Ο οικόσιτος χοίρος (κοινώς γουρούνι) είναι οικόσιτο θηλαστικό ζώο που ανήκει στο γένος συς, στην οικογένεια συίδες και στην τάξη αρτιοδάκτυλα. Είναι ζώο παμφάγο και πολύ γόνιμο. Απαντάται σε όλα τα μέρη της γης και εκτρέφεται κυρίως για το κρέας του. Είναι γνωστό από τα αρχαιότατα χρόνια και πιστεύεται ότι ο κατοικίδιος χοίρος ή συς ο οικοδίαιτος (Sus scrofa domesticus, Συς η σκρόφα ο οικιακός) προέρχεται από τον αγριόχοιρο, τον οποίο εξημέρωσαν οι πρόγονοί μας κατά την παλαιολιθική εποχή. Παρά τις διαφορές τους, όλες οι φυλές γουρουνιών χαρακτηρίζονται γενικά από χοντροκομμένο και μονοκόμματο σώμα, κοντά πόδια και κωνικό κεφάλι, το οποίο καταλήγει σε κοντό ρύγχος. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές φυλές χοίρων υποδεικνύει ότι η εξημέρωση έγινε ανεξάρτητα σε διάφορες περιοχές του κόσμου και ότι δεν ξεκίνησε από το ίδιο είδος αγριόχοιρου. Ο χοίρος προσαρμόζεται σε όλες τις συνθήκες, ωστόσο αναπτύσσεται καλύτερα σε ψυχρά κλίματα. Είναι αδηφάγο ζώο.Τρώει ποντίκια, χόρτο, ακόμα και γλυκά, αλλά μόνο την άσπρη σοκολάτα διότι η καφέ τους προκαλεί εμετό. Το πεπτικό του σύστημα μπορεί να επεξεργαστεί κάθε είδους τροφή, ακόμα και τα υπολείμματα του φαγητού που τρων οι άνθρωποι. Αυτό συνιστά μεγάλο πλεονέκτημα για τους εκτροφείς χοίρων, όπως και η μέγιστη απόδοσή του σε κρέας και λίπος. Η απόδοση αυτή φτάνει άνετα το 70% του βάρους του σώματός του στις κοινές φυλές και ξεπερνά το 85% στις βελτιωμένες. Γεννά συνήθως δύο φορές το χρόνο, από 5-20 μικρά κάθε φορά. Οι χοίροι θεωρούνται γενικά σύμβολα ακαθαρσίας, στην πραγματικότητα όμως ο μόνος υπεύθυνος για την ακαθαρσία των γουρουνιών είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό σημαίνει ότι όταν δεν τηρούνται οι κανόνες υγιεινής, τότε οι χοίροι προσβάλλονται από ασθένειες και παράσιτα, τα οποία στη συνέχεια μεταδίδονται και στον άνθρωπο. Οι χοίροι θεωρούνται γενικά σύμβολα ακαθαρσίας, στην πραγματικότητα όμως ο μόνος υπεύθυνος για την ακαθαρσία των γουρουνιών είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτό σημαίνει ότι όταν δεν τηρούνται οι κανόνες υγιεινής, τότε οι χοίροι προσβάλλονται από ασθένειες και παράσιτα, τα οποία στη συνέχεια μεταδίδονται και στον άνθρωπο. Το γουρούνι είναι και "βρωμικο" μεταφορικά γιατι εχει οργασμό που διαρκεί τριάντα λεπτά.
Στην αρχαία Ελλάδα τα σέβονταν. Οι κουδουνίστρες για τα μωρά είχαν το σχήμα τους, γιατί τα θεωρούσαν σύμβολα υγείας και πλούτου... Μετά, κάτι πήγε στραβά. Οι θρήσκοι Εβραίοι και μουσουλμάνοι τα θεώρησαν βρώμικα ζώα. Δεν αξιώνουν καν να τα φάνε. Ακόμα πιο υποκριτική ήταν η στάση των χριστιανών. Ενώ συμβάλαν τα μέγιστα στην επιβίωσή τους, από τον Μεσαίωνα και μετά έγιναν στόχος απίστευτων λοιδοριών. Κατά τους κλασικούς χρόνους της αρχαίας Ελλάδας, το κρέας παρουσίαζε μεγαλύτερη κατανάλωση στις τάξεις των εύπορων γαιοκτημόνων, που είχαν ως βασική ενασχόληση τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Στα εύφορα λιβάδια και στις πεδιάδες της Θεσσαλίας, καθώς και στα ορεινά ακραία σημεία, έτρεφαν πρόβατα, κατσίκες, χοιρινά και βοοειδή σε αγέλες. Στην Αττική, όπου η κτηνοτροφία δεν ήταν διαδεδομένη, το κρέας (με εξαίρεση το χοιρινό) ήταν σε γενικές γραμμές, ακριβό. Οι φτωχοί πολίτες σπάνια έτρωγαν κρέας, παρά μόνο μετά την τέλεση των θυσιών, που κατέληγαν σε "ευωχία". Το κρέας που με μεγαλύτερη ευχαρίστηση έτρωγαν οι Αθηναίοι ήταν το χοιρινό. Έδειχναν σε αυτό ιδιαίτερη προτίμηση γιατί ήταν αρκετά φθηνό και προσιτό στις λαϊκές μάζες (λόγω της διαδεδομένης χοιροτροφίας), αλλά και πολύ νόστιμο. Επίσης περιορίζονταν στα λιγοστά κατοικίδια και πτηνά που κυνηγούσαν στις γειτονικές περιοχές της Αττικής γης. Από όλα τα μέρη του χοίρου εκτιμούσαν ιδιαίτερα για την γεύση τους τον μαστό και την μήτρα. Επίσης νόστιμο ήταν το λίπος που καλύπτει το υπογάστριο και τα «ακροκώλια» δηλ. τα μπούτια. Τα έκοβαν κατά μήκος των μηρών και τα έτρωγαν ψητά ή παστά. Επίσης τους άρεσαν τα σπλάχνα του χοίρου, ιδιαίτερα το συκώτι ψητό στη σχάρα, αλειμμένο με λίπος ή λάδι και καρυκευμένο με αλάτι ή κολίανδρο. Εκτός από τα νωπά κρέατα, ήταν σε χρήση και τα διατηρημένα μέσα στη σαλαμούρα ή καπνιστά. Αυτά τα πωλούσαν οι έμποροι παστών, τα έκαναν εισαγωγές κατά κανόνα από τον Εύξεινο Πόντο.
Οι Έλληνες είμαστε κρεοφάγοι. Είμαστε 7οι στην ημερήσια κατανάλωση κρέατος παγκοσμίως. Οπότε ένα θέμα που πραγματεύεται το κρέας αποκτά απευθείας ενδιαφέρον. Το χοιρινό κρέας είναι σχετικά παρεξηγημένο τρόφιμο, οπότε κρίνεται σκόπιμο να διαφωτιστούν ορισμένες πτυχές του. Μερικά δυνατά σημεία του χοιρινού: Είναι καλή πηγή βιταμινών, 100γρ χοιρινού δίδουν πάνω από το 50% των αναγκών σε θειαμίνη, πάνω από το 35% νιασίνη, πάνω από 35% σε Β6. Περιέχει καλές ποσότητες σιδήρου, ψευδαργύρου. Τα 100γρ χοιρινού προσφέρουν 0,7-1,1mg ποιοτικού και καλά απορροφήσιμου σιδήρου και 2,6-2,7mg ψευδαργύρου, δηλαδή το 10% και 25%, αντίστοιχα, των ημερήσιων αναγκών. Ίδια ποσότητα μοσχαριού (100γρ) προσφέρει κοντά στο 20% και 50% των αναγκών μας σε σίδηρο και ψευδάργυρο, αντίστοιχα. Το λίπος του χοιρινού είναι ορατό, κάτι που δίνει το πλεονέκτημα να αφαιρείται, με αποτέλεσμα το τελικό προϊόν να περιέχει λιγότερα λιπαρά. Σημειώνεται ότι ο διαχωρισμός λίπους στο μοσχάρι είναι δυσκολότερος έως αδύνατος. Υπάρχουν κομμάτια χοιρινού που περιέχουν μόνο 6% λίπος (ψαρονέφρι, «το μάτι» μπριζόλας με κόκκαλο). Βέβαια, υπάρχουν κομμάτια χοιρινού (πχ ‘παντσέτες’) που ξεπερνάνε το 30% σε λίπος, οπότε προσοχή στο τι διαλέγετε. Κατά μέσο όρο το χοιρινό περιέχει λιγότερη χοληστερόλη από το μοσχάρι. 100 γρ χοιρινού περιέχουν περί τα 100mg χοληστερόλης. Η πρωτεΐνη που περιέχει είναι καλής ποιότητας, με πολλά απαραίτητα αμινοξέα (που δεν μπορεί να τα συνθέσει ο ανθρώπινος οργανισμός), όπως ισχύει με τα περισσότερα κόκκινα κρέατα. Κατά μέσο όρο το χοιρινό έχει λίγο λιγότερη ποσοτικά πρωτεΐνη από το μοσχάρι. Όμως ένα κομμάτι «χοιρινό κόντρα» διαχωρισμένο από λίπος (“sirloin”), έχει ίδια ποσότητα πρωτεΐνης με το αντίστοιχο κομμάτι μοσχαριού (“sirloin”). Μάλιστα, ένα τέτοιο κομμάτι χοιρινού έχει 2 γρ λιγότερα σε λίπος.
Προσφέρει πολλές εκδοχές στη μαγειρική, με πολλές συνταγές για «κατσαρόλα». Μην ξεχνάμε επιπλέον ότι στην Ελλάδα της ύφεσης ότι το χοιρινό κρέας παρουσιάζει μεγαλύτερη αυτάρκεια (35%) σε σχέση με το μοσχάρι. Είναι σημαντικό λοιπόν να προτιμάμε ελληνικό χοιρινό, βοηθώντας στην τοπική μας οικονομία περισσότερο. Όλα τα παραπάνω είναι καλό να τα γνωρίζουμε, όπως είναι καλό να γνωρίζουμε ότι τη μέση κατανάλωση κρέατος πρέπει να την ελαττώσουμε. 1 φορά/ εβδομάδα κατανάλωση κόκκινου κρέατος είναι αρκετή, εφόσον μιλάμε για υγιείς ενήλικες.
Πηγή : https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%87%CE%BF%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%82
http://www.arcadiaportal.gr/news/xoirino-ena-pareksigimeno-kreas
http://gastronomion.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html
http://www.stougiannidis.gr/hypoglossal/32_gourouni.htm
http://gazikapllani.blogspot.gr/2008/12/blog-post_25.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου