Ταξινομικά στο γένος Aralia περιλαμβάνονται 20 περίπου είδη που κατάγονται από τη Β. Αμερική, την Ασία και Αυστραλία. Στο παρελθόν ένας μεγάλος αριθμός ειδών του ίδιου γένους διαχωρίστηκε από βοτανολόγους σε νέα, και έτσι πολλά από αυτά σήμερα κατατάσσονται σε διαφορετικά γένη όπως Φάτσια (Fatsia), Διζυγοθήκη (Dizygotheca), Πάναξ (Panax), Πολυσκιά (Polyscias), κ.α. Μορφολογικά παρουσιάζονται στη μορφή θάμνων η δενδρυλλίων, με παλαμοσχιδή φύλλα, σχεδόν γραμμοειδή σε μερικές μορφές, η ακεραία. Πιο σπάνια σε ορισμένα ειδή όπως η Aralia elata τα φύλλα είναι σύνθετα διαιρεμένα και αποτελούνται από πολλά μικρότερα ενωμένα σε ένα εύρωστο διακλαδιζόμενο κεντρικό μίσχο. Οι ταξιανθίες είναι σφαιρικές. Στα κλίματα μας χρησιμοποιούνται για τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, γραφείων κλπ, όπου αν βρουν τη κατάλληλη περιποίηση διατηρούνται πολύ. Ορισμένα ειδή, τα περισσότερο ανθεκτικά μπορούν να καλλιεργηθούν υπαίθρια όλο το χρόνο ακόμη και σε ζώνες με σχετικά ψυχρούς χειμώνες. Η Fatsia japonica, (Aralia sieboldii) είναι φυτό πολύ κοινό και πολύ γνωστό για τη κομψότητα των μεγάλων φύλλων του που διατηρούνται πάνω στο φυτό όλο το χρόνο. Όπως μαρτυρά και το όνομα της κατάγεται από τις εύκρατες περιοχές της Ιαπωνίας όπου σε αυτοφυή κατάσταση σχηματίζει πολύκλαδους φουντωτούς θάμνους και μπορεί να ξεπεράσουν το ύψος των 5 μέτρων! Στο παρελθόν η καλλιέργεια της περιοριζόταν καθαρά μονό σε εσωτερικούς χώρους, αργότερα όμως, στα χρόνια μας, αναγνωρίστηκε η ιδιαίτερη άξια του φυτού ως καλλωπιστικού θάμνους σε μεγάλους κήπους και χώρους κάτω από δασικά δέντρα όπου αλλά ειδή δυσκολεύονται να αναπτυχτούν. Αναπτύσσεται σε όλων σχεδόν των ειδών τα εδάφη αλλά προτιμάει κυρίως υγρά, διαπερατά, πλούσια σε χούμο, άργιλο και σίδηρο. Ο Σίδηρος ευνοεί την ανάπτυξη του φυλλώματος, και του δίνει ένα λαμπερό βαθυπράσινο χρώμα. Η άνθηση είναι φθινοπωρινή και τα λουλούδια χρώματος κρεμ εμφανίζονται πάνω σε μεγάλες ταξιανθίες στις κορυφές των φυτών. Είναι σχεδόν παρόμοιε με αυτά του κοινού Κισσού (Hedera helix) και προσελκύουν πλήθος έντομα που τρέφονται από το νέκταρ τους και τα γονιμοποιούν. Η Fatsia japonica κατά της περίοδο της ανθοφορίας είναι ένα θαυμάσιο μελιτοφόρο φυτό που παράγει πολύ νέκταρ. Λίγους μήνες αργότερα και ανάλογα με το κλίμα της περιοχής, από τις αρχές μέχρι και τα τέλη της άνοιξης ωριμάζουν οι καρποί.
