Το άλογο ή ίππος : Ένα οικοσιτο μεγαλόσωμο θηλαστικό, αγαπημένο των Ελλήνων και το κρέας του

Το άλογο ή ίππος, ποιητικά άτι, (Equus caballus), είναι τετράποδο περισσοδάκτυλο θηλαστικό της οικογένειας των ιππιδών (Equidae), που χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα ως μέσο μετακίνησης και αποτέλεσε βασική κινητήρια δύναμη των αμαξών αλλά και χρήσιμο εργαλείο στον πόλεμο όπως και σε αθλητικούς αγώνες. Βοήθησε επίσης την εξάπλωση των ανθρώπων σε νέες περιοχές, καθώς και τη μετανάστευση ολόκληρων λαών. Εξημερώθηκε από τον άνθρωπο γύρω στο 4.500 π.Χ. Στην αρχαία ελληνική, η ονομασία του ήταν ίππος, ενώ από την εποχή της εμφάνισης των αυτοκινήτων χρησιμοποιείται ως η μονάδα ισχύος των μηχανών τους. Το άλογο είναι ψηλό ζώο, (υπάρχουν 1000 φυλές αλόγων που το ύψος τους ξεκινάει από 50 εκατοστά μέχρι και 180 εκατοστά) γνωστό για την περήφανη όψη του. Γεννάει κάθε φορά συνήθως ένα μωρό, σπανιότερα δύο, και το θηλυκό τα θηλάζει μέχρι την ηλικία των 6-7 μηνών και στη φύση μέχρι την ηλικία του ενός έτους. Έχουν πυκνό τρίχωμα που αποτελείται από κοντές και απαλές τρίχες. Ζουν πολλά χρόνια και ο μέσος όρος ζωής του φτάνει τα 25 έως 30 χρόνια. Αν και πιστευόταν ότι δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνο ζώο, όπως δείχνει και το όνομά του, έχει αποδειχτεί ότι κατέχει ευφυΐα που έχει να κάνει με την εκμάθηση καθηκόντων, τη μνήμη και τη λύση προβλημάτων. Σήμερα η χρήση του ως μεταφορικό μέσο στην Ευρώπη έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Παραμένει όμως σε πολλές χώρες της Ασίας, και σε ενδοχώρες της Λατινικής Αμερικής. Άλογα απαντώνται, εκτός από άθλημα στην ιππασία και τον ιππόδρομο, σε προεδρικές και βασιλικές φρουρές αλλά και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις, όπως σε έφιππες αστυνομικές δυνάμεις, καθώς και στις κοινωνίες των Άμις. Το άλογο χρησιμοποιείται επίσης στις παραδοσιακές γιορτές, καθώς και στο κυνήγι αλεπούδων στη Σκωτία και στην Αγγλία. Το άλογο προήλθε από τον ηώιππο, ένα μικρό τετράποδο θηλαστικό της εποχής του Ηωκαίνου, πριν 55 εκατομμύρια χρόνια. Ο ηώιιπος εξελίχθηκε στο μεσόιππο, το μειόιππο και το πλειόιππο αυξάνοντας το μέγεθός του. Ο σημερινός ίππος μάλλον εμφανίστηκε στη Βόρεια Αμερική, κατά την εποχή του Πλειστοκαίνου, και από εκεί μετανάστευσε στον υπόλοιπο κόσμο.Από το ίδιο εξελικτικό δέντρο προήλθαν το γαϊδούρι, η ζέβρα, η Κουάγκα, το άλογο Przewalski και άλογο Παλλάς.

Στην ελληνική παράδοση το άλογο γενικά κατέχει ιδιαίτερη θέση. Η αγάπη των Ελλήνων στ΄ άλογα διαφαίνεται από τους μυθικούς χρόνους. Πολλοί αρχαίοι ημίθεοι και Βασιλείς διέπρεψαν με ονομαστά άλογα όπως ο Ηρακλής, ή ο Περσέας με τον περίφημο φτερωτό Πήγασο, αλλά και ο Μέγας Αλέξανδρος με τον ονομαστό "Βουκεφάλα" που τον μετέφερε μέχρι την Ινδία. Οι αρχαίοι Έλληνες γλύπτες άρχισαν πρώτοι να παρουσίαζουν τη τέλεια τέχνη τους σμιλεύοντας σε μάρμαρο τέλεια άλογα στολίζοντας τους καλλίτερους ναούς τους, όπως τον Παρθενώνα, και ιερούς χώρους όπως την Ελευσίνα. Σήμερα ακόμη οι ωραιότεροι αδριάντες θεωρούνται εκείνοι των έφιππων που στολίζουν τις κυριότερες πλατείες των πόλεων. Στη λαϊκή ελληνική συνείδηση ο ίππος έχει συνδεθεί με ιδιαίτερα χαρίσματα αλλά και με πλήθος από δοξασίες. Όπως για παράδειγμα αν χλιμιτρίζει στον ύπνο του το άλογο θα πεθάνει τ΄ αφεντικό του, ή ανάλογα με το χλιμίτρισμα προαναγγέλει τη μεταβολή του καιρού. Στα άλογα οι Έλληνες δίνουν διάφορες ονομασίες όπως "Καράς", "Ρούσος", "Ψαρρής", "Ντορής", "Μπάλιος", "Μελίσσης" που περισσότερο έχουν να κάνουν με το χρώμα του τριχώματης τους. Στα Μεσαιωνικά ποιήματα τα λεγόμενα Ακριτικά, κυριαρχούν τα ονόματα "Γρίβας", "Μαύρος" και "Πέπανος". Πολλά επίσης κλέφτικα τραγούδια κάνουν αναφορά σε άλογα με την έννοια του πιστότερου σύντροφου του πολεμιστή που δεν τον εγκαταλείπει ακόμα και τραυματισμένο προτρέποντάς τον μάλιστα να καβαλικέψει και πάλι για να συνεχίσουν. 

