Πιπερόμια : Το φυτό εσωτερικού χώρου με καταγωγή από την Τροπική Αμερική

Η Peperomia ή Πιπερόμια είναι φυτό εσωτερικού χώρου και κατάγεται από την Τροπική Αμερική. Ευδοκιμεί σε θέσεις ημισκιάς και μέτριο έδαφος. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται με μοσχεύματα και διαιρέσεις και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι η εντυπωσιακή διχρωμία του φυλλώματός της. Η πεπερόμια ή peperomia προέρχεται από τα τροπικά δάση της Αμερικής και ανήκει στην οικογένεια των πεπεριδών. Συνήθως μεγαλώνει σαν επίφυτο (πάνω στον κορμό άλλων δένδρων). Είναι φυλλώδες φυτό, τα φύλλα του έχουν ωραία χρώματα, σχήμα, δομή, σχέδια. Τα φύλλα του έχουν σχήμα καρδιάς με αυλακωτή επιφάνεια. Μόνο λίγα μόνο σχηματίζουν σκωληκοειδείς μίσχους. Τα σαρκώδη φύλλα και τα κλαδιά έχουν την ιδιότητα να αποθηκεύουν νερό. Ανθίζει στα τέλη της άνοιξης μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου. Τα πράσινα είδη θέλουν φωτεινά ή ημισκιερά μέρη, ενώ τα πανασέ πλούσιο φως αλλά όχι απευθείας επαφή με τις ακτίνες του ηλίου. Όσα έχουν μαλακά φύλλα θέλουν αρκετή υγρασία σε αντίθεση με τα παχύφυλλα που αντέχουν στην ξηρασία. Γενικώς όμως θέλουν αρκετή ζέστη όλο το χρόνο, ενώ δύσκολα θα αντέξουν σε θερμοκρασίες χαμηλότερες των 12 βαθμών Κελσίου. Ποτίζετε τόσο ώστε να μην στεγνώνει το χώμα και να διατηρούνται υγρά το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα ελλατώστε το πότισμα. Η λίπανση την περίοδο της ανάπτυξης θα βοηθήσει πολύ το φυτό. Στερεώστε τα σε κορμούς άλλων φυτών για επίφυτα ή καλλιεργήστε τα σε ρηχά πλατειά δοχεία την άνοιξη. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται την άνοιξη με μοσχεύματα. Η peperomia (φυτό radiator) είναι ένα από τα 2 μεγάλα γένη της οικογένειας Piperaceae, με περισσότερα από 1.000 είδη που καταγράφηκαν. Τα περισσότερα από αυτά είναι συμπαγείς, μικρές πολυετείς επιφύσεις που αναπτύσσονται πάνω σε σάπιο ξύλο. 

Περισσότερα από 1.500 είδη έχουν καταγραφεί, εμφανίζονται σε όλες τις τροπικές και υποτροπικές περιοχές του κόσμου, αν και συγκεντρώνονται στην Κεντρική Αμερική και στη βόρεια Νότια Αμερική. Ένας περιορισμένος αριθμός ειδών (περίπου 17) βρίσκονται στην Αφρική. Αν και ποικίλλουν σημαντικά στην εμφάνιση τους, αυτά τα είδη γενικά έχουν παχύρρευστα στελέχη και σαρκώδη φύλλα, μερικές φορές με επιδερμικά παράθυρα. Τα λουλούδια Peperomia έρχονται συνήθως σε κίτρινα έως καφέ κωνικά αιχμές. Αυτά τα τροπικά πολυετή φυτά καλλιεργούνται για το διακοσμητικό τους φύλλωμα. Είναι κυρίως ιθαγενή της τροπικής Αμερικής. Είναι συμπαγή και συνήθως δεν υπερβαίνουν τα 12 ίντσες (30 cm) σε ύψος. Διαφέρουν σημαντικά στην εμφάνιση. Ορισμένοι έχουν κοχλιοειδείς, παλινδρομικούς μίσχους και μερικοί έχουν σαρκώδη, τραχύ βλαστούς. Τα φύλλα είναι λείες και σαρκώδεις και μπορεί να είναι οβάλ με το φύλλο στο κέντρο ή κοντά στο κέντρο της λεπίδας φύλλων, ή μπορεί να έχουν σχήμα καρδιάς ή νάρθηκα. το μέγεθος τους μπορεί να κυμαίνεται από 1-4 ίντσες (2,5-10,2 cm). Μπορεί να είναι πράσινα ή ριγέ, μαρμάρινα ή οριοθετημένα με ανοιχτό πράσινο, κόκκινο ή γκρίζο, και οι μίσχοι κάποιων ειδών είναι κόκκινοι. Τα μικροσκοπικά λουλούδια είναι απαρατήρητα και μεγαλώνουν με τη μορφή κορδονιών. Οι πεμπρωσίες καλλιεργούνται για το διακοσμητικό τους φύλλωμα και μερικές φορές για τα ελκυστικά λουλούδια τους (Peperomia fraseri). Εκτός από τα χυμώδη είδη, είναι γενικά εύκολο να αναπτυχθούν σε ένα θερμοκήπιο. Διαφορετικά είδη (π.χ., Peperomia caperata) και ποικιλίες βρίσκονται στο εμπόριο. Αυτά τα φυτά συνήθως διαδίδονται με σπόρους. 

Επίσης, διαδίδονται εμπορικά με μοσχεύματα. Τα αποκόμματα Peperomia ρίζα εύκολα. Τα φυτά μπορούν να διαιρεθούν κατά το χρόνο φύτευσης. Αφαιρούνται και χωρίζονται σε μικρά κομμάτια, κάθε ένα με μερικές ρίζες συνδεδεμένες. Μπορούν επίσης να ληφθούν φύλλα ή στελέχη βλαστών την άνοιξη ή το καλοκαίρι. Τα κάτω φύλλα των βλαστών αφαιρούνται και γίνεται κόψιμο κάτω από τον κόμβο του πυθμένα (άρθρωση). Στη συνέχεια τοποθετούνται σε πάγκο για μια ώρα ή δύο για να επιτρέψουν την δημιουργία ενός προστατευτικού ιστού κάλου πάνω από τις περικοπές. Εν συνεχεία εισάγονται σε μια θήκη πολλαπλασιασμού με θερμότητα κάτω από 70-75 βαθμούς F. Είναι προτιμότερο να μην σφραγίζεται πλήρως η κορυφή, καθώς τα φυτά είναι ημισχεολυτικά στη φύση τους και η υπερβολική υγρασία είναι επιζήμια. Όταν έχουν σχηματιστεί αρκετές ρίζες, τα μοσχεύματα μπορούν να φυτευτούν σε δοχεία 3 ιντσών ή σε κρεμαστά καλάθια. Η καλλιέργεια τροπικών παραγωγικών πολυετών φυτών είναι υποτίθεται δύσκολη, επειδή αυτά τα είδη ευδοκιμούν σε συγκεκριμένες συνθήκες, τις οποίες δε θα μπορούμε να παρέχουμε, οπότε και αν προσπαθήσουμε μάλλον θ’αποτύχουμε, ή απλώς δε θα δώσουν καρπό ποτέ. Αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του είναι μύθος. Τα περισσότερα τροπικά φυτά μπορούν να καλλιεργηθούν κι εδώ, και με κάποια επιπλέον φροντίδα μπορούν και να καρποφορήσουν. Απλώς είναι οικονομικά ασύμφορη η καλλιέργειά τους σε εμπορική κλίμακα. Μικρά φυτά όπως το τζίντζερ ή το λεμονόχορτο, από τα οποία το μέρος που συλλέγεται είναι βλαστητικό, καλλιεργούνται εύκολα και δίνουν αρκετή ποσότητα. Κάπια καρποφόρα όπως η γκουάβα, η μπανανιά και ο ανανάς, με κάποια επιπλέον προστασία εύκολα καρποφορούν και στο σπίτι μας, ενώ κάποια άλλα, όπως το μάγκο ή ο κοκοφοίνικας, είναι πολύ δύσκολα και δεν πρόκειται να καρποφορήσουν, εκτός κι αν τοποθετηθούν σε θερμοκήπιο που μπορεί να χωρέσει το τελικό ύψος τους. Το αβοκάντο είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, αφού καλλιεργείται εύκολα, και μετά από κάποια χρόνια, αν οι συνθήκες όπου ζει είναι καλές, μπορεί να καρποφορήσει. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι το καλλιεργούμε απλώς ως καλλωπιστικό φυτό, οπότε το αν καρποφορήσει τελικά δεν έχει μεγάλη σημασία.

Πηγή : http://fytognoseis.blogspot.co.id/2012/03/peperomia.html?m=1

http://www.anthopoleia.com/clf.asp?clplants_id=103&ftcd=8

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Peperomia

https://bolko.wordpress.com/tag/τροπικά-φυτά/

Ασφόδελος : Το αρχαίο ενδημικό φυτό της Μεσογείου με τις φαρμακευτικές ιδιότητες

Γνωρίζετε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι ασφόδελοι αποτελούσαν τροφή των νεκρών, καθώς πίστευαν ότι υπήρχε στον κάτω κόσμο ένα μεγάλο λιβάδι με ασφοδέλους; Ο ασφόδελος ήταν το «νεκρολούλουδο» των αρχαίων Ελλήνων, καθώς οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι νεκροί κατοικούσαν σε ένα λιβάδι με ασφόδελους (Ασφόδελο Λειμώνα)… Το είχαν σαν σύμβολο πένθους και όπως αναφέρει ο Όμηρος στην «Οδύσσεια» έσπερναν τον ασφόδελο στους τάφους, γιατί νόμιζαν ότι οι ψυχές τρέφονταν με τους κονδύλους τους (καθώς είναι πλούσιοι σε άμυλο)! Σ' ένα από αυτά τα λιβάδια, γεμάτα από ασφόδελους, όπως τα βλέπουμε και σήμερα σε απέραντες εκτάσεις στους λόφους και στις ακτές, συναντήθηκαν και οι ψυχές των ηρώων πού είχαν πέσει στην Τροία (Όμηρος). Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου τα σύγκριναν οι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα. Η δυσάρεστη μυρωδιά του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια, ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου. Εκτός όμως από τη μυθολογία, στις πιο σύγχρονες παραδόσεις ο ασφόδελος ήταν ο οιωνός για την επόμενη χρονιά: όταν το μακρύ στέλεχος (ποδίσκος) του ασφόδελου είναι στραβό, λένε ότι η χρονιά θα είναι κακή, αντίθετα αν είναι ίσιο η χρονιά θα πάει καλά. Το ίδιο το στέλεχος (ποδίσκος), επειδή είναι μαλακό, τα παιδιά (σε παλαιότερες εποχές) με αυτό κατασκεύαζαν ανεμόμυλους, που τους αναρτούσαν το καλοκαίρι πάνω στα δώματα. Κατά καιρούς είχε χρησιμοποιηθεί ως συγκολλητική ουσία, για την παρασκευή αλκοόλ αλλά και ως αλοιφή κατάλληλη για κάθε πληγή. Αυτά τα πολυετή φυτά της οικογένειας των λιλιειδών είναι ενδημικά της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης. Πάνω από 12 είδη του φυτού βρίσκονται διασκορπισμένα σε μια μεγάλη περιοχή που επεκτείνεται από την Μεσόγειο ως την Ινδία. 

Ο κοινός ασφόδελος συναντάται σε λιβάδια, αλλά και σε άγονες και έρημες περιοχές. Οι ρίζες του μοιάζουν σαν δάχτυλο ή καρότο, έχουν χρώμα καφέ και είναι χυμώδεις. Τα φυτά σχηματίζονται από συστάδες λογχωτών φύλλων που μοιάζουν κάπως με τα φύλλα του κρεμμυδιού και που φτάνουν σε μήκος τα 60 εκατοστά. Από τα μέσα της άνοιξης και νωρίς το καλοκαίρι ανθίζουν πάνω σε χοντρά στελέχη, τσαμπιά από μικρά, άσπρα, σε σχήμα άστρου λουλούδια. Ο καρπός του είναι ένα αβγό που μοιάζει με κάψουλα. Αυτά τα φυτά φτάνουν γύρω στο 1 μέτρο ύψος και 40 εκατοστά πλάτος. Οι ασφόδελοι καλλιεργούνται μόνο σε βοτανικούς ή θεματικούς κήπους, αν και πολλαπλασιάζονται εύκολα με σπόρο ή διαίρεση των ριζών. Οι ρίζες πρέπει να συλλέγονται στο τέλος της πρώτης χρονιάς. Οι αρχαίοι φύτευαν αυτά τα λουλούδια δίπλα σε τάφους, σαν είδος προσφοράς στους νεκρούς. Πίστευαν ότι αποτελούσαν τροφή των νεκρών, και πολλά ποιήματα έχουν γραφεί γι' αυτό το έθιμο. Το όνομα ασφόδελος έχει ελληνική ρίζα και σημαίνει σκήπτρο. Ο Αρτεμίδωρος στην Ονειροκριτική του αναφέρει: "Ο ασφόδελος... προμηνύει θάνατο μόνο για τους ασθενείς, όπως έχω συχνά παρατηρήσει. Δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω με βεβαιότητα γιατί συμβαίνει αυτό, ίσως γιατί πιστεύεται ότι οι πεδιάδες του ’δη είναι γεμάτες από ασφοδέλους." Ο Όμηρος μνημονεύει έναν αγρό με ασφοδέλους δύο φορές κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Οδυσσέα στον κάτω κόσμο και ξανά όταν οι ψυχές των επίδοξων μνηστήρων οδηγήθηκαν από τον Ερμή στον κάτω κόσμο. Ο Ησίοδος όμως, περιγράφει τον ασφόδελο ως το εισιτήριο του φτωχού, χωρίς να κάνει νύξη στις προλήψεις που συνέδεαν το φυτό με τον κάτω κόσμο. Ο Λουκιανός επιβεβαιώνει ότι οι Έλληνες πίστευαν ότι υπήρχε στον κάτω κόσμο ένα μεγάλο λιβάδι με ασφοδέλους. Ο Ησύχιος καταχωρεί τον ασφόδελο σαν αρωματικό φυτό του οποίου η ρίζα, σύμφωνα με τον Αρίσταρχο, είναι εδώδιμη. 

Οι ρίζες του φυτού ξεραίνονται και βράζονται σε νερό, παράγοντας μια κολλώδη ουσία που σε μερικές χώρες ανακατεύεται με δημητριακά ή πατάτες για να φτιαχτεί ασφοδελόψωμο. Στην Ισπανία και σε άλλες χώρες οι ρίζες χρησιμοποιούνται σαν τροφή ζώων, ειδικά στα πρόβατα. Στις χώρες της Βόρειας Αφρικής τα γουρούνια τα άγρια γουρούνια τις τρώνε με λαιμαργία. Στο Ιράν, ένα είδος κόλας παράγεται από τους βολβούς του ασφοδέλου, οι οποίοι πρώτα ξεραίνονται και μετά αλέθονται. Όταν ανακατευτεί με κρύο νερό, η σκόνη τους φουσκώνει και μετατρέπεται σε ισχυρή κόλα. Ο Ιπποκράτης, ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος έλεγαν ότι οι ρίζες μαγειρεύονταν σε στάχτη και μετά τρώγονταν. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τις χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο σε διάφορες ασθένειες, αλλά η σύγχρονη ιατρική δεν τις μεταχειρίζεται. Στην λαϊκή ιατρική χρησιμοποιούνται ακόμα οι ασφόδελοι στο Ισραήλ από τους Παλαιστίνιους. για να θεραπεύσουν κάποια εξογκώματα που βγαίνουν ανάμεσα στις αρθρώσεις των χεριών ή των ποδιών. Πραγματικά δεν υπάρχει καλύτερο γιατροσόφι για αυτό το πρόβλημα από τις ρίζες του ασφοδέλου. Αλλες φαρμακευτικές χρήσεις έχει το φυτό στην θεραπεία του ίκτερου, του εκζέματος, του πρηξίματος των ποδιών, των ρυτίδων, και στην ανακούφιση του στομάχου. 

Ο Ασφόδελος από της αρχαιότητος μέχρι σήμερα θεωρείτο θεραπευτικό βότανο και χορηγείτο προπαντός:

1) σαν σπουδαίο καρδιοτονωτικό - διουρητικό φάρμακο στις ίδιες ενδείξεις με την Σκίλλα την παραθαλάσσια (πολύ πιθανόν να περιέχει σαν δραστικά συστατικά γλυκοζίδες αναλόγου συνθέσεως με την Σκιλλαβιόζη Scillaren Α-Β)

2) σαν εμμηναγωγό

3) διουρητικό - αποχρεμπτικό

4) αντιφλεγμονώδες (ενζυματική δράση)

5) εμετικό (λόγω ερεθισμού του βλεννογόνου του στομάχου).

Κατά την Ιπποκρατική εποχή χορηγείτο σαν φάρμακο : 

1) στην εξιδρωματική πλευρίτιδα

2) στις καρδιοπάθειες με οιδήματα ανά σάρκα

3) στον ασκίτη (κίρρωση του ήπατος)

4) σαν εμμηναγωγό και

5) σαν αποχρεμπτικό (πιθανώς στο πνευμονικό οίδημα) και στις χρονιές ασθματικές βρογχίτιδες - Υπό μορφή.

Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ποτέ μόνοι σας. Μην χρησιμοποιείτε βότανα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα ακόμα και συμπληρώματα χωρίς την γνώμη ιατρού. Οι φυσικές θεραπείες και τα βότανα δεν αποτελούν υποκατάστατο ιατρικής περίθαλψης.

Πηγή : http://www.valentine.gr/linkOfTheMonth_gr-april2002.php

http://wi-fi-votaniki.net/el/node/492

http://www.ftiaxno.gr/2013/04/blog-post_7.html?m=1

Επίφυλλο : Ένα τροπικό κακτοειδές εσωτερικού χώρου και πολύ διαδεδομένο παχυφυτο

Επίφυλλο. Κοινή ονομασία: Ο κάκτος των Χριστουγέννων, Υπομονή, Ζυγόκακτος, Σλουμπεργκέρα. Λατινική ονομασία: Schlumbergera sp.. Οικογένεια: Cactaceae. Καταγωγή: Βραζιλία. Είναι ένα κακτοειδές εσωτερικού χώρου. Αποτελείται από πεπλατυσμένους βλαστούς, που σχηματίζουν ενώσεις ανά 4 περίπου εκατοστά και μοιάζουν με φύλλα. Στην άκρη τους βγαίνουν τα λουλούδια. Έχουν χρώμα λευκό, κίτρινο, κόκκινο, φούξια, μωβ ή πορτοκαλί. Υπάρχουν δύο βασικές ποικιλίες. Η μια ανθίζει το χειμώνα και η άλλη την άνοιξη. 18-23°C είναι η καλύτερη θερμοκρασία για την ανάπτυξή του. Στις χαμηλές θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν καταστρέφεται. Αν γίνονται απότομες μεταβολές, μπορεί να ρίξει τα μπουμπούκια του. Θέλει σημείο φωτεινό, χωρίς όμως να το βλέπουν απ ευθείας οι ακτίνες του ήλιου. Αν το έχετε μέσα στο σπίτι, φροντίστε να είναι μακριά από πηγές θερμότητας. Αν γίνονται συνεχείς μεταβολές στη θέση του μπορεί να ρίξει τα μπουμπούκια του. Δε χρειάζεται πολύ πότισμα. Ποτίζουμε μόνο όταν το χώμα ξεραθεί. Χρησιμοποιούμε ειδικά, υγρά λιπάσματα για κάκτους την άνοιξη και το φθινόπωρο. Δεν λιπαίνουμε πότε το χειμώνα και το καλοκαίρι. Δε χρειάζεται κλάδεμα. Κλαδεύουμε μόνο αν θέλουμε να περιορίσουμε το μέγεθος. Εχθροί και ασθένειες : Μελίγκρα, Ψευδόκοκκος. Πολλαπλασιασμός: Γίνεται εύκολα. Απλά κόβουμε ένα κλαδί του και το φυτεύουμε σε μια γλάστρα, με χώμα πλούσιο σε οργανική ουσία. Στις μεταφυτεύσεις βοηθά πάντα και η ορμόνη ριζοβολίας. Επειδή σε κάποιες χώρες δεν υπάρχουν έλατα για χριστουγεννιάτικο στολισμό, στολίζουν το επίφυλλο. Γι αυτό άλλωστε ονομάζεται και κάκτος των Χριστουγέννων. Το όνομά του το πήρε από τον Γάλλο φυσιοδίφη Φρεντρικ Σλουμπερζέ. Στη φύση φυτρώνει πάνω σε δέντρα, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων. 

Η υπομονή ή κάκτος των χριστουγέννων ή επίφυλλο είναι ένα από τα αγαπημένα παχύφυτα. Υπάρχουν πολλά υβρίδια του Χριστουγεννιάτικου Κάκτου ή όπως λέγεται στα Ελληνικά, της Υπομονής. Τα λουλούδια μπορεί να είναι λευκά, κόκκινα, ροζ, φούξια, δίχρωμα και άλλα. Έγινε γνωστό ως κάκτος των Χριστουγέννων επειδή κάποιες ποικιλίες ανθίζουν περίπου τα Χριστούγεννα. Χρειάζεται άφθονο φως όπως όλοι οι κάκτοι αλλά δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή απευθείας με τις ακτίνες του ηλίου. Τα μπουμπούκια αρχίζουν να εμφανίζονται στις αρχές του φθινοπώρου και συνήθως μέχρι τα Χριστούγεννα αρχίζει και η ανθοφορία. Αν το φυτό σας δεν ανθίσει, πιθανόν να βρίσκεται σε σκοτεινό χώρο ή η θερμοκρασία του χώρου είναι υψηλή. Το φυτό θα πρέπει να βρίσκεται σε δροσερό μέρος λίγες εβδομάδες πριν την ανθοφορία. Μην γυρίζετε τη γλάστρα άκοπα την περίοδο που σχηματίζονται τα μπουμπούκια γιατί αν γυρίσετε το φυτό θα μετακινηθούν μακριά από το φως που είχαν συνηθίσει, έτσι προσπαθώντας να γυρίσουν προς το φως θα εξαντληθούν και θα πέσουν. Επίσης δεν αντέχει στα ψυχρά ρεύματα, στις ξαφνικές αλλαγές της θερμοκρασίας, στην λίγη ή υπερβολική υγρασία, στην ξηρασία και ίσως σε μία πολύ μεγάλη γλάστρα. Η υπομονή προτιμά να περιορίζονται οι ρίζες της σε μια μικρή γλάστρα από το να βρίσκεται σε μία πολύ μεγάλη γλάστρα. Η θερμοκρασία ενός σπιτιού είναι κατάλληλη καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου για το φυτό. Το έδαφος πρέπει οπωσδήποτε να έχει πολύ καλή αποστράγγιση. 

Γενικώς όλοι οι κάκτοι έτσι και η υπομονή, χρειάζονται αρκετή υγρασία όλες τις εποχές του χρόνου, αρκεί ν’ αδειάζετε το νερό που μένει στο πιατάκι. Αφήνετε το χώμα να στεγνώνει πριν το ποτίσετε ξανά. Λιπαίνετε μία φορά το μήνα για όλο το χρόνο ώστε να βοηθηθεί το φυτό. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα την άνοιξη ή το καλοκαίρι κόβοντας κλαδιά που να αποτελούνται από 2-3 διακλαδώσεις, αφήστε την κομμένη άκρη του να στεγνώσει και μετά φυτέψτε το σε ένα μικρό γλαστράκι. Πιέστε το κλαδάκι όσο χρειάζεται για να στέκεται όρθιο. Ποτίζετε τα φυτεμένα κλαδιά σαν να είναι ώριμα φυτά και περιμένετε να αναπτυχθούν μετά από περίπου 4 εβδομάδες. Η υπομονή ( Σλουμπεργκέρα ή Ζυγόκακτος) είναι ένα από τα έξι γνωστά γένη κακτοειδών, που φυτρώνουν πάνω σε δέντρα. Πήρε το όνομά της από το Γάλλο συλλέκτη φυτών Φρεντερίκ Σλουμπερζέ. Φυτρώνει σε υψόμετρο 1.000-1.700 μέτρων. Είναι ένα από τα πλέον διαδεδομένα παχύφυτα. Ονομάζεται αλλιώς και επίφυλλο, ή κάκτος των Χριστουγέννων, γιατί ανθίζει εκείνη την εποχή. Παρ´όλα αυτά, μπορεί να τη βρει κανείς στην αγορά, σχεδόν ολόκληρο το χρόνο. Χρειάζεται αρκετό φως και χώμα με καλή στράγγιση, ενώ δεν αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες και στον παγωμένο άνεμο. Κάθε μήνα πρέπει να τής χορηγείται υγρό λίπασμα για κάκτους. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι η μεγάλη ποικιλία των χρωμάτων της (κόκκινο, λευκό, ροζ, μωβ, πορτοκαλί). 

Τα κοτσάνια της είναι πράσινα, πλατιά και επίπεδα και μοιάζουν με μικρά παραγεμισμένα φύλλα, κολλημένα μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα τα κοτσάνια αυτά είναι τροποποιημένα κλαδιά, που ονομάζονται κλαδώσεις. Οι κλαδώσεις αυτές είναι κατασκευασμένες, έτσι ώστε να συνεισφέρουν στη διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Είναι επίπεδες, για να έχουν μεγαλύτερη επιφάνεια και παχιές για να μπορούν να αποθηκεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο νερό. Τα άνθη ξεπροβάλλουν από τα κενά στις άκρες των κοτσανιών. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τα περισσότερα κακτοειδή, η υπομονή δεν διαθέτει φύλλα και αγκάθια. Η υπομονή προσβάλλεται δύσκολα από παράσιτα ή ασθένειες. Οι δύο κυριότεροι εχθροί της είναι η μελίγκρα, που επιτίθεται στους βλαστούς, τα μπουμπούκια και τα άνθη και ο ψευδόκοκκος (βαμβακάδα), που επιτίθεται στις υπόγειες ρίζες. Η υπομονή προέρχεται από το τροπικό δάσος του όρους Όργκαν βόρεια του Ρίο ντε Τζανέιρο, στη νοτιοανατολική Βραζιλία. Εκεί, αποκαλείται "Flor de maio " (λουλούδι του Μαΐου). Πρωτοφυτεύθηκαν στην Ευρώπη (Αγγλία) πριν 150 περίπου χρόνια. Λόγω της έλλειψης πεύκων και ελάτων, που διακοσμούν παραδοσιακά τις ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές χώρες τα Χριστούγεννα, σε πολλά μέρη του πλανήτη, όπως η Αφρική, η Αυστραλία και η Λατινική Αμερική, το φυτό της υπομονής παίρνει τη θέση τους, και στολίζεται με παρόμοιο τρόπο. Για το λόγο αυτό, ονομάζεται και κάκτος των Χριστουγέννων, καθώς οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, το έχουν ενσωματώσει στη γιορτή αυτή.

Πηγή : http://tsougrana.eu/node/267

http://fytognoseis.blogspot.in/2012/02/blog-post_08.html?m=1

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Υπομονή_(φυτό)

Κύπειρος : Το υδροφυλο φυτό της Μεσογείου και οι πολλαπλές χρήσεις του

Ο κύπειρος είναι γένος μονοκοτυλήδονων φυτών που περιλαμβάνει περίπου 600 είδη ριζωματωδών πολυετών ποωδών υδρόφιλων φυτών με παγκόσμια εξάπλωση. Ανήκει στην οικογένεια των κυπειρίδων. Φύεται σε ρυάκια, υγρότοπους, λιμνάζοντα νερά, όχθες λιμνών, κ. ά. Μερικά είναι καλλωπιστικά, άλλα όμως αποτελούν δυσεξόντωτα ζιζάνια. Οι κύπειροι έχουν συμπαγή τριγωνικό βλαστό, με παράρριζα, συνήθως, φύλλα και μικρά διγενή άνθη σε πυκνές ταξιανθίες. Στην Ελλάδα απαντούν περίπου 10 αυτοφυή είδη κύπειρου, γνωστά με την κοινή ονομασία κύπερη. Φύονται σε όχθες ποταμών ή σε παραθαλάσσιες τοποθεσίες, σχεδόν ολόκληρης της Ελλάδας. Τα σημαντικότερα είδη του γένους είναι: Cyperus alternifolius (Κύπειρος ο εναλλασσόφυλλος), το οποίο καλλιεργείται για καλλωπιστικούς σκοπούς. Ιθαγενές φυτό της Μαδαγασκάρης είναι πολύ ευαίσθητο στον παγετό. Φτάνει στο ύψος τα 60-80 εκ., αναπτύσσει πολλά στελέχη που φέρουν στην κορυφή τους έναν θύσανο από γραμμοειδή φύλλα. Τα μικρά άνθη του σχηματίζουν σκιαδόμορφες ταξιανθίες. Πολλαπλασιάζεται με σπέρματα και με διαχωρισμό της τούφας των στελεχών. Cyperus rotundus, ένα από τα σοβαρότερα ζιζάνια των καλλιεργειών, Cyperus esculentus (κοινώς, κίτρινη κύπερη), με εδώδιμα κονδυλώδη ριζώματα, πλούσια σε άμυλο. Από αυτό παρασκευάζεται στην Ισπανία το ποτό Ορτσάτα (Horchata), Cyperus longus, με αρωματικό έρπον ρίζωμα και πολύ μακριά, τραχιά φύλλα, Cyperus niger (Κύπειρος ο μέλας), Cyperus esculentus (Κύπειρος ο εδώδιμος), που είναι γνωστός ως μάννα, αυτοφυές στους υγρούς τόπους των Ινδιών, της Αιγύπτου, της Αφρικής, την Ιταλία, την Γαλλία και την Ελλάδα Cyperus papyrus, ο κύπειρος ο πάπυρος. Φύεται στη Συρία και την Αίγυπτο. Από αυτό κατασκευάζεται ο γνωστός σε όλους πάπυρος των αρχαίων. Καλλιεργείται σε δεξαμενές και ενυδρεία. 

Ο κύπειρος αναφέρεται από τον Όμηρο, αλλά και από λυρικούς ποιητές της αρχαιότητος. Επίσης, αναφέρεται στις πινακίδες Γραμμικής Β΄ από το Ανάκτορο του Νέστορος. Τηνμεγαλύτερη παραγωγή στην αρχαία Ελλάδα είχαν η πόλις των Αθηνών, η Κόρινθος, αλλά προ πάντων το Άργος. Η αρχαία ελληνική ονομασία του φυτού είναι η και ο κύπερος, κύπειρος ή κύπαιρος, κύπειρον, ερυσίσκηπτρον, πάρις ή μαλινάθαλλη. Λαϊκές ονομασίες: αγριοκύπερη, κύπερη (στη Θεσσαλία), μάννα (πληθ. οι μάννες), σαριά, κάπουρας (στην Κύπρο), τροπαλάκι ή τρουπαλάκι (στην Πελοπόννησο). Περιφραστικές ονομασίες: Για την αγριοκύπερη: γαρύφαλλο του Άργους, αμύγδαλο του Άργους. Για τον κύπειρο τον εδώδιμο: αμύγδαλο της γης, μάννα τ’ ουρανού. Για τον στρογγυλό: γαρύφαλλα αθηναϊκά. Kατά τον Διοσκουρίδη «άλλοι το ονομάζουν ερυσίσκηπτρον, όπως τον ασπάλαθο. Έχει φύλλα όμοια με πράσο, αλλά πιο μακριά και λεπτότερα, κοτσάνι με μήκος έναν πήχυ ή και μεγαλύτερο, που σχηματίζει γωνία, όμοιο με του βούρλου, και στην κορυφή του υπάρχει ένα βλάστημα από μικρά φύλλα και σπόρους. Από κάτω έχει ρίζες - και είναι αυτές που χρησιμοποιούνται - σαν μακρουλές ελιές, κολλητές η μία με την άλλη, ή και στρογγυλές, μαύρες, ευωδιαστές, λίγο πικρές». Ο Θεόφραστος λέει πως η καλύτερη είναι αυτή των Κυκλάδων, την οποία ονομάζει πάρι ή μαλινάθαλλη. Και χαρακτηρίζει το φυτό στυπτικότερο και του σχίνου και του καλάμου. Σήμερα γνωρίζουμε ότι χρήσιμα μέρη του φυτού αυτού είναι το ρίζωμά του, το οποίο συλλέγεται άνοιξη ή φθινόπωρο. Το φθινόπωρο συλλέγεται η ρίζα του κ. του εδώδιμου. Η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει περίπου 10 αυτοφυή είδη κύπειρου, γνωστά με την ονομασία κύπερη. Συναντώνται σε όχθες ποταμών ή σε παραθαλάσσιες τοποθεσίες, σχεδόν ολόκληρης της Ελλάδας, και τα περισσότερα είναι δυσεξόντωτα ζιζάνια των καλλιεργούμενων αγρών. 

Σημαντικότερα από αυτά είναι τα είδη: Cyperus rotundus, ένα από τα σοβαρότερα ζιζάνια των καλλιεργειών, Cyperus esculentus (κοινώς, κίτρινη κύπερη), με εδώδιμα κονδυλώδη ριζώματα, πλούσια σε άμυλο, Cyperus longus, με αρωματικό έρπον ρίζωμα και πολύ μακριά, τραχιά φύλλα. Κύπειρος ο μακρός (Cyperus longus). Φύεται στις όχθες των λιμνών και των ποταμών σχεδόν όλης της Ελλάδος. Ζιζάνιο αλλά και νομευτικό. Έχει στερεώτατη ρίζα. Αυτή η ρίζα της αγριοκύπερης έχει ευχάριστη οσμή, που θυμίζει το άρωμα του ίου. Το χορτώδες μέρος της είναι άοσμο και άνοστο. Περιέχει ένα ρητινώδες κόμμι, με κύριο συστατικό το άμυλο και σε μικρή ποσότητα πτητικό έλαιο. Το υδατώδες εκχύλισμα είναι άοσμο και λόγο δριμύ, ενώ το οινοπνευματώδες έχει αρωματική οσμή και γεύση. Έτσι, παλαιά οι αρωματοποιοί χρησιμοποιούσαν τη ρίζα για να παρασκευάζουν μασητικό για την ευωδίαση του στόματος και της αναπνοής. Γι’ αυτόν τον σκοπό άλλωστε επωλείτο στα αρχαία αρωματοποιεία και το μασούσαν όπως τη μαστίχα, ιδίως κατά τις ώρες των συναναστροφών και των συζητήσεων. Παλαιότερα εθεωρείτο και θαυμάσιο στομαχικό φάρμακο. Στις μέρες μας έπαψε πια να χρησιμοποιείται. Κύπειρος ο εδώδιμος (Cyperus esculentus). Είναι ένα πολύ ενοχλητικό ζιζάνιο. Φύεται σε αμμώδεις, παράκτιες, καλλιεργούμενες ή χέρσες τοποθεσίες της ηπειρωτικής Ελλάδος, της Πελοποννήσου και της Κρήτης. Οι ρίζες και τα ριζώματα (τα λεγόμενα αμύγδαλα της γης) του εδώδιμου κύπειρου είναι λεπτά, με κίτρινες διογκώσεις ωοειδείς ή σφαιρικές, μεγέθους φουντουκιού, έχουν γλυκειά σακχαρούχα και ευχάριστη γεύση, που μοιάζει με εκείνη του κάστανου. Είναι δε ωραία και εύπεπτη τροφή και τρώγεται από αρχαιοτάτων χρόνων. Από χημικής απόψεως, περιέχουν λεύκωμα, λίπος, γόμμα, άμυλο, κλπ. Μάλιστα, το άμυλό τους είναι εφάμιλλο των πατατών. Χρησιμοποιούνταν παλαιά για θρεπτικές κρέμες και σούπες. Στην Ισπανία καλλιεργείται σε μεγάλη έκταση. 

Σε πολλά μέρη της Ισπανίας πωλούν ένα είδος δροσιστικής σουμάδας (chufa) που παρασκευάζουν από ριζώματα εδώδιμου κύπειρου, τους κονδύλους του. Σε πολλά μέρη, καβουρδίζουν τη ρίζα, την αλέθουν και παρασκευάζουν ένα είδος καφέ, με πολύ ευχάριστη γεύση. Τα ριζώματα του εδώδιμου κύπειρου με έκθλιψη δίνουν άφθονο έλαιο. Κόνδυλοι του φυτού βρέθηκαν και σε φαραωνικούς τάφους στην Αίγυπτο. Κύπειρος ο στρογγυλός (Cyperus rotundus). Ο κύπειρος ο στρογγυλός απαντά αυτοφυώς στη Συρία και την Αίγυπτο. Καλλιεργούμενος συναντάται και στην Ελλάδα, τη μεσημβρινή Γαλλία, την Ιταλία, τα Πυρηναία. Φύεται σε χέρσες αμμώδεις και υγρές τοποθεσίες. Οι ρίζες του είναι λίγο πικρές και δριμείες, ρητινώδεις, αρωματικές. Στις Ινδίες το χρησιμοποιούν ως έξοχο στομαχικό φάρμακο. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι έκαναν ευρεία χρήση αυτού του φυτού. Κύπειρος ο πάπυρος (Cyperus papyrus). Ο κύπειρος ο πάπυρος απαντά στις όχθες του Νείλου στην Αίγυπτο, στη Β. Αφρική, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, και στη Ν. Ιταλία. Γνωστός από την αρχαιότητα, αναφέρεται και από τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη ως πάπυρος. Από την εντεριώνη που περιέχει κατασκευάζεται ο γνωστός πάπυρος. Λέει ο Διοσκουρίδης ‘άλλοι το ονομάζουν ερυσίσκηπτρον, όπως τον ασπάλαθο. Έχει φύλλα όμοια με πράσο, αλλά πιο μακριά και λεπτότερα, κοτσάνι με μήκος έναν πήχυ ή και μεγαλύτερο, που σχηματίζει γωνία, όμοιο με του βούρλου, και στην κορυφή του υπάρχει ένα βλάστημα από μικρά φύλλα και σπόρους. Από κάτω έχει ρίζες - και είναι αυτές που χρησιμοποιούνται - σαν μακρουλές ελιές, κολλητά η μία με την άλλη, ή και στρογγυλές, μαύρες, ευωδιαστές, λίγο πικρές. Φυτρώνει σε καλλιεργημένους και ελώδεις τόπους. Καλύτερη κύπερος είναι ή πολύ βαρειά και συμπαγής, πυκνή που σπάζει δύσκολα, τραχειά, ευωδιαστή με κάποια οξύτητα. Τέτοια είναι αυτή από την Κιλικία, από τη Συρία (η συριακή) κι εκείνη που προέρχεται από τα νησιά Κυκλάδες. Έχει θεραπευτική ιδιότητα θερμαντική, διασταλτική και διουρητική, όταν πίνεται απ’ όσους πάσχουν από λιθίαση και υδρωπικία. Βοηθεί επίσης εκείνους που έχουν δαγκωθεί από σκορπιό και είναι κατάλληλη, θερμαινόμενη σε ξηρό λουτρό, για τις ψύξεις και εμφράξεις της μήτρας, προκαλώντας έτσι την έμμηνο ρύση. Είναι αποτελεσματική, ξηρή και τριμμένη, για τα μέσα στο στόμα και επεκτεινόμενα καρκινικά έλκη. Ανακατώνεται και με θερμαντικά μαλακτικά φάρμακα και είναι χρήσιμη ως στυπτικό κατά την κατασκευή των μύρων. Αναφέρεται και άλλο είδος κυπέρου που φυτρώνει στην Ινδία, όμοιο με το ζιγγιβέρι, που, όταν μασηθεί, παίρνει το χρώμα του κρόκου και είναι πικρό, ενώ σε επάλειψη αφαιρεί αμέσως τις τρίχες’. Ο Θεόφραστος, από την άλλη, λέγει πως η καλύτερη είναι των Κυκλάδων, την οποία ονομάζει πάρι ή μαλινάθαλλη. Και λέγει το φυτό στυπτικώτερο και του σχοίνου και του καλάμου. Και πράγματι, λοιπόν, σήμερα γνωρίζουμε ότι χρήσιμα μέρη του φυτού αυτού είναι η ρίζα ή το ρίζωμά του, το οποίο συλλέγεται άνοιξη ή φθινόπωρο. Το φθινόπωρο συλλέγεται η ρίζα του εδώδιμου.

Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κύπειρος

http://www.iatronet.gr/diatrofi/trofima-rofimata/article/13134/kyperos-ena-simantiko-votano-tis-perioxis-twn-xaniwn.html

Κομβαλλάρια : Το αυτοφυές ανθοκομικο φυτό των ελληνικών βουνών με τις φαρμακευτικές ιδιότητες αλλά και δηλητηριώδης

Κομβαλλάρια (Comvallaria mazalis). Το βότανο αυτό το συναντούμε και με τις ονομασίες Κρινάκι ή Μυγκέ. Η αγγλική του ονομασία είναι Lily of the Valley και η λατινική Convallaria majalis (Κομβαλλάρια του Μαΐου). Χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς τα ξηρά φύλλα του φυτού τα οποία συλλέγονται την εποχή της ανθοφορίας του, το Μάιο και Ιούνιο. Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Comvallaria mazalis (Κομβαλλάρια του Μαίου) και ανήκει στην οικογένεια των Λιλιιδών. Είναι ποώδες φυτό, πολύχρονο, πολύ σπάνιο στη χώρα μας. Μέχρι σήμερα έχει βρεθεί κοντά στην Κόνιτσα, τον Όλυμπο και τον Ταΰγετο. Είναι δηλητηριώδες αλλά καλλιεργείται ως ανθοκομικό χάρη στα πολύ όμορφα άνθη του, που είναι μικρά σαν κουδουνάκια στο τέρμα του βλαστού, με 6 δόντια σε τσαμπί. Τα άνθη βγαίνουν από τη μία μεριά του στελέχους. Έχει έρπον ρίζωμα και τα δύο όρθια φύλλα του είναι ελλειπτικά. Ο καρπός είναι κόκκινη ράγα. Φτάνει σε ύψος τους 15-20 πόντους. Το συναντούμε με τις ονομασίες Κρινάκι, Μυγκέ, Κρίνος ή Πολυγόνατον. Το βότανο περιέχει καρδιακά γλυκοσίδια (ανάμεσά τους η κονβαλλατοξίνη και η κονβαλλατοξόλη), σαπωνίνες (ανάμεσά τους η κονβαλλαρίνη και το κονβαλλαρικό οξύ), ασπαραγίνη, φλαβονιειδή, αιθέριο έλαιο με φαρνεσόλη. Το φυτό ήταν γνωστό στη Γερμανία ως «Τα δάκρυα της κυρίας», γιατί σύμφωνα με τον μύθο το κρινάκι του βγήκε όταν έπεσαν πάνω του τα δάκρυα της Εύας, τη στιγμή που εκδιώχτηκε με τον Αδάμ από τον Κήπο της Εδέμ. Η κομβαλλαρία είναι αυτοφυές είδος. Καλλιεργείται ως καλλωπιστικό για τα ωραιότατα λευκά και εύοσμα άνθη του. Τα άνθη της συμβολίζουν την αγνότητα και τη σεμνότητα. Είναι πολυετές φυτό με ρίζωμα οριζόντιο με δύο φύλλα λογχοειδή και λεία. Η ταξιανθία έχει 6-12 κρεμαστά άνθη. 

Την κομβαλλαρία ( ή μυγκέ) συναντάμε στον Όλυμπο σε σκιερά δάση μέχρι τα 1300 μ. Ανθίζει από Μάιο έως Ιούνιο. Ολόκληρο το φυτό είναι τοξικό και δηλητηριώδες. Η κομβαλλάρια αναπτύσσεται σε σκιερούς τόπους των ορεινών δασών της Ελλάδος, είναι γνωστότερη με το όνομα κρίνος, καθώς και με το γαλλικό όνομα μυγκέ (muguet), και ανήκει στην οικογένεια των Λιλιιδών (Liliaceae). Είναι φυτό πολυετές με βλαστό ύψους 0,10-0,20 μ., γυμνό από φύλλα. Έχει μόνο 2 φύλλα παράρριζα, λεία και γυαλιστερά και λευκά άνθη, πολύ αρωματικά, που εμφανίζονται κατά την άνοιξη. Είναι τοξικό, λόγω της δηλητηριώδους κομβαλλαρίνης που περιέχει. Σε μικρές δόσεις η κομβαλλαρίνη έχει ιδιότητες τονωτικές και διουρητικές. Η Κομβαλλάρια αναφέρεται ως φαρμακευτικό φυτό από τον 2ο αιώνα μ.Χ. και υπήρξε για μεγάλο διάστημα σήμα κατατεθέν της φαρμακοβιομηχανίας. Στη βοτανοθεραπευτική χρησιμοποιήθηκε κατά τον 16ο αιώνα αλλά η χρήση της δεν διαδόθηκε γιατί είναι φυτό δηλητηριώδες και απαιτούσε μεγάλη προσοχή στη χρήση του. Η British Medical Journal τον Νοέμβριο του 1883 αναφέρει ότι ο Δρ. Έντουαρντ Ντραμόντ έγραψε πως στο βιβλίο «Commentaries of the Materia Medica of Dioscorides, Venice 1621» περιλαμβάνεται απόσπασμα του Δρ. Πιέτρο Αντρέα Ματιόλι όπου γράφει για τη χρήση της Κομβαλλάριας στις καρδιακές νόσους « η Κομβαλλάρια δυναμώνει την καρδιά, το μυαλό και το πνεύμα. Δρα θετικά στο χτυποκάρδι, ίλιγγο, επιληψία και αποπληξία». Στη Ρωσία στις αρχές του 1880 το χρησιμοποιούσαν στην ιατρική ενώ στη λαϊκή ιατρική το χρησιμοποιούσαν εκατονταετίες πριν για τη θεραπεία της υδρωπικίας. Γύρω στα 1883 έγινε δημοφιλές και το συνιστούσαν ως υποκατάστατο της Δακτυλίδας σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς τα ξηρά φύλλα του φυτού τα οποία συλλέγονται την εποχή της ανθοφορίας του, το Μάιο και Ιούνιο. 

Τα καρδιακά γλυκοσίδια που περιέχει το βότανο είναι μία ομάδα χημικών ουσιών που υπάρχει σε όσα βότανα χρησιμοποιούνται ως ιάματα για τη θεραπεία της καρδιάς. Αυτές οι πολύπλοκες χημικές ενώσεις έχουν την ικανότητα να διεγείρουν τον καρδιακό μυ, με τρόπο που να ενισχύει τη συστολή του και να εξασφαλίζει την άντληση περισσότερου αίματος σε όλο το σώμα. Έτσι αυξάνεται η απόδοση της καρδιάς, ενώ χάρη στη λειτουργία αυτών των ενώσεων, δεν αυξάνεται αντίστοιχα και το οξυγόνο που χρειάζεται ο καρδιακός μυς για τη λειτουργία του, κι έτσι δεν δημιουργείται το πρόβλημα της ανεπάρκειας οξυγόνου. Η φαρμακολογική ανάλυση δείχνει ότι τα γλυκοσίδια αυτά στη Κομβαλλάρια είναι η Κομβαλλατοξίνη, η Κομβαλλατοξόλη, η Κομβαλλαρίνη, η Κομβαλλαμαρίνη, η Κονβαλλασίδη και η Κομβαλλατοξολοσίδη. Αν και υπάρχουν όλες αυτές οι βιοχημικές ενώσεις στο βότανο, δύο μόνο από αυτές επιδρούν απευθείας στην καρδιά και κύρια η Κομβαλλοτοξόλη. Θα έλεγε κανείς λοιπόν ότι οι υπόλοιπες ενώσεις είναι άχρηστες. Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος. Εδώ στο βότανο αυτό φαίνεται καθαρά αυτό που είναι γνωστό για όλα σχεδόν τα βότανα. Ότι η δράση μιας συγκεκριμένης ουσίας που μπορεί να μας θεραπεύσει από μια πάθηση, δεν είναι η ίδια όταν την απομονώσουμε από το υπόλοιπο βότανο για να την χορηγήσουμε στον πάσχοντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα άλλα γλυκοσίδια, αυξάνουν ως 500 φορές τη διαλυτότητα των ενεργών ουσιών. Αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο γιατί επιτυγχάνουμε το ίδιο αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας μικρότερη δόση, αφού η αύξηση της διαλυτότητας οδηγεί σε αύξηση της «βιο-διαθεσιμότητας». 

Επιπλέον έχει διαπιστωθεί ότι αν και η Κομβαλλοτοξίνη απομονωμένη επιδρά γρήγορα, οξειδώνεται και αποβάλλεται από το σώμα επίσης γρήγορα, ενώ το «πλήρες» φυτό έχει μεγαλύτερο χρόνο επίδρασης στο σώμα. Τα άλλα προφανώς ανενεργά γλυκοσίδια μετατρέπονται από το σώμα σε ενεργά όπως και όταν χρειάζεται. Έτσι δεν υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης από την Κομβαλλάρια (όταν την λαμβάνουμε στη σωστή δοσολογία), αφού τα γλυκοσίδια της έχουν μια μοναδική χημική δομή, χάρη στην οποία απεκκρίνονται εύκολα και δεν συσσωρεύονται στο σώμα. Το συγκεκριμένο λοιπόν βότανο, είναι ένα καλό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα βότανα. Βλέπουμε ότι το όλο, είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των επί μέρους τμημάτων του. Η Κομβαλλάρια είναι ίσως το πολυτιμότερο καρδιακό ίαμα που χρησιμοποιούν οι βοτανοθεραπευτές σήμερα. Έχει την ίδια δράση με τη Δακτυλίτιδα (βότανο που χρησιμοποιείται για την καρδιακή ανεπάρκεια), αλλά δεν έχει τις πιθανές τοξικές της επιδράσεις. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία της καρδιακής ανεπάρκειας και της κατακράτησης υγρών, όταν αυτή έχει σχέση με καρδιακά προβλήματα. Βοηθά τον οργανισμό όταν υπάρχει δύσπνοια λόγω συμφορητικών καταστάσεων της καρδιάς. Διεγείρει τις συστολές και βελτιώνει την απόδοση της καρδιάς και είναι χρήσιμο για την αδύναμη και ανεπαρκή καρδιά των ηλικιωμένων. Πρέπει να χορηγείται μαζί με ένα διουρητικό όπως το Ταραξάκο ή με τονωτικά όπως ο Κράταιγος και το Γκίγκο Μπιλόμπα, ανάλογα με την αιτία της πάθησης. Συνδυάζεται επίσης καλά με τον Λεόνουρο. Δεν πρέπει να την λαμβάνουμε μόνοι μας, παρά μόνο με άδεια του ειδικού σύμφωνα με τις οδηγίες του. Η Κομβαλλάρια είναι ένα βότανο που το παίρνουμε με προσοχή και μόνο κάτω από την επίβλεψη ειδικού. Οι υψηλές δόσεις προκαλούν βαρείς εμετούς και ενδεικτικά, η μέγιστη ασφαλής δόση στη Βρετανία είναι μέχρι 1 ml βάμμα την ημέρα. Οι καρποί δεν τρώγονται γιατί είναι δηλητηριώδεις. Δεν συστήνεται σε οποιαδήποτε μορφή (ξηρό βότανο, αλκολάτ, ή σταγόνες) σε οξείες ασθένειες του συκωτιού και των νεφρών, γαστρίτιδα, οξεία μυοκαρδίτιδα και ενδοκαρδίτιδα.

Πηγή: http://www.herb.gr/index.php/catalog/product/view/id/683/s/komvallaria/category/24/

http://floraolympus.blogspot.co.id/2013/05/convallaria-majalis-l.html?m=1

http://www.ellinikabotana.gr/προϊόντα/βότανα/φύλλα/komvallaria-info

Βριέζια : Ένα τροπικό φυτό από την Αμερική για εσωτερικούς χώρους

Ονομασία : Βριέζια, Φωτισμός: Μέτριος,  Καταγωγή ,: Γουϊάνα : Θερμοκρασία :18oC-30oC, Περιγραφή : Φυτό με στενόμακρο άκαμπτο φύλλωμα σε σχήμα ρόδακα και βράκτια άνθη σε σχήμα λόγχης κόκκινου χρώματος (η συγκεκριμένη ποικιλία), της οικογενείας των βρομελιωδών. Φυτό κατάλληλο για εσωτερικούς χώρους. Υγρασία: Ψεκασμός στα φύλλα, Πότισμα : Μέτριο, Ιδιαιτερότητες : Φροντίζουμε να ρίχνουμε νερό και μέσα στον ρόδακα. Η Βριέζια είναι ένα από τα λεγόμενα επίφυτα, αυτό σημαίνει πως στη Λατινική Αμερική από όπου και κατάγεται δε θα την δούμε να φυτρώνει από το χώμα αλλά να αγκαλιάζει με τις ρίζες της, τους κορμούς των δένδρων. Στη χώρα μας όμως θα την βρούμε σε γλάστρα με χώμα στολίζοντας μια γωνιά του σπιτιού μας. Έχει στενόμακρα σκούρα πράσινα φύλλα που σχηματίζουν ρόδακα και βράκτια άνθη σε διάφορους χρωματισμούς όπως κόκκινο, ροζ, πορτοκαλί και βυσσινί. Η θέση που θα δώσουμε σε αυτό το φυτό θα πρέπει να είναι σε ένα φωτεινό ή ημισκιερό σημείο του σπιτιού μας που δεν θα δέχεται απευθείας τις ακτίνες του ήλιου και δεν θα επικρατούν απότομες εναλλαγές θερμοκρασίας. Οι κατάλληλες θερμοκρασίες είναι από 16-20 C. Ιδανικό επίσης θα ήταν να υπάρχει μια ικανοποιητική υγρασία στην ατμόσφαιρα με την οποία το φυτό μας θα τα πάει πολύ καλά. Ποτίζουμε τη Βριέζια όταν το χώμα θα έχει σχεδόν στεγνώσει από την τελευταία φορά που ποτίσαμε. Το χειμώνα θα χρειαστεί να ελαττώσουμε τη συχνότητα ποτίσματος σε σχέση με το καλοκαίρι. Τα φύλλα αυτού του φυτού, στο κέντρο σχηματίζουν ρόδακα από όπου και αναπτύσσεται το λουλούδι, στο σημείο αυτό θα πρέπει κάθε τόσο να ρίχνετε νερό και κατά προτίμηση βρόχινο ή αποσταγμένο, το οποίο μπορείτε να το χρησιμοποιείτε και για το πότισμα της Βριέζιας. 

Όταν το φυτό είναι στην περίοδο της ανάπτυξης του θα ρίξουμε λίπασμα είτε σε υγρή είτε σε στερεή μορφή. Χρησιμοποιήστε αφράτο χώμα τύρφης για να την μεταφυτέψετε. Για τον πολλαπλασιασμό της με σπόρο πρέπει να σιγουρευτούμε ότι αυτός είναι φρέσκος. Ο πιο εύκολος και σίγουρος όμως τρόπος να αποκτήσουμε ένα καινούριο φυτό βριέζιας είναι να φυτέψουμε σε ξεχωριστή γλάστρα, τις παραφυάδες που αναπτύσσονται δίπλα στο μητρικό φυτό. Αυτό που πρέπει κυρίως να προσέχουμε ώστε να διατηρούμε την Βριέζιά μας υγιή είναι το νερό ώστε να μην είναι υπερβολικό και προκληθεί σάπισμα στις ρίζες αλλά ούτε και πολύ αραιό ώστε να βρεθεί το φυτό μας σε συνθήκες ξηρασίας τις οποίες δεν ανέχεται καθόλου. Σε κάθε περίπτωση όμως συμβουλευτείτε τον ειδικό γεωπόνο. Μπορείτε να μας στέλνετε φωτογραφίες και απορίες ώστε να γίνεται η σωστή διάγνωση. H Vriezia ή Βριέζια είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι τα έντονα χρώματα του άνθους της και οι παραλλαγές στο φύλλωμά της. Ευδοκιμεί σε θέσεις ημισκιάς και σκιάς και μέτριο έδαφος. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται με διαιρέσεις και σπόρους και συνήθως προσβάλλεται από ψωρίαση. Είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Η Βριέζια είναι επίφυτο,δηλ αναπτύσσεται στους κορμούς άλλων φυτών. Αυτό που βλέπουμε ως άνθος στο φυτό είναι βράκτια φύλλα σε σχήμα αστεριού σε έντονο πορτοκαλί ή κόκκινο χρώμα που το καθιστούν ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυτά. Θέλει αρκετή υγρασία γι' αυτό και το καλοκαίρι θα πρέπει να ψεκάζεται το φύλλωμά του καθώς και να διατηρείται το χώμα του υγρό. Ένδειξη ότι το φυτό θέλει πότισμα είναι όταν τα χαμηλότερα φύλλα του φυτού παίρνουν καστανό χρώμα και αρχίζουν να μαραίνονται. Σε συνθήκες έλλειψης υγρασίας οι άκρες των φύλλων παίρνουν καστανό χρώμα.

Είναι ανθεκτικό στις περισσότερες συνθήκες αλλά αναπτύσσεται καλύτερα σε έντονο φωτισμό και σε θερμοκρασία 15-18 C το χειμώνα και 18-24 C, με ανώτερη τους 27 C το καλοκαίρι. Άλλο ένα χαρακτηριστικό λουλούδι της οικογένειας των Βρομελιιδών (Bromeliaceae), είναι και η Βριέζια η Λαμπρά (Vriesea Splendens), ένα ταπεινό επίφυτο, το οποίο και κατάγεται από τη μακρινή Λατινική Αμερική. Όποιος κηπουρός καλλιεργητής έχει ασχοληθεί με την καλλιέργεια κάποιου άλλου γένους της ίδιας οικογένειας, με την Αιχμαία (Aechmea) δηλαδή ή ακόμα και με τον Ανανά (Ananas), έχει κατά γενική ομολογία τις βάσεις, για την καλλιέργεια και του συγκεκριμένου φυτού· ενός φυτού μάλιστα, το οποίο ανήκει στα σημαντικότερα αυτής της ομάδας! Πάμε να γνωρίσουμε παρέα μαζί λοιπόν, το νέο, μικρό μας φίλο! Βοτανικό Όνομα : Βριέζια η Λαμπρά (Vriesea Splendens), Άλλες Ονομασίες : Βριέζεα, Βριέζα, Οικογένεια: Βρομελιίδες (Bromeliaceae).Πληροφορίες: Όπως και τα υπόλοιπα μέλη της αυτής οικογένειας, έτσι και το συγκεκριμένο, σχηματίζει ροζέτα κατά την ανάπτυξη του. Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, λόγω της ιδιαιτερότητας που παρουσιάζει η καλλιέργεια του, λίγοι κηπουροί καλλιεργητές καταφέρνουν να βγουν αλώβητοι, μετά από την όποια "αναμέτρηση"! Ανθοφορία : Η ανθοφορία πραγματοποιείται μία και μοναδική φορά, πριν ολόκληρο το λουλουδι οδηγηθεί με κάθε "επισημότητα", στον θάνατο. Βασική Φροντίδα : Παραδοσιακά, ανήκει στα λουλούδια εσωτερικού χώρου, οπότε χρειάζεται σταθερές θερμοκρασίες και αρκετή υγρασία στην ατμόσφαιρα, ώστε να αναπτυχθεί καλά. Επιπροσθέτως, απαιτεί θέσεις με καλό, φιλτραρισμένο φως, αφράτα εδάφη, μέτριας συχνότητας ποτίσματα και κάποιες λίγες λιπάνσεις. Πρόσθετες Πληροφορίες : Καθώς το λουλούδι αυτό οδηγείται προς τη δύση της ζωής του, νέα λουλούδια αναπτύσσονται γύρω του σιγά σιγά, αργά και σταθερά. Το χώρισμα αυτών ακριβώς των φυτών λοιπόν τέλος, ορίζεται κι ως ο καταλληλότερος τρόπος πολλαπλασιασμού, για την αγαπητή αυτή πόα.

Πηγή :  http://www.fytomageia.gr/index.php/shop/phutorio/phuta-esoterikou-xorou/197.html

http://www.valentine.gr/vriesea_1.php

http://www.anthopoleia.com/clf.asp?clplants_id=52&ftcd=8

http://www.smaragdokipos.gr/product.aspx?pro=ba220e80-cb16-489e-8246-c74bb9076357

http://www.anthokipos.com/el/vasikh-frontida-vskfr/8-poes-vskfr/385-vriezia-i-lampra-vriesea-splendens.html