουν θεμελιώδη ρόλο στην φυτική έρευνα. Το πρώτο ζωντανό φυτό φούξιας έφτασε στην Ευρώπη εξαιτίας των ζημιών που είχε υποστεί ένα αγγλικό πλοίο στην διάρκεια της επιστροφής του από την Κίνα το 1788. Το πλοίο κάτω από τις διαταγές του πλοιάρχου Firth, έπρεπε να ρυμουλκηθεί στη Χιλή για επισκευές προτού αντιμετωπίσει τα θυελλώδη στενά στο πέραμα του Μαγγελάνου. Κατά την διάρκεια των επισκευών ο Firth έκανε βόλτες στην ακτή και έπεσε τυχαία μπροστά σε ένα εξωτικό φυτό. Σκέφτηκε ότι το φυτό αυτό θα άρεσε στη μητέρα του, έτσι το ξέθαψε και το πήρε μαζί του στο ταξίδι του κρεμασμένο σε ένα καλάθι έξω από το παράθυρο της καμπίνας του. Το φυτό άνθισε και ένας φυτωριούχος από τους κήπους του Kew σύντομα κατάλαβε τις δυνατότητες του φυτού και χωρίς να χάσει χρόνο το πλάσαρε στην πεινασμένη για φυτά ευρωπαϊκή αγορά. Αυτή η επιτυχία οδήγησε πανικό αναζήτησης νέων τύπων φούξιας και μέσα στον επόμενο αιώνα σχεδόν 100 είδη φούξιας είχαν βρεθεί, κυρίως στις περιοχές που βρίσκονταν κάτω από ισπανικό έλεγχο. Στις μέρες μας υπάρχουν καταγραμμένα περισσότερα από 12.000 είδη, υβρίδια και καλλιεργούμενες ποικιλίες και το ενδιαφέρον για τις φούξιες παραμένει έντονο σε πολλές χώρες.
Πηγή : http://www.gardenguide.gr/φουξιά/
http://www.fytokomia.gr/permalink/3361.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου