Τα λαχανικά στην διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων

Στην Αθήνα αν και το έδαφος δεν ήταν και τόσο εύφορο, πολλά σπίτια στα περίχωρα διέθεταν κήπους στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές. Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ’ αναζητούσαν στις ακροποταμιές, και στα χωράφια. Ακόμη και οι τρυφερές τσουκνίδες είχαν την θέση τους στο τραπέζι.

Το σέλινο, ο άνηθος και ο δυόσμος ήταν τα αγαπημένα τους μυρωδικά για τις σαλάτες οι οποίες περιείχαν οπωσδήποτε σκόρδα και κρεμμύδια, ενώ οι τομάτες τους ήταν άγνωστες. Τα αγγούρια τους ήταν γνωστά σε διάφορες μάλιστα ποικιλίες, και πίστευαν ότι γινόντουσαν πιο δροσερά, αν πριν το φύτεμα, ο σπόρος έμενε για λίγο διάστημα μέσα σε γάλα, ή σε μέλι διαλυμένο σε νερό.

Τα μανιτάρια αποτελούσαν αγαπημένο και περιζήτητο έδεσμα αν και υπήρχε φόβος για το δηλητήριο τους. Τα όσπρια τα έτρωγαν βραστά, ψητά ή σε πουρέ με τα κουκιά να είναι το λιγότερο αγαπητό πιάτο από αυτά. Τα χορταρικά τα ‘έντυναν’ με μια σάλτσα φτιαγμένη από λαδόξυδο και διάφορα καρυκεύματα.

Πολλοί καλλιεργούσαν τα λαχανικά λόγων των φαρμακευτικών τους ιδιοτήτων. Υπάρχουν αναφορές στον βασιλιά της Περγάμου τον Άτταλο, ο οποίος εύρισκε ευχαρίστηση στο λαχανόκηπό του, όπου, εκτός των άλλων, καλλιεργούσε υοσκύαμο, ελλέβορο και κώνειο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως καλλιεργούσε αυτά τα φυτά γιατί έκανε έρευνες για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες. Άλλοι όμως παρατηρούν ότι αυτό που ενδιέφερε περισσότερο το φιλότεχνο βασιλιά ήταν η δραστικότητα τους ως δηλητηρίων, που, όπως λεγόταν φρόντιζε να στέλνει στους ‘φίλους’ του.

Οι βολβοί

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τους βολβούς ως την κατεξοχήν αφροδισιακή τροφή. Στην ώριμη ηλικία τους έτρωγαν βολβούς μετά μανίας, προτιμώντας, για... "καλύτερα αποτελέσματα", τους λεγόμενους "βασιλικούς" βολβούς, ενώ οι "κοκκινόξανθοι" έρχονταν δεύτεροι στην προτίμηση τους.

Ο Αθηναίος (Β' 63ί-64&) αναφέρεται στην αφροδισιακή ιδιότητα των βολβών, παραθέτοντας στίχους από τον Βουταλίωνα, έργο του ποιητή της Μέσης Αττικής Κωμωδίας, Ξέναρχου:

Κακός δαίμονας ώρμησε κι ακάθεκτος

κατέλυσε τον οίκο των Πελοπιδών.

Γενιά ήταν ανίκανη. Ούτε ο βραστός βολβός,

τέκνο της γης και σύνοικος της Δήμητρας,

μπόρεσε να ωφελήσει

αν και ευνοεί το αφροδίσιο πάθος

σε όλους όσοι αγαπούν.

Τους βολβούς τους μαγείρευαν με διάφορους τρόπους (απ1., Α' 5ο) και τους συνδύαζαν και με αφροδισιακές σάλτσες, οι οποίες περιείχαν μέλι, σουσάμι κ.ά.

Οι αρχαίοι προγονοί μας πίστευαν βέβαια ότι οι βολβοί διεγείρουν τις σωματικές ορμές, παράλληλα όμως υιοθετούσαν και την παροιμία εκείνης της εποχής, σύμφωνα με την οποία:

Τί να σου κάνει ο βολβός, αν το νεύρο σου είναι σκάρτο;

Το σκόρδο

Το σκόρδο ήταν γνωστό από πολύ παλιά. Του απέδιδαν μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες και το χρησιμοποιούσαν κατά της βασκανίας και της μαγείας. Στην Αίγυπτο οι κατασκευαστές των πυραμίδων κατανάλωναν σκόρδο σε μεγάλες ποσότητες. Το σκόρδο από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρήθηκε φυτό ερωτικό, αναζωογονητικό και φαρμακευτικό.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν σκορδοφάγοι από την εποχή του Ομήρου. Έτρωγαν το σκόρδο ως προσφάι ή ως άρτυμα στα διάφορα εδέσματα ή το πρόσθεταν στις σαλάτες τους. Αποτελούσε, όπως και σήμερα, το κύριο συστατικό της σκοροδάλμης, δηλαδή της σκορδαλιάς, η οποία ήταν γνωστή και ιδιαίτερα αγαπημένη στους αρχαίους- ένα είδος σκορδαλιάς ήταν και ο μυτ-τωτός, χυλός παρασκευασμένος στο γουδί, που περιείχε τυρί, σκόρδα, αυγά, μέλι και λάδι.

Κατά την κλασική εποχή, τα σκόρδα τα πουλούσαν σε ειδικό σημείο στην αγορά τροφίμων της Αθήνας, που ήταν και τόπος συνάντησης των Αθηναίων. Οι πωλητές έκαναν μάλιστα και διάφορους αστεϊσμούς, προκειμένου να τα πουλήσουν, διαλαλώντας τις ιδιαίτερες αφροδισιακές τους ιδιότητες. Οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν πολύ τα σκόρδα και ιδιαίτερα στις κοκορομαχίες. Συνήθως έβαζαν δύο πετεινούς να μονομαχήσουν, στους οποίους προηγουμένως είχαν δώσει να φάνε σκόρδα και κρεμμύδια, για να αυξήσουν την επιθετικότητα τους. Όσοι στοιχημάτιζαν πλήρωναν ακριβά τα κοκόρια που ήταν ικανά να νικήσουν. Αυτού του είδους οι κοκορομαχίες απεικονίζονται σε αγγεία εκείνης της εποχής.

Τα Μέγαρα φημίζονταν για τα περίφημα σκόρδα τους. Και αξίζει να επισημανθεί ότι το σκόρδο το συνιστούσαν ως δυναμωτικό στους αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων.

Το κρεμμύδι

Το κρεμμύδι, όπως και το σκόρδο, το κατανάλωναν οι προγονοί μας καθημερινά. Εκτός από θεραπευτικό το θεωρούσαν επίσης και αφροδισιακό. Οι κωμωδιογράφοι της εποχής το είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση.

Το πράσο

Το πράσο ήταν γνωστό στην Αίγυπτο από τα πρώτα χρόνια της βιβλικής ιστορίας. Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν αφροδισιακό, μάλλον λόγω του φαλλικού του σχήματος, και εμπιστεύονταν τις διουρητικές και υπακτικές ιδιότητες του.

Τα μανιτάρια

Ο Αθηναίος στους Δειπνοσοφιστές (Β' 62ο) παραθέτει την άποψη του Δίφιλου, σύμφωνα με τον οποίο τα μανιτάρια είναι νόστιμα, καθαρτικά και θρεπτικά, αλλά επίσης δύσπεπτα και προκαλούν αέρια, ενώ πολλά από αυτά είναι δηλητηριώδη.

Για αντίδοτο οι αρχαίοι Έλληνες μεταχειρίζονταν υδρόμελι ή οξύμελι, νίτρο και ξύδι. Όποιος δηλητηριαζόταν από μανιτάρια έπρεπε να πιει οπωσδήποτε το μείγμα αυτό και μετά να κάνει εμετό.

Από τα μανιτάρια, αφροδισιακό θεωρούσαν ιδιαίτερα το ονομαζόμενο νδνο ή τρούφα, που φύτρωνε σε αμμώδεις παραλίες κάτω από τη γη και ήταν σπάνιο και πανάκριβο (ό.π., Β' 62). Σήμερα οι τρούφες καλλιεργούνται, γι' αυτό και η τιμή τους είναι προσιτή.

Το τρελομανίταρο ή αμανίτης ο μυγοκτόνος ήταν επίσης ένα είδος μανιταριού που θεωρούσαν ότι είναι διεγερτικό. Πρόκειται για το γνωστό μανιτάρι με το κόκκινο καπέλο και τις λευκές βούλες, το οποίο φύεται στα δάση. Κατά τις Διονυσιακές τελετές, λέγεται ότι οι μαινάδες και οι σάτυροι, οι οποίοι εκστασιάζονταν χορεύοντας προς τιμήν του Διόνυσου, έπιναν κρασί που περιείχε τρελομανίταρο.

Το σατύριον

Το σατύριον είναι φυτό της οικογένειας των Ορχεωδών και αναφέρεται από τον Διοσκουρίδη ότι το χρησιμοποιούσαν ως εξαιρετικό αφροδισιακό. Στα Υγιεινά Παραγγέλματα (126 Β') ο Πλούταρχος διερωτάται "τί διαφορά έχει να κεντρίζει και να διεγείρει κάποιος την ηδονή χρησιμοποιώντας σατύριον (αφροδισιακά) από το να ερεθίζει τη γεύση του με οσμές και καρυκεύματα;".

Ο σταφυλίνος

Ο σταφυλίνος ήταν φυτό που φύτρωνε από σπόρο, μόνος του, στα χωράφια. Ο κωμωδιογρά-φος της Νέας Αττικής Κωμωδίας Δίφιλος τον αναφέρει ως μαλακτικό για το στομάχι ενώ του απέδιδαν και υπακτικές ιδιότητες (Αθηναίος, Θ' 3715). Τον σταφυλίνο τον ονόμαζαν και φίλτρο, θεωρώντας ότι διεγείρει τη σεξουαλική διάθεση.

Αναφροδισιακά λαχανικά

Το μαρούλι

Το μαρούλι οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν αναφροδισιακό. Και δεν είναι τυχαίο ότι υπήρχε και μύθος, σύμφωνα με τον οποίο η Αφροδίτη μέσα σ' ένα μαρούλι έκρυψε νεκρό τον Άδωνι.

Πολλοί ποιητές χρησιμοποίησαν τον μύθο αυτό για να μιλήσουν αλληγορικά και ήταν κοινή η πεποίθηση ότι όσοι έτρωγαν μαρούλια σε μεγάλες ποσότητες και για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαν μείωση των αφροδίσιων ορμών τους.

Ο Εύβουλος, ποιητής της Μέσης Αττικής Κωμωδίας, στους Ανίκανους έγραφε: "Γυναίκα, πάρε απ' το τραπέζι τα μαρούλια. Διαφορετικά, να ξέρεις, δεν θα φταίω εγώ. Σ' αυτό το λάχανο ξάπλωσε νεκρό τον Άδωνι η Αφροδίτη, αυτό το λάχανο είναι νεκρών τροφή."

Εξάλλου ο κωμικός ποιητής Άμφις, σύγχρονος του Πλάτωνος, στο έργο του Ιάλεμος* έκανε ειδική μνεία στα μαρούλια, όπως μας παραδίδει ο Αθηναίος (Β' 695-ο):

Απ' τα μαρούλια αν έτρωγε κάποιος γύρω στα εξήντα,

και τύχαινε με γυναίκα να βρεθεί μετά,

άπραγος θα στριφογύριζε όλη νύχτα,

χωρίς να εκπληρώσει επιθυμία καμιά

και αντί να κάνει τη δουλειά του όπως ξέρει,

με το χέρι του και μόνο θα ξεθύμαινε!

"Ευνούχο" αποκαλούσαν οι Πυθαγόρειοι το μαρούλι και οι γυναίκες «αστύη», δηλαδή χόρτο της ανικανότητας, γιατί πίστευαν ότι οι άνδρες που έτρωγαν μαρούλι είχαν μειωμένη σεξουαλική απόδοση.

Ο δυόσμος

Ο δυόσμος, όταν τρώγεται συχνά, πίστευε ο Ιπποκράτης (Περί Διαίτης, Β' 54), διαλύει το σπέρμα και το κάνει να ρέει, εμποδίζει τη στύση και εξασθενίζει το σώμα.

Υπήρχε όμως και η ακριβώς αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία ο δυόσμος είναι άριστο αφροδισιακό. Λέγεται ότι ο Αριστοτέλης είχε συμβουλεύσει τον Αλέξανδρο να μην επιτρέπει στους στρατιώτες του να καταναλώνουν αφέψημα δυόσμου στις εκστρατείες, επειδή το θεωρούσε αφροδισιακό.

Το αγγούρι

Στην αρχαιότητα το αγγούρι το αποκαλούσαν συκιό, από τα ρήματα σεύομαι, δηλαδή κουνιέμαι, και κίω, δηλαδή πηγαίνω. Θεωρούσαν ότι είναι δροσιστικό, αλλά ότι είναι δύσπεπτο και προκαλεί δυσκοιλιότητα. Κατά μία εκδοχή (Αθηναίος, Γ 73ο), το αγγούρι καταστέλλει τη γενετήσια ορμή.

Πηγή : https://www.itrofi.gr/diatrofi/istoria/article/160/lahanika-ta-agapimena-ton-arhaion-ellinon

https://www.gourmed.gr/mesogeios/no-category/afrodisiaka-anafrodisiaka-lahanika-stin-arhaia-ellada

Τα φρούτα στην διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων

Φαίνεται πως οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν ιδιαίτερα τα φρούτα, είτε γιατί είχαν ανακαλύψει τις ευεργετικές τους ιδιότητες, είτε γιατί τους ήταν σχετικά εύκολο να τα προσθέσουν στην καθημερινή τους διατροφή, γιατί οι αναφορές των συγγραφέων και των ποιητών της εποχής σε αυτά είναι πολυάριθμες.

Τα δαμάσκηνα ήταν γνωστά και δημοφιλή στην αρχαιότητα ιδιαίτερα στους Ρόδιους και τους Σικελούς, και ονομαζόντουσαν ‘βράβυλα’ ή και ‘κόκκυμπλα’.

Τα μήλα υπήρχαν σε αρκετές ποικιλίες και έπαιρναν την ονομασία τους από την γεύση τους ή από την προέλευσή τους. Τα γλυκά τα έλεγαν ‘ορβικλάτα’, τα ζουμερά τα έλεγαν ‘σητάνια’ ή ‘πλατάνια’, ενώ τα μήλα που προέρχονταν από την Κορινθία τα έλεγαν ‘εφύρα’ (η Εφύρα ήταν πόλη της αρχαίας Κορινθίας). Τα πορτοκάλια δεν ήταν γνωστά ακόμη, αφού εμφανίστηκαν στην Ευρώπη περίπου τον 15ο αιώνα, ήταν γνωστά όμως τα κυδώνια, που ονομαζόντουσαν ‘στρουθία’ ή ‘κοδύματα’. Δημοφιλή φρούτα επίσης ήταν τα σταφύλια, σε αρκετές ποικιλίες, που τα καλλιεργούσαν όμως περισσότερο να την παραγωγή κρασιού.

Το πιο αγαπητό φρούτο στους αρχαίους προγόνους μας ήταν το σύκο. Ήταν σχεδόν αντικείμενο λατρείας και γι αυτό οι αναφορές σε αυτό από ποιητές και συγγραφείς της εποχής δεν ήταν λίγες. Το σύκο της Αττικής θεωρείτο εξαιρετικής ποιότητας και νοστιμιάς, τόσο, που υπήρχε η αντίληψη ότι δεν θα έπρεπε να εξάγεται σε άλλες περιοχές αλλά να το απολαμβάνουν μόνο οι Αθηναίοι. Υπάρχουν αναφορές σε πολλές ποικιλίες σύκων όπως τα χελιδώνια, τα αγριόσυκα, οι φιβαλέοι, οι οπωροβασιλίδες, τα ασπρόσυκα γνωστά ως ‘λευκερίνεα’ και τα ‘οξάλια’ με ξινή γεύση, τα βασιλικά σύκα.

Στην Αχαΐα τα σύκα ωρίμαζαν τον χειμώνα και τα έλεγαν ‘κοδώνια’, ενώ στην Κέα υπήρχαν συκιές που καρποφορούσαν τρείς φορές τον χρόνο και λεγόντουσαν ‘τρίφορες’.

Η αγάπη των αρχαίων Ελλήνων για τα σύκα ήταν τέτοια που είχαν δημιουργήσει αρκετά τοπωνύμια (μερικά διατηρούνται μέχρι σήμερα) με το όνομα του φρούτου αυτού.

Η Μεσογειακή διατροφή, όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται γενικά η παραδοσιακή διατροφή των χωρών της Μεσογείου, είναι πλέον γενικά αποδεκτό ότι αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή τόσο για τη διαχείριση του βάρους μας όσο και για την υγεία μας.

Σύμφωνα με έρευνες, η Μεσογειακή διατροφή μειώνει τον κίνδυνο για:

διαβήτηκαρδιακές παθήσειςκαρκίνονευροεκφυλιστικές ασθένειες – όπως άνοια, Αλτσχάιμερ, Πάρκινσον – ενώ μπορεί να αυξήσει τη μακροζωία.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι περισσότεροι –αν όχι όλοι– επιστημονικοί οργανισμοί προτρέπουν τους υγιείς ενήλικες να υιοθετήσουν μια υγιεινή διατροφή όπως η Μεσογειακή, προκειμένου να αποτρέψουν σοβαρές χρόνιες ασθένειες και να ζήσουν περισσότερο και με καλύτερη υγεία.

Αξίζει μάλιστα να αναφερθεί ότι η παραδοσιακή Μεσογειακή διατροφή, ανακηρύχθηκε από τον Εκπαιδευτικό, Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) ως Πολιτιστική Κληρονομιά της Ανθρωπότητας.

Οι διατροφικές οδηγίες σύμφωνα με την παραδοσιακή μεσογειακή διατροφή απεικονίζονται με τη μορφή ενός τριγώνου ή πυραμίδας, η βάση της οποίας περιλαμβάνει τρόφιμα που συστήνεται να καταναλώνονται πολύ συχνά και η κορυφή τρόφιμα που πρέπει να καταναλώνονται σπάνια, με τα υπόλοιπα να καταλαμβάνουν τις ενδιάμεσες θέσεις αυτής.

Στην πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής απεικονίζονται τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δίαιτα αυτή, καθώς επίσης και οι συχνότητες κατανάλωσής τους. Εάν και δεν αναγράφονται οι ακριβείς ποσότητες (π.χ. γραμμάρια) που πρέπει να καταναλώνονται τα τρόφιμα αυτά, η πυραμίδα περιλαμβάνει τις μικρομερίδες των τροφίμων που πρέπει να καταναλώνονται, οι οποίες βοηθούν τους καταναλωτές να ποσοτικοποιήσουν τις μερίδες που πρέπει να τρώνε σε ημερήσια ή εβδομαδιαία βάση.

Για παράδειγμα, μία μικρομερίδα αντιστοιχεί περίπου σε μία φέτα ψωμιού (25 γρ.), 100 γρ. πατάτες, ½ κούπα μαγειρεμένου ρυζιού ή ζυμαρικών, 1 κούπα ωμά φυλλώδη λαχανικά, 1 μήλο, 30 γρ. τυριού, 60 γρ. μαγειρεμένου άπαχου κρέατος ή ψαριού κα.

Πιο συγκεκριμένα, τα τρόφιμα που συστήνεται να καταναλώνονται σε καθημερινή βάση βρίσκονται στη βάση της πυραμίδας και αυτά είναι:

τα δημητριακά ολικής άλεσηςτα φρούτατα λαχανικάτο ελαιόλαδοτα γαλακτοκομικά προϊόντα.

Σύμφωνα με την πυραμίδα της μεσογειακής διατροφής, καθημερινά θα πρέπει να καταναλώνονται περίπου 8 μικρομερίδες δημητριακών ολικής άλεσης ή προϊόντων τους, συμπεριλαμβανομένου και του ψωμιού. Τα δημητριακά, και κυρίως τα ολικής άλεσης, προτιμώνται να καταναλώνονται καθώς αποτελούν καλή πηγή φυτικών ινών, συγκριτικά με τα επεξεργασμένα δημητριακά.

Τα φρούτα και τα λαχανικά αποτελούν δύο από τις βασικότερες ομάδες τροφίμων της μεσογειακής διατροφής, καθώς συνίσταται η κατανάλωση περίπου 6 μικρομερίδων λαχανικών και 3 μικρομερίδων φρούτων καθημερινά. Τα φρούτα και τα λαχανικά, εκτός του ότι μας παρέχουν σημαντικές ποσότητες φυτικών ινών, είναι πλούσια σε πληθώρα μικροθρεπτικών συστατικών και ιχνοστοιχείων όπως το κάλιο, το ασβέστιο, η βιταμίνη C, βιταμίνη B6, βιταμίνη E, το φυλλικό όξυ κα. Επίσης, συστήνεται να μην παραλείπεται η κατανάλωση των χόρτων, τα οποία κατατάσσονται στα λαχανικά και αποτελούν μέρος της παραδοσιακής ελληνικής διατροφής, καθώς αποτελούν εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών ουσιών.

Ακόμη, καθημερινά προτείνεται να καταναλώνονται κατά μέσο όρο 2 μικρομερίδες γαλακτοκομικών, με τη μορφή τυριού, παραδοσιακού γιαουρτιού και γάλακτος, καθώς επίσης να χρησιμοποιείται όποτε είναι δυνατό, τόσο σε σαλάτες όσο και κατά το μαγείρεμα των τροφίμων, το ελαιόλαδο ως προστιθέμενο λίπος.

Πηγή : https://www.itrofi.gr/diatrofi/istoria/article/191/ta-froyta-ton-arhaion-ellinon

https://foodforhealth.gr/ta-ofeli-tis-mesogeiakis-diatrofis

Ο εθνικός κήπος των Αθηνών : Μία όαση πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας

Λίγα μόλις μέτρα από το μετρό του Συντάγματος και δίπλα ακριβώς από τη Βουλή των Ελλήνων βρίσκεται ο εθνικός κήπος, που μαζί με τον κήπο του Ζαπείου μεγάρου, καλύπτει 284 στρέμματα γεμάτα πράσινο, σπάνια είδη φυτών, δενδρυλίων και πτηνών.

Ο Κήπος είναι προσβάσιμος από επτά εισόδους. Από την κεντρική είσοδο στη Λεωφόρο Αμαλίας, από τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, τρεις εισόδους στην οδό Ηρώδου Αττικού και από ακόμη δύο στην περιοχή του Ζαππείου πάρκου.

Πριν μετονομαστεί σε Εθνικός, το 1924, ο κήπος ονομάζονταν βασιλικός ή και κήπος της Αμαλίας στην οποία οφείλει τη σπάνια ύπαρξή του. Το ενδιαφέρον της Βασίλισσας Αμαλίας, συζύγου του βασιλιά Όθωνα, για τον Κήπο ήταν τέτοιο που λέγεται ότι περνούσε τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα ασχολούμενη προσωπικά με την φροντίδα του. Επίσης φύτεψε η ίδια τις χαρακτηριστικές Ουασινγκτόνιες , ύψους 25μ. περίπου, που συναντά κανείς κατά την είσοδό του στον Κήπο, από την πύλη της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας.

Δίπλα στην πύλη της Λεωφόρου Αμαλίας υπάρχει σταθερά ένας μικροπωλητής που προμηθεύει περαστικούς και επισκέπτες με παραδοσιακό κουλούρι Θεσσαλονίκης, κόσμος στριμώχνεται στην στάση για το τρόλεϊ και τα περίπτερα της οδού είναι έτοιμα να ικανοποιήσουν κάθε πιθανή επιθυμία του κοινού. Μια βόλτα στα ενδότερα του Κήπου, σε κάνει να ξεφεύγεις από το πολύβουο κέντρο και τα άγχη της ημέρας. Τα παγκάκια του προσφέρονται για ανάγνωση βιβλίων υπό τη σκιά ευκαλύπτων, αλλά και για γνωριμίες και άγουρους έρωτες. Πολλοί είναι επίσης οι Αθηναίοι που προτιμούν τον Εθνικό Κήπο για να αθληθούν, καθώς κάθε τόσο θα παρατηρήσεις ανθρώπους που έχουν πάει για τζόκινγκ στο κατάφυτο στολίδι της Αθήνας.

Οι εντυπωσιακοί αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Στον Κήπο ζουν 7.000 δένδρα, 40.000 θάμνοι και άλλα φυτά, που ανήκουν σε 519 είδη και ποικιλίες. Από αυτά, τα 102 είναι ελληνικά με τις κουτσουπιές, της πικροδάφνες και τις χαρουπιές να ξεχωρίζουν, ενώ άλλα προέρχονται από διάφορες χώρες του κόσμου όπως οι Καζουαρίνες της Αυστραλίας ή οι κινέζικοι Αείλανθοι. Στα φυτά που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία του Κήπου, ανήκουν οι αιωνόβιες Αρίες, τα Οριζοντιόκλαδα και Ορθόκλαδα Κυπαρίσσια και οι Κανάριοι Φοίνικες.    

Στην καρδιά πρασίνου της Αθήνας, υπάρχουν επίσης συνολικά έξι λίμνες στα νερά των οποίων παιχνιδίζουν πάπιες. Μια από τις αγαπημένες δραστηριότητες των Αθηναίων ανά τα χρόνια, ήταν το τάισμα των παπιών του Kήπου, σπορ στο οποίο επιδίδονταν μικρά παιδιά αλλά και ερωτευμένοι νέοι.

Ένα από τα εκπληκτικά ευρήματα του Κήπου κατά τις ανασκαφές που έγιναν τον 19ο αιώνα, είναι το ρωμαϊκό μωσαϊκό δάπεδο που ανακαλύφθηκε σε βάθος ενός μέτρου από το αίθριο μιας ρωμαϊκής έπαυλης και θα το συναντήσεις κοντά στην είσοδο της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας.

Αξιοθέατο που μαγνητίζει, όχι μόνο τους διεθνείς επισκέπτες του Κήπου, αλλά και τους ίδιους τους Αθηναίους, είναι το περίφημο ηλιακό ρολόι που βρίσκεται στην κεντρική είσοδο. Η σκιά του δείκτη, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, δείχνει και τη σχετική ώρα και όλοι μπαίνουν στην περιπέτεια να μαντέψουν την ακριβή ώρα, χωρίς να κοιτάξουν το ρολόι ή το κινητό τους, ταξιδεύοντας έτσι για λίγο, νοερά, στο μακρινό παρελθόν.

Ο Κήπος διαθέτει επίσης φυτώριο, παιδική βιβλιοθήκη αλλά και ένα μικρό καφέ. Το φυτώριο είναι ένας χώρος όπου αναπτύσσονται τα φυτά που θα μεταφυτευθούν στον Κήπο και θεωρείται το πρώτο θερμοκήπιο που λειτούργησε στην χώρα. Το 1984 ιδρύθηκε η βιβλιοθήκη που έχει δύο αναγνωστήρια, μία αίθουσα παραμυθιού και μία αίθουσα μουσικής και προβολών. Όταν ξεκίνησε, στα ράφια της είχε μόνο 1500 βιβλία, ενώ σήμερα ξεπερνούν τα 6000. Η είσοδος του παραδοσιακού καφενείου που λειτουργεί στον Κήπο, είναι από την Ηρώδου του Αττικού.

Το Ζάππειο Μέγαρο, αν και τυπικά διαχωρίζεται από τον Κήπο, είναι η συνέχεια του και φιλοξενεί στην καρδιά του ένα μεγάλο κομμάτι της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το οποίο αντανακλάται στα αγάλματα που διακοσμούν τον περίβολο του. Προτομές πολιτικών, βασιλέων και ιστορικών, σάτυροι που ξεπροβάλουν με το πονηρό βλέμμα τους μέσα από θάμνους, αλλά και μικροί, ντροπαλοί έρωτες που καραδοκούν να ρίξουν τα βέλη τους προς πάσα κατεύθυνση, είναι μερικά από τα ιδιαίτερα γλυπτά του Κήπου. Ένα όμως ξεχωρίζει και κόβει την ανάσα, όταν σηκώνεις τα μάτια σου να το κοιτάξεις. Ο Λόρδος Βύρων, των Henri Michel Antoine Chapu, Jean Alexandre Joseph Falquiere και Λάζαρου Σώχου, που στεφανώνεται από την Ελλάδα ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης για την προσφορά του Άγγλου ποιητή στον αγώνα των Ελλήνων κατά των Οθωμανών. Ένα άγαλμα σε αέναη κίνηση, ελεύθερο στον ανοιχτό χώρου του Κήπου, αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα μυστικά του.

Η βόλτα στον Εθνικό Κήπο είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Δεν είναι μόνο μια μεγάλη κοιτίδα πράσινου στο κέντρο μιας μητρόπολης. Μέσα στον Εθνικό Κήπο χτυπά η καρδιά της ελληνικής, αλλά και της αθηναϊκής ιστορίας. Είναι εκεί και σε περιμένει να την εξερευνήσεις. 

Πηγή : https://www.discovergreece.com/el/travel-ideas/cover-story/take-stroll-national-garden-athens

Σκυλάκι ή Αντίρρινο : Ένα όμορφο παραδοσιακό λουλούδι του ελληνικού κήπου

Το σκυλάκι καλλιεργήθηκε πρώτη φορά στην Ιταλία τον 16ο αιώνα, ενώ από τότε, χάρη σε διασταυρώσεις, έχουν αναπτυχθεί δεκάδες ποικιλίες του, οι οποίες διαχωρίζονται βάσει του ύψους τους σε νάνες (μέχρι 40 εκ.), μεσαίες (έως 60 εκ.) και υψηλές (αγγίζουν τα 120 εκ.). Κατά κανόνα στη χώρα μας καλλιεργείται ως ετήσιο φυτό, αν και με την κατάλληλη φροντίδα ζει και ανθίζει για τουλάχιστον τρία χρόνια. Προσαρμόζεται εύκολα σε συνθήκες αντίξοες για άλλα φυτά· μπορεί έτσι να ριζώσει στο λιγοστό χώμα που θα ρίξουμε ανάμεσα στις πέτρες μιας ξερολιθιάς, για να τη λαμπρύνει με το έντονα λευκό, κίτρινο, ρόδινο, ερυθρό ή βυσσινί χρώμα του. Σε τέτοια περίπτωση απαιτείται βέβαια να το σπείρουμε τέλη χειμώνα, στην τελική θέση του. Κατά κανόνα, πάντως, προμηθευόμαστε την άνοιξη από τα φυτώρια ανεπτυγμένα σκυλάκια, κατά προτίμηση μάλιστα πριν ανθίσουν πλήρως, για να τα φυτέψουμε ομαδικά στον κήπο ή σε γλάστρες, σε αποστάσεις από μία έως δύο πιθαμές. Διατηρώ βέβαια αμφιβολίες σχετικά με το ότι προστατεύουν έτσι τον οίκο μας από τις μαγικές επιβουλές των εχθρών μας, όπως δηλαδή ισχυρίζονται αρχαία αλλά και σύγχρονα ρεύματα της ψυχανεμισμένης κηπουρικής. Σίγουρα πάντως προσφέρουν υπέροχο θέαμα για τους αρκετούς μήνες που διατηρείται η ανθοφορία τους, καθώς και, τις πιο ζεστές ώρες του θέρους, τη γλυκιά ευωδιά τους.

Το σκυλάκι αγαπά πολύ τον ήλιο και θέλει αφράτο, γόνιμο χώμα που στραγγίζει καλά. Δεν πτοείται από τους παγετούς, χρειάζεται όμως προστασία από τους δυνατούς ανέμους ή αλλιώς καλή υποστύλωση, ιδιαίτερα οι πιο ψηλές ποικιλίες του. Ποτίζουμε τακτικά, ώστε να μη διψά ποτέ, αποφεύγουμε πάντως τις υπερβολές. Λιπαίνουμε μετρημένα, από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο, με υδατοδιαλυτό σκεύασμα ανθοφορίας. Φροντίζουμε, τέλος, να αφαιρούμε τα μαραμένα λουλούδια του, για να παρατείνουμε την ανθοφορία του.

To Αντίρρινο ή Σκυλάκι (Antirrhinum majus, Scrophulariaceae) είναι πολύ γνωστό και πολύ όμορφο ανθοφόρο φυτό, από τα πιο σημαντικά και πολυχρησημοποιημένα καλλωπιστικά φυτά, με μεγάλη εμπορική αξία και ζήτηση. Επιπλέον, το καλλωπιστικά αυτά φυτά ονομάζονται και λυκόστομα ή λαγουδάκι. Συναντάται σχεδόν παντού, και ταιριάζει σε κάθε σημείο του κήπου. Καλλιεργείται και αναπτύσσεται χωρίς προβλήματα, ενώ παράλληλα έχει μεγάλη περίοδο ανθοφορίας. Κατάγεται από τις χώρες της Μεσογείου. Από τον 17ο αιώνα κιόλας καλλιεργείται σε πολλούς κήπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο γένος Antirrhinum κατατάσσονται 40 περίπου είδη ποωδών φυτών. Το σκυλάκι είναι πολυετές φυτό που καλλιεργείται όμως ως ετήσιο.

Το ύψος των καλλωπιστικών αυτών φυτών κυμαίνεται από 20 έως 120 εκατοστά κι εξαρτάται κυρίως από την ποικιλία, αλλά και τις καλλιεργητικές συνθήκες. Έτσι υπάρχουν νάνες ποικιλίες από 20-40 εκατοστά, μεσαίου ύψους από 40-60 εκατοστά και υψηλές ποικιλίες από 60-120 εκατοστά. Η βλάστηση του φυτού είναι πλούσια κυρίως όταν αρδεύεται τακτικά. Τα φύλλα είναι λογχοειδή, επιμήκη με μήκος 7 περίπου εκατοστά και αντίθετα. Τα άνθη του αντίρρινου διατάσσονται πάνω σε μακριές ανθικές ταξιανθίες και ανθίζουν από κάτω προς τα πάνω. Υπάρχουν ποικιλίες μονόχρωμες και πολύχρωμες με μεγάλη ποικιλία χρωμάτων όπως λευκό, κίτρινο, μωβ, πορτοκαλί, κόκκινο κ.α.. Μερικές ποικιλίες φυτών είναι αρωματικές. Έχει αρκετά μεγάλη περίοδο ανθοφορίας κι ανθίζει από το Μάρτιο έως και τα μέσα φθινοπώρου. Το σκυλάκι καλλιεργείται ως ετήσιο της άνοιξης ή ως ετήσιο του καλοκαιριού, αναλόγως της περιόδου σποράς του. Υπάρχουν και δημιουργούνται συνεχώς νέες ποικιλίες που διαφοροποιούνται μεταξύ τους τόσο στο ύψος του φυτού όσο και στο χρώμα και μέγεθος των ανθέων του. Ακόμη, το αντίρρινο χρησιμοποιείται σε εμπορική κλίμακα και ως δρεπτό φυτό. Σε αυτή την περίπτωση προτιμώνται οι ψηλές ποικιλίες.

Το σκυλάκι είναι αρκετά εύκολο καλλωπιστικό φυτό στην καλλιέργεια του και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και περιποιήσεις. Αναπτύσσεται σε όλα τα εδάφη, προτιμότερα όμως είναι τα αμμοπηλώδη και γενικά τα μέσης σύστασης εδάφη. Επίσης, είναι καλλωπιστικά φυτά που προτιμούν τις ηλιόλουστες θέσεις αν και αναπτύσσονται και σε σκιερά μέρη. Η προσθήκη κοπριάς ή άλλη οργανική λίπανση είναι επιθυμητή για την καλή ανάπτυξη των φυτών. Οι αρδεύσεις πρέπει να γίνονται συχνά κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Επιπλέον, χρειάζεται συχνά σκαλίσματα και αφαίρεση των ζιζανίων καθώς και απομάκρυνση των υπερώριμων ανθέων από τα φυτά. Εάν επιθυμούμε οψίμιση της ανθοφορίας ή περισσότερα άνθη ανά φυτό μπορούμε να κορυφολογήσουμε πάνω από το 4 ζεύγος φύλλων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη πολλών πλάγιων βλαστών, κατά συνέπεια και ανθέων. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι ψηλές ποικιλίες θέλουν υποστήλωση. Το σκυλάκι προσβάλλεται συχνά από αφίδες και σκωρίαση.

Το αντίρρινο πολλαπλασιάζεται με σπόρο. Εάν χρησιμοποιηθεί ως ανοιξιάτικο καλλωπιστικό φυτό η σπορά γίνεται το φθινόπωρο ενώ αν χρησιμοποιηθεί ως καλοκαιρινό η σπορά γίνεται την άνοιξη. Ο σπόρος βλαστάνει σε 10-15 μέρες από τη σπορά, στους 20-25οC. Η άνθιση σε αυτά τα καλλωπιστικά φυτάξεκινάει στα μεν νάνα και μέτρια φυτά μετά από 10 περίπου εβδομάδες και στις ψηλές ποικιλίες μετά από 20 περίπου εβδομάδες από τη σπορά. Οι αποστάσεις φύτευσης των φυτών είναι από 15-40 εκατοστά κι αυτό εξαρτάται από το ύψος τους. Επιπλέον, τα αντίρρινα πολλαπλασιάζονται από το σπόρο που έχει πέσει στο έδαφος κατά την προηγούμενη περίοδο. Μαζέψτε λοιπόν του σπόρους από τα προηγούμενα αντίρρινα σας και ξαναχρησιμοποιήστε τα την επόμενη άνοιξη.

Το σκυλάκι είναι φυτό με μεγάλη καλλωπιστική αξία. Αυτό οφείλεται στη μορφή και ποικιλοχρωμία των ανθέων, στη διάρκεια της ανθοφορίας του και στην ύπαρξη πολλών ποικιλιών με διάφορα ύψη. Έτσι, μπορεί να φυτευτεί σε παρτέρια, μόνο του ή με διάφορα άλλα ανοιξιάτικα ή καλοκαιρινά ανθόφυτα. Φυτεύεται σε όλες τις σειρές του παρτεριού, ανάλογα με το ύψος της ποικιλίας που έχουμε. Επίσης, τοποθετείται σε γωνίες, γλάστρες ή ζαρντινιέρες στη βεράντα ή στο μπαλκόνι. Οι χαμηλές ποικιλίες δημιουργούν ωραίες μπορντούρες κατά μήκος διαδρόμων ή γύρω από δένδρα ή χρησιμοποιούνται σε βραχόκηπους. Επιπλέον, οι διάφορες ποικιλίες για το σκυλάκι συνδυάζονται πολύ καλά με τον χλοοτάπητα, που οι ζωηροί χρωματισμοί «σπάνε» το συνεχές πράσινο.

Πηγή : https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/561788842/skylaki-toy-kipoy/

https://www.gardenguide.gr/%CF%83%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B9-antirrhinum-majus/

Τα εικοσιπέντε φυτά κατάλληλα για φράχτη - Αναρριχώμενα φυτα για δημιουργία φράχτη

Για τη δημιουργία ενός εντυπωσιακού, καλοσχηματισμένου και πυκνού φράχτη, τα αναρριχώμενα φυτά είναι μια εξαιρετική επιλογή που σίγουρα έχει να μας προσφέρει αρκετά πλεονεκτήματα. Τα περισσότερα αναρριχώμενα φυτά που προτείνουμε έχουν ταχεία ανάπτυξη και δίνουν πολύ γρήγορα και εξαιρετικά αποτελέσματα χαρίζοντας πλούσιο καταπράσινο φύλλωμα και στις περισσότερες περιπτώσεις εντυπωσιακή ανθοφορία. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα αναρριχόμενα φυτά θα απαιτήσουν κάποια υποστήριξη και υποστήλωση για να αναπτυχθούν και να αναρριχηθούν. Ας δούμε λοιπόν μια μεγάλη γκάμα αναρριχόμενων φυτών που θα επιλέξουμε για τον φράχτη του κήπου μας. 

1. Ρυγχόσπερμο - Από τα πιο γνωστά αναρριχώμενα φυτά, το ρυγχόσπερμο αποτελεί μία εξαιρετική επιλογή για δημιουργία φράχτη. Με σημαντική καλλωπιστική αξία χάρη στο ωραίο φύλλωμα και τα αρωματικά λουλούδια του, έχει ταχεία ανάπτυξη και μπορεί να αναρριχηθεί σε ύψος που ξεπερνά τα 5 μέτρα και να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό φράχτη. Το ρυγχόσπερμο είναι ανθεκτικό σε όλους τους τύπους των εδαφών, ακόμα και σε παραθαλάσσιες φυτεύσεις, αντέχει στην παγωνιά του χειμώνα αλλά και στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι ένα ελαφρύ κλάδεμα, κάθε χρόνο, για να διατηρήσουμε το σχήμα του και να μην ξεφύγει η ανάπτυξη του. 

2. Στεφανωτή - Η στεφανωτή δεν μας μαγεύει μόνο με την ομορφιά και την γλυκιά μυρωδιά της, άλλα αποτελεί και μια εξαιρετική επιλογή για φράχτη. Αν και έχει πιο αργή ανάπτυξη σε σχέση με άλλα αναρριχώμενα φυτά, η στεφανωτή μπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει τα 4 μέτρα ύψος. Είναι σημαντικό να επιλέξουμε ένα σημείο ημισκιερό για τη στεφανωτή, μιας και είναι ευαίσθητη στην απευθείας επαφή με τον ήλιο, ενώ θα πρέπει επίσης να προφυλαχθεί από παγωνιά και βοριάδες. Η στεφανωτή δεν απαιτεί ιδιαίτερα κλαδέματα, φροντίζουμε μόνο να κόβουμε τα κλαδιά που προεξέχουν για να διατηρήσουμε το σχήμα της. 

3. Καπένσια - Αν θέλουμε να διαμορφώσουμε ένα φράχτη με έντονο χρώμα, η καπένσια είναι η πιο κατάλληλη επιλογή! Με τα μοναδικά πορτοκαλί λουλούδια της σε σχήμα τρομπέτας και την γρήγορη ανάπτυξη της, η καπένσια θα μας χαρίσει έναν όμορφο φράχτη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που μπορεί να φτάσει και τα 10 μέτρα. Τόσο στον ήλιο όσο και στην σκιά, η καπένσια αναπτύσσεται το ίδιο καλά ενώ προσαρμόζεται σε πολλούς τύπους εδαφών. Να μην ξεχνάμε μόνο να κλαδεύουμε την καπένσια στις αρχές της άνοιξης και του φθινοπώρου για να κρατήσούμε υπο έλεγχο το συμπαγές σχήμα του φράχτη μας.

4. Αγιόκλημα - Άλλη μία εξαιρετική επιλογή για την δημιουργία φράχτη, είναι το αγιόκλημα το αναρριχητικό φυτό που διακρίνεται για την πλούσια ανθοφορία του, που ξεκινά τον Μάιο και διαρκεί όλο το καλοκαίρι καθώς και για το ελκυστικό άρωμα των πολύχρωμων λουλουδιών. Το αγιόκλημα είναι φυτό γρήγορης ανάπτυξης που φθάνει σε ύψος 1,5-2 μέτρα και προτιμά τις μερικώς ηλιοφανείς θέσεις από τις ηλιόλουστες. Θεωρείται ανθεκτικό φυτό, με δυνατό ριζικό σύστημα που αναπτύσσεται τόσο πλευρικά όσο και σε βάθος. Παρουσιάζει μεγάλη προσαρμοστικότητα σε όλα τα εδάφη αν και προτιμά τα πιο υγρά, είναι ανθεκτικό σε χαμηλές θερμοκρασίες, χιόνι και παγετούς. Τέλος να σημειώσουμε ότι το αγιόκλημα δεν προσβάλλεται ιδιαίτερα από ασθένειες και έντομα. 

5. Μπιγκόνια, η μεγανθής - Για εξαιρετικά γρήγορη δημιουργία ενος εντυπωσιακού φράχτη που μπορεί να φτάσει και τα 10 μέτρα, ιδανική επιλογή είναι η μπιγκόνια η μεγανθής, το αναρριχώμενο φυτό με τα μεγάλα σωληνοειδή λουλούδια σε αποχρώσεις μεταξύ του πορτοκαλί και του κόκκινου. Η μπιγκόνια μεγανθής είναι ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό φυτό που αποτελεί εξαιρετική επιλογή για δημιουργία φυτικού φράχτη, με πλούσια ανθοφορία που διαρκεί από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου ενώ΄χρειάζεται εκτεταμένη ηλιοφάνεια για να μας δώσει πολλά λουλούδια. Παρουσιάζει μεγάλη ανθεκτικότητα στις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, σε ξηρασία και σε συνθήκες καύσωνα, ενώ αντίθετα είναι αρκετά ευαίσθητη στην παγωνιά του χειμώνα και στους δυνατούς βοριάδες. 

6. Βουκαμβίλια - Και η πολυαγαπημένη βουκαμβίλια ένα από τα ομορφότερα αναρριχώμενα φυτά της άνοιξης και του καλοκαιριού μπορεί να φυτευτεί για τη δημιουργία ενός υπέροχου φράχτη. Με εντυπωσιακά λουλούδια σε κόκκινες, μωβ, ροζ, λευκές και πορτοκαλί αποχρώσεις, η βουκαμβίλια έχει προσαρμοστεί υπέροχα στο μεσογειακό περιβάλλον και μπορεί να ξεπεράσει σε ύψος τα δέκα μέτρα αν έχει ηλιοφάνεια. Είναι αρκετά ευαίσθητη στο κρύο και στον αέρα, γι’ αυτό θα πρέπει να επιλέξουμε μια προφυλαγμένη θέση από βοριάδες για να μπορέσει να ανθοφορήσει. Η βουκαμβίλια προτιμάει τη θάλασσα και δεν μπορεί να φυτευτεί σε πολύ ορεινά μέρη. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις ως προς το έδαφος, αρκεί να έχει καλή αποστράγγιση. 

7. Γιασεμί - Για πιο μικρούς φράχτες, μεσαίου ύψους, το υπέροχο γιασεμί είναι μία εξαιρετική επιλογή. Η ανθοφορία του ξεκινά μόλις ζεστάνει ο καιρός την άνοιξη και διατηρείται μέχρι τα πρώτα κρύα του χειμώνα. Το γιασεμί χρειάζεται μια ηλιοφανή ή ημισκιερή θέση για να έχει πλούσια και παρατεταμένη ανθοφορία. Είναι ανθεκτικό στη ζέστη και στην ξηρασία, χρειάζεται όμως να το προφυλάξουμε από βοριάδες καθώς είναι ευαίσθητο στην παγωνιά. Κατάλληλη εποχή μεταφύτευσης για το γιασεμί είναι η άνοιξη μετά το τέλος της παγωνιάς του χειμώνα. Τα πιο γνωστά και διαδεδομένα είδη είναι το χιώτικο γιασεμί ή μεγανθές, το πολυανθές γιασεμί, το φαρμακευτικό γιασεμί, το αραβικό γιασεμί ή φούλι, το γιασεμί το γυμνανθές με κίτρινα άνθη, το ευοσμότατο γιασεμί και το θαμνώδες γιασεμί. 

8. Γλυσίνια - Για μεγάλους και εντυπωσιακούς φράχτες, η γλυσίνια είναι καταπληκτκή επιλογή. Φυλλοβόλος αναρριχώμενος θάμνος που ξεχωρίζει για τις χαρακτηριστικές κρεμαστές ταξιανθίες, σε μορφή τσαμπιού, η γλυσίνια εμφανίζει λουλούδια με απαλό άρωμα, σε διάφορες αποχρώσεις του μωβ και του μπλε, την περίοδο Απριλίου – Μαΐου ενώ να παρουσιάσει μια μικρότερη δεύτερη ανθοφορία στα μέσα του Ιουνίου. Διαθέτει γρήγορο ρυθμό ανάπτυξης, σχηματίζει πλούσιο φύλλωμα για σκίαση και ευδοκιμεί σε εδάφη πλούσια, βαθιά και καλά στραγγιζόμενα. Είναι ανθεκτική στις χαμηλές θερμοκρασίες, όμως δεν αντέχει στους δυνατούς ανέμους. Για τη φύτευση της γλυσίνας χρειάζόμαστε σημείο με αρκετό ήλιο για να χαρίσει πλούσια ανθοφορία και πυκνή βλάστηση. 

9. Κισσός - Αν θέλουμε τώρα ένα εντυπωσιακό φράχτη χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τα λουλούδια, ο κισσός είναι μία ξεχωριστή επιλογή. Διαθέτει πολύ γρήγορη ανάπτυξη και εντυπωσιάζει με το πρασινωπό ή πρασινοκίτρινο φύλλωμα που αποτελείται από τρίλοβα ή πεντάλοβα φύλλα. Ο κισσός καταφέρνει και αναρριχάται χρησιμοποιώντας μικρές εναέριες ρίζες που συγκρατούν το φυτό σε φράχτες, σε πέργκολες, σε τοίχους και σε κιγκλιδώματα. Ο κισσός είναι εξαιρετικά ανθεκτικό φυτό που προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες και τις καταστάσεις. Αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες και τις υψηλές θερμοκρασίες που συναντάμε στην Ελλάδα και μπορεί να φυτευτεί σε όλους τους τύπους των εδαφών, ακόμα και σε παραθαλάσσσιες περιοχές. 

10. Θουνμπέργκια - Και μια πιο ιδιαίτερη επιλογή φυτού για φράχτη, όχι τόσο πολύ διαδεδομέη είναι η θουνμπέργκια. Τροπικό αναρριχώμενο φυτό διαθέτει μικρά στρογγυλά λουλούδια σε αποχρώσεις του πορτοκαλί, κίτρινου, άσπρου, ακόμα και του μπλε, που έχουν μία χαρακτηριστική βούλα στο κέντρο του λουλουδιού. Έχοντας γρήγορη ανάπτυξη που φτάνει σε ύψος τα 5-6 μέτρα η θουνμπέργκια μπορεί να φυτευτεί για να καλύψει έναν τοίχο ή μία μικρή πέγκολα. Ευδοκιμεί περισσότερο σε ηλιόλουστες θέσεις, αν και θα εμφανίσει ανθοφορία και σε ημισκιερά σημεία. Αναπτύσσεται καλύτερα σε ζεστές περιοχές που δεν έχουν βαρύ χειμώνα και μπορεί να φυτευτεί στους περισσότερους τύπους εδαφών, αρκεί να έχουν καλή αποστράγγιση. 

Κατά την επιλογή των φυτών για φράχτη, ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που προσέχουμε είναι το πότισμα. Θα πρέπει ασφαλώς να προσδιορίσουμε πόσο διαθέσιμο νερό υπάρχει και τι ποιότητας είναι, ειδικά πρόκειται για δημιουργία φράχτη σε κήπους εξοχικών παραθαλάσσιων κατοικιών. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο να εξασφαλίσουμε αυτόματο πότισμα με σταγόνες για να έχουν τα φυτά μας ικανοποιητική ανάπτυξη και ανθοφορία, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, και παράλληλα να πετύχουμε μία ικανοποιητική εξοικονόμηση νερού. 

Πηγή : https://www.mistikakipou.gr/fita-katallila-gia-fraxti/

Τα εικοσιπέντε φυτά κατάλληλα για φράχτη - Δέντρα κατάλληλα για δημιουργία φράκτη

Για τη δημιουργία ψηλότερου φράκτη, μπορούμε να επιλέξουμε ακόμη και καλλωπιστικά και καρποφόρα δέντρα. Η φύτευση δεντρών προσφέρει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα και μια ανθεκτική επιλογή για πολλά χρόνια, ενώ παράλληλα λόγω του βαθυ ριζικού συστήμαςτος τις περισσότερες φορές έχουμε εξοικονόμηση νερού όταν τα δέντρα μας μεγαλώσουν αρκετά. Βέβαια, θα πρέπει να προσέξουμε γιατί κάποια δέντρα σχηματίζουν εκτεταμένο και σκληρό ριζικό σύστημα και μπορεί να δημουργηθεί σοβαρό πρόβλημα σε πέτρινους ή τσιμεντένιους τοίχους καθώς και σε πλακόστρωτα. 

1. Τούγια - Κι η τούγια φυσικά μας δίνει εξαιρετικούς μεσαίους ή ψηλούς φράχτες που χαρακτηρίζονται από πλούσιο φύλλωμα σε έντονο πράσινο χρώμα και κόμη σε χαρακτηριστικό πυραμιδοειδές σχήμα. Καλλωπιστικός θάμνος που μπορεί να θεωρηθεί μικρό δέντρο, η τούγια είναι ανεκτική στην αλατότητα του εδάφους και μπορεί να φυτευτεί κοντά στη θάλασσα ή και για διαχωριστικά δρόμων καθώς είναι ανθεκτική σε υψηλά επίπεδα ατμοσφαιρικής λίπανσης. Αν και η τούγια έχει αργή ανάπτυξη, το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα θα μας ανταμείψει. Συνήθως συναντάμε δύο είδη τούγιας, την ανατολική τούγια με σφαιρικό πλατύ σχήμα και τη δυτική τούγια με πυραμιδοειδές σχήμα. Θα βρούμε νάνες ποικιλίες τούγιας με ύψος 1-2 μέτρα αλλά και αυτές που ξεπερνούν σε ύψος τα δέκα μέτρα. 

2. Λέιλαντ - Και το κυπαρίσσι λέιλαντ είναι ένα από τα πιο δημοφιλή καλλωπιστικό φυτό με πολύ γρήγορη ανάπτυξη που φυτεύεται για μεσαίου η μεγαλυτεου ύψους φράχτες. Το λειλαντα Έχει χαρακτηριστικό έντονο πράσινο φύλλωμα και τα κλαδιά του αναπτύσσονται διαμορφώνοντας ένα ξεχωριστό πυραμιδοειδές σχήμα. Το λέιλαντ είναι δέντρο ψυχρού κλίματος και ευδοκιμεί καλύτερα στη βόρεια Ελλάδα καθώς και σε ημιορεινές και ορεινές περιοχές. Πάντως το λέιλαντ είναι σχετικά ανθεκτικό στην αλατότητα και μπορεί να φυτευτεί κοντά στη θάλασσα. Αντέχει και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, στη ζέστη του καλοκαιριού, στην παγωνιά του χειμώνα ακόμη και σε δυνατούς ανέμους. Φυτεύεται τόσο σε ηλιόλουστες όσο και σε ημισκιερές θέσεις είτε στον κήπο είτε σε γλάστρα. 

3. Γκολντ κρεστ - Συνεχίζουμε και με τα γκολν κρεστ, τα δημοφιλή κιτρινοπράσινα κωνοφόρα δέντρα που συναντάμε σε εντυπωσιακούς φράκτες σε εξοχικές κατοικίες και σε σπίτια. Τα γκολντ κρεστ είναι μεγάλα δέντρα που φτάνουν σταδιακά σε ύψος 6-8 μέτρων και έχουν διάμετρο 2-4 μέτρων, ενώ αν τρίψουμε τα φύλλα τους, δίνουν ένα απαλό άρωμα λεμονιού, γι’ αυτό άλλωστε τα λέμε και λεμονοκυπάρισσα. Το γκολντ κρεστ χρειάζεται δροσερό κλίμα για να ευδοκιμήσει και προτιμάει περιοχές με κρύο χειμώνα και δροσερό καλοκαίρι. Αναπτύσσεται καλύτερα σε ηλιόλουστες θέσεις, ωστόσο μπορεί να φυτευτεί και σε ημισκιερά μέρη. Για τη φύτευση του γκολντ κρεστ χρειαζόμαστε γόνιμο χώμα, πλούσιο σε οργανική ουσία που να διαθέτει καλή αποστράγγιση. 

4. Καλλωπιστική δαμασκηνιά - Εντυπωσιακός φράκτης θα μπορούσε να γίνει και με την καλλωπιστική δαμασκηνιά, το γνωστό φυλλοβόλο δέντρο, με το χαρακτηριστικό σκούρο κοκκινωπό χρώμα φύλλων. Αν και έχει μέτριο ρυθμό ανάπτυξης, ο εμφανίζει αρκετά πυκνή βλάστηση φτάνοντας σε ύψος τα 5-7 μέτρα. Η καλλωπιστική δάμασκηνιά ή προύνος όπως αλλιώς λέγεται διαθέτει μικρά, αρωματικά άνθη ρόδινου χρώματος, που εμφανίζονται για ένα μήνα περίπου στις αρχές της άνοιξης. Η καλλωπιστική δαμασηνιά αναπτύσσεται καλά σε όλα τους τύπους εδαφών, αν και προτιμά τα πλούσια, γόνιμα και καλά αποστραγγιζόμενα εδάφη για να έχει καλύτερη ανάπτυξη ενώ είναι ανθεκτικός στην ξηρασία, στην ατμοσφαιρική ρύπανση, καθώς και στις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα. 

5. Μουριά - Η μουριά αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα φυλλοβόλα δέντρα για δενδροστοιχίες σε αυλές, δρόμους, πάρκα, σε πόλεις και χωριά. Η μουριά χρησιμοποιείται εκτεταμένα στην κηποτεχνία για ψηλούς φράκτες λόγω της πυκνής σκιάς που δημιουργεί το πλούσιο φύλλωμα της. Η μουριά δεν έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις ως προς τον τύπο του εδάφους, αντέχει ακόμη και σε ξηρά και παραθαλάσσια μέρη. Eυδοκιμεί καλύτερα σε γόνιμα εδάφη, που διαθέτουν υψηλή περιεκτικότητα σε οργανική ουσία και εξασφαλίζουν καλή αποστράγγιση. Η μουριά αγαπά τα ηλιοφανή σημεία του κήπου, που να είναι σχετικά προφυλαγμένα από τους δυνατούς ανέμους. Eίναι πολύ ανθεκτική στο κρύο και στην παγωνιά του χειμώνα, καθώς και σε υψηλές συγκεντρώσεις ατμοσφαιρικής ρύπανσης. 

6. Φραγκοσυκιά - Οι φραγκοσυκιές λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε νερό, μπορεί να φυτευτούν για φράχτες στις άκρες των χωραφιών αλλά και των κήπων των εξοχικών κατοικιών. Πέραν της δημιουργίας ενός πυκνού φράχτη, οι φραγκοσυκιές μπορούν να αποτελέσουν ένα φυσικό τρόπο δημιουργίας αντιπυρικής ζώνης για προστασία από τη φωτιά. Η φύτευση και καλλιέργεια της φραγκοσυκιάς, απαιτεί αμμώδη, φτωχά, ξηρά και άνυδρα εδάφη, καθώς μπορεί να επιβιώσει στην έλλειψη νερού και να ευδοκιμήσει σε ξηρόθερμικά κλίματα. Η φραγκοσυκιά είναι πολύ ανθεκτική σε συνθήκες ξηρασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς μπορεί να αποθηκεύει μεγάλες ποσότητες νερού και θρεπτικών στοιχείων λόγω μειωμένης διαπνοής. 

7. Χαρουπιά - Άλλη μια ενδιαφέρουσα επιλογή δέντρου για δημιουργία φράχτη σε παραθαλάσσια ή ξηροθερμική περιοχή, είναι η χαρουπιά, το εντυπωσιακό δέντρο με το πυκνό γυαλιστερό φύλλωμα που έχει πολύ μικρές απαιτήσεις σε νερό και πότισμα. Θα την συναντήσουμε σε όλους τους τύπους εδαφών ακόμα και σε ξηρά άγονα πετρώδη ασβεστολιθικά εδάφη. Αν και έχει σχετικά αργή ανάπτυξη, η χαρουπιά διαθέτει μεγάλη καλλωπιστική αξία και γιαυτό μπορεί να αξιοποιηθεί και ως δενδροστοιχία στις άκρες των δρόμων, των κήπων και των πάρκων. Εξαιρετικά ανθεκτικό φυτό με ελάχιστες καλλιεργητικές φροντίδες, η χαρουπιά δεν προσβάλλεται εύκολα απο ασθένειες και έντομα. 

Πηγή : https://www.mistikakipou.gr/fita-katallila-gia-fraxti/

Τα εικοσιπέντε φυτά κατάλληλα για φράχτη - Θάμνοι κατάλληλοι για δημιουργία φράχτη

Κάθε φορά που σχεδιάζουμε να φυτέψουμε έναν κήπο, ένα από τα πιο σημαντικά θέματα είναι η επιλογή των κατάλληλων φυτών για τον φράκτη που θα βρίσκεται περιμετρικά του κήπου αλλά και σε εσωτερικά σημεία που θα λειτουργούν ως διαχωριστικά τμήματα. Ο φυτικός φράχτης παρουσιάζει αρκετά πλεονεκτήματα και μπορεί να αντικαταστήσει έναν παραδοσιακό ξύλινο ή χτιστό φράχτη αν και σε πολλές περιπτώσεις θα παρατηρήσουμε ότι μπορεί και να συνυπάρξει μαζί του τοσο σε λειτουργικό άσο και σε αισθητικό επίπεδο. Ένας καλά διαμορφωμένος φράχτης με εντυπωσιακά φυτά δίνει χρώμα και πνοή στον κήπο μας και παράλληλα λειτουργεί ως μία όμορφη και φυσική περίφραξη για τον σπίτι μας. Επιπλέον, ένας ψηλός φράχτης μπορεί επίσης να μας προσφέρει σκιά το καλοκαίρι, να προστατεύσει από τον αέρα, να μειώσει τον εξωτερικό θόρυβο και τους ρύπους του δρόμου και να διασφαλίσει την ιδιωτικότητα της προσωπικής μας ζωής από τα μάτια των περαστικών. Για τη δημιουργία του φράχτη μπορούμε να επιλέξουμε καλλωπιστικούς και αρωματικούς θάμνους, καλλωπιστικά και καρποφόρα δέντρα καθώς και εξαιρετικά αναρριχώμενα φυτά. 

Η δημιουργία ενός φράχτη στο σπίτι, στον κήπο και στο μπαλκόνι, χρειάζεται σωστό σχεδιασμό και φυσικά την κατάλληλη επιλογή φυτών που ταιριάζουν στον χώρο. Αρχικά, θα πρέπει να αποφασίσουμε τον τύπο του φράχτη που θα διαμορφώσουμε και πως εξυπηρετεί τις ανάγκες μας. Θέλουμε ένα χαμηλό ή ένα ψηλό φράχτη; Θέλουμε ένα φράχτη με φυτά που δεν θα χάνουν το φύλλωμα τους το χειμώνα; Μας αρέσει ο φράχτης μας να έχει πλούσια άνθοφορία για μεγάλο διάστημα του χρόνου ή αρκεί ένα βαθύ γυαλιστερό πράσινο φύλλωμα; Αν φυτέψουμε αναρριχώμενα φυτά έχουμε φτιάξει την κατάλληλη υποστήλωση για να αναρριχηθούν χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα; Επίσης, έχουμε επιλέξει τα κατάλληλα φυτά που θα ανταποκριθούν στις συνθήκες της περ ιοχής, είτε πρόκειται για παγωνιές και βοριάδες είτε για υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριoύ; Kαι για το τέλος, θα πρέπει να σκεφτούμε τι ανάγκες σε φροντίδα ως προς το πότισμα, τη λίπανση, το κλάδεμα, την προστασία από ασθένειες και έντομα έχουν τα φυτά που θα επιλέξουμε για την διαμόρφωση του φράχτη μας. 

1. Αγγελική - Η αγγελική είναι από τα δημοφιλέστερα φυτά για φράχτη και όχι τυχαία! Αειθαλής θάμνος με πλούσιο γυαλιστερό πράσινο φύλλωμα που τον στολίζουν μικρά κρεμ-λευκά λουλούδια. Η αγγελική προσφέρεται για φράχτη χαμηλού και μεσαίου ύψους ανάλογα με το κλάδεμα που θα κάνουμε. Ιδανικό φυτό για όλους τους τύπους των εδαφών, ακόμη και για παραθαλάσσιες περιοχές, η αγγελική είναι ιδανική για φράχτη της εξοχικής μας κατοικίας. Ανθεκτική τόσο σε ήλιο όσο και σε σκιά, σε παγωνιά και χαμηλές θερμοκρασίες ακόμα και σε ξηρό καλοκαίρι και καύσωνα. Δεν προσβάλλεται εύκολα από ασθένειες και έντομα εκτός από την ψώρα και τον ψευδόκοκκο. 

2. Πικροδάφνη - Άλλη μια εξαιρετική επιλογή θάμνου για την δημιουργία φράκτη είναι η αγαπημένη ας πικροδάφνη. Η πικροδάφνη είναι ένας από τους πιο ευπροσάρμοστους αειθαλής θάμνους με αρκετά γρήγορη ανάπτυξη. Φυτεύοντας πικροδάφνες, μπορούμε για να δημιουργήσουμε φράχτες μεσαίου ύψους με πλούσιο φύλλωμα και εντυπωσιακή και παρατεταμένη ανθοφορία. Η αγγελική είνια ανθεκτική και σε παραθαλλάσιες φυτεύσεις καθώς είναι ανθεκτική στα υδοροσταγονίδια της θάλασσας και στην ατμοσφαιρική ρύπανση μέσα στις πόλεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η πικροδάφνη επιλέγεται για φράχτες στις εθνικές οδούς της χώρας. 

3. Πυξάρι - Μην ξεχάσουμε φυσικά και το πυξάρι, ένας από τους πιο αγαπημένους θάμνους που χρησιμοποιούμε για χαμηλού και μεσαίου ύψους φράχτες. Επιλέγεται συχνά από τους κηποτέχνες, λόγω του συμπαγούς πλούσιου πράσινου φυλλώματος που διαθέτει και την ανθεκτικότητα του σε ασθένειες. Αρκετά προσαρομοστικό σε όλα τα εδάφη και με λιγοστές καλλιεργητικές φροντίδες, το πυξάρι μπορεί να φυτάσει σε ύψος μέχρι τα 3 μέτρα. Αν θέλουμε χαμηλότερο ύψος και περισσότερη πλευρική ανάπτυξη κλαδεύουμε την άνοιξη τις κορυφές του φυτού.Το πυξάρι δεν είναι κατάλληλο να φυτευτεί σε παραθαλάσσια μέρη, καθώς είναι ευαίσθητο στην αλμύρα της θάλασσας ενώ είναι ευαίσθητο και στους ατμοσφαιρικούς ρύπους και γι’ αυτό δεν είναι κατάλληλο ως διαχωριστικό λεωφόρων και εθνικών οδών .

4. Φωτίνια - Η φωτίνια είναι αειθαλής καλλωπιστικός θάμνος που στολίζει με την ιδιαίτερη διχρωμία κόκκινου και πράσινου δημιουργώντας μοναδικούς φράχτες για πλατείες αλλά και τον κήπο μας. Το έντονο κόκκινο χρώμα συναντάται στα νεαρά φύλλα του θάμνου που βγαίνουν την άνοιξη. Σταδιακά το φύλλωμα θα πάρει σκούρο πράσινο χρώμα μέσα στο φθινόπωρο. Ανθεκτικό φυτό η φωτίνια σε όλα τα έδαφη, κατάλληλη και για παραθαλάσσιες φυτεύσεις, έχει μέτριο ρυθμό ανάπτυξης που φτάνει σε ύψος τα 2-3 μέτρα. Η φωτίνια, αν μείνει ακλάδευτη την άνοιξη, γεμίζει Απρίλιο – Μάιο από λευκά αρωματικά άνθη. Τα άνθη της φωτίνιας καταλήγουν αργότερα σε κόκκινους καρπούς που ωριμάζουν μες στο φθινόπωρο και παραμένουν στο φυτό μέχρι τον χειμώνα. 

5. Λιγούστρο - Λιγούστρο, άλλος ένας καλλωπιστικός αεθαλής θάμνος που ειναι πολύ διαδεδομένος για φράχτες, σε κήπους, σε πάρκα αλλά και διαχωριστικά δρόμων στις πόλεις. Το λιγούστρο αναπτύσσεται σχεδόν σε όλους τους τύπους εδαφών, αρκεί να μην βρίσκεται πολύ κοντά σε παραθαλάσσιες περιοχές. Αντέχει τις υψηλες θερμοκρασίε και παρουσιάζει καλύτερη ανάπτυξη όταν ποτίζεται κατα την διάρκεια του καλοκαιριού. Η γρήγορη ανάπτυξη του λιγούστρου σε συνδυασμό με αυστηρά κλαδέματα μπορεί να δημιουργήσει φράχτη που φθάνει σε ύψος 2-3 μέτρα.Το λιγούστρο παρουσιάζει εξαιρετική αντοχή και στην ατμοσφαιρική ρύπανση και γι’ αυτό οι αρχιτέκτονες τοπίου το επιλέγουνε ως διαχωριστικό σε δρόμους, λεωφόρους και εθνικές οδούς.

6. Ελαίαγνος - Ο ελαίαγνος δημιουργεί έναν εντυπωσιακό φράχτη με έντονο σκούρο ή κιτρινοπράσινο φύλλωμα όλο το χρόνο. Κι επιπλέον τους φθινοπωρινούς μήνες γεμίζει με άνθη που βγάζουν ένα έντονο γλυκό άρωμα. Αρκετά ανθεκτικός και προσαρμοστικός σε εδάφη αμμώδη, ξηρά ή με μεγάλη αλατότητα, ο ελαίαγνος μπορεί να φτάσει μέχρι τα 3 μέτρα σε ύψος. Αν θέλουμε να δώσουμε στον φράχτη μας πιο συμπαγή μορφή, καλό είναι να ξεκινήσουμε να κλαδεύουμε τον ελαίαγνο όταν βρίσκεται σε μικρή ηλικία, καθώς όσο αναπτύσσεται παίρνει ένα ακανόνιστο σχήμα που σχετικά δύσκολα διαμορφώνεται Υπάρχουν ποικιλίες ελαίαγνου με αποχρώσεις πράσινου φυλλώματος, καθώς και ποικιλίες πανασέ με διχρωμία του φυλλώματος, όπως πράσινο με κίτρινο. Ο ελαίαγνος ανθίζει λίγο καθυστερημένα το φθινόπωρο και ακολουθούν οι μικροί κόκκινοι καρποί του, την περίοδο του χειμώνα. 

7. Λεβάντα - Ένα πολύ δημοφιλές αρωματικό φυτό για δημιουργία ενος χαμηλού φράχτη είναι και η λεβάντα καθώς είναι από τα ψηλότερα αρωματικά φυτά που φθάνουν το ένα μέτρο . Με μικρές απαιτήσεις σε νερό, η λεβάντα μας προσφέρει υπέροχο άρωμα των λουλουδιών της. Η λεβάντα χρειάζεται πότισμα μια φορά τη βδομάδα, ενώ η υπερβολική υγρασία μπορεί να δημιουργήσει ξηράνσεις και σαπίσματα στα φύλλα.. Πάντως, όπως τα περισσότερα αρωματικά φυτά, η λεβάντα μπορεί να φυτευτεί στον κήπο μας αλλά μπορεί να καλλιεργηθεί με επιτυχία σε γλάστρα στο μπαλκόνι μας. Η λεβάντα στη φύση αυτοφύεται σε εδάφη φτωχά, βραχώδη και ξηρά, ενώ δεν αναπτύσσεται καλά σε υγρά και βαριά εδάφη καθώς παρουσιάζει σαπίσματα στις ρίζες. Αναζητεί ηλιόλουστες θέσεις, αν και μπορεί να αναπτυχθεί και σε ημισκιερά σημεία, είναι ανθεκτική στο ζεστό ξηροθερμικό περιβάλλον ενώ αντέχει και στην παγωνιά του χειμώνα. 

8. Δεντρολίβανο - Ακόμη ένα αρωματικό φυτό που επιδεικνύει υψηλή ανθεκτικότητα στον ήλιο και στη ζέστη και μπορεί να αποτελέσει ΄μία καλή επιλογή για χαμηλή μπορντούρα είναι το δεντρολίβανο. Ξυλώδης, πολυετής, αρωματικός θάμνος με βελονοειδή φύλλα, το δεντρολίβανο εντυπωσιάζει με τα μπλε αρωματικά άνθη που εμφανίζονται την άνοιξη και το καλοκαίρι. Το δεντρολίβανο αναπτύσσεται εύκολα και καλλιεργείται στις περιοχές με μεσογειακό κλίμα και ηλιόλουστο ξηροθερμικό περιβάλλον, όπου φθάνει μέχρι και το ύψος των δύο μέτρων. Το δεντρολίβανο είναι ανθεκτικό στην παγωνιά και τις χαμηλες θερμοκρασίες ενώ αν θέλουμε να μεταφυτέψουμε στον κήπο μας, προτιμούμε ελαφρά εδάφη με καλή αποστράγγιση και ουδέτερο pH. 6 μυστικά για φύτευση και φροντίδα δεντρολίβανο.

Πηγή : https://www.mistikakipou.gr/fita-katallila-gia-fraxti/

Τα πέντε πιο όμορφα φυτά ταχείας ανθοφορίας

Η άνοιξη θεωρείται από τους περισσότερους η ομορφότερη εποχή του χρόνου και δικαίως αφού η φύση ξυπνά από τον χειμωνιάτικο ύπνο της, χρώματα, λουλούδια και μυρωδιές την κατακλύζουν και μας καλεί να βρεθούμε κοντά της και να την απολαύσουμε. Ωστόσο, οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν πάντα να βρισκόμαστε όσο συχνά θέλουμε στην εξοχή και να απολαμβάνουμε την άνοιξη και τις ομορφιές της. Υποχρεώσεις και διάφοροι περιορισμοί, μας αναγκάζουν συχνά να την υποδεχόμαστε κυρίως στο σπίτι μας. Ακόμη και έτσι όμως, μπορούμε να την απολαύσουμε, φτιάχνοντάς την, στο μπαλκόνι μας. Ανεξάρτητα από το πόσο μικρό ή μεγάλο είναι, εμείς μπορούμε να το μετατρέψουμε σε μικρογραφία ενός ανοιξιάτικου, πολύχρωμου και ευωδιαστού κήπου και να φέρουμε την άνοιξη στο σπίτι μας. 

Αν μάλιστα θέλουμε να δούμε το μπαλκόνι μας να ανθίζει γρήγορα, τότε δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε από τα παρακάτω φυτά που μεγαλώνουν γρήγορα και φημίζονται για την ταχύτητα της ανθοφορίας τους:

1) Ορτανσία

Η ορτανσία είναι ένα ιδανικό φυτό για το μπαλκόνι και ένας από τους πιο δημοφιλείς ανθοφόρους θάμνους. Έχει διάφορα είδη για να επιλέξετε και τα περισσότερα είναι γνωστά για τη γρήγορη ανάπτυξή τους. Χρειάζεται αρκετό ήλιο για να έχει καλύτερη ανθοφορία αλλά τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού, είναι καλύτερο να την τοποθετείτε σε σκιά.

2) Άρκευθος

Κωνοφόρο γυμνόσπερμο φυτό, η Άρκευθος ανήκει στην οικογένεια των Κυπαρισσοειδών και θα στολίσει το μπαλκόνι σας με τις σκουροπράσινες βελόνες της. Έχει χαρακτηριστικό άρωμα και χρησιμοποιείται σαν καρύκευμα. Καλό είναι να το τοποθετούμε σε θέση που να βλέπει τον ήλιο. Χρειάζεται μέτριο πότισμα.

3) Πασχαλιά

Με τα υπέροχα αρωματικά άνθη της σε χρώμα λευκό και απαλό κίτρινο αλλά και βαθύ μωβ, η πασχαλιά είναι μια εξαιρετική επιλογή φυτού τόσο για τον κήπο όσο και για το μπαλκόνι μέσα σε γλάστρα. Είναι ένα όμορφο καλλωπιστικό φυτό που έχει συνδεθεί με την γιορτή του Πάσχα και πολύ σωστά, αφού ανθίζει κοντά στην περίοδο του Πάσχα. Είναι εύκολο φυτό, που δεν έχει χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Αντέχει σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες μέχρι και τους -20ο C και το μόνο που θέλει είναι ένα φωτεινό μέρος, νερό και λίπασμα κατάλληλο για ανθοφόρα φυτά.

4) Μπουτλέια ή βουτλέια (Butterfly Bush)

Είναι ένας εξαιρετικά διακοσμητικός θάμνος, που φημίζεται για τα μεγάλα, αρωματικά και πολύχρωμα λουλουδένια μπουκέτα του. Έχει παρατεταμένη ανθοφορία από τις πιο ενυπωσιακές και στολίζει το μέρος που βρίσκεται με τους μαγευτικούς τόνους της, του μωβ και του λιλά. Αντέχει στο έντονο κρύο και στην έλλειψη νερού ενώ προτιμά ηλιόλουστες θέσεις φύτευσης. Ανθίζει όλο το χρόνο και δεν χρειάζεται λίπασμα. Είναι ίσως η καλύτερη πρόταση, για να ανθίσει γρήγορα το μπαλκόνι σας.

5) Κρεπ μυρτιά

Αν θέλετε το μπαλκόνι σας να εντυπωσιάζει, τοποθετήστε σ΄αυτό μια κρεπ μυρτιά. Είναι από τα ομορφότερα φυτά που μπορούν να ευδοκιμήσουν στο μπαλκόνι. Μεγαλώνει πολύ γρήγορα, θέλει ηλιόλουστες θέσεις και είναι ανθεκτική στον πάγο. Τα άνθη της είναι λευκά, ροζ, βιολετί, μωβ ή πορφυρά. Τα φύλλα της πέφτουν το χειμώνα μετά από μια θεαματική παράσταση εναλλαγής χρωμάτων ενώ τα γυμνά κλαδιά της βγάζουν νέα φύλλα νωρίς την άνοιξη.

Πηγή : https://www.thermisnews.gr/2022/04/5_15.html?m=1