Οι σπόροι ανάλογα δυο έως έξη μαζί περικλείονται σε μελάνες χυμώδεις ραγές διαμέτρου 3-5 χιλιοστών. Είναι υπόξινες, πολύ θρεπτικές (δηλητηριώδεις για τον άνθρωπο) και προσελκύουν τα διάφορα πουλιά που τρέφονται με αυτές. Η Αραλιά αγαπάει τις σκιερές, πολύ φωτεινές θέσεις αλλά δείχνει να υποφέρει από το άμεσο ηλιακό φως όπου μπορεί να δημιουργήσει εγκαύματα και να προκαλέσει ξήρανση και πρόωρη πτώση των φύλλων. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στις σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες, (μέχρι και -12C) και στα ψυχρά ρεύματα αέρα. Μπορεί να καλλιεργηθεί και σε βόρεια κλίματα όπου παρατηρούνται χαμηλές θερμοκρασίες και παγετοί κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ο προσανατολισμός των φυτών δεν επηρεάζει την ανθεκτικότητα τους στο κρύο και κατά κύριο λόγο πρέπει να είναι βορεινός. Σε θερμοκρασίες κάτω των -5 βαθμών τα φύλλα ψύχονται αλλά επανέρχονται και πάλι στην φυσιολογική τους κατάσταση όταν αποψύχουν. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται με απόσπαση των πλευρικών βλαστών που αναπτύσσονται στη βάση του κεντρικού στελέχους η με σπόρο. Η πρώτη μέθοδος πολλαπλασιασμού δε δίνει και τόσο ικανοποιητικά αποτελέσματα και σπάνια χρησιμοποιείται. Η σπορά γίνεται μετά τα μέσα του φθινόπωρου σε υπαίθριο αλλά σχετικά προστατευμένο από τις βροχές κασόνι. Οι σπόροι προηγουμένως απολυμαίνονται για 7 με 8 λεπτά σε ένα διάλυμα που αποτελείται αναλογικά από ένα μέρος χλωρίου και εννέα μέρη καθαρού βρόχινου νερού. Αμέσως μετά ξεπλένονται με άφθονο τρεχούμενο νερού. Κατανέμονται ομοιόμορφα στην επιφάνεια του σπορείου και σκεπάζονται με ένα λεπτό στρώμα πάχους 3-5 χιλιοστών. Τα πρώτα σποριόφυτα εμφανίζονται στα μέσα της άνοιξης, συνήθως όλα μαζί, στο χρονικό διάστημα των 30 ήμερων. Η σπορά της Fatsia japonica μπορεί να πραγματοποιηθεί και σε άλλες περιόδους τους έτους αλλά η βλάστηση μπορεί να είναι αργή η ακανόνιστη εφόσον οι σπόροι δεν υποβληθούν προγενέστερα σε περιόδους ψύξης. Τα μικρά φυτά μεταφυτεύονται ένα μηνά αργότερα αναπτύσσονται τρία η τέσσερα μαζί προκειμένου να δημιουργήσουν αργότερα πυκνούς και φουντωτούς θάμνους. Η πρώτη ανθοφορία θα εμφανιστεί τρία η τέσσερα χρόνια αργότερα. Η αράλια ή φάτσια είναι αειθαλής θάμνος με μεγάλα λαμπερά πράσινα φύλλα. Δημιουργεί λευκά άνθη αρωματικά. Δεν αντέχει σε εξωτερικούς χώρους όπου η θερμοκρασία πλησιάζει τους 5 βαθμούς κελσίου. Καλύτερα να βρίσκεται σε ημισκιερά σημεία , γιατί με απευθείας ήλιο μπορεί να δημιουργήσει εγκαύματα στα φύλλα. Το καλοκαίρι θέλει τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα πότισμα ενώ τον χειμώνα αρκετά πιο σπάνια. Είναι κατάλληλο για σημεία κάτω από πολυκατοικίες σε σκιερές θέσεις όπως πυλωτές.
Πηγή : http://www.fytokomia.gr/permalink/8796.html
http://fytosymvoules.blogspot.nl/2011/01/blog-post_5362.html?m=1
Οι σπόροι ανάλογα δυο έως έξη μαζί περικλείονται σε μελάνες χυμώδεις ραγές διαμέτρου 3-5 χιλιοστών. Είναι υπόξινες, πολύ θρεπτικές (δηλητηριώδεις για τον άνθρωπο) και προσελκύουν τα διάφορα πουλιά που τρέφονται με αυτές. Η Αραλιά αγαπάει τις σκιερές, πολύ φωτεινές θέσεις αλλά δείχνει να υποφέρει από το άμεσο ηλιακό φως όπου μπορεί να δημιουργήσει εγκαύματα και να προκαλέσει ξήρανση και πρόωρη πτώση των φύλλων. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στις σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες, (μέχρι και -12C) και στα ψυχρά ρεύματα αέρα. Μπορεί να καλλιεργηθεί και σε βόρεια κλίματα όπου παρατηρούνται χαμηλές θερμοκρασίες και παγετοί κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ο προσανατολισμός των φυτών δεν επηρεάζει την ανθεκτικότητα τους στο κρύο και κατά κύριο λόγο πρέπει να είναι βορεινός. Σε θερμοκρασίες κάτω των -5 βαθμών τα φύλλα ψύχονται αλλά επανέρχονται και πάλι στην φυσιολογική τους κατάσταση όταν αποψύχουν. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται με απόσπαση των πλευρικών βλαστών που αναπτύσσονται στη βάση του κεντρικού στελέχους η με σπόρο. Η πρώτη μέθοδος πολλαπλασιασμού δε δίνει και τόσο ικανοποιητικά αποτελέσματα και σπάνια χρησιμοποιείται. Η σπορά γίνεται μετά τα μέσα του φθινόπωρου σε υπαίθριο αλλά σχετικά προστατευμένο από τις βροχές κασόνι. Οι σπόροι προηγουμένως απολυμαίνονται για 7 με 8 λεπτά σε ένα διάλυμα που αποτελείται αναλογικά από ένα μέρος χλωρίου και εννέα μέρη καθαρού βρόχινου νερού. Αμέσως μετά ξεπλένονται με άφθονο τρεχούμενο νερού. Κατανέμονται ομοιόμορφα στην επιφάνεια του σπορείου και σκεπάζονται με ένα λεπτό στρώμα πάχους 3-5 χιλιοστών. Τα πρώτα σποριόφυτα εμφανίζονται στα μέσα της άνοιξης, συνήθως όλα μαζί, στο χρονικό διάστημα των 30 ήμερων. Η σπορά της Fatsia japonica μπορεί να πραγματοποιηθεί και σε άλλες περιόδους τους έτους αλλά η βλάστηση μπορεί να είναι αργή η ακανόνιστη εφόσον οι σπόροι δεν υποβληθούν προγενέστερα σε περιόδους ψύξης. Τα μικρά φυτά μεταφυτεύονται ένα μηνά αργότερα αναπτύσσονται τρία η τέσσερα μαζί προκειμένου να δημιουργήσουν αργότερα πυκνούς και φουντωτούς θάμνους. Η πρώτη ανθοφορία θα εμφανιστεί τρία η τέσσερα χρόνια αργότερα. Η αράλια ή φάτσια είναι αειθαλής θάμνος με μεγάλα λαμπερά πράσινα φύλλα. Δημιουργεί λευκά άνθη αρωματικά. Δεν αντέχει σε εξωτερικούς χώρους όπου η θερμοκρασία πλησιάζει τους 5 βαθμούς κελσίου. Καλύτερα να βρίσκεται σε ημισκιερά σημεία , γιατί με απευθείας ήλιο μπορεί να δημιουργήσει εγκαύματα στα φύλλα. Το καλοκαίρι θέλει τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα πότισμα ενώ τον χειμώνα αρκετά πιο σπάνια. Είναι κατάλληλο για σημεία κάτω από πολυκατοικίες σε σκιερές θέσεις όπως πυλωτές.
Πηγή : http://www.fytokomia.gr/permalink/8796.html
http://fytosymvoules.blogspot.nl/2011/01/blog-post_5362.html?m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου