Σε αντίθεση με τα μπονσάι τα Σεκόγια είναι τα μεγαλύτερα δέντρα στον κόσμο! Το ύψος του μπορεί να φτάσει μέχρι και 135 μ. Τα σεκόγια/sequoia εχουν πολύ χοντρό κορμό, που η περίμετρός του στα μεγαλύτερα (κοντά στη βάση τους) είναι 12 - 14 μ! Tα μεγαλύτερα σε μέγεθος δέντρα του κόσμου είναι σεκόγιες ηλικίας 1800+ χρόνων! Η σεκόγια είναι μεγάλο κωνοφόρο δέντρο. Είναι το μόνο υπάρχον είδος του γένους Σεκόγια, στην οικογένεια Κυπαρισσοειδή. Είναι αειθαλής, μονόοικη και μακρόβια, αφού ζει 1.200 με 1.800 χρόνια ή και περισσότερο. Είναι το ψηλότερο δέντρο στη Γη, αφού μια σεκόγια (ο Υπερίων) έχει μετρηθεί ότι έχει ύψος 115,61 μέτρα, ενώ μια άλλη είχε διάμετρο στο ύψος του στήθους 7,9 μέτρα. Οι σεκόγιες καταλαμβάνουν μια στενή λωρίδα γης περίπου 750 χιλιόμετρα μακριά και 8 έως 75 χιλιόμετρα πλατιά κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού της Βόρειας Αμερικής, από το νοτιότερο άλσος στην κομητεία Μοντερέι, Καλιφόρνια μέχρι το νοτιοανατολικό άκρο του Όρεγκον. Φύονται σε υψόμετρο από 30 έως 750 μέτρα, περιστασιακά από το επίπεδο της θάλασσας έως και τα 920 μ. Η σεκόγια (επιστημονική ονομασία σεκόγια η αειθαλής, Sequoia sempervirens) είναι μεγάλο κωνοφόρο δέντρο. Είναι το μόνο υπάρχον είδος του γένους Σεκόγια, στην οικογένεια Κυπαρισσοειδή. Είναι αειθαλής, μονόοικη και μακρόβια, αφού ζει 1.200 με 1.800 χρόνια ή και περισσότερο. Είναι το ψηλότερο δέντρο στη Γη, αφού μια σεκόγια (ο Υπερίων) έχει μετρηθεί ότι έχει ύψος 115,61 μέτρα, ενώ μια άλλη είχε διάμετρο στο ύψος του στήθους 7,9 μέτρα. Υπάρχουν αναφορές για ευκάλυπτους και ψευδοτσούγκες που έφταναν σε ύψος τα 120 m αλλά κόπηκαν, αλλά το ίδιο μπορεί να υποτεθεί και γι'αυτό το είδος, όποτε δεν υπάρχει σιγουριά. Πριν την υλοτόμηση, δάση σεκόγιας κάλυπταν περίπου 8.500 km² στην παράκτια Καλιφόρνια και το νοτιοδυτικό Όρεγκον. Οι σεκόγιες έχουν κωνική κόμη, με τα κλαδιά να είναι οριζόντια ή να γέρνουν ελαφρώς προς τα κάτω. Ο φλοιός είναι πολύ παχύς, έως 30 εκ. και αρκετά μαλακός, ινώδης και έχει λαμπερό κόκκινο-καφέ χρώμα όταν εκτεθεί (εξ ου και το όνομα Redwood= κόκκινο ξύλο στα αγγλικά), και με την έκθεση στις καιρικές συνθήκες γίνεται πιο σκούρο. Το ριζικό σύστημα αποτελείται από επιφανειακές, απλωμένες πλάγιες ρίζες. Τα φύλλα έχουν μεταβλητά χαρακτηριστικά.