Οι κανόνες διατροφής των αλόγων είναι οι παρακάτω: Το άλογο πρέπει να ταΐζεται λίγο και συχνά, όπως το απαιτεί η φύση του, καθώς έχει μικρό στομάχι. Τουλάχιστον 2-3 φορές την ημέρα και ποτέ μία (1) φορά. Πρέπει να δίνουμε τη σωστή και ακριβή ποσότητα τροφής που αναλογεί στο κάθε άλογο σύμφωνα με τις ανάγκες του. Πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο καλής ποιότητας τροφή. Πρέπει να δίνεται πάντα ο σωστός τύπος τροφής στο άλογο, για κάθε κατηγορία τροφής υπάρχουν πολλές ποικιλίες και διάφορες ποιότητες. Πρέπει να αναζητήσουμε αυτή που ταιράζει στο άλογο σύμφωνα με τις ανάγκες του και τις ιδιαιτερότητές του. (Σανό, δημητριακά, έτοιμα μείγματα, συμπληρώματα κ.λπ.). Πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στις τροφές που χρειάζονται επεξεργασία. Πρέπει να υπάρχει πάντα διαθέσιμο καθαρό και φρέσκο νερό. Η πέψη του αλόγου λειτουργεί με ιδιαίτερα λεπτή ισσοροπία η οποία βασίζεται απόλυτα στη σωστή διατροφή. Αν ταΐσουμε λάθος ένα άλογο, μπορεί να προκαλέσουμε πεπτικά προβλήματα τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μοιραία. Αν και στην Ελλάδα πολιτισμικοί λόγοι μάς αποτρέπουν από τη βρώση κρέατος αλόγου, δεν ισχύει το ίδιο για άλλους λαούς. Στην Ευρώπη το κρέας αυτό προτιμάται από Ιταλούς (το σαλάμι από κρέας αλόγου αποτελεί λιχουδιά), Γάλλους, αλλά σε μικρότερες ποσότητες και από Γερμανούς και Ισπανούς. Διεθνώς η παραγωγή και η κατανάλωση κρέατος αλόγου είναι υψηλές στην Κίνα, το Μεξικό, το Καζακστάν, τη Μογγολία και την Αργεντινή, ενώ μικρότερες ποσότητες παράγονται στην Αυστραλία, τη Βραζιλία, τον Καναδά, την Πολωνία και τη Ρουμανία. 

Σύμφωνα με μελέτη κορεατών επιστημόνων, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Nutritional Research» (τεύχος Μαρτίου 2007), το κρέας αλόγου φαίνεται να είναι εξίσου καλό - αν όχι καλύτερο - με το χοιρινό ή μοσχαρίσιο κρέας. Ειδικότερα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα τρία κρέατα είχαν την ίδια περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη (21%), ενώ το κρέας αλόγου περιείχε λιγότερο λίπος (6% σε σχέση με 14,1% για το μοσχαρίσιο και 16,1% για το χοιρινό κρέας). Επιπροσθέτως διαπιστώθηκε ότι τα τρία κρέατα δεν διέφεραν ως προς την περιεκτικότητα σε ιχνοστοιχεία και μεταλλικά άλατα. Αλλη μελέτη κατέδειξε ότι η περιεκτικότητα σε σίδηρο του κρέατος αλόγου (3,8 mg ανά 100 γραμμάρια κρέατος) είναι διπλάσια από αυτή του μοσχαρίσιου (1,9 mg ανά 100 γραμμάρια κρέατος), ενώ η περιεκτικότητά τους σε νάτριο και χοληστερόλη είναι η ίδια. Είναι πολύ πιθανόν το κρέας αλόγου να περιέχει ένα χημικό που ονομάζεται φενυλβουταζόνη (phenylbutazone). Πρόκειται για ένα αντιφλεγμονώδες μη στεροειδές φάρμακο το οποίο χορηγείται στα ζώα ως αναλγητικό σε περιπτώσεις τραυματισμών ή μολύνσεων των μυών. Το φάρμακο αυτό είχε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 χρησιμοποιηθεί σε ανθρώπους προκειμένου να αντιμετωπιστούν η αρθρίτιδα και η ουρική αρθρίτιδα. Διαπιστώθηκε ωστόσο ότι σε ορισμένες περιπτώσεις το φάρμακο είχε μια σοβαρή και δυνητικά απειλητική για τη ζωή παρενέργεια: προκαλούσε απλαστική αναιμία.

Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άλογο

http://www.gaiapedia.gr/gaiapedia/index.php/Εκτροφή_ιπποειδών

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=501023