Επίπεδα φύλλα μήκους 15-25 χιλιοστών βρίσκονται σε νεαρά δέντρα και βλαστούς στη σκιά, στο κάτω μέρος της κόμης των αιωνόβιων δέντρων, ενώ λεπιδόμορφα φύλλα μήκους 5-10 χιλιοστών απαντώνται σε μεγάλους βλαστούς με καλό φωτισμό στο πάνω μέρος της κόμης των ηλικιωμένων δέντρων. Υπάρχει ένα πλήρες φάσμα ενδιάμεσων μορφών από τη μία μέχρι την άλλη ακραία μορφή. Η πάνω επιφάνεια είναι σκούρα πράσινη και έχει δύο μπλε-λευκές στοματικές ζώνες κάτω. Η διάταξη των φύλλων είναι σπειροειδής, αλλά τα μεγαλύτερα φύλλα στη σκιά είναι περιστραμμένα στη βάση για να βρεθούν σε ένα οριζόντιο επίπεδο για τη μέγιστη σύλληψη φωτός. Το είδος είναι μονόοικο, με τη γύρη και τους κώνους στο ίδιο φυτό. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 15-32 χιλιοστών, με 15-25 σπειροειδώς διατεταγμένες φολίδες. Η επικονίαση είναι στα τέλη του χειμώνα και η ωρίμανση περίπου 8-9 μήνες μετά. Κάθε φολίδα κώνου φέρει 3-7 σπόρους και κάθε σπόρος έχει μήκος 3-4 χιλιοστά και 0,5 χιλιοστά πλάτος, με δύο φτερά ενός χιλιοστού. Οι σπόροι απελευθερώνονται όταν οι φολίδες στεγνώσουν και ανοίξουν κατά την ωρίμανση. Οι κώνοι γύρης είναι ωοειδείς, μήκους 4-6 χιλιοστών. Το γενετικό υλικό της σεκόγιας είναι ασυνήθιστο μεταξύ των κωνοφόρων, επειδή είναι εξαπλοειδές και ενδεχομένως αλλοπολυπλοειδές (AAAABB). Η καρυοτυπική ανάλυση των χρωμοσωμάτων έχει δείξει ότι τα περισσότερα από τα συνολικά 66 χρωμοσώματα του κάθε κυττάρου είναι μετακεντρικά. Το μιτοχονδριακό γονιδίωμα είναι πατρικής προέλευσης (σε αντίθεση με τα άλλα κωνοφόρα). Οι σεκόγιες καταλαμβάνουν μια στενή λωρίδα γης περίπου 750 χιλιόμετρα μακριά και 8 έως 75 χιλιόμετρα πλατιά κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού της Βόρειας Αμερικής, από το νοτιότερο άλσος στην κομητεία Μοντερέι, Καλιφόρνια μέχρι το νοτιοανατολικό άκρο του Όρεγκον. Φύονται σε υψόμετρο από 30 έως 750 μέτρα, περιστασιακά από το επίπεδο της θάλασσας έως και τα 920 μ. (Farjon 2005). Συνήθως αναπτύσσονται στα βουνά όπου υπάρχουν περισσότερες βροχοπτώσεις από την προερχόμενη από τον ωκεανό υγρασία. Τα ψηλότερα και γηραιότερα δέντρα βρίσκονται σε βαθιές κοιλάδες και ρεματιές, όπου όλο το χρόνο το ρέμα μπορεί να ρέει και η ομίχλη είναι τακτική. Τα δέντρα πάνω από το επίπεδο ομίχλης, πάνω από περίπου τα 700 μέτρα, είναι νεαρότερα και μικρότερα, λόγω των ξηρότερων και ψυχρότερων συνθηκών.
Επιπλέον, δέντρα όπως ο νοθολιθόκαρπος, το πεύκο και το έλατο του Ντάγκλας είναι αφθονότερα σε αυτά τα υψόμετρα. Λίγες σεκόγιες αναπτύσσονται κοντά στον ωκεανό, λόγω της έντονης αλατονέφωσης, της άμμου και του ανέμου. Συμπύκνωση από τις παράκτιες ομίχλες ικανοποιεί ένα σημαντικό μέρος των αναγκών για νερό των δέντρων. Καθώς το Γιοσεμιτ Παρκ στην Καλιφόρνια είναι τυλιγμένο στις φλόγες, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή, υπάρχει ένα είδος δέντρου το οποίος φαίνεται πώς όχι μόνο επιβιώνει, αλλά και επωφελείται από την πυρκαγιά. Πρόκειται για τις γνωστές πανύψηλες Σεκόγιες (Sequoiadendron giganteum) των οποίων ο φλοιός διαφέρει αρκετά από αυτόν ενός συνηθισμένου δέντρου. Ο Στιβεν Σιλετ, οικολόγος στο Πανεπιστήμιο Χαμπλ Στειτ ο οποίος ειδικεύεται στα ψηλά δέντρα, μιλώντας στο National Geographic για την τεράστια καταστροφή στην Καλιφόρνια, εξηγεί τι επίδραση έχει η φωτιά στις Σεκόγιες. Οπως εξηγεί ο Σιλερ, οι χοντρές Σεκόγιες προσαρμόζονται έτσι ώστε να επιβινουν ακόμη και στις πιο καταστροφικές πυρκαγιές. Διαθέτουν ινώδη, ανθεκτικό στη φωτιά φλοιό που μπορεί να φτάσει σε πάχος τα 60 εκατοστά. Παρά το γεγονός ότι οι πυρκαγιές μπορούν να βλάψουν τα μεγαλύτερα δέντρα, συνήθως δεν τα καταστρέφουν. Η γιγάντια Σεκόγια είναι το μεγαλύτερο είδος δέντρου στον κόσμο. Φτάνει σε μέσο ύψος τα 50 με 85 μέτρα και μέση διάμετρο 6 έως 8 μέτρα. Η μεγαλύτερη Σεκόγια που έχει καταγραφεί έφτανε τα 94,8 μέτρα με διάμετρο 17 μέτρα, ενώ ενδεικτικό της ανθεκτικότητας τους, είναι το γεγονός ότι η αρχαιότερη Σεκόγια που έχει καταγραφεί εκτιμάται ότι έχει ηλικία 3.500 ετών. Ωστόσο εκτός από ανθεκτικές στη φωτιά, οι Σεκόγιες είναι ίσως τα μόνα δέντρα που επωφελούνται από αυτή. Η θερμότητα κάνει τα κουκουνάρια τους ανοίξουν, ενώ οι φλόγες εξαλείφουν τα ανταγωνιστικά φυτά των οποίων η τέφρα χρησιμεύει ως λίπασμα για τις Σεκόγιες. Οπως εξηγεί ο Σιλετ, «Δεν είναι πώς οι Σεκόγιες χρειάζονται τη φωτιά να εξαπλώσουν τους σπόρους τους, αλλά ζουν σε ένα "ευφλεκτο" περιβάλλον και έχουν "εκπαιδευτεί" να επιβιώνουν σε αυτό». H πυρκαγιά μπορεί να μειώσει τον ανταγωνισμό για τις Σεκόγιες και να τους παρέχει τέφρα ως λίπασμα αλλά εν τέλει τα κουκουνάρια θα ανοίξουν μόνα τους. «Μια μέση Σεκόγια φιλοξενεί πάνω από 100.000 κουκουνάρια» αναφέρει ο Σίλετ.
Αυτά είναι αρχικά πράσινα όταν είναι ζωντανά, που σημαίνει ακόμα φωτοσυνθέτουν, παράγοντας μερικά από τα σάκχαρα που χρειάζονται για την ανάπτυξή τους. Κάθε κουκουνάρι μποροείν να ζήσει 10 με 20 χρόνια και στη συνέχεια πεθαίνει, γίνεται καφέ και «σκάει» απλώνοντας τους σπόρους της Σεκόγιας. Όταν υπάρχει πυρκαγιά, που σκοτώνει ένα μεγάλο ποσοστό των κουκουναριών αναγκάζει τη Σεκόγια να ρίξει τους σπόρους της μαζικά, ωστόσο μέχρι τη στιγμή που οι σπόροι θα βγουν στο έδαφος των δασών, η φωτιά έχει προχωρήσει, και η γη έχει κρυώσει. Οπως αναφέρει ο Σιλετ στο National Geographic, «οι Σεκόγιες στο πάρκο ΓΙοσεμιτ είναι μόνο ένα μικρό μέρος της εικόνας της επιτυχίας του είδους. Οι Σεκόγιες είναι καλά προσαρμοσμένες για να επιβιώσουν σε πυρκαγιές. Είναι απίστευτα δέντρα.»
Πηγή : http://flowerstore.gr/sequoia-giant-seeds
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σεκόγια
http://www.iefimerida.gr/news/324284/mia-mera-tha-trome-patates-apo-ton-ari-me-epityhia-ta-prota-peiramata-vinteo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου